«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».
«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα πού ήταν για μένα αρμονική αλλά ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα —μητέρα των εννοιών μας— μου απεκάλυπτε ένα αγνώριστο πρόγονο που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή από τους ήχους της.
Αισθάνθηκα να τα ‘χω χαμένα όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ,
ότι αληθινός μου πατέρας, αληθινή μάννα μου, δεν ήσαν αυτοί, που με είχαν αναστήσει».
«Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή αλλαγή τού πρώτου συνθετικού.
Αρκεί κανείς να βάλει παν-πρώτο-υπέρ-αρχι- μπροστά σε ένα θέμα.
Αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μία ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων.
Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν μέσα στα δε σαν μία σημασιολογική κλίμακα ορθωμένη
προς τον ουρανό των λέξεων».
«Ίλιγγος λέξεων, που μόνον τα Ελληνικά μπορούν να προσφέρουν,
γιατί μόνον αυτά εξερεύνησαν, κατέγραψαν, ανέλυσαν
τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης όσο καμιά άλλη γλώσσα».
Jacques Lacarrière