Στίχοι: 79 c,d,e. - 83 b,c,d
"Δεν λέγαμε προηγουμένως και τούτο, ότι η ψυχή χρησιμοποιεί το σώμα στην εξέταση κάποιου πράγματος ή μέσω της όρασης ή μέσω της ακοής, ή κάποιας άλλης αίσθησης, γιατί αυτό σημαίνει μέσω του σώματος, δηλαδή να εξετάζεις κάτι δια των αισθήσεων, τότε μεν έλκεται από το σώμα σε πράγματα που δεν είναι αμετάβλητα και η ίδια (η ψυχή) πλανιέται, ζαλίζεται, ταράσσεται, επειδή αγγίζει τέτοια πράγματα. - Μάλιστα. - Όταν όμως μόνη της εξετάζει, πηγαίνει προς τα εκεί, στην καθαρή αλήθεια, σε αυτό που είναι αμετάβλητο, αιώνιο και αθάνατο. Και καθώς είναι σχετική με αυτό πάντα ενώνεται μαζί του, όταν μείνει μόνη της, όταν μπορεί και παύει να ξεγελιέται. Και αυτό που τότε της συμβαίνει δεν ονομάζεται φρόνησις; - Σωκράτη λες την αλήθεια με ωραίο τρόπο. "
"Η ψυχή του αληθινού φιλοσόφου απέχει από τις ηδονές, από τις επιθυμίες, από τις λύπες και τους φόβους, όσο μπορεί περισσότερο επειδή σκέπτεται ότι όταν κάποιος πολύ ευχαριστηθεί, ή πολύ επιθυμήσει ή γενικώς πολύ αισθανθεί, τότε κανένα κακό δεν παθαίνει, αλλά κάτι μεγαλύτερο (παθαίνει) και χειρότερο χωρίς να το καταλαβαίνει. - Πως το εννοείς αυτό Σωκράτη; - Κάθε ηδονή και λύπη είναι καρφί που διαπερνά την ψυχή και την ενώνει με το σώμα. Και τότε (η ψυχή) αναγκάζεται να νομίζει για αληθινά εκείνα που παραδέχεται το σώμα ως αληθινά. Επειδή λοιπόν συμφωνεί με το σώμα, αναγκάζεται και γίνεται ομότροπος και ομότροφος με το σώμα, έτσι ώστε να μην πηγαίνει ποτέ καθαρή στον Άδη. Μετά γρήγορα ξεπέφτει σε άλλο σώμα και για αυτό παραμένει αμέτοχη της συναναστροφής με το Θεϊκό κάλλος."