Πρόπλασμα του χρυσελεφάντινου λατρευτικού
αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου και του
ανάγλυφου βάθρου επί του οποίου είχε στηθεί,
ενταγμένο στο εσωτερικό του Παρθενώνα.
Εμπρός από το άγαλμα διακρίνεται η
δεξαμενή νερού, που είχε κατασκευασθεί με
σκοπό την προστασία των ελεφαντοστέινων
μερών του αγάλματος από την φθοροποιό
γι’ αυτά ξηρασία της Αττικής.
Κατά την ανέγερση του Παρθενώνα όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στο «Βίος Περικλή» (13) συνέβησαν μυστηριώδη γεγονότα . «Ο αρχιτεχνίτης του Παρθενώνα Μνησικλής, έπεσε από το ικρίωμα ανέγερσης του ναού από μεγάλο ύψος και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Από το ατύχημα αυτό ο Περικλής είχε περιέλθει σε απόγνωση, όχι μόνο γιατί θα καθυστερούσαν οι εργασίες αλλά και γιατί ο Μνησικλής ήταν επιστήθιος φίλος του. Ξαφνικά εμφανίστηκε σαν όραμα η Αθηνά και του υπέδειξε ένα βότανο, με το οποίο θα γινόταν καλά ο τραυματίας. Την επομένη το πρωί έστειλε και βρήκαν το βότανο που παραδόθηκε στους θεραπευτές, ενώ η κατάσταση του αρχιτεχνίτη είχε επιδεινωθεί. Μετά τη χορήγηση του βοτάνου, ο Μνησικλής άρχισε να συνέρχεται πολύ γρήγορα, αποθεραπεύτηκε τελείως και είναι αυτός που αποπεράτωσε τον Παρθενώνα».
Ανασύνθεση της ασπίδας της Παρθένου
με την παράσταση της Αμαζονομαχίας.
Εικάζεται ότι, μεταξύ των άλλων μορφών,
εικονίζονται ο «Φειδίας» (στο κέντρο
στην κορυφή, κρατάει λίθο) και ο
«Περικλής» (στο κάτω μέρος, με το χέρι
διαγώνια στο πρόσωπο).
Εκείνο για το οποίο δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτε είναι η τεχνολογία με την οποία κατασκευάστηκαν τα μεγαλουργήματα του Παρθενώνα. Η προσπάθεια που καταβάλλεται να πείσουν ότι τα πάντα έγιναν με πρωτόγονα μέσα είναι τουλάχιστον άστοχη. Το επιχείρημα ότι χρησιμοποιήθηκαν μόνο τα χέρια δεν απαντά σε πλήθος ερωτημάτων. Τα γεγονότα μαρτυρούν ότι υπήρχε τεχνολογία εφάμιλλη της σημερινής. Αφού κατασκευάστηκαν με όλους τους κανόνες αντισεισμικότητας. Το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα της Αθηνάς στον Παρθενώνα ήταν το καύχημα του Φειδία που χρησιμοποίησε πάνω από ένα τόνο χρυσό, ακόμη περισσότερο ελεφαντοστό, τεράστιους πολύτιμους λίθους για τα μάτια και το Γοργόνειο και για το συγκρότημα της Αιγίδας.
Σύμφωνα με τα σωματομετρικά στοιχεία του αγάλματος τα διαμαντένια μάτια της θεάς σε οβάλ σχήμα είχαν 25 εκατοστά μήκος και 12 πλάτος, και το Γοργόνειο από πολύτιμο λίθο κοραλλένιου χρώματος είχε διάμετρο 30 εκατοστά . (Σε επιστημονικά πειράματα εξάχνωσης χρυσού σε κρυστάλλους, αποδείχθηκε η άριστη συνεργασία αυτού με τους κρυστάλλους των πολυτίμων λίθων).
Η Αθηνά φορούσε μακρύ ποδήρη χιτώνα, το στήθος ήταν σκεπασμένο με την αινιγματική Αιγίδα που την συγκρατούσε κοραλλένιος πολύτιμος λίθος με σχεδιασμένο το κεφάλι της Μέδουσας πάνω σε αυτό. Η Αθηνά ήταν τελείως διαφορετική οντότητα από τις άλλες που έφεραν την ονομασία θεότητες, γι αυτό και δε "γέννησε"ποτέ, φαίνεται δε ότι είχε διαφορετικό κώδικα γενετικής. Στην κορυφή της περικεφαλαίας του αγάλματος της Αθηνάς υπήρχε σκαλισμένη μια σφίγγα και αριστερά και δεξιά δύο γρυπολέοντες. Με το δεξί χέρι κρατούσε την Νίκη και με το αριστερό την ασπίδα και το δόρυ όρθιο που ακουμπούσε στο έδαφος και στον ώμο της Αθηνάς.
Στο εσωτερικό της ασπίδας φαινόταν ο Εριχθόνιος. Ο Εριχθόνιος, φίδι, ο οποίος φοβούμενος μη θανατωθεί κρύφτηκε πίσω από την ασπίδα της Αθηνάς όπου και μεγάλωσε. Το φίδι κρυπτογραφεί τα έντονα ενεργειακά και ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα του βράχου που ελεγχόταν από την ασπίδα της θεάς, και για το λόγο αυτό ο Φειδίας το σκάλισε μέσα στην ασπίδα. Ήταν η παράσταση, διακόπτης θα λέγαμε σήμερα, που έθετε σε λειτουργία όλα τα ενεργειακά φαινόμενα του βράχου. Μόνο ο Ιεροφάντης και η Ιέρεια του ναού είχαν πρόσβαση στο διακόπτη αυτό. Αν κρίνουμε από τα 13 μέτρα ύψους του αγάλματος, ήταν όσο μια τετραώροφη οικοδομή.
Ο ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ)
Αρχαίο κείμενο:
Παλλὰς μουνογενής, μεγάλου Διὸς ἔκγονε σεμνή, δῖα, μάκαιρα θεά, πολεμόκλονε, ὀμβριμόθυμε, ἄρρητε, ῥητή, μεγαλώνυμε, ἀντροδίαιτε, ἣ διέπεις ὄχθους ὑψαύχενας ἀκρωρείους ἠδ᾽ ὄρεα σκιόεντα, νάπαισί τε σὴν φρένα τέρπεις, ὁπλοχαρής, οἰστροῦσα βροτῶν ψυχὰς μανίαισι, γυμνάζουσα κόρη, φρικώδη θυμὸν ἔχουσα, Γοργοφόνη, φυγόλεκτρε, τεχνῶν μῆτερ πολύολβε, ὁρμάστειρα, φίλοιστρε κακοῖς, ἀγαθοῖς δὲ φρόνησις• ἄρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεματόκε, μῆτι, αἰολόμορφε, δράκαινα, φιλένθεε, ἀγλαότιμε, Φλεγραίων ὀλέτειρα Γιγάντων, ἱππελάτειρα, Τριτογένεια, λύτειρα κακῶν, νικηφόρε δαῖμον, ἤματα καὶ νύκτας αἰεὶ νεάταισιν ἐν ὥραις, κλῦθί μου εὐχομένου, δὸς δ᾽ εἰρήνην πολύολβον καὶ κόρον ἠδ᾽ ὑγίειαν ἐπ᾽ εὐόλβοισιν ἐν ὥραις, γλαυκῶφ᾽, εὑρεσίτεχνε, πολυλλίστη βασίλεια. Γένοιτο, γένοιτο, γένοιτο !!
Νεοελληνική απόδοση:
Ὢ Παλλάδα μονογενής, πού εἶσαι τὸ σεμνὸ τέκνον τοῦ μεγάλου Διός, σεβαστὴ μακαριὰ θεά, πού διεγείρεις τὸν θόρυβο τοῦ πολέμου, κρατερόκαρδε.
Σὺ ἀγαπᾷς τὰ ὄπλα οἰστρηλατεῖς (ξεσηκώνεις) τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων μὲ μανίες εἶσαι ἢ κόρη πού γυμνάζεις (ἀσκεῖς) καὶ ἔχεις φρικτὴν ὀργὴν (διότι τρομάζουν μὲ τὴν Ὀργή σου).
Ἐσὺ ἐφόνευσες τὴν Γοργόνα, ἀποφεύγεις τὸ συζυγικὸ κρεββάτι, ἀλλὰ εἶσαι ἢ πολυευτυχι-σμένη μητέρα τῶν τεχνῶν.
Ἐσὺ παρέχεις παρορμήσεις, ἀγαπᾷς νὰ ξεσηκώνῃς οἶστρον (μανίαν) εἰς τοὺς κακούς, εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅμως εἶσαι ἢ φρόνησις (ἢ φρονιμάδα) ἐγεννήθης ἐκ φύσεως ἀρσενικὴ καὶ θηλυκή, ἐσὺ γεννᾷς τοὺς πολέμους, ἀλλὰ εἶσαι καὶ ἢ σύνεσις.
Ποικιλόμορφε, πού βλέπεις μὲ ὀξύτητα, ἐνθουσιαστική, πού ἔχεις λαμπρᾶν τιμὴν ἐσὺ ἐξωλόθρευσες τοὺς Φλεγραίους γίγαντας, ἐσὺ ὁδηγεῖς τοὺς ἵππους. Εἶσαι ἢ Τριτογένεια μᾶς ἀπαλλάσσεις ἀπὸ τὰ κακά, εἶσαι ἢ θεά. πού μᾶς φέρεις τὴν νίκην ἢ γαλανομάτα, ἢ ἐφευρίσκουσα τέχνας, ἢ βασίλισσα πού δέχεται πολλὲς ἱκεσίες ἥμερα καὶ νύχτα πάντοτε στὶς τελευταῖες ὧρες ἄκουσε τὶς εὐχές μου καὶ δῶσε μάς εἴρηνην, πού παρέχει πολλὴν εὐτυχίαν, καὶ ἱκανοποίησιν καὶ ὑγείαν μ’ εὐτυχισμένες ὧρες.
τος, ήταν όσο μια τετραώροφη οικοδομή.
Πηγή: «Η Διαθήκη Του Προμηθέα Για Τη Δημιουργία Και Τους Έλληνες», του Γεράσιμου Καλογερακη, Εκδόσεις Δίον.