Όπως λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, Α’ [συνέχεια], 1. 141.1 – 1.143.16» και οι δυο τούτοι θεοί, ο Ήφαιστος και ο Άρης, εκδηλώνουν την ενέργειά τους σε όλο τον Κόσμο, ο ένας διαχωρίζοντας τις εναντιώσεις του σύμπαντος, ανυψώνοντας πάντοτε και σώζοντας το άφθαρτο, για την τελείωση του Κόσμου που θα είναι συμπληρωμένος με όλα τα Είδη όπως λέγει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο», και ο άλλος δημιουργώντας τον όλο αισθητό Κόσμο ως αντικείμενο τέχνης και πληρώνοντας τον με τους Φυσικούς Λόγους (=φυσικές λογικές αρχές) και δυνάμεις, δημιουργώντας στον ουρανό 23 τρίποδες, για να τον κοσμήσει με τον τελειότατο πολύεδρο σχήμα, διαπλάθοντας επιπλέον και τα ποικίλα και πολυειδή είδη [μορφές] του υποσελήνιου Κόσμου. Κατασκευάζει “Πόρπες, καμπτές έλικες, κάλυκες και περιδέραια” όπως αναφέρει ο Όμηρος στην ραψωδία Σ’ σ. 401 της Ιλιάδος.
Και οι δυο έχουν την ανάγκη της Αφροδίτης κατά την εκδήλωση των ενεργειών τους, ο ένας για να εμβάλει στα αντιτιθέμενα αρμονία και τάξη και ο άλλος για να προσδώσει στα αισθητά δημιουργήματα κάλλος και λάμψη τέτοια που θα μπορούσε να κάνει τον Κόσμο τούτο το ωραιότερο από όλους τους ορατούς Κόσμους. Δεδομένου ότι η Αφροδίτη βρίσκεται παντού, ο Ήφαιστος μετέχει πάντοτε σε αυτήν στη βάση των ανώτερων βαθμίδων και ο Άρης στην βάση των υποδεέστερων βαθμίδων. Ο Ήφαιστος υπερκόσμια και ο Άρης εγκόσμια, ο Ήφαιστος στην ουράνια περιοχή και ο Άρης στην υποσελήνια. Εξ ου και ο πρώτος λέγεται ότι παντρεύτηκε την Αφροδίτη σύμφωνα με την θέληση του μεγάλου Διός, ενώ ο άλλος, ο Άρης, κατά τους μύθους, διέπραξε μοιχεία μαζί της. Διότι για τον δημιουργό των αισθητών πραγμάτων η επαφή με την αιτία που παράγει το κάλλος και συνδέει είναι σύμφωνη με την φύση του, ενώ για τον επικεφαλής της διαίρεσης και της εναντιότητας των εγκόσμιων πραγμάτων η δύναμη που χορηγεί την ένωση είναι κατά κάποιο τρόπο αλλότρια. Πράγματι τα χωριστικά γένη των θεών αντιδιαστέλλονται προς τα συνεκτικά.
Αυτή λοιπόν τη σύμπτωση των ανόμοιων αιτιών οι μύθοι την αποκάλεσαν μοιχεία. Επομένως, η επαφή αυτή ήταν αναγκαία για το σύμπαν, αφενός για επιτευχθεί η συναρμογή των αντιθέτων και αφετέρου για να καταλήξει ο εντός του Κόσμου πόλεμος στην Ειρήνη. Επειδή λοιπόν στην επάνω ουράνια περιοχή έχουμε την λάμψη του κάλλους, τον λαμπρό Κόσμο των Ιδεών και τα δημιουργήματα που κατασκεύασε ο Ήφαιστος, κάτω δε ενώ εν τη γενέσει [στην κάτω περιοχή της γέννηση] επικρατεί ο πόλεμος των στοιχείων, η μάχη και η εναντιότητα των δυνάμεων και γενικώς τα δωρήματα του Άρεως, για τούτο και η συνεύρεση του Άρεως και της Αφροδίτης την παρακολουθεί από ψηλά ο Ήλιος και την ανακοινώνει στον Ήφαιστο, συνεργός του καθώς είναι σε όλα του τα δημιουργήματα. Ο Ήφαιστος λοιπόν λέγεται ότι τους αιχμαλώτισε με κάθε είδους δεσμά, αόρατα για τους άλλους, κατά τον τρόπο που διευθετεί τα αντικείμενα της γένεσης με τις λογικές αρχές της τέχνης του, φτιάχνοντας έναν και μόνο σύνδεσμο από τη πνεύμα της εναντιότητας του Άρεως και από τα εναρμονιστικά αγαθά της Αφροδίτης, διότι και τα δυο είναι αναγκαία για την γένεση.
Επειδή όμως άλλοι είναι οι δεσμοί στην ουράνια περιοχή και άλλοι στην υποσελήνια – οι πρώτοι είναι ακατάλυτοι, όπως λέει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο, 43.a”, ενώ οι άλλοι καταλύονται -, για τούτο ο Ήφαιστος λύνει πάλι τα δεσμά με τα οποία έδεσε μαζί τον Άρη και την Αφροδίτη, κι αυτό το κάνει ακούγοντας κυρίως την υπόδειξη του Ποσειδώνα, ο οποίος ως μονάδα της γενεσιουργού βαθμίδας, θέλοντας να διαφυλάξει τη διαδικασία της αέναης γένεσης και την ολοκληρωμένη διαγραφή της κυκλικής πορείας της μεταβολής, υποστηρίζει από την μια ότι καθετί που γεννήθηκε πρέπει να φθαρεί, ενώ από την άλλη καθετί που φθάρηκε το ανάγει και πάλι στη γένεση. Διόλου παράδοξο λοιπόν που ο Όμηρος λέει ότι ο Ήφαιστος έδεσε μαζί τον Άρη και την Αφροδίτη με τα δεσμά, τη στιγμή που και ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο, 31.c” ονόμασε “δεσμούς” τις δημιουργικές λογικές αρχές με τις οποίες οι ουράνιοι δημιουργούν τα αντικείμενα της γένεσης. Δεν λέγεται λοιπόν σύμφωνα με τη φύση των πραγμάτων το ότι αυτός λύνει τα δεμένα, όταν οι γενεσιουργοί δεσμοί υπόκεινται σε λύση ;; Φαίνεται μάλιστα ότι ο καθολικός δημιουργός συνθέτει τον Κόσμο από τα αντιτιθέμενα στοιχεία και, εμβάλλοντας κατά αναλογία το στοιχείο της εμπεδόκλειας “φιλίας”, συγκεντρώνει σε ένα και αυτό τις ενέργειες του Ηφαίστου, του Άρεως και της Αφροδίτης.
Έτσι, όταν γεννά τις εναντιώσεις των στοιχείων, τις γεννά σύμφωνα με τον Άρη που εντός του έχει [ως οντική λειτουργία]. Όταν δε επινοεί τη φιλία, ενεργεί με τη δύναμη της Αφροδίτης που εντός του έχει [ως κοσμική λειτουργία]. Και όταν συνδέει τα στοιχεία της Αφροδίτης με τα στοιχεία του Άρεως, έχει ήδη ως υπόδειγμα την τέχνη του Ηφαίστου που εντός του έχει. Διότι ο καθολικός δημιουργός είναι τα πάντα και ενεργεί με όλους τους θεούς. Έτσι και οι νέοι θεοί, όπως του ονομάζει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο”, μιμούμενοι τον πατέρα τους, δημιουργούν ζωντανά πλάσματα θνητά και τα δέχονται πάλι, όταν φθίνουν, γεννώντας μαζί με τον Ήφαιστο τους δεσμούς του εδώ Κόσμου και κατέχοντας οι ίδιοι εκ των προτέρων τις αιτίες της λύσης τους. Διότι σε κάθε περίπτωση αυτός που περιέχει τον δεσμό γνωρίζει και την αναγκαιότητα της λύσης του.
πηγή:eleysis69