Επειδή στις ημέρες μας κάποιοι ορίζουμε το Υγιές, πρωτίστως ως «Λογικό» (άρα και διαλεκτικό και καλόπιστο), και εν συνεχεία ως «Δημοκρατικό», καλό θα ήταν να θέσουμε υπό τον εξεταστικό φακό μία σειρά από σχετικές με το ζήτημα έννοιες, μήπως και, επιτέλους, πάψουν κάποιοι να παίζουν με τα μυαλά και τα στομάχια μας, κινούμενοι σαν αριστοτέχνες σαλτιμπάγκοι σε αγαθά σημαίνοντα και σημαινόμενα που ουδόλως αφορούν τις περίεργες θέσεις και προθέσεις τους.
Αιώνες επί αιώνων στην ανθρώπινη Ιστορία, ίσχυε και, φυσικά, θα ισχύει ότι είναι πολύ συγκεκριμένη η διαδρομή μέσω της οποίας ο νούς εξωτερικεύεται, εκφράζεται και υλοποιείται σε πράξεις και συμπεριφορές, κοντολογίς αυτό που έχει μέσα του ένα κεφάλι δημιουργεί μία πολύ συγκεκριμένη, ανάλογή του, συμπεριφορά, ή, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, ανθρώπινη βιογραφία. Είμαστε αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας, ή, με άλλα λόγια, κάθε πράξη καθορίζεται από την πεποίθηση ή θεωρία που της επιτρέπει να αναβλύσει.
Στην πολιτική, αυτό το ίδιο πράγμα το εκφράζουμε με το γνωστό αξίωμα ότι «η Θεωρία προηγείται της Πράξης».
Πρόκειται όντως περί αξιώματος, αφού δεν ισχύει ποτέ η αντίθετη διαδρομή, και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι απλώς πονηροί σοφιστές που μεταφέρουν το γνωστό «δίλημμα» αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, στις βασικές αντιληπτικές διαδικασίες του ανθρωπίνου όντος το οποίο όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτός από φυσική υπόσταση διαθέτει και διανοητική τοιαύτη. Εκείνα που προσλαμβάνει μέσω των αισθητηρίων ο άνθρωπος, δεν είναι παρά χύδην «εισχωρήσεις» δεδομένων του περιβάλλοντος μέσα στο Ηγεμονικό της ψυχής, όπου και δέχονται σκληρή επεξεργασία για να απορριφθούν ή να υιοθετηθούν υπό μορφή Πεποιθήσεως. Το δικαίωμα υπάρξεως για την όποια πεποίθηση, δίδει συνεπώς το λογικό, λογικότατο, Ηγεμονικό της ανθρώπινης ψυχής και μόνον αυτό.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ενώ τα «εξερχόμενα» από τη δεξαμενή πεποιθήσεων του κάθε ανθρώπου, υπό μορφή στάσεων και συμπεριφορών, δεν φιλτράρονται από πουθενά, για τα «εισερχόμενα» υπάρχει πάντα το αυστηρό φίλτρο του Ηγεμονικού. Ο άνθρωπος μπορεί συνεπώς να φτιάχνει κατά την απόλυτη θέλησή του θεσμούς, ένας θεσμός όμως δεν μπορεί (όσο κι αν διακαώς το επιθυμεί) να φτιάχνει κατά την απόλυτη θέλησή του ανθρώπους. Όσοι, όπως λ.χ οι χριστιανοί ή οι μαρξιστές, πίστεψαν το αντίθετο, ότι μπορούν δηλαδή με τους θεσμούς τους να κατασκευάσουν κατά την απόλυτη θέλησή τους ανθρώπους, απέτυχαν οικτρά. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένας θεσμός είναι να υποβοηθήσει απλώς την έμφυτη κακία ή επίσης έμφυτη αγαθότητα να εκδηλωθούν ή να παράσχει Γνώση με την ελπίδα ότι μπορεί να εξουδετερωθεί η πρώτη κατά το σωκράτειο «ουδείς εκών κακός».
Όταν κάνουμε συνεπώς λόγο περί «δημοκρατικότητας» ή «φασιστικότητας», είναι φανερό ότι δεν αναφερόμαστε σε όργανα ή διαδικασίες, αλλά αποκλειστικώς και μόνον σε πεποιθήσεις. Αν η «δημοκρατικότητα» ήταν ζήτημα οργάνων ή διαδικασιών, τότε όλα τα σύγχρονα καθεστώτα, απανταχού της γής, θα ήσαν αυτομάτως δημοκρατικά, αφού τιτλοφορούνται «Δημοκρατίες» και έχουν δημοκρατικούς (κοινοβουλευτικούς) θεσμούς και πολιτικά όργανα. Τότε, από πού όλη αυτή η κτηνωδία επίσης απανταχού της γής της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, από πού η αυταρχία, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα βασανιστήρια, οι θανατώσεις, οι γενοκτονίες;
Το αυτό ισχύει βεβαίως και για την «φασιστικότητα», αν και ελάχιστοι έχουν προβληματισθεί εις βάθος επάνω σε αυτήν, ίσως γιατί οι περισσότεροι αγνοούν κάποιες βασικότατες όσο και σημαντικότατες διαφορές ανάμεσα στις διάφορες μορφές αντιδημοκρατικότητας. Για τους περισσότερους ανθρώπους λ.χ., κυρίως λόγω αγνοίας, η έννοια «Δικτατορία» και «Ολοκληρωτισμός» σημαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Δεν είναι όμως έτσι. Στη σύγχρονη Δικτατορία, που αποτελεί την πιο «τίμια» μορφή αυταρχίας, όπως ίσχυε και με την αρχαία Τυραννίδα, την εξουσία ασκεί ένας άνθρωπος ή μία ομάδα ανθρώπων, πλήρως εκτεθειμένων στη μήνη των πολιτικών τους αντιπάλων, αφού εκ των πραγμάτων ξεχωρίζουν εξαιτίας της πρωταρχικής απαιτήσεώς τους να μη δρα πολιτικά κανείς άλλος εκτός από αυτούς. Οι δικτάτορες θέτουν στην άκρη τον «λαό», απαγορεύουν τη συμμετοχή των υπηκόων τους στα κοινά και δεν ενθαρρύνουν την αυτενέργεια ή τις συζητήσεις.
Σε πλήρη αντίθεση προς την θέση και πράξη της Δικτατορίας, ο Ολοκληρωτισμός, που αποτελεί την ύπουλη πλευρά της αυταρχίας, αποφεύγει να εκθέσει τους εκπροσώπους του στη μήνη των πολιτικών τους αντιπάλων, καθώς, με πανουργία, εγείρει την ακριβώς αντίθετη απαίτηση, την ενθάρρυνση δηλαδή μίας έντονης συμμετοχής των υπηκόων του σε προκαθορισμένα κοινά (επιτροπές νεολαίας, ομάδες γειτονιάς, κοινότητες κ.λ.π.), όσο και σε προκαθορισμένους ατελείωτους διαλόγους (debates, «διαλόγους» μεταξύ μισθοφόρων του συστήματος κ.λ.π.). Ο Ολοκληρωτισμός κατά κανόνα είναι νομότυπος και, συνήθως, έχει το άλλοθι του εκλεγέντος. Ένας προγραμματισμένος από συστηματική προπαγάνδα «λαός» ή «σώμα εκλεκτόρων», εκλέγει και νομιμοποιεί, μέσα από «συμμετοχικές», που εκ του πονηρού εξισώνονται με «δημοκρατικές», διαδικασίες, την προγραμματίστρια αυταρχία.
Ουσιαστικά λοιπόν, στον Ολοκληρωτισμό η αυταρχία εκλέγει πανηγυρικά τον ίδιο της τον εαυτό. Με εξαιρετικά συμμετοχικές και «λαϊκές» διαδικασίες, ο Ολοκληρωτισμός μπορεί να εγκλείσει τους «εχθρούς του λαού» στα Γκούλαγκ, να κάψει τους «αντίχριστους» στις πυρές, να θάψει ζωντανούς τους «τρομοκράτες» στα Γκουαντάμο, ή να συγκεντρώσει τους «γενικώς παρακμιακούς» στα Νταχάου και πάει λέγοντας. Με το ίδιο κόλπο, αμέτρητες μισανθρωπικές, ρατσιστικές και άλλες αναλόγου επιπέδου ομάδες, διεκδικούν με θρασύτητα τον τίτλο των «δημοκρατικών», όπως άλλωστε και στα καθ’ ημάς η κρατούσα Εκκλησία προσπαθεί να παρουσιάσει τη μεσαιωνική μονοφωνική αυταρχία της ως… «δημοκρατική» σε αντιδιαστολή προς τους υπηκόους του Βατικανού, επειδή και μόνο εκλέγονται εντός αυτής κάποιοι προγραμματισμένοι από ομοίους τους. Οι Ολοκληρωτισμοί συνεπώς όχι μόνον δεν απαγορεύουν, αλλ’ αντιθέτως ενθαρρύνουν, ακόμα και φορτικά, τη συμμετοχή των υπηκόων τους στα (προκαθορισμένα ωστόσο) κοινά, όπως και ενθαρρύνουν την (επίσης προκαθορισμένη) λαϊκή «ζύμωση» ή τις (επίσης προκαθορισμένες) ατέρμονες συζητήσεις.
Με τα παραπάνω γίνεται σαφές λοιπόν ότι η «δημοκρατικότητα» έχει να κάνει αποκλειστικώς με τις δημοκρατικές πεποιθήσεις και με τίποτε άλλο πέραν αυτών. Δημοκρατικές πεποιθήσεις είναι δε, αφού σοφόν εστί το σαφές, οι περί των άλλων πεποιθήσεις, οι περί των όποιων άλλων, που συνάδουν με τις αρχές του Ανθρωπισμού, όπως αυτός εκφράσθηκε από την Ελληνορωμαϊκή σκέψη και επέστρεψε σε μία αποκτηνωμένη από τον χριστιανικό Μεσαίωνα ανθρωπότητα, μέσω των Διαφωτιστών. Η «δημοκρατικότητα» έχει να κάνει με την έμπρακτη αναγνώριση μίας μη διαπραγματεύσιμης και διαρκούς ισοπολιτείας, ισοτιμίας, ισονομίας των συνανθρώπων μας (όπως άλλωστε και, κατ’ επέκταση, όλων των άλλων όντων στη μεγάλη Κοσμόπολη του φυσικού κόσμου, αλλά αυτά είναι… πιο ψιλά γράμματα), και, πάνω από όλα, με την έμπρακτη αναγνώριση της μη διαπραγματεύσιμης και διαρκούς ισηγορίας τους.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα, κάτω από την οποιαδήποτε δικαιολογία, να μην ανέχεται, πόσο μάλλον να αποκλείει, ανθρώπινο λόγο ή στάση που διέπεται από, στοιχειώδη έστω, λογικότητα. Όπως και κανείς δεν έχει δικαίωμα να καίει βιβλία ή να υποδαυλίζει μίσος εναντίον ανθρώπου ή ανθρώπων εξαιτίας και μόνον αυτού που είναι ή εκφράζουν. Εκείνοι που το πράττουν, δεν είναι απλώς υπόλογοι έναντι κάποιων ολίγων που τυγχάνουν όλως ευαίσθητοι σε θέματα δικαιοσύνης, ανθρωπισμού και δημοκρατικότητας, αλλά ένοχοι του πιο ειδεχθούς εγκλήματος κατά αυτής της ιδίας της Ζωής και του Λόγου που διαποτίζει τα πάντα, ασυγχώρητοι κακούργοι μπροστά στα όμματα των Θεών.
Κι ας συστήνουν όσα «δημοκρατικά» όργανα θέλουν, κι ας σείουν όσες δημοκρατικές σημαιούλες θέλουν για να μας πείσουν τάχα για το αντίθετο.
πηγή: rassias.gr