Έρωτας. Αυτό που συνέχει τα πάντα, μα τα πάντα στη ζωή. Που είναι ο συνδετικός κρίκος και η γεννήτρια δύναμη κάθε δημιουργίας. Η σωματική ερωτική πράξη είναι το πρώτο σκαλοπάτι για τον Αληθινό Έρωτα, που είναι ο θείος Δαίμων με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξεως που οδηγεί στον Κόσμο των Ιδεών.
Δυο είναι οι μορφές του Έρωτος, διότι και Αφροδίτες δυο υπάρχουν, η Ουρανία και η Πάνδημος. Ο Πάνδημος Έρως είναι Έρως των ανθρώπων, που αποβλέπουν μόνο στα σώματα, ενώ ο Ουράνιος Έρως αποβλέπει στο ηθικό κυρίως μέρος. Ο Έρως είναι η αρμονία των εναντίων σε όλον τον κόσμο, στα έμψυχα και στα άψυχα, και είναι κόσμιος και ευεργετικός, όταν υπάρχει αρμονική συνδιαλλαγή των στοιχείων. «Οι αμύητοι και οι άξεστοι με θυρόφυλλα πολύ μεγάλα να φράξουν τα αυτιά τους» είπε ένας πρόγονος μας πριν ξεκινήσει να μιλά για των Έρωτα. Και να πάρουν τα μάτια τους από αυτά τα κείμενα. Το λιγότερο δεν θα καταλάβουν τίποτε…
Όποιος διακατέχεται από την θεία αυτή μανία του Έρωτα, αγαπά το ωραίο. Είτε είναι μια ευγενική και καλοκαμωμένη ψυχή που η δροσιά της μαγεύει είτε σώμα, ή πρόσωπο, ή ένα ωραίο τοπίο, ή ένα ωραίο λουλούδι ή μουσική, ή ένας αξιόλογος ζωγραφικός πίνακας, ή ένας λόγος, που ακούει ή διαβάζει, μεστός από φιλοσοφικές αλήθειες κλπ. Γιατί αγαπά το ωραίο; Γιατί η ψυχή έχει στην προτέρα της ζωή αντικρίσει την Απόλυτη Ομορφιά. «Ανθρώπου ψυχή του Θείου μετέχει» και «πάσα ψυχή αθάνατος».
Η ψυχή συνυπήρχε στην Θεία Ολότητα ως μετέχουσα του Θείου, πριν ενσαρκωθεί. Και αφού μετείχε κάποτε στο θείο, διατηρεί τους δεσμούς της με Αυτό. Και ο Έρως την ξανά οδηγεί προς Αυτό. Το ωραίο λοιπόν, λειτουργεί σαν καθρέφτης. Αντανακλά κάποιες λίγες αχτίδες από αυτήν την Θεία Ομορφιά, που κάποτε η ψυχή είχε ζήσει. Γίνεται αφορμή η θέα ή το άκουσμα (αν πρόκειται για μουσική) του κάλλους να ξαναθυμηθεί την προτέρα Ομορφιά, που κάποτε είχε γνωρίσει. Γι αυτό και ριγεί η ψυχή εμπρός στο ωραίο. Ένα ιερό γλυκό ρίγος την στιγμή αυτή του αντικρίσματος ή του ακούσματος του ωραίου την διαπερνά. Μια γλυκιά νοσταλγία αυτού που κάποτε είχε ζήσει. Και αυτό το θειο πάθος, κατά τον Σωκράτη, είναι αυτό που αποκαλούμε Έρωτα.
Ο κατεχόμενος από πνευματικό Έρωτα εγκυμονεί κι αυτός. Λ.χ. ο καλλιτέχνης κυοφορεί την έμπνευση, βασανίζεται να γεννήσει και γεννά το πνευματικό του έργο, λ.χ. το άγαλμα, ή τον ζωγραφικό πίνακα, ή το μουσικό κομμάτι που δημιούργησε. Οι γονείς γεννούν στα παιδιά τους τα λόγια και τις προτροπές για το πώς να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους. Ο παιδαγωγός εγκυμονεί τους λόγους για την αρετή, για το ποιος πρέπει να είναι ο άνθρωπος και ποιον δρόμο να ακολουθήσει στην ζωή του.
Έτσι από μάθηση σε μάθηση θα καταλήξει στην μάθηση εκείνη, που δεν είναι τίποτε άλλο πάρα η Γνώση της Απολύτου Ομορφιάς. Την οποίαν αν κανείς ποτέ την αντικρίσει, θα του φανεί πως δεν έχει καμία σχέση με τον χρυσό και τα ωραία ρούχα ή τα ωραία σώματα, τα οποία βλέποντας τώρα, μένει με ανοιχτό τον στόμα και για τα οποία κάνει τα πάντα για να τα αποκτήσει. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να ζει ο άνθρωπος, αυτό είναι το να φτάσει μέχρι την θέα αυτού του Απολύτου του Αγαθού. Αυτό είναι ΕΡΩΣ.