Η ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

September 23, 2016, 1:32 pm

≫ Next: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΑΜΕΣΗ) ΠΕΤΥΧΕ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ

≪ Previous: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

Παρά το ότι η Δήμητρα είναι μια από τις λιγότερο αναφερόμενες θεότητες στις πρώιμες φιλολογικές πηγές του ελληνισμού, τον Όμηρο και τον Ησίοδο, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν ήταν μικρής σημασίας για τον καθημερινό άνθρωπο εκείνης της εποχής. Οι επικοί ποιητές συνήθιζαν να εστιάζουν στα πολεμικά κατορθώματα των θεών, και σε αυτά η Δήμητρα δεν είχε θέση. Το όνομά της, κατά την επικρατέστερη ετυμολογία, σημαίνει Μητέρα Γη, και ήταν αυτό ακριβώς. Μια ειρηνική θεά της γεωργίας, της γονιμότητας, της συγκομιδής και των δημητριακών, από την οποία πήραν το όνομά τους και τα οποία αποτελούσαν τη βασική τροφή του μέσου ανθρώπου. Σαν μια μητέρα, προμήθευε τροφή στα παιδιά της. Ωστόσο, επίσης σαν μητέρα, τα διαπαιδαγωγούσε. Δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν ταυτόχρονα και θεά του κοσμικού νόμου, όπως φανερώνει ένα από τα πιο γνωστά επίθετά της, «Θεσμοφόρος».

Όπως προαναφέρθηκε, από τις πρώιμες πηγές δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά γι’ αυτήν. Στην Ιλιάδα αναφέρεται απλώς ως αυτή που ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο. Στην Οδύσσεια υπάρχει ο μύθος ότι έσμιξε με τον θνητό Ιασίωνα, τον οποίο κατακεραύνωσε μετά ο Δίας ως τιμωρία. Από τον Ησίοδο αναφέρεται ότι ήταν θυγατέρα του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή του Δία, του Ποσειδώνα, του Άδη, της Ήρας και της Εστίας. Επίσης, ότι γέννησε μια θυγατέρα στο Δία, την Περσεφόνη, την οποία αργότερα άρπαξε ο Άδης. Τέλος, επαναλαμβάνεται η ιστορία με τον Ιασίωνα, με την πρόσθετη πληροφορία ότι η ένωσή τους έγινε στην Κρήτη.

Λίγο αργότερα γράφτηκε ο λεγόμενος «Ομηρικός Ύμνος» στη Δήμητρα, ο οποίος αναφέρει αρκετές πληροφορίες για την αρπαγή της Περσεφόνης. Σύμφωνα με τον ύμνο αυτόν, καθώς η νεαρή κοπέλα μάζευε λουλούδια, η γη άνοιξε, εμφανίστηκε ο Άδης με το άρμα του και την άρπαξε, οδηγώντας την στον Κάτω Κόσμο. Η Δήμητρα άκουσε την κραυγή της Περσεφόνης και άρχισε να την ψάχνει με τη βοήθεια της Εκάτης και την καθοδήγηση του Ήλιου που είχε δει το περιστατικό. Όταν η θεά έφτασε στην Ελευσίνα είχε ήδη απογοητευτεί και παρέμεινε κλεισμένη μέσα στο ιερό που της έχτισαν οι Ελευσίνιοι, αρνούμενη πεισματικά να κάνει τη γη να καρπίσει. Έτσι, οι θεοί έπεισαν τελικά τον Άδη να αφήσει την Περσεφόνη να δει τη μητέρα της. Ωστόσο, ο Άδης είχε προλάβει να της δώσει να φάει λίγους σπόρους από ρόδι, κάτι που σήμαινε ότι η Περσεφόνη θα έπρεπε να επιστρέφει κάθε χρόνο στο σύζυγό της στον Κάτω Κόσμο.


Ο αρκαδικός μύθος της Δήμητρας και του Ποσειδώνα

Από το γεωγράφο και περιηγητή Παυσανία (2ος αιώνας μ.Χ.) μαθαίνουμε την αρκαδική 

Ποσειδώνας και Δήμητρα

παράδοση, κατά την οποία ο Ποσειδώνας είδε τη Δήμητρα και την πόθησε. Εκείνη, για να ξεφύγει, μεταμορφώθηκε σε φοράδα, αλλά και πάλι ο Ποσειδών την κατάλαβε, την πρόφτασε και τη βίασε. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε μια κόρη, γνωστή ως Δέσποινα, της οποίας το πραγματικό όνομα απαγορευόταν να προφερθεί έξω από τα Αρκαδικά Μυστήρια. Η Δήμητρα οργίστηκε από αυτό το γεγονός, και ονομάστηκεΔήμητρα Ερινύς. Αλλά μετά πλύθηκε στον ποταμό Λάδωνα και ηρέμησε, και τότε την είπαν Δήμητρα Λουσία. Η απομονωμένη τότε Αρκαδία είχε διατηρήσει μια πολύ παλιά παράδοση, η οποία συνέδεε τη λατρεία της Δήμητρας και της Περσεφόνης με τον Ποσειδώνα και η οποία μαρτυρείται ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή.

Το όνομα του Ποσειδώνα, σύμφωνα με την επικρατέστερη ετυμολόγηση, σημαίνει «Κύριος της Γης». Μερικά από τα πιο γνωστά επίθετά του επίσης ήταν Γαιήοχος, ο κατέχων τη Γη, καθώς και Εννοσίγαιος ή Εννοσίδας, δηλαδή Γαιοσείστης, όνομα που επίσης καταγράφεται σε Γραμμική Β στις πινακίδες της Πύλου. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα του Ποσειδώνα που γνωρίζουμε από την κλασική εποχή, ως κυρίου της θάλασσας. Φαίνεται ότι αρχικά αντιπροσώπευε τον Κύριο των υπογείων υδάτων και του υπόγειου κόσμου γενικότερα, των πηγών, των ποταμών, και των σεισμών. Έτσι, ο μύθος μάλλον σχετίζεται με την καρποφορία της γης που γονιμοποιείται από τον ποταμό.

Ο μύθος της Δήμητρας και του Ποσειδώνα δημιουργεί την υποψία ότι η Περσεφόνη ίσως αρχικά να ήταν δική του κόρη. Η σχέση του με τον υπόγειο κόσμο κατά τη Μυκηναϊκή εποχή, κατά την οποία δεν υπάρχει αναφορά στον Άδη ή σε κάποιον άλλο θεό του κάτω κόσμου, δημιουργεί επίσης την υποψία ότι στον αρχικό μύθο ίσως ο ίδιος ο Ποσειδώνας να άρπαξε την ίδια του την κόρη. Απόηχος αυτής της παράδοσης θα μπορούσε να είναι είναι ο ορφικός μύθος, κατά τον οποίο ο Ζεύς κάνει την Περσεφόνη με τη Δήμητρα, και μετά το Διόνυσο Ζαγρέα με την Περσεφόνη.


Οι εορτές των Θεσμοφορίων και των Σκιροφορίων

Τα Θεσμοφόρια αποτελούν τη σημαντικότερη γιορτή της Δήμητρας, μαζί με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ενώ, ωστόσο, τα Ελευσίνια λάμβαναν χώρα μόνο στην Ελευσίνα, τα Θεσμοφόρια εορτάζονταν σε τουλάχιστον σαράντα πόλεις της Ελλάδας, της Σικελίας, της Νότιας Ιταλίας, της Μικράς Ασίας και της Βορείου Αφρικής. Στη μεγάλη πλειοψηφία των πόλεων αυτών εορτάζονταν κατά την εποχή της σποράς. Στην Αθήνα έπεφταν κατά το μήνα Πυανεψιώνα, χοντρικά δηλαδή τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο, ανάλογα με τις φάσεις της Σελήνης, κατά τις τρεις ημέρες πριν την Πανσέληνο. Στενά συνδεδεμένη με αυτή τη γιορτή ήταν και μια άλλη, τα Σκιροφόρια, τα οποία εορτάζονταν ακριβώς τέσσερις μήνες πριν, κατά την εποχή της συγκομιδής.

Κατά τα Σκιροφόρια έριχναν χοίρους, ως θυσίες, σε υπόγειες τρύπες που τις έλεγαν «μέγαρα». Κατά τα Θεσμοφόρια, ορισμένες γυναίκες, οι «αντλήτριες», ανέσυραν τα σαπισμένα λείψανά τους, ενώ οι υπόλοιπες γυναίκες που συμμετείχαν στη γιορτή φώναζαν δυνατά για να φοβίσουν τα φίδια, τα οποία κατοικούσαν στις υπόγειες αυτές τρύπες. Τα λείψανα των χοίρων ανακατεύονταν με το σιτάρι που θα έσπερναν, ώστε να ευδοκιμήσει. Αυτή η κάθοδος και άνοδος προφανώς συμβόλιζε την κάθοδο της Περσεφόνης στον Κάτω Κόσμο και την άνοδο από αυτόν. Όταν λέγεται ότι η Περσεφόνη έμενε τέσσερις μήνες στον Άδη, συνήθως νομίζουμε ότι πρόκειται για τους μήνες του χειμώνα. Ωστόσο, αρχικά θεωρούσαν ότι η Περσεφόνη βρισκόταν στον Άδη το καλοκαίρι, όταν τα χωράφια έμεναν χέρσα και τα δημητριακά τοποθετούνταν σε υπόγειες αποθήκες.

Η άνοδος της Περσεφόνης

Υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ των Θεσμοφορίων και των Ελευσινίων Μυστηρίων. Η νηστεία των συμμετεχόντων, το τελετουργικό λουτρό, οι θυσίες χοίρων και οι αισχρολογίες είναι μόνο μερικά από αυτά, ενώ ο χρόνος που τελούνταν ήταν πολύ κοντινός, καθώς τα Ελευσίνια ξεκινούσαν ένα μήνα πριν τα Θεσμοφόρια, δηλαδή κατά την Πανσέληνο του Σεπτεμβρίου ή του Οκτωβρίου. Όπως τα Θεσμοφόρια σχετίζονταν με τα Σκιροφόρια, έτσι και τα Μεγάλα Ελευσίνια σχετίζονταν με τα Μικρά, τα οποία εορτάζονταν την άνοιξη. Στα Μεγάλα Ελευσίνια εορταζόταν η άνοδος της Περσεφόνης από τον Άδη και θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι κατά τα Μικρά θα εορταζόταν η κάθοδός της. Μπορεί να πρόκειται για δύο παράλληλες παραδόσεις που αναπτύχθηκαν αυτόνομα σε γειτονικές πόλεις και οι οποίες διατηρήθηκαν από κοινού, όταν η Αθήνα κατέλαβε και ενσωμάτωσε την Ελευσίνα.


Τα σύμβολα της Δήμητρας και οι ενδείξεις της καταγωγής της

Από τα ιερά σύμβολα της Δήμητρας, πρώτα θα πρέπει να αναφέρουμε, προφανώς, τον στάχυ του σιταριού 

H Θεά Δήμητρα με στάχεις και όφεις

και του κριθαριού. Ένα δεύτερο είναι η μέλισσα. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος αναφέρει ότι οι ιέρειες της Δήμητρας και της Περσεφόνης ονομάζονταν «Μέλισσαι», ενώ ο λατίνος γραμματικός Σέρβιος διασώζει ένα μύθο της Κορίνθου, σύμφωνα με τον οποίο μια ιέρεια της Δήμητρας, η Μέλισσα, μυήθηκε στα μυστήρια από την ίδια τη θεά.

Ένα λιγότερο γνωστό σύμβολό της είναι ο όφις, κάτι που υπονοείται και από το γεγονός ότι στα μέγαρα της Δήμητρας κατοικούσαν φίδια. Ο Τριπτόλεμος, ο προστατευόμενός της, σύμφωνα με τη μυθολογία δίδαξε τη γεωργία, 

H Θεά των Όφεων

ταξιδεύοντας σε ένα φτερωτό άρμα που σερνόταν από όφεις. Έχουν σωθεί παραστάσεις που η ίδια η Δήμητρα απεικονίζεται να κρατά όφεις. Ο τρόπος με τον οποίο τους κρατά θυμίζει τη Μινωική Θεά των Όφεων.

Ένα επιπλέον σύμβολο που παρατηρεί κανείς στις παραστάσεις της Δήμητρας είναι ηοπιούχος παπαρούνα, η οποία θυμίζει και πάλι την Κρητική θεά. Τα δύο αυτά σύμβολα του όφεως και της οπιούχας παπαρούνας, καθώς και η σεξουαλική επαφή της Θεάς με τον Ιασίωνα στην Κρήτη, υποδεικνύουν ότι κατά πάσα πιθανότητα η Δήμητρα ταυτιζόταν με τη μεγάλη θεά των Μινωιτών και ότι εισήχθη στην ηπειρωτική Ελλάδα μέσω της Κρήτης.

Η Θεά των Όφεων φέρει ένα μικρό ζώο στο κεφάλι της. Αυτό μοιάζει με κάποιο μικρό αιλουροειδές, κατά πάσα πιθανότητα λιοντάρι. Λέοντες απεικονίζονται και σε σφραγίδες της εποχής, σε σύνδεση με τη θεά. Αυτό θα ήταν λίγο περίεργο για μια γηγενή Κρητική θεότητα, καθώς δεν υπήρχαν ποτέ λιοντάρια στην Κρήτη, σε αντίθεση με τη Μικρά Ασία και την ηπειρωτική Ελλάδα.


Η Δήμητρα στη Μικρά Ασία κατά την εποχή του Χαλκού

Η εποχή του χαλκού στην Κρήτη ξεκίνησε κατά την τρίτη χιλιετία π.Χ., ταυτόχρονα με το ξεκίνημά της στη Μικρά Ασία. Οι αντίστοιχοι προηγμένοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας ήταν κυρίως δύο: Οι πρωτο-Χετταίοι, οι οποίοι κατοικούσαν στην κεντρική Μικρά Ασία, και οι Χουρρίτες, οι οποίοι κατοικούσαν πιο νοτιοανατολικά, στα σύνορα με τη Μεσοποταμία. Οι πρώτες ιστορικές πληροφορίες που έχουμε γι’ αυτούς είναι ότι ζούσαν σε ένα είδος καθεστώτος υποτέλειας υπό την πανίσχυρη τότε Ακκαδική αυτοκρατορία. Τόσο οι Πρωτο-Χετταίοι όσο και οι Χουρρίτες επηρεάστηκαν βαθιά από τη Μεσοποταμία, τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Εισήχθησαν μεσοποταμιακοί θεοί που είτε συνυπήρχαν με τους αυτόχθονες είτε ταυτίστηκαν με αυτούς. Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τη θρησκευτικότητα εκείνης της εποχής.

Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι η θρησκεία στην περιοχή, όταν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι Χετταίοι. Από το 1833 π.Χ. και μετά άρχισαν να επεκτείνονται επιθετικά, έως ότου τετρακόσια χρόνια αργότερα σχηματίστηκε μια ακμάζουσα αυτοκρατορία. Ίσως η συνεχής επεκτατική πολιτική των Χετταίων σχετίζεται με το τέλος της Παλαιοανακτορικής περιόδου στην Κρήτη κατά το 1700 π.Χ., όταν τα παλαιά ανάκτορα στην Κνωσσό, τη Φαιστό, τα Μάλια και τη Ζάκρο καταστράφηκαν.

Οι Χετταίοι υιοθέτησαν τη σφηνοειδή γραφή των Ασσυρίων και μας άφησαν πήλινες πινακίδες με ιστορικά και θρησκευτικά αρχεία. Από τις πινακίδες αυτές μας είναι γνωστός ένας αριθμός θεοτήτων και μύθων που συνενώνουν Πρωτο-Χιττιτικά, Χουρριτικά και Μεσοποταμιακά στοιχεία σε ένα ενιαίο σύνολο. Για να γίνει κατανοητή η σχέση μεταξύ ελληνικής και χιττιτικής μυθολογίας, θα αναφερθούμε σε ένα χιττιτικό έπος, γνωστό ως το Έπος του Κουμαρμπί, το οποίο φαίνεται να αποτυπώνει τις διαμάχες των θεών για εξουσία, τουλάχιστον εξακόσια χρόνια πριν από τον Ησίοδο.

Σύμφωνα με το Έπος του Κουμαρμπί, βασιλιάς του κόσμου αρχικά ήταν ο Αλαλού, ο θεός της Γης, και υπηρέτης του ο γιος του, Ανού, ο θεός του Ουρανού, ο οποίος αρχικά ήταν Μεσοποταμιακός θεός. Μετά από εννέα χρόνια πάλεψαν και νίκησε ο Ανού, ο οποίος έγινε βασιλιάς στη θέση του, ενώ υπηρέτης έγινε ο γιος του, ο Κουμαρμπί. Μετά από εννέα χρόνια, πάλεψαν και αυτοί και νίκησε ο Κουμαρμπί. Καθώς όμως ο Ανού έτρεξε να κρυφτεί, ο Κουμαρμπί του έκοψε με τα δόντια τα γεννητικά όργανα και τα κατάπιε 

Η αιγυπτιακή θεά Κετές

(κάτι αντίστοιχο με τον ευνουχισμό του Ουρανού από τον Κρόνο). Ως αποτέλεσμα, ο Κουμαρμπί γέννησε τρεις θεούς, τον Τασμισού, τον Αρανζάχ, το θεό του ποταμού Τίγρι, και τον Τεσούμπ, το θεό της καταιγίδας. Ο Κουμαρμπί, γνωρίζοντας ότι ο Τεσούμπ θα του έπαιρνε τη βασιλεία, προσπάθησε να τον φάει, αλλά αντί γι’ αυτόν κατάπιε μια πέτρα (ακριβώς όπως ο Κρόνος κατάπιε μια πέτρα στη θέση του Διός). Έτσι, ο Τεσούμπ μεγάλωσε γρήγορα, πάλεψε με τον Κουμαρμπί και του πήρε τη βασιλεία.

Δυστυχώς, οι πήλινες πινακίδες δεν παρέχουν πάρα πολλά στοιχεία για τη μυθολογία που σχετίζεται με τη θεά Δήμητρα. Σε μια από αυτές αναφέρεται η παρακάτω ιστορία, αλλά η περισσότερη είναι κατεστραμμένη. Η θεά Ινάρα εξαφανίζεται και μια μέλισσα ειδοποιεί τη θεά Χαναχάνα, τη μητέρα της, η οποία αρχίζει να την ψάχνει (ήδη έχουμε αναφέρει τη σχέση της Δήμητρας με τη μέλισσα). Συναντιέται με το θεό του Ηλίου, όπως και η Δήμητρα στον ελληνικό μύθο, χωρίς όμως να ξέρουμε τί συζητούν. Λόγω της οργής της, τα οικόσιτα ζώα πεθαίνουν και οι γυναίκες δεν δίνουν πια σημασία στα παιδιά τους. Τελικά, για κάποιο λόγο, που μάλλον σχετίζεται με την επιστροφή της Ινάρα, η οργή της εξορκίζεται και είναι πάλι χαρούμενη. Άλλα ονόματα ή επωνυμίες της Χαναχάνα ήταν Χεμπά, η μητέρα όλων των ζώντων, ή Κουμπάμπα. Απεικονίζεται συνήθως να στέκεται επάνω σε λιοντάρι, το οποίο ήταν το ιερό της ζώο. Αλλιώς, απεικονίζεται κρατώντας στάχυα και οπιούχα παπαρούνα.


Η Δήμητρα στη Μεσοποταμία

Ήδη έχει αναφερθεί η εξάρτηση της Χουρριτικής, της Πρωτο Χιττιτικής και κατά συνέπεια της Χιττιτικής μυθολογίας από την

Μεσοποταμιακή, η οποία βέβαια έχει ζυμωθεί και αναπλαστεί μαζί με τοπικές πίστεις και πρακτικές σε μια νέα ενότητα. Δεν υπάρχει μεν αντίστοιχο έπος του Κουμαρμπί στη Μεσοποταμία, όμως πολλοί από τους θεούς των Χετταίων φέρουν Μεσοποταμιακά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, ο Τεσούμπ, τον οποίο έχουμε ήδη δει, φαίνεται ότι έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά του αντίστοιχου μεσοποταμιακού θεού της καταιγίδας, Αντάντ.

Το μεσοποταμιακό αντίστοιχο της Χαναχάνα ήταν η Νινχουρσάγκ, που στα Σουμεριακά σημαίνει «Κυρία του Ιερού Λόφου», ή Νινμά, η «Μεγάλη Κυρία». Σύμβολό της ήταν ένα σχήμα που μοιάζει με το ελληνικό ωμέγα, και πολλές φορές τα μαλλιά της φαίνεται να το σχηματίζουν. Άλλες φορές είναι γυμνή, άλλες ντυμένη και φτερωτή, μαζί με ένα λιοντάρι, με αντικείμενα σαν παπαρούνες να ξεπροβάλλουν από τους ώμους της, μαζί με κάποιο φυτό, ίσως σιτάρι, ενώ τα μαλλιά της διατηρούν την υποψία του ωμέγα. Άλλες φορές κρατά φίδια.

Πρόκειται για μια πανάρχαια θεότητα της πόλης Εριντού, στη Νότια Μεσοποταμία, μια πόλη που υπήρχε ήδη από την 4η χιλιετία π.Χ. Η λατρεία της θα πρέπει να γενικεύτηκε στη Μεσοποταμία κατά την Πρώτη Δυναστική Περίοδο, από το 2.900 π.Χ. και μετά, όταν οι ανεξάρτητες πόλεις-κράτη ενώθηκαν σε ένα ενιαίο βασίλειο. Αιώνες αργότερα, όταν δημιουργήθηκε η Ακκαδική Αυτοκρατορία από τον Σαργών το 2.350 π.Χ., φαίνεται ότι η λατρεία εξαπλώθηκε στους Χουρρίτες και στους Πρωτο-Χετταίους. Και από τους Χετταίους ή από γειτονικά φύλα θα πρέπει να μεταφέρθηκε στην Κρήτη. Παράλληλα, μέσω της Συρίας και της Παλαιστίνης μεταφέρθηκε και στην Αίγυπτο. Μια εύγλωττη εικόνα της θεάς Κετές, που λατρεύτηκε στην Αίγυπτο από το 1750 π.Χ. και μετά, ταυτιζόμενη με τη γηγενή θεά Αθώρ, περιέχει πολλά από τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν, όπως το ωμέγα στα μαλλιά, το λέοντα και το φίδι.


Ο μύθος του Ενκί και της Νινχουρσάγκ

Σύμφωνα με τις μεσοποταμιακές πινακίδες, στη χώρα των αθανάτων που ονομάζεται Ντιλμούν 

Νινχουρσάγκ, Ενκί και το Δέντρο της Ζωής

αρχικά δεν υπήρχε νερό. Τότε, η θεά της γης Νινχουρσάγκ κάλεσε το θεό του υπογείου κόσμου και των ποταμών, τον Ενκί, για να τη γονιμοποιήσει. Το όνομα Ενκί στα σουμεριακά σημαίνει «Κύριος της Γης», όπως ακριβώς και αυτό του Ποσειδώνα, ενώ ο Μυκηναϊκός Ποσειδώνας είναι και αυτός θεός του υπόγειου κόσμου και των ποταμών. Από την ένωσή τους, και μετά από εννέα ημέρες, γεννήθηκε η Νινσάρ, η Κυρία της Βλάστησης. Ο Ενκί τότε αποπλάνησε την κόρη του, ένα μοτίβο για το οποίο υπάρχει υποψία ότι υπονοείται και στον ελληνικό μύθο.

Ο Σουμεριακός μύθος συνεχίζει με τη Νινσάρ να γεννά τη Νινκούρρα, την Κυρία της Καρποφορίας, μετά από εννέα ημέρες, την οποία επίσης αποπλανεί ο Ενκί. Η Νινκούρρα γεννά την Ουττού, την Υφάντρα, μετά από εννέα ημέρες, την οποία επίσης αποπλανεί ο Ενκί. Η Ουττού γεννά οκτώ φυτά, τα οποία καταβροχθίζει ο πατέρας τους. Η Νινχουρσάγκ, οργισμένη, τον καταριέται, και έτσι, έχοντας καταπιεί το ίδιο του το σπέρμα, αυτός μένει έγκυος σε οκτώ σημεία του σώματός του, και περνά στιγμές αγωνιώδους πόνου, χωρίς να μπορεί να γεννήσει.

Μετά από παρακλήσεις των θεών, η Νινχουρσάγκ μαλακώνει. Παίρνει μέσα της το σπέρμα του Ενκί και γεννά οκτώ θεότητες. Ανάμεσά τους βρίσκεται η Νιντί, η Κυρία του Πλευρού, γιατί προήλθε από το πλευρό του πατέρα της. Στα σουμεριακά η λέξη σημαίνει επίσης και Κυρία της Ζωής. Ο μύθος αυτός φαίνεται να είναι το πρότυπο τόσο του μύθου της Δήμητρας και της Περσεφόνης όσο και του μύθου του Κρόνου που καταβρόχθιζε τα παιδιά του. Παρεμπιπτόντως, θεωρείται σήμερα και πρότυπο της βιβλικής ιστορίας του Αδάμ και της Εύας.


Η Θεσμοφόρος Δήμητρα

Όπως προαναφέρθηκε, ένα από τα κύρια επίθετα της Δήμητρας ήταν «Θεσμοφόρος». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «τίθημι», δηλαδή θέτω, και είναι σχετική με τη λέξη «νόμος». Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων είναι ότι ο νόμος σημαίνει το συμβατικό ανθρώπινο διάταγμα που μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες, ενώ ο «θεσμός» δεν μπορεί να αλλάξει. Έχει την έννοια του κοσμικού νόμου, του τελετουργικού νόμου ή του νόμου που δεν έχει αλλάξει από την αρχαία εποχή.

Το ποιοί ήταν αυτοί οι θεσμοί μπορεί να γίνει κάπως αντιληπτό από τη μυθολογία. Αναφέρεται λοιπόν ότι ο Τριπτόλεμος έμαθε από τη Δήμητρα την τέχνη της γεωργίας και τη δίδαξε στην ανθρωπότητα, έτσι ώστε να εκπολιτιστεί και να γίνει πλήρης. Ή, όπως το έθεσε ο ρήτορας Ισοκράτης, να πάψουν οι άνθρωποι να ζουν σαν τα άγρια ζώα. Μαζί με τη γεωργία, ήδη από τον Ομηρικό Ύμνο, αναφέρεται ότι δίδαξε και τις τελετές που σχετίζονται με αυτήν, δηλαδή τις εορτές και τα μυστήρια της Δήμητρας. Έτσι, το επίθετο «Θεσμοφόρος» έχει ερμηνευθεί από πολλούς ερευνητές ως «Φέρουσα τη γεωργία και τις μυστικές της τελετές».

Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, ωστόσο, η έννοια των θεσμών της Δήμητρας δεν σταματούσε στη γεωργία και στις τελετές της, καθώς η νέα αγροτική κοινωνία θα χρειαζόταν και βασικούς νόμους για να οργανωθεί και να λειτουργήσει. Ο φιλόσοφος Ξενοκράτης, επί παραδείγματι, αναφέρει ότι ο Τριπτόλεμος ήταν ένας από τους πρώτους νομοθέτες και ότι τρεις από τους νόμους που είχε θεσπίσει ήταν οι εξής: «Τίμα τους γονείς σου, πρόσφερε στους θεούς μέρος των καρπών της γης και μη βλάπτεις τα ζώα». Βεβαίως, ο πρωταρχικός θεσμός της Δήμητρας θα πρέπει να ήταν η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, καθώς όσοι είχαν διαπράξει φόνο αποκλείονταν από τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Μέσα σε αυτούς τους θεσμούς θα πρέπει υπολογίσουμε επίσης και έναν ακόμα. Στην Οδύσσεια η λέξη «θεσμός» αναφέρεται μια φορά μόνο, και αυτή σε σχέση με το γάμο. Είδαμε ήδη ότι η Θεά, είτε Δήμητρα την ονομάσουμε είτε Νινχουρσάγκ, οργίζεται με την αχαλίνωτη σεξουαλική συμπεριφορά που εκδηλώνεται με το βιασμό και με την αιμομειξία. Ο γάμος ήταν μια τιθάσευση και ένας εκπολιτισμός της σεξουαλικότητας. Έτσι, οι θεσμοί τελικά, πέρα από τη γεωργία και τις τελετές της, δεν ήταν παρά οι άγραφοι νόμοι που όριζαν τις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες σε πολύ αρχαίες εποχές και που διατηρούνται ακόμη και σήμερα, ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί μεταγενέστερα από συγκεκριμένους νομοθέτες.


Επιλεγόμενα

Κλείνοντας, ας σημειωθεί ότι η λατρεία της Δήμητρας στην Κρήτη και στην ηπειρωτική Ελλάδα, στην πραγματικότητα εμφανίζεται πολλές χιλιετίες μετά από την εμφάνιση της γεωργίας. Γενικά έχουν βρεθεί ειδώλια της Νεολιθικής εποχής που εικάζεται ότι παριστάνουν μια γυμνή μητέρα θεά με φαρδείς γοφούς. Εάν αυτές οι εικασίες είναι αληθείς, η Δήμητρα ίσως αντικατέστησε την παλαιότερη θεότητα και απορρόφησε κάποια στοιχεία από την παλαιότερη λατρεία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Χιττιτική μυθολογία απορρόφησε Μεσοποταμιακά στοιχεία.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

• Chadwick John, Ο Μυκηναϊκός Κόσμος, Gutenberg - Γιώργος και Κώστας Δαρδανός, 1999.
• Clay Albert, The Origin of Biblical Traditions: Hebrew Legends in Babylonia and Israel, Oxford University Press, 1923.
• Güterbock Hans Gustav, The Hittite Version of the Hurrian Kumarbi Myth: Oriental Forerunners of Hesiod, American Journal of Archaeology, Vol. 52, No. 1 (1948), 123-34.
• Hooke Samuel Henry, Μυθολογία της Μέσης Ανατολής, Γόρδιος, 2006. Κακριδής Ιωάννης (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, Τόμος 2, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., 1986.
• Λαδιά Ελένη, Παπαδίτσας Δημήτρης, Ομηρικοί Ύμνοι – μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, Εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1985.
• Leeming David, The Oxford Companion to World Mythology, Oxford University Press, 2005.
• Μυλωνάς Γεώργιος, Ελευσίς και Ελευσίνια Μυστήρια, Κυκεών Tales, 2010.
• Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις 7: Αρκαδικά, μετάφραση Ανδρεανή Ταταράκη, Κάκτος, 1992.
• Stallsmith Allaire, The Name of Demeter Thesmophoros, Greek, Roman, and Byzantine Studies 48 (2008), 115-131.

πηγή: e-zine.gr

---

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΑΜΕΣΗ) ΠΕΤΥΧΕ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ

September 23, 2016, 11:04 pm

≫ Next: ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

≪ Previous: Η ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

$

0

0

Η αληθινή δημοκρατία είναι συνάρτηση παραγόντων που συνιστούν έναν ανώτερο πνευματικά άνθρωπο. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του διαρκούς διαλόγου, της καθολικής συμμετοχής στις αποφάσεις, το πολίτευμα των λογικών ψυχών. Όταν εκλείπουν αυτά τα θεμέλια, κυριαρχεί ο εγωτισμός, τα επιμέρους συμφέροντα εις βάρος του κοινοτικού συμφέροντος με την συνεπαγόμενη εξαφάνιση κάθε μορφής δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας. Άρα, λοιπόν, δεν αποτυχαίνει κάθε φορά η δημοκρατία, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες έχουν απορρίψει, εν είδει παραίτησης, κάθε προσπάθεια άσκησης της πολιτικής αρετής στο δημόσιο βίο.

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον από σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Ελλάδα να καταπιαστούν με προσωπικότητες και γεγονότα της Αθηναϊκής δημοκρατικής εποχής. Με αφορμή τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές παραστάσεις θα παρουσιάσουμε την προβληματική σχέση των αποδόσεων αυτών με τα θέματα που πραγματεύονται. Αυτό θα γίνει για να τονίσουμε την κατά τη γνώμη μας διαστρεβλωμένη εικόνα που επικρατεί στους θεατρικους χώρους σε σχέση με την ερμηνεία γεγονότων της αρχαιότητας που σχετίζονται με την Δημοκρατία. Παρόμοιες απόψεις κυριαρχούν και στην κοινή γνώμη και διαδίδονται ευρύτερα μέσω της τέχνης, της αρθρογραφίας και ενίοτε και του ακαδημαϊκού χώρου.

Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη (2015-16) με τους Βασίλη Καραμπούλα (Σωκράτης) και Θανάση Δισλή (Μέλητος) σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Ας δούμε ένα καίριο αποσπάσμα του σημειώματος του σκηνοθέτη σχετικά με την παράσταση:

“Mε την «Απολογία» φθάνει στην πιο κορυφαία του έκφραση ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός … Ταυτόχρονα αρχίζει και η δύση του ελληνικού κόσμου, εφ’ όσον το πνεύμα αυτού του πολιτισμού δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί μέσα στην πραγματική ζωή, της λειτουργίας της δημοκρατίας και των θεσμών, παραμένοντας σαν μια ουτοπική και άπιαστη ιδέα για ποιητές.”

Το πρώτο ερώτημα είναι αν όντως και με ποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί η Απολογία του Σωκράτη ως η κορυφαία έκφραση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς πως είναι προτιμότερο να αναδειχτούν ως κορυφαίες στιγμές πολιτισμού τα γεγονότα που συνέβαλλαν στην δημιουργία των δημοκρατικών θεσμών. Τα κυριότερα απ’ αυτά είναι:

α) οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα το 592 ως αποτέλεσμα μακροχρόνιας εξέγερσης των κατώτερων στρωμάτων των Αθηναίων εναντίον των αριστοκρατών. Με τις μεταρρυθμίσεις αυτές, εκτός από την καθιέρωση της σεισάχθειας, οι θήτες (το κατώτατο κοινωνικό στρώμα) απέκτησαν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην Εκκλησία του δήμου, και μεταφέρθηκαν αρμοδιότητες από τον Άρειο Πάγο (συμβούλιο των ευγενών) στην Εκκλησία.

β) οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη το 508 με τις οποίες μεταφέρθηκε όλη η εξουσία στην Εκκλησία του δήμου, ενισχύθηκε η ισονομία, και άλλαξε η υποδιαίρεση των φυλών με αποτέλεσμα “να σπάσουν οι δεσμοί της τοπικής αλληλεγγύης, […] και να υπονομευθεί η δύναμη της παλιάς αριστοκρατίας”. Το καθεστώς συνέχισε να είναι ολιγαρχικό αλλά είχαν τεθεί οι βάσεις της Δημοκρατίας.

γ) η κατάληψη της εξουσίας από τον δήμο των Αθηναίων το 462 – οι απαρχές του λεγόμενου χρυσού αιώνα – που ανέδειξε δημοκρατικές πολιτικές προσωπικότητες όπως τον εν πολλοίς ξεχασμένο σήμεραΕφιάλτη του Σοφωνίδη, και οδήγησε στην κατάργηση του αριστοκρατικού θεσμού του Αρείου Πάγου και στην μεταφορά όλων των αρμοδιοτήτων του Αρείου Πάγου στην Εκκλησία, τη Βουλή των πεντακοσίων και τα λαϊκά δικαστήρια της Ηλιαίας.

Η σημασία της Απολογίας του Σωκράτη ως γεγονότος και ως κειμένου ξεκαθαρίζεται ακόμα περισσότερο αν παρατηρήσουμε καλύτερα την ιστορία της εποχής. Με την λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου το 404, στην ηττημένη Αθήνα εγκαθίστανται υπό την επίβλεψη των Σπαρτιατών οι Τριάκοντα Τύραννοι, ένα αιμοσταγές ολιγαρχικό καθεστώς, όπου τριάντα Αθηναίοι ολιγαρχικοί κυβέρνησαν για οχτώ μήνες εξοντώνοντας τουλάχιστον 1500 πολιτικούς τους αντιπάλους. O Σωκράτης ήταν δάσκαλος του Κριτία, του επικεφαλής των Τριάκοντα. Μετά την κατάλυση του τυραννικού καθεστώτος – χάρη στην στρατιωτική επέμβαση των εξόριστων δημοκρατικών με επικεφαλής τον Θρασύβουλο – η συμφωνία ειρήνης που συνάφθηκε με τους Σπαρτιάτες περιλάμβανε ως όρο την αμνηστία, δηλαδή την απαγόρευση της δίωξης ατόμων με την κατηγορία πως είχαν εμπλακεί στο τυραννικό καθεστώς. Έτσι μετά την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι πολίτες που ήθελαν να ασκήσουν διώξεις για το καθεστώς των Τριάκοντα, έβρισκαν διάφορες άλλες προφάσεις για να φέρουν στο δικαστήριο τους υπεύθυνους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και του Σωκράτη.

Ο Σωκράτης ήταν σαφώς ολιγαρχικών πεποιθήσεων και εχθρός της Δημοκρατίας. Ο ίδιος φαίνεται πως κρατούσε αποστάσεις από την ενεργό πολιτική, παρόλα αυτά ασκούσε “ιδιωτική κριτική πολιτικών πρακτικών, όπως της εκκλησίας του δήμου, και του αιτήματος να έχει ο καθένας λόγο για τα κοινά, της κλήρωσης των αρχών από τους «τυχόντες» κτλ., και δημοσίων προσώπων γιατί διεκδικούσαν σοφία που δεν είχαν και δεν συνέβαλλαν στην ηθική βελτίωση των πολιτών”. Από την παραπάνω περιγραφή της καθηγήτριας Μυρτώς Δραγώνα, γίνεται φανερό ότι ο Σωκράτης έκρινε άκρως αρνητικά δημοκρατικούς θεσμούς όπως την κλήρωση, επειδή ακριβώς έδιναν την δυνατότητα στους αδαείς ‘τυχόντες’ ν’ ασκήσουν την εξουσία. Αυτή η βαθύτατα ελιτίστικη και αντι-δημοκρατική πτυχή της σκέψης του Σωκράτη είναι που πρέπει να γίνει κατανοητή από τους σύγχρονους υπερασπιστές και θαυμαστές του, ώστε να έχουμε μια χωρίς περιστροφές απάντηση για το αν η δημοκρατία σημαίνει τελικά κάτι για αυτούς σήμερα, αν θεωρούν πως είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε και να επιδιώξουμε, ή αν μπορούμε να περιοριζόμαστε σε ρηχές αναλύσεις ψευδο-ακαδημαϊκού ή «πολιτικά ορθού» χιπστερισμού σχετικά με τη σωκρατική ηθική και αντισυμβατικότητα.

Στην επανάληψη της δίκης, που έγινε στις 25 Μαΐου 2012 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο Σωκράτης αθωώθηκε με ισοψηφία των δικαστών. Είναι παρόλα αυτά σημαντικό να προσέξουμε την αγόρευση των κατηγόρων: ο Αντώνης Παπαδημητρίου σημειώνει πως «Ο Σωκράτης ήταν ο πνευματικός, ο ιδεολογικός ηγέτης των Τριάκοντα Τυράννων της Αθήνας. Διαφθείρει τους νέους κάνοντάς τους οπαδούς της Ολιγαρχίας και εχθρούς της Δημοκρατίας. Επίσης, κατηγορείται γιατί δεν σέβεται τους θεούς αυτής της πόλης, δηλαδή τους δημοκρατικούς θεούς και άρα τους δημοκρατικούς θεσμούς». Ο επίσης κατήγορος Ηλίας Αναγνωστόπουλος συμπληρώνει πως «μόλις τέσσερα χρόνια πριν από τη δίκη, το 403 π.Χ., είχε αποκατασταθεί η αθηναϊκή δημοκρατία. Οι Αθηναίοι γνώριζαν πως η δημοκρατία ήταν τρωτή και πως είχε εχθρούς, τόσο μέσα στην πόλη όσο και από άλλες πόλεις, οι οποίοι επιχειρούσαν να βλάψουν το πολίτευμα».

Τα παραπάνω ξεκαθαρίζουν τα κίνητρα για την δίωξη και την καταδίκη του Σωκράτη, κάνοντας έτσι φανερό πως δεν ευσταθεί η ευρέως γνωστή άποψη πως οι κατηγορίες εναντίον του φιλοσόφου ήταν απλά και μόνο η αθεΐα και η διαφθορά των νέων λόγω εισαγωγής καινών δαιμονίων. Ανεξάρτητα από την αξία των επιχειρημάτων της υπεράσπισης σχετικά με την προάσπιση της ελευθερίας του λόγου, είναι φανερό πως η σκληρότητα του τυραννικού καθεστώτος και ο φόβος της επαναφοράς του ήταν που ώθησε τους Αθηναίους πολίτες να ασκήσουν διώξεις κατά των ολιγαρχικών, και όχι ο μη σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων. Ο Σωκράτης εξάλλου φροντίζει κατά τη διάρκεια της δίκης να κάνει όσο πιο φανερή γίνεται την απέχθειά του για τη δημοκρατία, προτείνοντας ως ποινή για τον εαυτό του να σιτίζεται δια βίου στο πρυτανείο, ενώ με μια λιγότερο αλαζονική πρόταση η ποινή του ενδεχομένως να ήταν ελαφρότερη. Επιπλέον, σε σχέση με το ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων, πρέπει να τονιστεί πως η αρχαία Αθηναϊκή πολιτεία ήταν μεν δημοκρατική, δεν ήταν όμως φιλελεύθερη με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον Φιλελευθερισμό σήμερα. Αυτό σημαίνει πως η έννοιες της συμμετοχής αλλά και του ανήκειν στην πόλη ήταν σαφώς ισχυρότερες κοινωνικές σταθερές και αξίες από τα ατομικά δικαιώματα, τα οποία θεωρούνταν απόρροια των συλλογικών δημοκρατικών κατακτήσεων. Το άτομο δεν υπήρχε έξω και πάνω απ’ την πόλη. Αναλυτικά υπέρ του ότι η διεξαγωγή της δίκης του Σωκράτη το 399 ήταν δίκαιη επιχειρηματολογεί o καθηγητής Paul Cartledge.

Τέλος θα σταθούμε στις περιγραφές περί «δύσης του ελληνικού κόσμου» και περί «ουτοπικής και άπιαστης ιδέας» όσον αφορά τη Δημοκρατία. Η Δημοκρατία ήταν ένα χειροπιαστό και πραγματικό πολιτικό επίτευγμα του δήμου των Αθηνών που διήρκεσε τουλάχιστον 140 χρόνια (462 – 322), και από την δίκη του Σωκράτη είχε άλλα 77 χρόνια ζωής. Η δύση του ελληνικού κόσμου, δηλαδή της ελληνικής πόλης, προέκυψε με το πέρασμα στην Ελληνιστική εποχή, όπου οι Μακεδόνες επέβαλαν ένα συγκεντρωτικό πολιτικό και διοικητικό μοντέλο στις κατακτημένες επικράτειες. Το 322 αποτελεί έτος σταθμό σηματοδοτώντας την παράδοση της Αθήνας στον διάδοχο του Αλέξανδρου, Αντίπατρο, και την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ανάλυση που επιχειρούν οι συντελεστές της εν λόγω παράστασης – πως το πνεύμα του ελληνικού πολιτισμού οδηγήθηκε στην κατάρρευση γιατί δεν κατάφερε να πραγματωθεί στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών – δεν υποστηρίζεται από ιστορικά και πολιτικά επιχειρήματα και παραμένει έωλη, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να πραγματευτεί ένα σημαντικό ιστορικο-πολιτικό ζήτημα. Ο ισχυρισμός πως η Δημοκρατία ως πολίτευμα απέτυχε γιατί είναι μια ουτοπική ιδέα, αντιβαίνει και την ίδια την δημοκρατική δημιουργία που συντελέστηκε στην Αθήνα, και τη δημοκρατική σκέψη στο σύνολό της, αφού αρνείται τη δυνατότητα δημιουργίας ενός αυθεντικού πολιτικού πεδίου εντός του οποίου μπορεί να υπάρξει αυτόνομη, συλλογική πολιτική δράση.

Αυτή η γραμμή αμφισβήτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος (ας σημειωθεί πως εννοούμε πάντα την άμεση δημοκρατία και όχι τα φιλελεύθερα ολιγαρχικά πολιτεύματα που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός)είναι ίδιον της φιλελεύθερης σκέψης που διαπνέει την εποχή μας (τουλάχιστον στις Δυτικές κοινωνίες), και που μην έχοντας σπάσει τους δεσμούς με την (πολιτική) ιεραρχία και τον ελιτισμό, δεν μπορεί και δε θέλει να διαυγάσει τα ιστορικά γεγονότα σε βάθος. H δίωξη και καταδίκη του Σωκράτη πρέπει να ειδωθεί ως ένα επεισόδιο στην τεραστίων διαστάσεων κοινωνική και πολιτική αναταραχή της εποχής, που χαρακτηρίζεται κατά βάση από τη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των δημοκρατικών και των ολιγαρχικών μερίδων των πολιτών, σύγκρουση που είναι κεντρική σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της δημοκρατικής Αθήνας. Όταν εκκινούμε τον στοχασμό πάνω στα γεγονότα και τα πρόσωπα της εποχής αυτής χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει τη συγκρότηση των σημαντικότερων ομάδων εξουσίας και τα κίνητρά τους, τα συμπεράσματά μας θα είναι ισχνά και αδιέξοδα.

Θεατρική παράσταση Αλκιβιάδης Άγιος (2014-16) του Δημήτρη Περετζή από το Θέατρο Ρόδα σε σκηνοθεσία Μαρίας Περετζή.

Η παράσταση είναι βασισμένη στη ζωή του αρχαίου Αθηναίου ρήτορα, στρατηγού και μαθητή του Σωκράτη, Αλκιβιάδη. Ο Αλκιβιάδης, σύμφωνα με το κείμενο της παράστασης «αναδεικνύεται ως κεντρική δραματική μορφή για την κατανόηση της εποχής της δημοκρατικής Αθήνας … που έχοντας εγκλωβιστεί στην ανευθυνότητα των πολιτικών και στην αδυναμία τους για συνεννόηση και συντονισμένη δράση, οδηγήθηκε στην κατάρρευση» (Θέατρο ΡΟΔΑ). Πρώτο σημείο που πρέπει να παρατηρηθεί είναι η αναγωγή του Αλκιβιάδη ως προσώπου με βάση το οποίο θα κατανοηθεί η δημοκρατική Αθήνα. Φαίνεται παράδοξο πως θα μπορούσαμε να φτάσουμε σ’ αυτή την κατανόηση μελετώντας κατά προτίμηση τη ζωή και τη δράση ενός πολίτη χωρίς ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση, κι όχι εκείνους τους πολίτες που συνέβαλαν αποφασιστικά στην διαμόρφωση, διεύρυνση και διατήρηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τέτοιες προσωπικότητες θα μπορούσαν να είναι ο Εφιάλτης του Σοφωνίδη που προαναφέρθηκε, ο Πρωταγόρας ο δημοκρατικότερος των Σοφιστών, ο Θρασύβουλος, ή ο Δημοσθένης που προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να πέσει ζωντανός στα χέρια των Μακεδόνων που ζητούσαν την κατάλυση του πολιτεύματος και την παράδοση της πόλης.

Με τα παραπάνω δεν υπονοείται πως δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί θεατρικά ή ιστορικά με οποιαδήποτε προσωπικότητα ή πως οι συντελεστές της παράστασης θα έπρεπε να μην εξερευνήσουν το ενδιαφέρον που έχει ο Αλκιβιάδης ως ιστορικό ή μυστηριακό πρόσωπο. Ένα από τα ζητούμενα της παράστασης είναι η παρουσίαση ενός τελετουργικού θεατρικού τρόπου, και ο Αλκιβιάδης προσφέρεται για αυτού του είδους την καλλιτεχνική έκφραση. Παρόλα αυτά, η ιδέα πως μπορούμε να κατανοήσουμε τη δημοκρατική εποχή μέσω ενός προσώπου που εργάστηκε εν μέρει για την ανατροπή της Αθηναϊκής δημοκρατίας φαντάζει μη ικανοποιητική, εκτός αν εννοήσουμε πως αυτή η κατανόηση μπορεί να γίνει δια του αρνητικού παραδείγματος, δηλαδή μέσω ενός χαρακτήρα που κατέστη αποδεκτός από το δημοκρατικό καθεστώς, ακριβώς επειδή το ίδιο το καθεστώς του έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε αυτό.

Όσον αφορά τη λέξη ‘πολιτικοί’ στο παραπάνω χωρίο, η ένσταση είναι πως στην δημοκρατική εποχή δεν μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτικούς με την έννοια που η λέξη αυτή έχει νοηματοδοτηθεί στην νεωτερική εποχή. Εκτός από το ότι δεν υπήρχαν επαγγελματίες πολιτικοί – αφού ο κάθε πολίτης συμμετείχε με ίσο τρόπο στην άσκηση της εξουσίας – στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι δόκιμο να μιλάμε για ‘ανευθυνότητα’ ή ‘συντονισμένη δράση’, καθώς οι πολίτες είναι απολύτως υπεύθυνοι για τις επιλογές και τις δράσεις τους, και επιπλέον η έννοια που επικρατεί είναι η διαμάχη των ιδεών στο δημόσιο πεδίο κι όχι απαραίτητα ο συντονισμός των δράσεων. Η κατεύθυνση του πολιτικού σώματος και η επιβίωση του πολιτεύματος εξαρτώνται από το πάθος των πολιτών για συμμετοχή και διαμόρφωση του κοινού τους κόσμου, κι όχι απαραίτητα από σύμπνοια, ομόνοια και συντονισμό όλων των μερών. Αυτό δεν σημαίνει πως ένας βαθμός συντονισμού δεν πρέπει να υπάρχει μέσα στο πλειοψηφικό ρεύμα προκειμένου το πολιτικό σώμα να προχωρήσει προς τη δημιουργία και όχι προς τη διάλυση και τον αλληλοσπαραγμό. Παρόλα αυτά πρέπει να γίνει κατανοητό πως η Δημοκρατία είναι το κατεξοχήν επικίνδυνο πολίτευμα, ένα τραγικό πολίτευμα (όπως την ονόμαζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης), με την έννοια πως κανείς και τίποτα – βασιλιάς, πατέρας, θεός ή αρχηγός – δεν υπάρχει για να προστατέψει τους πολίτες από μικρά ή μεγαλύτερα λάθη, ακόμα και απ’ το να αλληλοσπαραχτούν αν αυτό επιλέξουν. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν στην Δημοκρατία είναι η αυτόνομη πολιτική δράση βασισμένη στις αρχές της ισηγορίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας, κι όχι η πάση θυσία αποφυγή των λαθών.

Θεατρική παράσταση Περικλής, Η νεύρωση της ηγεμονίας (2014) σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας Το Μανιφέστο του Πολέμου, βασισμένο στο έργο του Θουκυδίδη.

«Ούτε έχω ξεκαθαρισμένες ιδέες και απόψεις μέσα στα χρόνια για το τι είναι Δημοκρατία, τι είναι φασισμός, τι είναι αυταρχισμός, τι είναι αμερικάνικη Δημοκρατία, τι είναι η Γερμανία της Μέρκελ», λέει η σκηνοθέτιδα σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία, θέλοντας να ξεκαθαρίσει πως ήταν συνειδητή επιλογή να μην εργαστεί ιδεολογικά για την παράσταση. Πρέπει αρχικά να τονιστεί πως η ιδεολογική εξέταση ενός θέματος δεν ταυτίζεται με την θεωρητική ανάλυση των εννοιών που είναι απαραίτητο να γίνει ώστε η προσέγγισή μας να είναι διαυγής. Υπάρχουν πολύ σαφείς απαντήσεις, που μπορούμε να βρούμε στην θεωρητική εργασία στοχαστών και μελετητών, σχετικά με το τί είναι η Δημοκρατία, ο φασισμός, ο αυταρχισμός και για το ποια μπορεί να είναι η στάση μας απέναντι στα διάφορα πολιτικά καθεστώτα. Αντίθετα, η ιδεολογική προσέγγιση, στην τέχνη ή στη φιλοσοφία, μπορεί όντως να αποτελέσει εμπόδιο στην ουσιαστική διαύγαση των εννοιών. Μια Μαρξική ανάλυση για παράδειγμα, θα μας έλεγε πως Δημοκρατία είναι το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς (φιλελεύθερη ολιγαρχία σύμφωνα με τον Καστοριάδη), ή πως ο φασισμός είναι η πιο ακραία μορφή καπιταλισμού. Είναι σημαντικό επομένως να γνωρίζουμε τις θεωρητικές/πολιτικές έννοιες με τις οποίες καταπιανόμαστε, και αυτό μπορεί να γίνει μέσω της συνειδητής θεωρητικής δουλειάς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πέσουμε στα αδιέξοδα του ιδεολογικού δογματισμού.

Σχετικά με την άποψη που εκφράζεται στην παραπάνω συνέντευξη, πως στη διάρκεια την δημοκρατικής εποχής υπήρχε ένα είδος διακυβέρνησης του Περικλή, θα παραπέμψουμε σε όσα είπαμε παραπάνω σχετικά με την άσκηση της εξουσίας με ίσο τρόπο από τους πολίτες, που αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας. Είναι σαφέστατα άτοπο να μιλάμε για ηγεμονία και για ηγέτη όταν αναφερόμαστε στον Περικλή, ή σε οποιαδήποτε άλλη σημαντική προσωπικότητα της εποχής, γιατί η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του δήμου. Μπορεί ο Θουκυδίδης να γράφει πως στην Αθήνα επικρατούσε η ‘ενός ανδρός αρχή’, αυτή του Περικλή, παρόλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Θουκυδίδης ήταν σαφώς ολιγαρχικών πεποιθήσεων, πράγμα που τον εμποδίζει να μιλήσει ξεκάθαρα για τη Δημοκρατία. Στο έργο του μπορούν να εντοπιστούν παραδείγματα που συνηγορούν σ’ αυτή την άποψη, όπως:

• το χωρίο ‘δείσαντες τῶν Ἀθηναίων τὸ τολμηρὸν καὶ τὴν νεωτεροποιίαν”. Αφορά το περιστατικό όπου οι Σπαρτιάτες, πολιορκώντας το φρούριο της Ιθώμης στη Μεσσηνία, όπου είχαν καταφύγει Είλωτες μετά από εξέγερση, έδιωξαν τον στρατό που είχαν στείλει οι αριστοκράτες Αθηναίοι γιατί φοβήθηκαν (δείσαντες) το τολμηρό και την νεωτεροποιία των Αθηναίων. Ο Θουκυδίδης δεν εξηγεί περισσότερα για το ποιό ήταν αυτό το τολμηρό και η νεωτεροποιία στην οποία αναφέρεται, όμως γίνεται φανερό πως δεν μπορεί παρά να εννοεί το δημοκρατικό πολίτευμα. Η εξέγερση των Ειλώτων έγινε το 464, μόλις δύο χρόνια πριν τη δημοκρατική επανάσταση του 462.
• η ελλιπής εξήγηση, στην αρχή τoυ έργου (Α,23,6), σχετικά με τα αίτια που οδήγησαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ο Θουκυδίδης μας λέει πως οι Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους ξεκίνησαν τον πόλεμο γιατί φοβήθηκαν την αυξανόμενη δύναμη των Αθηναίων. Είναι αναμφισβήτητο πως οι Αθηναίοι ηγεμόνευαν επί των συμμάχων τους προκειμένου να διατηρήσουν την πολιτική επιρροή τους ενάντια σ’ αυτή των ολιγαρχικών πόλεων, και με σκοπό να κρατούν μακρυά την Περσική απειλή. Ο Θουκυδίδης βέβαια αποφεύγει να αναφερθεί στην αντιπαλότητα αυτή μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών πόλεων, και θολώνει τα νερά μιλώντας απλά για τον φόβο των μεν απέναντι στους δε, χωρίς να αναλύει επαρκώς τα πολιτικά κίνητρα.

(Οι παραπάνω απόψεις σχετικά με τον Θουκυδίδη βασίζονται στις αναλύσεις του συγγραφέα Χρήστου Ρήγα, που μπορεί να βρει κανείς στα βιβλία του Η Δημοκρατία του Εφιάλτη και Τότε που λειτουργούσε η δημοκρατία.)

Εν κατακλείδι

Απώτερος σκοπός αυτού του κειμένου είναι να προσπαθήσει να δείξει πως πρέπει να αναζητήσουμε με πάθος και επιμονή την διαύγαση της ιστορικής και πολιτικής γνώσης, απαλλαγμένοι από τοτέμ και ταμπού, ιδεολογήματα και αβίαστα προειλημμένες ιδέες. Επιπλέον πως πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ακολουθούμε λάθος δρόμο όταν επιδιώκουμε να προσεγγίσουμε την αρχαία εποχή με τα δεδομένα του νεωτερικού κόσμου, ιδεολογικά, πολιτισμικά και κοινωνικά, ή όταν επιμένουμε πως οι θεωρίες μας μπορούν να επιβεβαιωθούν χωρίς να συντελεστεί η απαραίτητη πατροκτονία των θεωρητικών μας προτύπων. Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται ότι δεν μπορούμε να έχουμε θεωρητικές σταθερές, αλλά πως τα επιχειρήματά μας πρέπει να βασίζονται σε συγκροτημένη και άφοβη κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις.

Θα κλείσουμε με ένα απόσπασμα από την Γαλλίδα φιλόσοφο Simone Weil, που μας θυμίζει την σημασία της υποχρέωσης ως κοινωνικο-πολτικής στάσης, η οποία ορθά τοποθετημένη μπορεί να μετατοπίσει σε δεύτερη μοίρα την έννοια του δικαιώματος, που στην νεωτερική, διαποτισμένη από τον φιλελευθερισμό, σκέψη έχει αναχθεί σε πρωταρχικό στόχο με τη μορφή του ατομικού (και δευτερευόντως συλλογικού) δικαιώματος. Η υποχρέωση είναι και μια από τις κεντρικές ιδέες της δημοκρατικής σκέψης, που εφαρμοζόμενη από το δημόσιο ή κοινωνικό πεδίο ως την καλλιτεχνική έκφραση, δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε τη Δημοκρατία.

«Η έννοια της υποχρέωσης υπερέχει εκείνης του δικαιώματος, η οποία είναι υποδεέστερη και συσχετισμένη με το δεύτερο. Το δικαίωμα δεν είναι αποτελεσματικό από μόνο του, αλλά μόνο σε σχέση με την υποχρέωση στην οποία αντιστοιχεί, η αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματος δεν πηγάζει από το άτομο που το διαθέτει, αλλά και από άλλους ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους ότι βρίσκονται κάτω από μια ορισμένη υποχρέωση απέναντί του. Η αναγνώριση της υποχρέωσης το καθιστά αποτελεσματικό.» (Simone Weil – The Need for Roots, 2002, Routledge, London, σ.4).

πηγή: respublica.gr 

ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

September 25, 2016, 8:41 am

≫ Next: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

≪ Previous: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΑΜΕΣΗ) ΠΕΤΥΧΕ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ

$

0

0

“... η ίδια είσαι εσύ, Δημοκρατία, αφρόντιστη και κακογερασμένη, βρώμικη και

ντυμένη με κουρέλια που δεν σου πρέπουν...” (παράφραση του Ομήρου, “Οδύσσεια” Ω 249-250)  

   
   
Δύο από τις πιό χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του μεταελληνικού κόσμου στον οποίον ζεί εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η  μεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριμένου “πολιτισμού” που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει  αξιωματικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύμητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα ή με ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήματα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας ότι “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του..” (“Η Κατασκευή  Υπηκόων”)    
  

Οι αρχαίοι, αβάπτιστοι και πραγματικοί Έλληνες πρόγονοί μας, έδιδαν μεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σημεία. Κάθε λέξη σήμαινε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόμοιο. Από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουμε να χρησιμοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12 !!!) ρήματα για το “βλέπω”, και συγκεκριμένα τα βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν, ένα διαφορετικό δηλαδή ρήμα για κάθε διαφορετικό κοίταγμα.   
  

Γίνεται σαφές εδώ λοιπόν ότι όποιος θέλει να πολεμήσει ενάντια στον “πολιτισμό” της ασάφειας και της παραποιήσεως, οφείλει, πριν από ο, τιδήποτε άλλο, να υπερασπισθεί και να παλινορθώσει το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των λέξεων και των όρων. Διαφορετικά ασταμάτητα θα ιδρώνουμε και θα ματώνουμε σε κύκλους, αναπαράγοντας κυκλικά την απέραντη αχρηστία, όπως εκείνοι που ματαίως αγωνίσθησαν με τη λέξη “σύντροφος” στο στόμα, αγνοώντας ωστόσο παντελώς τι πραγματικά σημαίνει αυτή η λέξη, η πιό παρεξηγημένη λέξη του 20ου αιώνος, όπως και η λέξη “Θεός” κατέληξε η πιό παρεξηγημένη των τελευταίων δύο χιλιετιών.   
  

Στα τέλη του 18ου αιώνος, με τις, πολύ χρήσιμες για την ανθρώπινη ελευθερία, γκιλοτίνες των Γιακωβίνων, επανήλθε στο ιστορικό προσκήνιο ο αρχαιοελληνικός όρος “Δημοκρατία” που μέσα σε δύο μόνον αιώνες κατόρθωσε, όχι ο ίδιος βεβαίως αλλά μία παρωδία του που λέγεται “Κοινοβουλευτισμός”, να καλύψει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σήμερα όλοι είναι, ή παριστάνουν ότι είναι.. “Δημοκράτες”, ο δε πλανήτης κατακλύζεται από.. εμμεσό-“Δημοκρατίες” παντός είδους: αστικοκοινοβουλευτικές, βασιλευόμενες, στρατοκρατικές, τηλεοπτικές, φασιστικές και πάει λέγοντας, προς αύξηση των δόσεων της διαστρεβλώσεως και της αχρηστεύσεως των εννοιών.   
  

Τι εστί ωστόσο Δημοκρατία; Πέρα από τους όποιους ισχυρισμούς των σύγχρονων απατεώνων και μεταπρατών του όρου (και αυτοί είναι δισεκατομμύρια..), αυτός ο όρος, τον οποίο γέννησε η υψηλή ακριβολογία των πολυθεϊστών πραγματικών Ελλήνων της αρχαιότητος, σημαίνει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, δηλαδή ΑΜΕΣΗ διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από το εύτακτο σώμα των ενεργών πολιτών. Η ερμηνεία αυτή, δημιουργεί ωστόσο από μόνη της πρόβλημα, αφού εισάγει ως απαιτούμενα, δύο παντελώς ξένα προς την σύγχρονη ψευτο-“Δημοκρατία” στοιχεία, δηλαδή την ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ (Άμεση Δημοκρατία) και την πολιτική ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.    
  

Για τους προγόνους μας, τους πραγματικούς και αβάπτιστους Έλληνες, η Δημοκρατία αποτελούσε την ανώτατη βαθμίδα της πολιτικής Τέχνης, δηλαδή της διαχειρίσεως των πραγμάτων της Πατρίδος / Μητρίδος “Πόλεως” η οποία οριζόταν όχι με τρόπο μαγικό αλλά απτό, λογικό και άρα πλήρως κατανοήσιμο. Η Πατρίς / Μητρίς “Πόλις” (εκ της οποίας άλλωστε και η λέξη “Πολιτική”) μπορούσε να καταμετρηθεί και ορισθεί.  Ήταν το σύνολο των κληρονομημένων χωμάτων που στοιχειώνονταν από τη σποδό των πατέρων και από τους φυλετικούς και οικογενειακούς Θεούς.    
  

Μία “Πόλις” δεν ήταν ωστόσο μόνον τα χώματα ή τα σπίτια της, όπως η ρωμαϊκή Urbs. Αυτό που επιπροσθέτως κοσμούσε τον όρο, ήταν η ύπαρξη του Δήμου, της ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ δηλαδή των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, μέσα από (αυτο)θεσμούς που έδεναν σε συμπαγές πολιτικό σώμα τους πολίτες. Για τους πραγματικούς Έλληνες, δεν υπήρχε η σύγχρονη διάσταση, έως αντιπαλότητος, του προσωπικού στοιχείου από το πολιτικό, της προσωπικής συνειδήσεως από την κοινοτική. Δεν νοείτο για τους Έλληνες αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα ή αποφυγή σαφούς θέσεως, ιδίως σε περιπτώσεις διαμαχών.   
  

Αυτή η συμμετοχή, αυτή η μοιρασιά που προϋπέθετε η ύπαρξη του ΔΗΜΟΥ, γέννησε πολύ σύντομα ένα θαυμαστό χαρακτηριστικό του Έλληνος Ανθρώπου που λέγεται Παρρησία. Η Παρρησία, από το πάς και ρήσις, δεν είναι παρά η υποχρέωση να εκφέρει ο ελεύθερος άνθρωπος με κάθε κόστος τη γνώμη του, ακόμη και σε βάρος της προσωπικής τους ασφάλειας. Και δεν είναι φυσικά διόλου τυχαίο το ότι η λέξη “Παρρησία”, εξηφανίσθη μετά την πλήρη καταστροφή των Ελληνικών πολιτικών θεσμών (λ.χ. διάλυση επί Γιουτπράδα / Ιουστινιανού των τελευταίων Βουλευτηρίων των ελληνικών πόλεων) από τους εκχριστιανισμένους Ρωμαίους, που κακώς ονομάζονται “Βυζαντινοί”, και έκτοτε σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις, και αυτές στους σύγχρονους καιρούς μόνο, επέστρεψε αυτή ξανά στο αυθεντικό της νόημα και μέγεθος.  
  

“Αυτό το κάτι” που τσάκισε την ελληνική ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ είχε, φυσικά, και όνομα, είχε και ιδεολογία. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ τον γράφοντα, είναι ωστόσο η απαρίθμηση απλώς των  προτεινομένων “αυτού του κάτι” προς τον άνθρωπο: σε προσωπικό επίπεδο αναχωρητισμό και ιδιώτευση και σε πολιτικό επίπεδο, αν μπορεί να λεχθεί πολιτικό, βασιλεία του τρόμου και ασυδοσία των θεοκρατών, των εχθρών του ανθρώπινου πνεύματος, των συνωμοτών και των ευνούχων παρακοιμωμένων, ζέχνοντα φαινόμενα που σήμερα έχουν επιβιώσει μεταλλαγμένα μέσα στην γενική διαφθορά του συστήματος της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ που διοικεί τον πλανήτη. Στην Παρρησία των Ελλήνων η χριστιανική αντιπρόταση υπήρξε, για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον μας, δουλοπρέπεια, κρυψίνοια και προς τα κάτω ισοπεδωτισμός,    
  

Ο κόσμος των Ελλήνων Εθνικών της αρχαιότητος, ανέπτυξε και δόξασε, αν όχι τις πρώτες, τουλάχιστον τις βέλτιστες των πολιτικά αυτοθεσμιζόμενων κοινωνιών που ενεφανίσθησαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Λειτούργησε μέσα από κοινωνίες που κατά θαυμαστό τρόπο το ατομικό και  το δημόσιο συμφέρον υπήρξαν απολύτως ταυτόσημα. Λειτούργησε μέσα από κοινωνίες που όριζαν την έννοια “ελευθερία” όχι ως ατομική συλλογή δικαιωμάτων άμυνας απέναντι σε μία διαχωρισμένη Εξουσία και απέναντι σε ανταγωνιστές συνυπήκοους (συν-υπακούοντες), αλλά, αντίθετα, ως το δικαίωμα του ενεργού πολίτη στην αξιοπρέπεια και την αυτορρύθμιση της καθημερινής του ζωής.   
  

Όλα αυτά, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δηλαδή, για τους χριστιανούς δεν ήσαν παρά “Πολίτευμα του Διαβόλου” (civitas diaboli κατά τον Ευσέβειο Καισαρείας). Αντιπρότειναν λοιπόν για πολλούς αιώνες μία στυγνή θεοκρατική Αυταρχία της Μοναρχίας και της Εκκλησίας πάνω σε απρόσωπους και ταπεινωμένους πνευματικά και πολιτικά υπήκοους. Στην “Βουληφόρο Αγορά” των πολυθείστών Ελληνων, σε αυτόν τον ψυχογεωγραφικό χώρο που μέσα του, η κίνηση των ιδεών, ο Διάλογος και η λογική επιχειρηματολογία και γνώμη θεσμοποιούντο ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανθρώπινη ιδιότητα, σε αυτόν τον χώρο που τον ενέπνευσαν Βουλαίοι, Αγοραίοι, Θέσμιοι, Φίλιοι, Εταιρείοι και Λεσχανόριοι Θεοί, αντιπρότειναν οι χριστιανοί την πλήρη κατάργηση όλων των πολιτικών θεσμών, εκμηδένιση του Διαλόγου και της λογικής επιχειρηματολογίας και γνώμης, ορίζοντας ως μοναδικό κοινωνικό (και όχι μόνο) θεσμό την.. Εκκλησία. Το άτομο δεν δικαιούτο πλέον ν’αγορεύει ενώπιον πλήθους ατόμων. Το δικαίωμα του λόγου το είχαν πλέον μόνο οι κρατούντες, σε έναν εφιαλτικό λόγο δίχως αντίλογο και μήτε καν στους ναούς δεν επιτρέπονταν (ούτε άλλωστε και σήμερα επιτρέπονται) οι ερωτήσεις ή οι αγορεύσεις από την απρόσωπη βάση.   
  

Στα τέλη του 18ου αιώνα, όπως ήδη προείπαμε, η καρμανιόλα γκρέμισε την θεοκρατία, δεν μπόρεσε όμως να παλινορθώσει την πραγματική Δημοκρατία, δηλαδή την Άμεση, παρά τις κραυγές αρκετών “Ορεινών” ενάντια στην απάτη των εκπροσωπήσεων. Αυτό που επεκράτησε παγκοσμίως, ήταν τελικά ο αστείος αγγλικός “Κοινοβουλευτισμός”, ενώ από την γαλλική έκρηξη έμεινε τελικά ο αφελής εξισωτισμός του “εγκαλιτέ” που, αντίθετα από την πραγματική Δημοκρατία, επέτρεψε το ανέβασμα στο πολύ δύσκολο βάθρο του πολίτη, του οποιουδήποτε είχε απλώς.. ανθρώπινο σχήμα και ήξερε να.. ομιλεί: “.. η σύγχρονη δυτική πολιτική κουλτούρα έχει δημιουργηθεί επί τή βάσει ουτοπικών ιδανικών και ειδικά πάνω στην αντιφατική ουτοπία της Γαλλικής Επανάστασης.. της οποίας ο υποτιθέμενος μετασχηματισμός σε πολιτιστική πραγματικότητα, σήμαινε την σταθεροποίηση και την εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά δεν προέβαλλε επίσης και τις υποχρεώσεις του πολίτη” (Παν, Ν. Χιώτης, “Η Παράδοση του Διαφωτισμού στην Ελλάδα”, Ενάλιος, Αθήναι 1998, σελ. 306)   
  

Αυτή η έκπτωση της Δημοκρατίας και του πολίτη οδήγησε τάχιστα σε αυτό που σήμερα όλοι μας διαπιστώνουμε γύρω μας, παρά το ότι σχεδόν κανείς δεν τολμάει να το ομολογήσει. Ένας τερατώδης συνδυασμός σκληρής ολιγαρχίας (πολύ επικίνδυνης μάλιστα αφού υποτίθεται ότι είναι, συν τοις άλλοις, και.. εκλεγμένη) και πλήρους “βλακοκρατίας” (στα μέτρα που τοποθέτησε σοφά τον όρο ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης) έρχεται σαν νέα απόλυτη αλήθεια, λες και δεν μας έφθανε η αλαζονία του Χριστιανισμού, να ποζάρει ως το βέλτιστο τάχα Πολίτευμα, τη στιγμή που δεν αποτελεί παρά μία χυδαία παραποίηση της αληθινής, πατρογονικής και ΑΜΕΣΗΣ Δημοκρατίας των προγόνων μας.    
  

Η πραγματική και ΑΜΕΣΗ Δημοκρατία προϋποθέτει την εύκολη πρόσβαση του πολίτη στα αξιώματα της Εξουσίας, κάτι που ο σημερινός Κοινοβουλευτισμός δεν προσφέρει, με τα πλαφόν ποσοστών (στη χώρα μας μάλιστα μηδενίζεται ο όποιος πολιτικός λόγος αδυνατεί να ξεπεράσει το 3% των ψήφων), τις μη απλές αναλογικές και τα τεράστια οικονομικά μεγέθη που απαιτούνται για μία στοιχειωδώς αποτελεσματική προεκλογική προσπάθεια: “Ολιγαρχικό πολίτευμα υπάρχει όταν εξουσιάζουν το πολίτευμα εκείνοι που έχουν περιουσίες” τονίζει πολύ σωστά και με κάθε σαφήνεια ο Αριστοτέλης (“Πολιτικά” 1279β, 18). Προϋποθέτει επίσης την βουληφορία ΜΟΝΟΝ των ενεργών, ελευθεροφρόνων και πληροφορημένων πολιτών, αφού η εξίσωση των τελευταίων, μέσω της τρελλής “λόγικής” μία ψήφος προς μία ψήφο, με τους αδιάφορους, τους φοβικούς και εν πλήρει άγνοια τυγχάνοντες, αποτελεί ουσιαστικά μία απαξίωση του ανθρώπου και μία τυραννία των αθλίων: “Ο πολιτισμός που προβάλλει την ισότητα του ατόμου ενώπιον του νόμου και την αδελφοσύνη βασισμένη στον χριστιανικό ηθικό κώδικα, είναι ένας πολιτικά, μορφωτικά και κοινωνικά κουτσουρεμένος πολιτισμός, γιατί αφήνει εκτός του πεδίου του την αρετή του ανθρώπου” (Π. Ν. Χιώτης, ως άνω, σελ. 307).

   
Αυτές οι σημειώσεις του γράφοντος πάνω στην αληθινή φύση της Δημοκρατίας, ίσως ενοχλήσουν πολλούς και διάφορους υπηρέτες της απαξιωτικής και παραποιητικής Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ. Λυπούμαστε πολύ ωστόσο, διότι στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε πολύ σύντομα και μάλιστα με λεπτομερέστερες θέσεις και προτάσεις, τις οποίες κρίνουμε πλέον υπερεπείγουσες σε μία εποχή που εκλέγονται βουλευτές όχι πρόσωπα που χαρακτηρίζονται από πολιτική δράση ή ιδεογένεση αλλά διάφορες “διάσημες” φάτσες που προβάλλει -και άρα επιβάλλει στους τηλεβλάκες- το τηλεοπτικό τζάμι. Θα επανέλθουμε λ.χ. για την δίκαιη αυτοπεριθωριοποίηση των αδιάφορων για τα κοινά με την πρόσκληση, για παράδειγμα, των τακτικών, ενεργών και άρα φυσιολογικών πολιτών, να ψηφίζουν με τη βοήθεια της πληροφορικής ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ, τα νομοσχέδια που ένα απλό νομοπαρασκευαστικό σώμα, στη θέση της σημερινής Βουλής, θα συνθέτει και απλώς θα εισηγείται στον ΕΝΕΡΓΟ ΔΗΜΟ.    
  

Αυτά τα ολίγα και ελπίζει ο γράφων να μην έγινε υπέρ το δέον κουραστικός, ή, ακόμη χειρότερα, ενοχλητικός. Αν, πάντως, κάποιοι αισθάνονται εξαιρετικά άβολα για την αμείλικτη από μέρους του καταδίκη των βλακοκρατών και απαξιωτών της πολιτκής θέσεως, πράξεως, και εν τέλει ΜΕΘΕΞΕΩΣ, αν κάποιοι επίσης αγνοούν την επίσης αμείλικτη ρήση του Θουκυδίδου (Β, 40) ότι αυτός που δεν συμμετέχει στα κοινά πράγματα δεν είναι “φιλήσυχος” αλλά “αχρείος”(χαμένο κορμί, άχρηστος), λυπούμεθα αλλά πολύ ελάχιστα μπορούμε να πράξουμε για να τους ηρεμήσουμε. Άπαντες, ας θυμόμαστε πάντως, για επιδόρπιο, ότι η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται στο σημείο που, εμείς οι ίδιοι, θεωρούμε μία σειρά από κακώς κείμενα πράγματα ως άξια να απολαμβάνουν αιωνίως ασυλίας και απυροβλήτου. Η αρχή της υποδουλώσεώς μας εντοπίζεται επίσης στο σημείο που μας έχουν κάποιοι άλλοι πείσει ότι ΟΛΕΣ τάχα οι σκέψεις που κουβαλάμε στο κεφάλι μας, είναι απολύτως δικές μας.    

πηγή: rassias.gr
    

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

September 25, 2016, 11:55 am

≫ Next: ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΒΙΝΤΕΟ)

≪ Previous: ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

$

0

0

“Αν η ελευθερία και η ισότητα γεννιούνται στη σκέψη κάποιου ανθρώπου, στην πράξη μπορούν να βρεθούν μόνο στη Δημοκρατία, όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ευθύνη για τα κοινά”

 

“Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν”.

Αριστοτέλης

“Τον πολίτη που δεν ασχολείται με τα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο”.

Θουκυδίδης

Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι εντελώς αντίθετη με τη θέση την οποία υιοθετούν συνήθως οι θρησκείες, κηρύσσοντας ότι καμία σχέση δεν έχουν με την Πολιτική (ένας ισχυρισμός που δεν είναι αληθής, ούτως ή άλλως).

Ο Έλλην άνθρωπος είναι ένθεος και κατοικεί εντός του κόσμου, αλλά και εντός της κοινωνίας, της Πόλεως. Άρα, τον ενδιαφέρει η Πολιτική, αφού αυτή καθορίζει την ίδια τη ζωή του.

Ο Έλλην δεν είναι αναχωρητής, μετέχει ενεργά στα κοινά και δραστηριοποιείται διαρκώς στον κοινωνικό στίβο, ενισχύοντας τις αγαθές προσπάθειες για βελτίωση του Πολιτισμού και αγωνιζόμενος δυναμικά εναντίον των δυνάμεων του συντηρητισμού που εμποδίζουν την πρόοδο του ανθρώπου.

Άλλωστε, οι λέξεις: Πόλις – Πολιτισμός – Πολιτική είναι από την ίδια ρίζα και αποτελούν τις όψεις της συγκροτημένης σε κοινωνία ελλόγων όντων ανθρώπινης εξέλιξης.

Η ίδια η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, εξάλλου, επιτάσσει την ενασχόληση με την Πολιτική. Το συμβούλιο των Θεών αποφασίζει πάντα, κι όχι ένας Θεός – αφέντης μονάχος του.

Στους θείους κόσμους δεν υφίσταται αυταρχισμός, ούτε και διάκριση μεταξύ των δύο φύλων, και οι 12 Ολύμπιοι Θεοί είναι έξι Θεοί και έξι Θεές, ισότιμοι, αγαθοί και εναρμόνιοι άπαντες.

Γι’ αυτό η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, αντίθετα με το Μονοθεϊσμό που προκρίνει την “ελέω Θεού βασιλεία” και την κάθε άλλη «σωτηριολογία», είναι αλληλένδετη με τη Δημοκρατία. Και για να γίνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένοι, η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι εκείνη που γέννησε και τρέφει εσσαεί τη Δημοκρατία!

Τι εστί Δημοκρατία…

“Αν η ελευθερία και η ισότητα γεννιούνται στη σκέψη κάποιου ανθρώπου, στην πράξη μπορούν να βρεθούν μόνο στη Δημοκρατία, όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ευθύνη για τα κοινά”

Αριστοτέλης

Aυτά μας λέει ο Αριστοτέλης περί Δημοκρατίας, συνοψίζοντας την έννοιά της σε τρία κυρίως σημεία. Ότι Δημοκρατία εστί: ελευθερία, ισότητα και συνυπευθυνότητα – συναρχία στην εξουσία. Για να δούμε εν τάχει και με συνοπτικά παραδείγματα… ισχύουν αυτά στη σημερινή μας “δημοκρατία”;

Πώς εκφράζεται η “ελευθερία” μας, κατά πρώτον, όταν δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να αποφασίσουμε για τον εαυτό μας και το μέλλον μας και αποφασίζουν άλλοι για μας;

Πόσο ελεύθερος, αλήθεια, μπορεί να είναι ένας πολίτης που πληρώνει διόδια ακόμη και για κοντινές αποστάσεις εντός της πόλης στην οποία ζει;

Και ποια αξία έχει η “ελευθερία” μας όταν για καθυστερήσεις χρεών προς το δημόσιο ή άλλες «υπηρεσίες κοινής ωφελείας» (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες κ.λ.π.) εμείς πληρώνουμε υπέρογκους τόκους και κινδυνεύουμε να καταλήξουμε στη φυλακή, ενώ όταν το κράτος, η επίσημη Πολιτεία μάς χρωστάει, όχι μόνο δεν τοκίζεται το χρέος, αλλά υπάρχουν πλέον πλείστες όσες περιπτώσεις που δεν πληρώνεται καν το ποσόν στον δικαιούχο;

Πού ανευρίσκεται εντός της “δημοκρατικής” κοινωνίας μας η έννοια της ισότητας, όταν δε δίδονται ίσες ευκαιρίες στην παιδεία, την υγεία ή την καριέρα και τα κριτήρια για τα μέσα προς την επιτυχία είναι κατά κύριο λόγο οικονομικά; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για ισότητα απέναντι στο Νόμο, όταν για να καταφύγεις στο δικαστήριο και να βρεις το δίκιο σου πρέπει να διαθέτεις γερό πορτοφόλι;

Πόσο συμμετέχουμε τέλος στα κοινά, όταν όλες οι αποφάσεις που μας αφορούν λαμβάνονται ερήμην μας, από ανθρώπους ξένους προς εμάς στις μέρες μας (τους «δήθεν» εταίρους μας), και εμείς καλούμαστε μόνο να “ψηφίσουμε” συγκεκριμένους «εγχώριους» υποψηφίους -που για να διεκδικήσουν την ψήφο μας, θα πρέπει να διαθέτουν οπωσδήποτε μεγάλη οικονομική επιφάνεια ή να ενισχύονται από μεγάλα οικονομικά κέντρα, άρα είναι εν δυνάμει δοτοί;

Όσο για τις επιλογές μας, αυτές περιορίζονται σε συγκεκριμένα κόμματα, αφού μόνο αυτά γνωρίζουμε, καθώς μόνο αυτά μπορούν να έχουν πρόσβαση στη “βιομηχανία της επικοινωνίας”.

Είναι δημοκρατικό το πολίτευμα το οποίο έχουμε, με βάση τα όσα αναφέρει ο Αριστοτέλης; Όχι, βέβαια! Είναι μια στυγνή Οικονομοκρατία! Γιατί όπως μας λέει ο Μοντεσκιέ: “Όταν στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, ο λαός οργανώνεται και έχει την υπέρτατη εξουσία, αυτό είναι τότε πραγματική Δημοκρατία. Όταν όμως η υπέρτατη εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας μερίδας του λαού, τότε αυτό το πολίτευμα ονομάζεται αριστοκρατικό”.

Αριστοκρατία, λοιπόν, έχουμε κατ’ ουσίαν, κι ας έχει άλλη ονομασία το πολίτευμά μας επισήμως (σήμερα, μιλάμε για την κοινοβουλευτικού και αντιπροσωπευτικού τύπου Παγκοσμιοποίηση και την επικυρίαρχη οικονομική ελίτ που διευθύνει το σύστημα, εφόσον στον κόσμο μας αναγνωρίζεται μόνο η αριστοκρατία του… χρήματος, που, βέβαια, δε διαθέτει τίποτε το… αριστοκρατικό, ούτε και το άριστο!

Και επειδή ακριβώς δεν έχει πια νόημα να μιλάμε για αριστοκρατία, που ως όρος ανήκει στο παρελθόν, θα προτιμήσουμε έναν άλλον όρο, την ολιγαρχία. Και όπως μάς διαφωτίζει ο Πλάτων περί του θέματος: “Ολιγαρχία: (εστί) μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στην αξία της ιδιοκτησίας, της οποίας ο πλούσιος διαθέτει τη δύναμη, ενώ ο φτωχός τη στερείται παντελώς”.

Τώρα, οι περισσότεροι εξ ημών μπορούμε να ψηφίσουμε την επόμενη Κυριακή, έχοντας συναίσθηση της θέσης μας όπως την εννοούν οι δυνάστες μας, αλλά έχοντας επιπλέον αποφασίσει ότι θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να αποτινάξουμε τον επαίσχυντο αυτό ζυγό της Α-δημοκρατίας που μας έχουν επιβάλει.

Είναι στο χέρι μας να πάψουμε να είμαστε παντελώς στερούμενοι δυνάμεως «πολίτες» και να γίνουμε επιτέλους, από έρμαια που είμαστε, κύριοι της μοίρας μας.

Πηγή: apocalypsejohn.com - Nτορέτα Πέππα

ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΒΙΝΤΕΟ)

September 26, 2016, 5:36 am

≫ Next: ΝΙΤΣΕ - ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

≪ Previous: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

$

0

0

Ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»  αναφέρει ότι ο Απόλλων είναι:

Πύθιος σε εκείνους που ζητούν να γνωρίσουν

Δήλιος σε εκείνους στους οποίους αρχίζει να σημαίνει

Φαναιός σε εκείνους που αρχίζει να φανερώνεται

Ισμήνιος σε εκείνους που γνωρίζουν

Λεσχηνόριος σε εκείνους που φιλοσοφούν μαζί.

                                                 ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Σε σχέση με το  Ε, ΕΙ,  υπάρχει μία ιστορία όπου αφήνεται να ξετυλιχτεί  η δημιουργία του κόσμου, δηλαδή το όλον ως πολλαπλότητα (κόσμος – σύμπαν) που είναι πιστό αντίγραφο του   Πλατωνικού- αρχετύπου  …Γένεσιν δε ούκ έχον, και τι το Γιγνόμενον μεν Αεί…:

Μια ημέρα ο γιός του Δια, ο Διόνυσος, καθώς ήταν γερμένος και κοίταζε την άβυσσο του ουρανού, ανάμεσα από τα άστρα είδε μέσα στα γαλάζια βάθη το ίδιο του το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ , γοητεύτηκε και όρμησε να το πιάσει.

Το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ γλίστρησε, έπεσε. Μαζί του και ο Διόνυσος που άρχισε να πέφτει συνεχώς … Τελικά βρέθηκε μέσα σε μία σπηλιά. Απέναντι του βρισκόταν η Περσεφόνη, η κόρη της Δήμητρας. Αυτή, ύφαινε το πέπλο πάνω στο οποίο κυμάτιζαν οι Εικόνες τον όντων…

Ο κόσμος μας λοιπόν είναι  ένα  Σύμπαν-Είδωλο, πανομοιότυπου, αλλά ανεστραμμένο ως προς το αρχέτυπο. Αυτή η πτώση από ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο αρχικό που υποδηλώνει την ακεραιότητα, το ΕΝ  -ΟΛΟΝ, είναι η  αιτία της δημιουργίας της πολλαπλότητας ή του κόσμου-σύμπαντος. Άλλωστε, Διόνυσος εκ του Διός + Νούς, ήτοι εκ της ουσίας του Διός.

Όλα υπάρχουν μέσα στο Νού και στο πεπερασμένο χωροχρόνο του κόσμου μας, που  μόλις καταφέρει την ενότητα των πάντων ξεφεύγει από την θνητότητα και μπαίνει στην Αιωνιότητα.

Στον «Τίμαιο» ο Πλάτωνας μας λέει ότι αυτός ο κόσμος ο αισθητός, ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε, είναι ακριβές αντίγραφο του ουράνιου σχεδίου, με αναλογίες και συμμετρίες και σύμφωνα με την αρμονία αριθμών.

«Ο κόσμος αυτός είναι εικών κάποιου άλλου»

Για την Ελληνική σκέψη η Δημιουργία  του κόσμου είναι μια διαδικασία θέσεως σε τάξη μιας κίνησης και  δεν είναι κάτι που συνέβη μια φορά και τελείωσε,  ο δε άξονας της Ελληνικής Φιλοσοφίας  είναι να εναρμονίσουν τον Ουρανό και τη Γη, αφού τα άστρα εκπέμπουν  ενέργειες και δυνάμεις που μπορούν να διοχετευτούν και να ενσαρκωθούν στη γη, δημιουργώντας περαιτέρω ενεργειακά πεδία αλλά και «συνειδητότητα». Κατά αυτόν τον τρόπο, και λαμβάνοντας υπόψη τους αυτές τις γνώσεις Αστρονομίας, Γεωμετρίας ,αριθμητικής, έχτιζαν τις πόλεις τους σε αρμονία μεταξύ τους, σχηματίζοντας  αστερισμούς του Ουρανού κατ΄εικόνα και ομοίωση πάνω στη γη ,αλλά και οι Ναοί τους ήταν επίσης η απεικόνιση του ουράνιου θόλου .

Ο Χαιρωνεύς ιερέας των Δελφών, Πλούταρχος,   μας λέγει ότι το ιερατικό «ΕΙ» (Ε) δηλώνει την έννοια της Υποστάσεως του όντος, ως ύπαρξη και αποτελεί τον τύπο μορφής επικοινωνίας με το Θεό (Συμπαντικό Νού και Λόγο) καθώς σοφός όντας δημιουργεί ερωτήματα μέσω της υπόθεσης (ΕΙ = αν) και φανερώνει σημεία παραδοχής (ΕΙ = υπάρχεις). Άρα έχουμε να κάνουμε με ευχή και παράκληση όπως και με υπόθεση και παραδοχή.<<Διότι είναι ο Θεός διαλεκτικός τα αποδεικνύουν οι χρησμοί,καθώς διαλύει και βάζει αμφιβολίες>>

Οπότε το «ΕΙ» παίρνει την έννοια του ΕΙ-Ν-ΑΙ, παίρνοντας ως δεδομένο ότι κάτι Είναι όταν πληρεί τις οντογονικές προϋποθέσεις που είναι: Χθόνια υπόσταση συνυφασμένη αρμονικά, γεωμετρικά και νοητικά με την ουράνια υπόσταση και προέλευση του όντος.

Ο Ηράκλειτος μας αναφέρει ότι «Ο Άναξ ου το μαντείον εστί το εν Δελφοίς ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει»

<<Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί>> 

Κατ’αυτό το τρόπο το ΕΙ σχετίζεται με το Δελφικό Ε το Γνώθι σ’αυτόν και το Μηδέν Άγαν.

Στο ίδιο έργο του Πλουτάρχου γίνεται αναφορά και στο ΔΙΠΛΟ ΕΨΙΛΟΝ

«…. Φησί δη τις ταύτα πρότερος συνιδών Πλάτωνος δύο Ε καθιερώσας τω θεώ, δήλωμα και σύμβολον του αριθμού των πάντων. … τ’αγαθόν εν πέντε γένεσι φανταζόμενον …. «

«…. Αυτά λέει κάποιος που τα διέκρινε πριν από τον Πλάτωνα και αφιέρωσε δύο Ε στον θεό, για να δηλώσει και να συμβολίσει τον αριθμό του σύμπαντος. (…) το αγαθό με πέντε μορφές εμφανίζεται (…)»Το ΠΕΝΤΕ, δηλαδή το γράμμα ΕΨΙΛΟΝ είναι το ΤΡΙΠΛΟ ΤΡΙΓΩΝΟ του Πυθαγόρα ή αλλιώς ΠΕΝΤΑΛΦΑ.

Σαν φυσική απόρροια της κοσμογονικού επιπέδου γνώσης των όντων ο Πλούταρχος στο ίδιο πάντα έργο του  μας αποκαλύπτει…οι βασικότερες αρχές είναι πέντε: το όν, η ταυτότητα, η ετερότητα, η κίνηση, και η στάση.Η Γένεσις είναι εικόνα του όντος, το άπειρο της κίνησης, το πέρας της στάσης, η αρχή της μείξεως είναι εικόνα της ταυτότητος και η αρχή του διαχωρισμού είναι εικόνα της ετερότητας…

Από τον  Ησίοδο, Όμηρο, Ορφέα μαθαίνουμε ότι ο θεός είναι εκ’ φύσεως άφθαρτος και αιώνιος, αλλά υφίσταται μεταβολές, του εαυτού του λόγω της Ανάγκης, και ο Ηράκλειτος μίλησε για την περίοδο μεταβολών  του σύμπαντος κατά την περίοδο της «ΕΚΠΥΡΩΣΗΣ» και της «ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ». Άλλοτε ως πυρ αείζωο εξομοιώνοντας τα πάντα με τα πάντα, και άλλοτε   καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τη μορφή, τα πάθη , και τη δύναμη του….

“…Άλλοτε μεν εις πυρ ανήψε την φύσιν πάντα ομοιώς σας πάσιν, άλλοτε δε παντοδαπός εν τε μορφαίς και εν πάθεσι και δυνάμεσι διαφόροις γιγνόμενος, ως γίγνεται νυν, κόσμος ονομάζεται…”

Όπως τα πάντα μεταβάλλονται σε πυρ, και το αντίστροφο, έτσι και το πυρ = ΑΠΟΛΛΩΝ = ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΕΚΠΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, δημιουργεί τον κόσμο.

Ο Πλούταρχος στο «Περί του Σωκράτους Δαιμόνιον»  αναφέρει:

«4 οι αρχές των πάντων:

1)της Ζωής

2)της Κίνησης

3)της Γενέσεως

4)της Φθοράς

Την πρώτη με τη δεύτερη τις συνδέει η Μονάς κατά το αόρατον.

Την δεύτερη με την τρίτη τις συνδέει ο Νούς στον ήλιο.

Την τρίτη με την τέταρτη τις συνδέει η Φύσις στην Σελήνη.

Σε κάθε σύνδεσμο κάθεται μία μοίρα που κρατάει τα κλειδιά:

Στον πρώτο η Ατροπός, στον δεύτερο η Κλωθώ, στον τρίτο η Λάχεσις.

Τα νησιά (άστρα) τα κατέχουν οι θεοί, ενώ η σελήνη που ανήκει στους επιχθόνιους δαίμονες αποφεύγει την Στύγα»

Το ΕΙ σχετίζεται και με την πλάνη του χρόνου και των αισθήσεων   «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»

<<τα όντα τα εσσόμενα προς τα εόντα (Ιλιάς Α.70)

Και καλώς ο Όμηρος πρώτα έταξε τα παρόντα και έπειτα το μέλλον και το παρωχημένον. Διότι από του όντος το συλλογισμό βγαίνει η δύναμη του συνημμένου καθώς αν υπάρχει ετούτο προηγείται εκείνο και πάλι τούτο εκείνο θα γεννήσει.Γιατί το τεχνικό και λογικό είναι η γνώση της σύνδεσης της ακολουθίας και η πρόσληψη που δίνει στο λόγο η αίσθηση>>

Ο  Όμηρος μας λέει ότι δεν υπάρχει παρόν, παρά μόνον κίνηση των όντων από τα εσσόμενα στα εόντα, και συμφωνεί  και  ο Πλούταρχος αναφέροντας  ότι τα παρόντα (παρά τα όντα) δηλαδή οι αισθητές φθαρτές απεικονίσεις των όντως όντων κινούνται από το μέλλον στο παρελθόν, ήτοι από μία κατάσταση είς μίαν άλλη. Ο δέ χρόνος του παρόντος είναι ο συλλογισμός του επί της κινήσεως και της φθοράς αλλά ουσιαστικά αποτελεί μία πλάνη καθώς αυτό που υπάρχει στο παρόν συνεπάγεται κάτι που υπήρχε πρίν από αυτό και ταυτόχρονα κάτι που θα υπάρξει μετά από αυτό. Διευρύνοντας το φάσμα της διαδοχικής εναλλαγής γεννήσεως και φθοράς φτάνουμε σε δύο απόλυτα άκρα. Κάτι που έγινε στο παρελθόν και στο μέλλον ή ορθότερα κάτι που υπάρχει πέρα από τον χρόνο και αντανακλάται ταυτόχρονα στο παρελθόν και το μέλλον. Ο χρόνος λοιπόν είναι η διαρκής εναλλασσόμενη κίνηση των αισθητών αντανακλάσσεων των όντως όντων από το ένα άκρο στο άλλο.

Ο χρόνος ως γνωστόν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εδώ ώς 4η Διάσταση και αυτό που αναφέρεται παραπάνω βρίσκεται στην 5η Διάσταση. Κατ’αυτό τον τρόπο και υπό αυτή την έννοια το ΕΙ δεν συνδέεται με τον χρόνο ώς κίνηση αλλά με τον Αιών και την 5η Διάσταση. Εξ’άλλου το Ε αντιστοιχεί στον αριθμό 5.

Και επανερχόμενοι στον Πλούταρχο στο έργο του “Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς,  σχετικά με την υπόσταση της θνητής φύσις μας  μας αναφέρει το εξής:

“Εμείς δεν έχουμε  κανένα μερίδιο στο όντως Είναι, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γενέσεως και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μία αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της. Άν τώρα προσηλώσεις την διάνοιά σου επιθυμώντας  να τη συλλάβεις: όπως το δυνατό δράξιμο του ύδατος κάνει να χαθεί το περιεχόμενο διαρρέοντας με την πίεση και τη συγκέντρωση του ύδατος στο ίδιο σημείο, έτσι και η λογική αποτυγχάνει , όταν την άκρα σαφήνεια για κάθε πράγμα από εκείνα που μπορούν να αλλοιωθούν και να μεταβληθούν, επειδή άλλοτε εξετάζει το γιγνόμενο και άλλοτε το φθορά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατανοήσει τίποτα από τα σταθερά και όντως Όντα. “Αδύνατον να μπείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι”, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε να αγγίξεις θνητή ουσία δύο φορές στην ίδια κατάσταση, αλλά εξαιτίας της οξύτητας και της ταχύτητας της μεταβολής “σκορπά και πάλι μαζεύεται”, ή καλύτερα ούτε πάλι ούτε ύστερα, αλλά ταυτόχρονα και συγκεντρώνεται και διαλύεται και “έρχεται και φεύγει”. Για αυτό τον λόγο και δεν οδηγεί στο Είναι το γιγνόμενο από αυτή ακριβώς επειδή η γένεσιη ποτέ δεν σταματά ούτε στέκεται, αλλά μεταβάλλοντας το αδιάκοπα, από τότε που είναι ακόμα σπέρμα, δημιουργεί το έμβρυο, έπειτα το βρέφος, μετά τον παίδα, κατόπιν στη σειρά το μειράκιο, τον νεανίσκο έπειτα, τον άνδρα, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα, καταστρέφοντας τις πρώτες γενέσεις και ηλικίες με τις επόμενες. Κι εμείς με τρόπο γελοίο φοβόμαστε ένα και μόνο θάνατο, τη στιγμή που έχουμε πεθάνει και πεθαίνουμε τόσους θανάτους! Γιατί δεν ισχύει μόνο, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι “ο θάνατος του πυρός είναι γένεσι αέρος και ο θάνατος του αέρος είναι γέννεσι του ύδατος”, αλλά ακόμα σαφέστερα στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ακμή του καταστρέφει όταν γεννιέται ο γέροντας, καταστρέφεται ο νέος μεταπίπτοντας στον ακμάζοντα, ο παίς σε νέον, το νήπιο στον παίδα. Ο χθεσινός άνθρωπος έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον σημερινό, ενώ ο σημερινός έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον αυριανό. Κανείς δεν μένει ο ίδιος και κανείς δεν είναι ένας, αλλά γιγνόμεθα πολλοί, καθώς η ύλη περιστρέφεται και γλιστρά γύρω από ένα φάντασμα και ένα κοινό εκμαγείο. Γιατί πως παραμένουμε οι ίδιοι, ενώ χαιρόμαστε τωρα με άλλα πράγματα, πρωτύτερα με άλλα, ενώ αγαπάμε και μισούμε, θαυμάζουμε και ψέγουμε κάθε φορά αντίθετα πράγματα, ενώ διαθέτουμε διαφορετικά λόγια και διαφορετικά συναισθήματα, χωρίς να διατηρούμε  το ίδιο είδος, την ίδια μορφή, ούτε κάν την ίδια διάνοια; Γιατί ούτε είναι λογικό να νιώθει κανείς διαφορετικά συναισθήματα άνευ μεταβολής, ούτε και κανείς αν μεταβληθεί μένει ο ίδιος. Αν, τώρα, κανείς δεν είναι πάντα ο ίδιος, τότε ούτε και υπάρχει, αλλά μεταβάλλει την ίδια του την φύση καθώς γίνεται άλλος από άλλον. Και η αίσθηση, επειδή αγνοεί το ΟΝ, αποφαίνεται λανθασμένα ότι αυτό που φαίνεται υπάρχει στα αλήθεια.

πηγή: autochthonesellhnes.blogspot.gr - youtube.com

ΝΙΤΣΕ - ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

September 29, 2016, 11:27 am

≫ Next: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - "ΔΑΚΡΥΟΕΝ ΓΕΛΑΝ", Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ ΩΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

≪ Previous: ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ - ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

Μία σύντομη απάντηση μας δίνει ο Νίτσε στο βιβλίο του Χαρούμενη Επιστήμη:

Το καινούργιο μας «άπειρο». Μέχρι πού φτάνει ο προοπτικός χαρακτήρας της ύπαρξης; Έχει η ύπαρξη άλλον χαρακτήρα εκτός απ’ αυτόν; Μήπως δεν μετατρέπεται σε «ανοησία» μια ύπαρξη δίχως ερμηνεία, δίχως «νόημα»; Μήπως, από την άλλη μεριά, κάθε ύπαρξη δεν είναι ουσιαστικά ενεργά αναμεμειγμένη στην ερμηνεία-, Σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να απαντήσει ακόμη και η πιο επιμελής και ευσυνείδητη ανάλυση και αυτοεξέταση της διάνοιας· γιατί στην πορεία της ανάλυσης αυτής, η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να αποφύγει να δει τον εαυτό της κάτω από τις δικές της προοπτικές, και μόνο κάτω απ’ αυτές. Δεν μπορούμε να δούμε γύρω γύρω τη γωνιά στην οποία βρισκόμαστε: είναι καταδικασμένη περιέργεια να θέλεις να μάθεις τι άλλα είδη διανοιών και προοπτικών μπορεί να υπάρχουν: για παράδειγμα, αν κάποια όντα μπορούν να αισθάνονται τον χρόνο να κυλάει προς τα πίσω, ή άλλοτε προς τα μπρος και άλλοτε προς τα πίσω (πράγμα που θα συνεπαγόταν μιαν άλλη κατεύθυνση της ζωής και μιαν άλλη έννοια της αιτίας και του αποτελέσματος). Νομίζω όμως πως απέχουμε πολύ σήμερα τουλάχιστον από τον γελοίο ισχυρισμό ότι μπορεί να έχει κανείς προοπτικές μόνο από τη δική μας γωνιά. Αντίθετα, για μας ο κόσμος έχει ξαναγίνει «άπειρος», στο βαθμό που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τη δυνατότητά του να περικλείει άπειρες ερμηνείες. (Χαρούμενη Επιστήμη)

Ο κόσμος «έχει γίνει άπειρος». Άραγε δεν ήταν άπειρος παλαιότερα; Φυσικά και ήταν μόνο που παλαιότερα ο άνθρωπος τον έβλεπε «από τη δική του οπτική γωνία» και δεν κατάφερνε να αναγνωρίσει ή να αποδεχτεί ή – γιατί όχι; – να απαιτήσει άλλες γωνίες.

Πώς φαίνεται λοιπόν ο κόσμος από τη γωνιά του Νίτσε; Σε ένα άλλο απόσπασμα από τη Χαρούμενη Επιστήμη με τον τίτλο «Να φυλαχτούμε!» μας προειδοποιεί:

Να φυλαχτούμε από τη σκέψη ότι ο κόσμος είναι ένα ζωντανό ον. Ως πού θα εκτεινόταν; Από τι θα τρεφόταν; Πώς θα μπορούσε να μεγαλώσει και να πολλαπλασιαστεί;…

Πρέπει να φυλαχτούμε από την πίστη ότι το σύμπαν είναι μια μηχανή· είναι βέβαιο όχι τo σύμπαν δεν έχει κατασκευαστεί για έναν σκοπό, και το τιμούμε υπερβολικά όταν το αποκαλουμε «μηχανή»…

Πρέπει να φυλαχτούμε και να μην πούμε ότι είναι άκαρδο ή άλογο ή, αντίθετα, προικισμένο με καρδιά και λογικό: το σύμπαν δεν είναι τέλειο ούτε ωραίο, ούτε ευγενικό, ούτε θέλει να γίνει κάτι απ’ όλα αυτά- δεν πασχίζει να μιμηθεί τον άνθρωπο! Δεν το αγγίζει καμιά αισθητική και ηθική κρίση μας! Δεν έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης ή κάποιο άλλο ένστικτο και δεν γνωρίζει κανένα νόμο. Πρέπει να φυλαχτούμε και να μην πούμε ότι υπάρχουν νόμοι στη φύση. Υπάρχουν μόνο αναγκαιότητες: στο σύμπαν δεν υπάρχει κανείς που να διατάζει, κανείς που να υπακούει, κανείς που να καταπατά. Μόλις καταλάβει κανείς ότι δεν υπάρχουν σκοποί καταλαβαίνει επίσης ότι δεν υπάρχει τυχαίο: η λέξη αυτή έχει νόημα μόνο δίπλα σ’ έναν κόσμο σκοπών. Πρέπει να φυλαχτούμε και να μην πούμε ότι ο θάνατος ανατίθεται στη ζωή. Το ζωντανό είναι απλώς ένας τύπος (και μάλιστα πολύ σπάνιος) αυτού το οποίο είναι νεκρό. (Χαρούμενη Επιστήμη)

Ο άνθρωπος θέλει να αποδώσει στον κόσμο την αιτία αυτού που συμβαίνει μέσα στο νου του. Τον θέλει «εξανθρωπισμένο»· τον θέλει σαν τον εαυτό του· θέλει να τον κατανοήσει με τον ίδιο τρόπο που κατανοεί τον εαυτό του. Ας φυλαχτούμε από το γεγονός όχι νομίζουμε πως μιλάμε για τον κόσμο όταν στην πραγματικότητα μιλάμε για τον εαυτό μας.

Η ζωή δεν είναι επιχείρημα. Φτιάξαμε για τους εαυτούς μας έναν κόσμο μέσα στον οποίο μπορούμε να ζούμε – με την παραδοχή της ύπαρξης σωμάτων, γραμμών, επιφανειών, αιτιών και αποτελεσμάτων, κίνησης και ακινησίας, μορφής και περιεχομένου· χωρίς αυτά τα άρθρα πίστης κανείς δεν θα άντεχε τη ζωή! Αυτό όμως δεν τα αποδεικνύει με τίποτα. Η ζωή δεν είναι επιχείρημα- οι συνθήκες της ζωής μπορεί να περιλαμβάνουν το λάθος. (Χαρούμενη Επιστήμη)

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος υπάρχει ήδη στον κόσμο εδώ και αρκετό καιρό δεν σημαίνει ότι κρατά στα χέρια του το κλειδί της πραγματικής ουσίας του κόσμου. Τα ψάρια, οι κατσίκες, οι χήνες και τα βακτήρια πιθανόν να έχουν επιδείξει την ίδια ή μεγαλύτερη μακροζωία και σίγουρα κανείς δεν τολμά να ισχυριστεί ότι «γνωρίζουν» τι «είναι». Ο Νίτσε θέλει να βάλει τον άνθρωπο στη θέση του – όπου ή όποια κι αν είναι αυτή. Θέλει να πάψουμε να ζούμε μέσα στην αυταπάτη· αν δεν γνωρίζουμε ή δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματική ουσία του κόσμου, τουλάχιστον ας φανούμε γενναίοι και ας το αντιμετωπίσουμε με καθαρή συνείδηση.

Η καλύτερη ιδέα του Νίτσε: Η θέληση για δύναμη 

Ο Νίτσε υποστηρίζει ότι ο κόσμος, κατά βάθος, είναι μια σύγκρουση δυνάμεων ή αλλιώς «θελήσεων για δύναμη».

…Η ίδια η ζωή είναι ουσιαστικά οικειοποίηση, επίθεση, υποδούλωση του ξένου και του πιο αδύνατου, καταπίεση, σκληρότητα, επιβολή των ιδίων μορφών, ενσωμάτωση, και, τουλάχιστον, εκμετάλλευση […] Η «εκμετάλλευση» δεν αναφέρεται μόνο σε μια ατελή ή πρωτόγονη κοινωνία: αναφέρεται και στην ουσία του όντος ως θεμελιώδη οργανική λειτουργία, αποτελεί το αποτέλεσμα της εγγενούς θέλησης για δύναμη, αυτής ακριβώς που αποτελεί τη θέληση για ζωή.(Πέραν του Καλού και του Κακού)

Αυτή όμως η επιθυμία για ζωή δεν είναι επιθυμία να διατηρήσουμε τον εαυτό μας:

Η επιθυμία να διατηρήσουμε τον εαυτό μας είναι έκφραση μιας απελπιστικής κατάστασης, ενός περιορισμού του πραγματικά θεμελιώδους ενστίκτου της ζωής που αποβλέπει στην επέκταση της δύναμης, και που γι’ αυτό το λόγο συχνά θέτει υπό αμφισβήτηση ή και θυσιάζει την αυτοσυντήρηση. […] στη φύση δεν κυριαρχούν συνθήκες απελπισίας αλλά το ξεχείλισμα και η σπατάλη, μέχρι σημείου παραλογισμού. Ο αγώνας για την ύπαρξη είναι μόνο μια εξαίρεση, ένας προσωρινός περιορισμός της θέλησης για ζωή. Ο μεγάλος και μικρός αγώνας γίνεται πάντα γύρω από την υπεροχή, γύρω από την αύξηση και την ανάπτυξη, γύρω από τη δύναμη – σε συμφωνία με τη θέληση για δύναμη που είναι η θέληση για ζωή. (Χαρούμενη Επιστήμη)

Αύξηση, ανάπτυξη, σπατάλη, υπεροχή, ξεχείλισμα: αυτά είναι η ουσία της θέλησης για δύναμη που βλέπει ο Νίτσε ως βάση της ζωής. Κατά κανόνα, αυτό που είναι δεν αγωνίζεται να είναι και να μείνει αυτό που είναι, αλλά παλεύει να γίνει κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό, να αναπτυχθεί.

Τι είναι καλό; – Καθετί που ανυψώνει στον άνθρωπο το αίσθημα της δύναμης, τη θέληση για δύναμη, την ίδια τη δύναμη.

Τι είναι κακό; – Καθετί που ξεπηδά από την αδυναμία.

Τι είναι ευτυχία; – Το αίσθημα ότι μεγαλώνει η δύναμη – ότι μια αντίσταση υπερνικιέται.(Αντίχριστος)

Όπως συμβαίνει και με το πρόβλημα του «σκεπτόμενου» και του «σκέπτεσθαι» (δεν υπάρχει «εγώ» που «σκέπτεται»), μπορούμε αντιστοίχως να αναρωτηθούμε: τι είναι αυτό που έχει «θέληση» για δύναμη; Απ’ ό,τι φαίνεται, η καλύτερη υπόθεση του Νίτσε μοιάζει λίγο πολύ με εκείνου του φυσικού στη Γενεύη: δεν υπάρχουν πράγματα, μόνο δυνάμεις· και τι κάνουν οι δυνάμεις; Πιέζουν, ωθούν, προσπαθούν να κερδίσουν χώρο, επεκτείνονται.

Το σύμπαν κοιτάζοντάς το απ’ τα μέσα, το σύμπαν ορίζοντάς το και προσδιορίζοντάς το από το «νοητό χαρακτήρα», θα ήταν ακριβώς αυτή η «θέληση για δύναμη» και τίποτα άλλο. (Πέραν του Καλού και του Κακού)

Από εδώ και στο εξής, βλέπουμε την καλύτερη υπόθεση του Νίτσε σχετικά με τη μεταφυσική ουσία του κόσμου.

πηγή: antikleidi.com

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - "ΔΑΚΡΥΟΕΝ ΓΕΛΑΝ", Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ ΩΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

September 29, 2016, 11:48 am

≫ Next: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ ΜΝΗΜΗΣ" (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΒΙΝΤΕΟ)

≪ Previous: ΝΙΤΣΕ - ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

$

0

0

…Οι  Έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός. Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].

Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος. Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι Έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι Έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς. Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των Ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα. Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των Ελλήνων.

Οι Έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι Έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα και στα λόγια τους. Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.

Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη. Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των Ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας. Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι Έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Όμηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].

Απόσπασμα από το βιβλίο “Τα Ελληνικά”

πηγή: antikleidi.com

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ ΜΝΗΜΗΣ" (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΒΙΝΤΕΟ)

September 30, 2016, 3:44 pm

≫ Next: ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ

≪ Previous: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - "ΔΑΚΡΥΟΕΝ ΓΕΛΑΝ", Η ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ ΩΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

$

0

0

Το άλμπουμ «Rosetta» του Βαγγέλη Παπαθανασίου κυκλοφόρησε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2016 από την Decca Records.

Πώς συνδέεται η εξερεύνηση τoυ Διαστήματος και των απαρχών του Σύμπαντος με το έργο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου; Η παγκόσμια κυκλοφορία προ δύο ημερών του νέου άλμπουμ του συνθέτη με τίτλο «Rosetta» σημαδεύει την ολοκλήρωση της ομώνυμης διαστημικής αποστολής από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (European Space Agency, ESA). Το διαστημικό όχημα Rosetta, που πήρε το όνομά του από τη Στήλη της Ροζέττας η οποία αποτέλεσε το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση των αιγυπτιακών ιερογλυφικών,   ολοκλήρωσε πριν από λίγες ημέρες τη μελέτη του κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko επεκτείνοντας ακόμη περισσότερο τον ορίζοντα των γνώσεών μας για τη γένεση του ηλιακού συστήματος. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, μια προσωπικότητα της τέχνης με ακτινοβολία πολύ ευρύτερη από εκείνη που σηματοδοτεί το Οσκαρ που κέρδισε το 1982 για την ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», παραχώρησε μια σπάνια συνέντευξη. Στη συνέντευξη αυτή μίλησε όχι για τη μουσική με όρους «μουσικής βιομηχανίας», αλλά για το βαθύτερο νόημα, τη σημασία και τη νοητική υπόσταση της μουσικής, για τον κώδικα της δημιουργίας, για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται στην πραγματικότητα τα αριστουργήματα, τα επιτεύγματα, κάθε υλική και πνευματική έκφραση, για το «σύστημα» με το οποίο και ο ίδιος εργάζεται και δημιουργεί μουσική. Και είναι βέβαιο πως όσοι διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη θα προβληματιστούν δημιουργικά και θα αιφνιδιαστούν θετικά γιατί θα διαφωτιστούν αρκετά σχετικά με θεμελιώδεις αλήθειες που αποκρυσταλλώνονται μέσα στη μουσική, αλήθειες που ενώ μοιάζουν αφηρημένες και «φιλοσοφικές» έχουν επίδραση και εφαρμογή σε οτιδήποτε σκεφτόμαστε και πράττουμε.  

Κύριε Παπαθανασίου, ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της διαστημικής αποστολής της Rosetta που σας ενέπνευσε ώστε να δημιουργήσετε ένα νέο πρωτοποριακό άλμπουμ; Πώς, με αφορμή αυτή τη διαστημική αποστολή, φτάσατε σε αυτές τις συνθέσεις; «Κατ'αρχάς, κύριε Παπαδόπουλε, μου κάνει εντύπωση το ενδιαφέρον σας για μελλοντικά θέματα που αφορούν το Διάστημα γιατί παρόλο που είναι άκρως σημαντικά φαίνεται ότι δεν αφορούν το ευρύ κοινό όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που με οδήγησαν να ασχοληθώ με αυτή την προσπάθεια αλλά ο κύριος λόγος είναι το ότι η αποστολή Rosetta μέσα από τις πολυάριθμες επιστημονικές έρευνες που έκανε προσπάθησε να δώσει στοιχεία για τα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της επιστήμης. Σήμερα ο άνθρωπος, περισσότερο από ποτέ, προσπαθεί να ανακαλύψει την αρχή του κόσμου και από πού προέρχονται η ζωή και ο ίδιος, και ένας από τους τρόπους εξερεύνησης είναι η μελέτη των παλαιότερων χώρων του Σύμπαντος και ειδικά πλανήτες ή κομήτες οι οποίοι βρίσκονται σε προγενέστερη κατάσταση και οι οποίοι φέρουν στοιχεία τα οποία δεν βρίσκονται σε πλανήτες όπως π.χ. στη Γη».  

Πρόκειται για σπουδαία επιστημονική προσπάθεια... «Η προσπάθεια, η επιμονή, η οργάνωση και η επιστημονική γνώση που εφάρμοσαν όσοι επιστήμονες ασχολήθηκαν με ένα τέτοιο ταξίδι (539 εκατομμύρια χιλιόμετρα) με απίστευτη ακρίβεια, δεν μπορούν παρά να είναι άξιες θαυμασμού. Φανταστείτε ότι σε τέτοιου είδους διαδρομές δεν ξέρουμε ποτέ αν θα φθάσουμε στον προορισμό μας και όταν φτάσουμε, δεν ξέρουμε αν θα βρούμε αυτό που ζητάμε. Στην περίπτωση της Rosetta αυτό το ταξίδι θεωρείται απόλυτα επιτυχές. Τα δε αποτελέσματα σιγά σιγά με τον καιρό τους θα ανακοινώνονται».  

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνδέετε το όνομά σας με διαστημικές αποστολές. Αλλωστε, έχετε συνεργαστεί με τη NASA. Πολλοί θυμούνται π.χ. την αποστολή στον Αρη το 2001, για την οποία γράψατε τη «Μυθωδία». «Πράγματι. Και μέσα σε αυτό το διαστημικό πανδαιμόνιο που συμβαίνει σήμερα δεν μπορώ να μην αναφέρω άλλες αποστολές της NASA και κυρίως μία κατά έναν τρόπο παρόμοια, την αποστολή Juno, για να συλλέξουν παρόμοιες πληροφορίες από τον πρωτόγονο πλανήτη Δία (προστάτη μας, αφού αυτός απορροφά πολλά από τα επικίνδυνα διαστημικά σώματα που θα μπορούσαν να πλήξουν τον πλανήτη μας), για την οποία αποστολή εργάζομαι από τον σχεδιασμό της έως και τώρα που έχει φτάσει στον προορισμό της - για παράδειγμα, το Ιδρυμά μου (σ.σ.: Ιδρυµα Ερευνών, Μουσικής, Τεχνών και Επιστηµών Ευάγγελου Παπαθανασίου) διοργάνωσε στη γενέτειρά μου, τον Βόλο, τo 2007 ένα από τα πρώτα συνέδρια της ΝASA για αυτή την αποστολή με τη συμμετοχή 55 σημαντικών επιστημόνων».  

Το Juno έφτασε στον Δία πρόσφατα, στις 5 Ιουλίου... «Ναι, περιστρέφεται τώρα γύρω από τον Δία και συλλέγει πληροφορίες. H αποστολή θα ολοκληρωθεί σε περίπου 18 μήνες».

Αυτό σημαίνει ότι σε 18 μήνες θα έχουμε ένα ακόμη ολοκληρωμένο μουσικό έργο, όπως έγινε τώρα με τη «Rosetta». «Σίγουρα, ναι».

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τη NASA; «Η πρώτη επαφή έγινε με τον Καρλ Σαγκάν. Δεν τον γνώριζα όταν το 1980 παρουσίαζε την εκπομπή "Cosmos: A Personal Voyage"με θέμα το Σύμπαν. Στα επεισόδια της εκπομπής αυτής αξιοποίησε σχεδόν όλη τη μουσική που είχα συνθέσει μέχρι τότε. Υπήρχε μια κατηγορία ανθρώπων, επιστημόνων, που παρακολουθούσαν τη δουλειά μου χωρίς εγώ να το ξέρω. Υπήρχε ένα ρεύμα. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του '90, συναντήθηκα με τον Σκοτ Μπόλτον, θεωρητικό φυσικό και αστροφυσικό της NASA. Από τότε συνεργαζόμαστε».

Εχετε πει ότι από πολύ μικρός θέτατε διαρκώς ερωτήσεις για το Σύμπαν και τη σύστασή του, τον τρόπο λειτουργίας του. Θα έλεγε κανείς ότι από τότε εξερευνάτε το Σύμπαν μέσα από την πηγαία σχέση σας με τη μουσική. Πώς συνδέεται η μουσική με το Σύμπαν και ποια είναι η «θεμελιώδης απάντηση» την οποία έχετε κατακτήσει για το Σύμπαν μέσα από αυτή την εξερεύνηση; «Σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες των 3-4 ετών, είναι αδύνατον να γνωρίζεις πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα γνωρίζεις ενήλικος πια. Και για να γίνω πιο σαφής: γνώριζα το μέτρο, γνώριζα τον ρυθμό, γνώριζα την αρμονία. Ολα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία η γνώση μου ήταν καθαρά ενστικτώδης, χωρίς να σκέφτομαι αν είναι σωστό ή λάθος, αφού αυτό ήταν μόνο αυτό που αισθανόμουν. Ετσι, παρατηρώντας και μελετώντας τη φύση που με περιέβαλλε, έβλεπα ότι το ίδιο σύστημα με το οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου ήταν ταυτόσημο με τη μουσική. Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ, είδα, μέσα από τη μουσική, την απόλυτη σχέση πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο. Ως εκ τούτου, η αταξία σε τάξη και η δυσαρμονία σε συμφωνία. Θέλω να κάνω μια παρένθεση: η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται λανθασμένα στις άλλες γλώσσες αντί της σωστής λέξης ΣΥΜΠΑΝ, διότι ο θαυμασμός των προγόνων μας για το ΣΥΜΠΑΝ τούς έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ, κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα κ.τ.λ.)».

Δηλαδή, αντιλαμβάνομαι ότι προσεγγίζετε τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης, του Σύμπαντος, ενός Σύμπαντος που διέπεται από τη μουσική... «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά μέρος του Σύμπαντος. Αλλά και μέλος του Σύμπαντος. Κι εδώ θα ήθελα να σας αναφέρω ένα συνήθειο που είχα όταν ήμουν μικρός: όταν συναντούσα για πρώτη φορά ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, τους έλεγα "Ξέρεις κάτι; Ξέρω τη μελωδία σου",  και όταν τους το έλεγα αυτό, οι περισσότεροι, χωρίς να καταλαβαίνουν, γελώντας μού χάιδευαν τα μαλλιά. Είναι εντυπωσιακό πως όταν προσεκτικά παρατηρείς και ακούς τη φύση, εκείνη σου τα λέει όλα. Αρα, για να μη μακρηγορώ, αυτό που έχω αποκομίσει για αυτό που με ρωτάτε είναι πως μουσική και Σύμπαν είναι ταυτόσημα και αν θέλετε η μουσική είναι ο συμπαντικός κώδικας που διέπει τα πάντα. Με τον όρο μουσική δεν εννοώ ένα μουσικό ρεπερτόριο διαφόρων μουσικών κομματιών αλλά τις προπατορικές παλμώσεις του Σύμπαντος».  

Πώς φτάνει κανείς σε αυτή τη βαθύτερη συνειδητοποίηση; «Οι πληροφορίες που παίρνουμε από το περιβάλλον είναι δύο ειδών, αυτές που είναι απτές μέσω των αισθήσεών μας και αυτές που είναι νοητές. Απτή πληροφορία είναι βλέπω, μυρίζω, αγγίζω κ.τ.λ., ενώ οι νοητές πληροφορίες είναι η έννοια της ελευθερίας, η έννοια του δικαίου κ.τ.λ. Οι απτές πληροφορίες που πηγάζουν από τις αισθήσεις μας μάς ωθούν να βλέπουμε τον κόσμο σε τρεις διαστάσεις. Με τη νόησή μας, όμως, τον βλέπουμε σε πολλές διαστάσεις. Σήμερα η επιστήμη κάνει λόγο για 11 διαστάσεις και ποιος ξέρει στο μέλλον».

 

 

14  φωτογραφίες

Εχω μια ερώτηση που με προβληματίζει πολύ σχετικά με αυτές τις «11 διαστάσεις». Εάν η συνολική πραγματικότητα εκτείνεται σε 11 διαστάσεις, τότε οτιδήποτε υπάρχει στις τρεις διαστάσεις και στον χρόνο (ακόμη κι εμείς οι ίδιοι) μπορεί να είναι εκδήλωση ή αντανάκλαση των υπόλοιπων διαστάσεων στη συγκεκριμένη κόγχη της πραγματικότητας; Και όταν αυτό που εκδηλώνεται χαθεί από την κόγχη αυτή, αν πεθάνει δηλαδή, μπορούμε να πούμε βασίμως ότι υπάρχει στις υπόλοιπες διαστάσεις που προφανώς αποτελούν τον κυριότερο και πιο θεμελιώδη ιστό της πραγματικότητας; «Κάθε πράγμα στον καιρό του. Ας αφήσουμε αυτή την ερώτηση για την επόμενη φορά. Δράττομαι, όμως, της ευκαιρίας να σας πω ότι ειδικά σε τέτοιες ερωτήσεις δύο πράγματα έχουν τεράστια σημασία. Είναι η διαφορά μεταξύ του αντικειμενικού με το υποκειμενικό και μεταξύ της πραγματικότητας με την αλήθεια. Οταν αυτά τα δύο είναι σωστά ρυθμισμένα στον άνθρωπο, τότε τέτοιες ερωτήσεις μπορούν να απαντηθούν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα. Πάντως, εμείς οι άνθρωποι σαν όντα αντιλαμβανόμαστε τον χώρο με τρεις διαστάσεις. Και γνωρίζουμε, σύμφωνα με τη σύγχρονη Φυσική, ότι η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε με μία διάσταση, το μήκος που είχαν οι υπερχορδές. Εξ ου και ο ορισμός του Ευκλείδη "γραμμή εστί συνεχές μήκος απλατές". Δηλαδή, ο χώρος ξεκίνησε να δημιουργείται από μία διάσταση (το μήκος) και από εκεί εξελίχθηκε σε τρεις ή περισσότερες διαστάσεις. Ο χρόνος δεν είναι διάσταση. Ο Αριστοτέλης τον ονομάζει "μέτρο άνευ υπόστασης". Δηλαδή είναι το μέτρο που μετρά τις μεταβολές λόγω των νόμων της γενέσεως και της φθοράς. Δηλαδή, δεν γερνάμε επειδή πέρασαν τα χρόνια. Μετράμε τη μεταβολή με χρόνια. Από εκεί με τη νοηματική μας δύναμη μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν και άλλες διαστάσεις, αλλά για την ώρα αναμένουμε να τις αποδείξει η επιστήμη».

Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι το οποίο είμαι περίεργος να μάθω. Για αρκετά χρόνια τώρα υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που αναλύουν τους «στίχους» της «Μυθωδίας». Εχουν ειπωθεί πολλά κι έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Ολον αυτόν τον καιρό δεν έχουμε ακούσει την άποψή σας. Ποια είναι η αλήθεια; «Οντως, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκφραστεί για αυτό το ζήτημα. Μπορώ να σας πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στους "στίχους"της "Μυθωδίας"υπάρχει ποσοστό κωδικοποίησης, άλλες φορές κατά το 1/3 της λέξης και σε άλλα σημεία κατά το 1/2. Αλλά, κύριε Παπαδόπουλε, το υποτιθέμενο μυστικό δεν βρισκόταν ποτέ εκεί. Είναι κάπου που ποτέ κανείς δεν ανέφερε έως σήμερα. Βρίσκεται στο μουσικό μέρος της "Μυθωδίας"και όχι στο λυρικό. Είναι το περισσότερο που μπορώ να πω. Αλλωστε, υπάρχουν και άλλα συμφωνικά έργα που έχω συνθέσει, χωρίς στίχους αυτά, βασισμένα στους κώδικες της Δημιουργίας».

Εχετε πει ότι η μουσική είναι τοποθετημένη μέσα στον άνθρωπο ή ότι ενυπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Πώς είστε τόσο βέβαιος; «Στα μέσα της δεκαετίας του '70 είχα αναφέρει ότι "κάθε ανθρώπινη και ζωική και φυτική ύπαρξη, ή και αυτή ακόμη η ανόργανη ύλη, εμπεριέχει τη σφραγίδα του κύκλου της Δημιουργίας. Ο ήχος ακολουθεί πάντοτε τη συχνότητα των μεταβολών αυτού του κύκλου ως λειτουργικός κώδικας των συμπαντικών διαστάσεων και ταυτόχρονα ως γεννήτωρ. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αναδιφήσουμε στη μνήμη μας και ας θυμηθούμε. Τότε θα κατορθώσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τον κώδικα της Δημιουργίας του Σύμπαντος και κατά συνέπεια τον δικό μας. Τι υπέροχο και θείο κλειδί είναι η μουσική!". Και όσο με ρωτάτε ύστερα από αυτό,  τόσο θα σας απαντώ: "Μέτρον, ρυθμός, αρμονία ίσον μουσική, η οποία μετατρέπει την ακοσμία σε κόσμο, την αταξία σε τάξη και τη δυσαρμονία σε συμφωνία"».  

Ωστόσο, η παραδοχή αυτή μάς οδηγεί σε ένα βασικό ερώτημα: Αν η ύπαρξη και ο άνθρωπος προγραμματίζονται με βάση τον κώδικα της μουσικής, ποια είναι η ισορροπία και το όριο ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και στην προδιάθεση; Είναι και η ελεύθερη βούληση κομμάτι της μουσικής; «Για την ελεύθερη βούληση θα έλεγα ότι το θετικό είναι πως την έχουμε και το αρνητικό είναι πως την έχουμε. Διότι η ελεύθερη βούληση προδιαθέτει σωστή κρίση και ωριμότητα που και αυτά μας οδηγούν και πάλι, αντίθετα αυτή τη φορά, στην αρμονία κ.τ.λ. Το φυσικό είναι η μουσική να οδηγεί τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τη μουσική. Οσο αισθανόμαστε ανώτεροι και προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη μουσική, τόσο μας οδηγεί σε αδιέξοδο, σαν αυτό που ζούμε σήμερα. Αντίθετα, όταν μας οδηγεί η μουσική, αισθανόμαστε την ευδαιμονία της».  

Εχει διαφορά η μουσική που προέρχεται από ηλεκτρονικές πηγές με τη μουσική που προέρχεται από τα φυσικά όργανα; «Αν η μουσική προέρχεται από τα ονομαζόμενα παραδοσιακά φυσικά όργανα ή από σύγχρονες ηλεκτρονικές πηγές, δεν έχει καμία σημασία και καμιά διαφορά. Ολα εξαρτώνται από τον χρήστη. Γιατί πολλή κουβέντα γίνεται για ένα θέμα άνευ σημασίας. Διότι, από όπου και αν προέρχονται οι παλμικές δονήσεις, τείνουν στο τέλος να είναι όμοιες. Και για να επανέλθω στο προηγούμενο ζήτημα, θα σας φέρω ως παράδειγμα κάτι από τον Ηράκλειτο: Λέει ότι η φωτιά εξατμίζει το νερό αλλά και το νερό σβήνει τη φωτιά. Ο άνθρωπος, όμως, παρόλο που αποτελείται κυρίως από νερό, έχει πάντα σταθερή θερμοκρασία. Αυτό σημαίνει αρμονία. Διότι ο ορισμός της αρμονίας, αν και δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ ρητά, κατά τον Φιλόλαο είναι "πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις"».

Μιλήσατε πριν από λίγο για τον ήχο ως «λειτουργικό κώδικα των συμπαντικών διαστάσεων και ταυτόχρονα ως γεννήτορα». Είπατε ότι ο άνθρωπος είναι «μέρος και μέλος του σύμπαντος», όπως επίσης ότι μόλις βλέπετε έναν άνθρωπο τον αντιλαμβάνεστε αμέσως ως μουσική. Επομένως, είναι η μουσική αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «έλλογη ενέργεια»; Είναι η μουσική νοητική; «Θα μπορούσαμε να πούμε "ναι". Δηλαδή, είτε βλέπεις το Σύμπαν ως μία θεωρία, ως μαθηματικά, είτε το βλέπεις ως οντότητες. Ολο το Σύμπαν είναι ζωντανό σαν ένας οργανισμός. Θα ήθελα, όμως, να προσθέσω κάτι που με στεναχωρεί. Αν οι μεγάλοι επιστήμονες κάθε κλάδου, οι νομπελίστες, είχαν τις πρέπουσες επιστημονικές μουσικές γνώσεις, είμαι σίγουρος ότι η αντίληψη περί του Σύμπαντος και οι απαντήσεις σε πολλαπλά ερωτήματα θα ήταν κατά πολύ πιο πλήρεις».

Τι εννοείτε; «Για παράδειγμα, αν πάρουμε την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, περί συνεχούς μετακίνησης στην τροχιά των ηλεκτρονίων, αν γνώριζαν οι επιστήμονες μουσική θα ήξεραν ότι για να πας από το ντο στο σολ, δεν είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από τα ρε, μι, φα.  Η μουσική κάποτε ήταν από τους πέντε κλάδους των μαθηματικών, δηλαδή: αριθμητική, γεωμετρία, στερεομετρία, μουσική και αστρονομία. Και την εποχή των δεινών, την εποχή που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες, που κάηκαν βιβλία, που έκλεισαν Ακαδημίες, που σταμάτησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δηλαδή την περίοδο της μεγάλης καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης, ξεκόλλησαν, όπως τα Γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι της μουσικής από τα μαθηματικά. Γιατί; Διότι αφαιρώντας τη μουσική, το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης που είναι η διατύπωση μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος. Είναι ένα είδος ευνουχισμού που εξακολουθεί έως τις μέρες μας».

Επομένως, εφόσον η μουσική είναι έλλογη, τότε θα πρέπει να τη θεωρείτε ενεργό παράγοντα στη Δημιουργία... «Βεβαίως, απολύτως».

Γιατί, όμως, να είναι η μουσική νοητική και όχι η ζωγραφική; «Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η ζωγραφική χρειάζεται τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος φτιάχνει έναν πίνακα. Η μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν. Η μουσική είναι ένα θείο πράγμα. Είναι μια τεράστια δύναμη που διαμορφώνει τον κόσμο».

Αυτό που ακούμε στη Γη και αποκαλούμε «μουσική» είναι αντικειμενικό ή είναι μια ατελής αντανάκλαση μιας βαθύτερης και άπιαστης αλήθειας που απλώς συλλαμβάνεται και «ακούγεται» με τον τρόπο που ακούγεται από εμάς στις δεδομένες συνθήκες της Γης; «Η μουσική είναι η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να συλλάβει την αλήθεια διότι ως πνευματικό εργαλείο λειτουργεί απολύτως αφαιρετικά. Η αλήθεια είναι πάντοτε αντικειμενική».

Εάν επικεντρωθούμε στην έννοια της αρμονίας, καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι μουσική και ότι η μουσική μπορεί να συλλάβει την αλήθεια. Αλλά θα έλεγε κανείς ότι η μουσική εξαρτάται από προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, στο κενό δεν υπάρχει μουσική... «Υπάρχει».

Μα στο κενό δεν ακούμε τη μουσική. «Η μουσική δεν χρειάζεται να ακουστεί. Οι νόμοι είναι οι ίδιοι, είτε την ακούμε είτε όχι».

Πώς έρχεται η μουσική σε εμάς; «Υπάρχει το εξής. Κάποιος γράφει ένα μουσικό κομμάτι. Μπορεί να το γράφει επειδή το σκέφτηκε, είναι δηλαδή κάτι υποκειμενικό, που μπορεί να είναι και πάρα πολύ ωραίο. Μπορεί να μη σκέφτεται τίποτα. Τότε το γράφει η ίδια μουσική. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, η μουσική κάποιον ή κάποια προκειμένου να γραφτεί».

Αρα το ταλέντο του συνθέτη είναι να είναι διαθέσιμος... «Σωστά. Γι'αυτό λέω πάντα ότι πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος».

Χρειάζεσαι έναν τρόπο για να είσαι έτοιμος. Εσάς ποιος είναι ο τρόπος σας; Πώς κατορθώνετε να είστε διαθέσιμος για τη μουσική; «Δεν ξέρω. Από μικρός ήμουν».  

Δεν έχετε «κλειδιά» για την έμπνευση; «Δεν έχω έμπνευση».

Δηλαδή, είστε απλώς διαθέσιμος... «Ναι, το έχω πει πολλές φορές. "Ποια είναι η έμπνευση;"με ρωτούν. Ποια έμπνευση; Δεν υπάρχει έμπνευση».

Είστε αυτονόητα διαθέσιμος ή υπάρχουν εποχές που δεν είστε; «Πάντα είμαι».

Δεν έχετε διακυμάνσεις στην ικανότητά σας να είστε διαθέσιμος; «Οχι. Διαχειρίζομαι κάτι για το οποίο δεν ευθύνομαι. Βεβαίως υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Πάντως, προσέξτε, δεν μιλάω ποτέ προσωπικά. Δεν αναφέρομαι στο "εγώ". Δεν υπάρχει το "εγώ"με τα βραβεία και τις επιτυχίες. Είναι μεγάλη ασέβεια μπροστά στη μουσική να λες "εγώ"».

Δεν έχετε πει ποτέ «εγώ»; «Οχι. Στη μουσική δεν έχω πει ποτέ "εγώ". Εκτός αν είναι τρόπος του λέγειν. Δεν υπάρχει το "εγώ". Είναι ασεβές να υπάρχει. Πώς να υπάρχει όταν υπάρχει η μουσική;».

Θέλατε να κατορθώσετε να έχετε μόνος σας το αποτέλεσμα συμφωνικής ορχήστρας; Να είστε ταυτόχρονα ο συνθέτης, ο διευθυντής ορχήστρας και όλοι οι μουσικοί; Αυτό ήταν το σχέδιό σας; «Απόλυτα, ναι. Αυτό είναι το επίτευγμα στη ζωή μου, αυτό που προσπάθησα να κάνω για να έχω το ολοκληρωμένο έργο. Δεν λέω το καλύτερο έργο, λέω απλώς το έργο. Το έργο στην πιο πλήρη φόρμα του».

Αυτό έγινε σαν σύλληψη ότι προς τα εκεί πρέπει να πάτε από τότε που εργάζεστε μόνος σας; «Ακριβώς. Και ο λόγος είναι ότι δεν πήγα ποτέ στο Ωδείο, δεν έμαθα νότες, δεν ήθελα».

Ισως ξέρετε τη μουσική χωρίς να την έχετε διδαχθεί. «Η μουσική υπάρχει παντού αρκεί να τη διαβάζεις. Και δεν διδάσκεται η μουσική, η μουσική εμπεριέχεται. Κολυμπάμε μέσα στη μουσική».

Είναι λάθος που τη διδάσκουμε; «Οχι, κακό δεν κάνει. Αν τη διδάσκουμε λάθος, μας οδηγεί σε λάθη. Αναλόγως του τι θέλει να κάνει κανείς. Αν θέλεις να μάθεις ένα όργανο, είναι θετικό. Από εκεί και πέρα, αυτό που κάνουν τα ωδεία είναι να διδάσκουν ρεπερτόριο. Αλλά δεν μιλάμε γι'αυτό. Κάποιος μπορεί να γίνει ένας απίστευτα σημαντικός εκτελεστής με εμπειρία, σοφία και ωριμότητα και με πολύ σημαντική δική του συνεισφορά».

Εχετε πει ότι το χάρισμά σας προέρχεται από ένα μέρος που ονομάζεται «μνήμη». Εννοείτε, ίσως, ότι περιέχετε τη μουσική και κατ'επέκταση ότι κάθε άνθρωπος περιέχει «εν υπνώσει» όλες τις αλήθειες. Και ότι αυτό που εσείς κάνετε με τη μουσική είναι να ξυπνήσετε τη μνήμη στους ανθρώπους. Εχετε επίσης πει (σε συνέντευξή σας στον Τόνι Χάρις για το Al Jazzera το 2011) ότι «πρέπει να επενδύουμε στην ομορφιά, η οποία είναι αρμονία που έρχεται από το χάος». Επομένως, πώς εσείς ενεργοποιείτε τη μνήμη; Πώς συντονίζεστε ώστε να μπορέσετε να δράσετε, όπως έχετε επίσης πει, ως «γέφυρα ή κανάλι από το οποίο η μουσική εκδηλώνεται μέσα από το χάος του θορύβου»; «Ο,τι σας έχω πει μέχρι τώρα δεν είναι ο μόνος τρόπος που προσεγγίζω, ενεργώ, εργάζομαι με τη μουσική. Εχω χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους, και γι'αυτό μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά. Ο τρόπος που αναφέρθηκα σε αυτή μας τη συζήτηση είναι ο ιδανικός επιστημονικός τρόπος που μπορεί να φέρει αντικειμενικά αποτελέσματα στα πολλά ανθρώπινα ερωτήματα και ανάγκες μας όσον αφορά τη σπουδαιότητα, τη λειτουργία και χρήση της μουσικής. Το κλειδί για εμένα και επιστημονικά και εμπειρικά είναι να σεβόμαστε και να ακολουθούμε τη μουσική και ως προς τη μνήμη - στην οποία επί χρόνια αναφέρομαι - και δεν εννοώ τη μνήμη για γεγονότα της προηγουμένης εβδομάδας αλλά τη μνήμη από τα βάθη των αιώνων που φέρουμε ως άνθρωποι και ως μέρος του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, θυμάμαι κάτι γιατί είμαι αυτό το κάτι. Είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι είμαστε συνάθροιση δισεκατομμυρίων ετών μνήμης. Τέτοιες βουτιές αξίζει τον κόπο να τις κάνουμε. Το Σύμπαν είναι απλό αλλά ατελείωτο».

Η έννοια του αγώνα για τη δημιουργία της αρμονίας και της τάξης μέσα από το χάος και τη δυσαρμονία βρίσκεται στον πυρήνα της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Θα έλεγε κανείς ότι η αρχαία ελληνική πνευματική δημιουργία συγκροτεί στο σύνολό της ένα σύστημα οργάνωσης του χάους σε τάξη, έναν κώδικα, τον θεμελιώδη κώδικα του πολιτισμού. Η έννοια του αγώνα για την αρμονία και την υπέρβαση σφραγίζει επίσης το έργο σας, τόσο στα γνωστά όσο και στα λιγότερο γνωστά έργα σας. Θα λέγατε ότι αυτό είναι το «κομβικό σημείο» για τη «Rosetta», για τη «Μυθωδία» ή για το «Blade Runner»; «Αντί να πω "αγών", θα προτιμούσα να πω ανάγκη. Αισθάνομαι βαθύτατα ότι το Συμπάν ζητά τη μετατροπή του χάους σε αρμονία. Οποια αρμονία και αν επιτευχθεί, επειδή το χάος είναι πάντα μεγαλύτερο, θα υπάρξει μία περίοδος που θα επιτρέπει τη δημιουργία. Σε αυτή την περίοδο θα δημιουργηθεί ό,τι είναι να δημιουργηθεί. Επειτα, να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχει η τάση της απόκλισης (η τάση να ξαναγυρίσουμε στην ακοσμία), δηλαδή αυτό που ονομάζουμε εντροπία. Με άλλα λόγια, ό,τι ωραίο να γίνεται άσχημο και ό,τι σωστό να γίνεται λάθος, και πάλι από την αρχή. Η ελληνική σκέψη βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του αγώνα και όχι το αντίθετο».  

Μπορώ να υποθέσω ότι θα υπάρχει πάντα δημιουργία γιατί πάντα θα υπάρχει το χάος για να τροφοδοτεί τη δημιουργία; «Σε γενικές γραμμές και χωρίς λεπτομέρειες, ας πούμε ότι υπάρχει ένας χώρος όπου επικρατεί χάος. Και μετά κάτι συμβαίνει και μετατρέπεται σε αρμονία».  

Προφανώς εισέρχεται η νόηση και μετατρέπει κομμάτι του χάους σε αρμονία...«Οχι, εισέρχεται η ανάγκη της μετατροπής του χάους σε αρμονία. Η αρμονία είναι το οργανικό στοιχείο που θα κάνει όλα τα υπόλοιπα να λειτουργούν και, όπως σας ανέφερα στην αρχή, κατά κάποιον τρόπο το χάος επιθυμεί να μετατραπεί σε αρμονία».

Νόμιζα ότι είναι σαν να μπαίνω σε ένα δωμάτιο, σκέφτομαι κάτι και βάζω τάξη στην ακαταστασία... «Στη φύση τα πράγματα δεν γίνονται έτσι... Η φύση δεν σκέφτεται. Προσέξτε τι συμβαίνει με τη σκέψη. Οι σκέψεις γίνονται παρελθόν μέχρι να πραγματοποιηθούν. Οι σκέψεις βρίσκονται πάντα στο παρελθόν. Και εφόσον βρίσκονται στο παρελθόν, δεν πραγματοποιούνται στο παρόν. Αλλά η δημιουργία λαμβάνει χώρα στο παρόν».  

Δηλαδή, η δημιουργία έρχεται αυτόματα και αυτονόητα στο παρόν μέσα από το κενό; Μέσα από το τίποτα; Χωρίς σκέψη;  «Ναι. Και προσέξτε για να συλλάβετε το "γιατί": Δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι χωρίς ήδη να υπάρχει κάπου αυτό το κάτι. Ο Πλάτωνας το διέκρινε αυτό με τη Θεωρία των Ιδεών. Επομένως, η σκέψη δεν δημιουργεί αυτό το "κάτι". Για παράδειγμα, ένα μουσικό κομμάτι δεν χρειάζεται τη σκέψη του συνθέτη για να υπάρξει στον κόσμο των μορφών. Υπάρχει εκεί διαρκώς, ανεξαρτήτως χρόνου και ανεξαρτήτως συνθέτη. Κατ'επέκταση, η εκδήλωση αυτής της σύνθεσης στη δική μας πραγματικότητα του χώρου και του χρόνου επίσης δεν απαιτεί σκέψη. Αν σκεφτείς μια σύνθεση ή κατ'επέκταση οτιδήποτε άλλο, τότε η σκέψη αυτής της μορφής βρίσκεται ήδη στο παρελθόν. Δεν βρίσκεται στο παρόν και γι'αυτό δεν μπορεί ή δυσκολεύεται πολύ να εκδηλωθεί στο παρόν. Για να εκδηλωθεί "κάτι"στο παρόν, δεν πρέπει να το σκεφτείς γιατί αν το σκεφτείς τότε μεταφέρεται αμέσως στο παρελθόν. Για να "φέρεις"κάτι στο παρόν, πρέπει να παραμένεις διαρκώς στο παρόν και να είσαι διαθέσιμος έτσι ώστε η δημιουργία να εκδηλωθεί μέσα από εσένα. Αν θέλεις κάτι στο παρόν, προτιμότερο είναι να μην επέμβεις και να το αφήσεις ελεύθερα να εκδηλωθεί».

Ετσι εργάζεστε εσείς; «Ναι. Αυτό είναι το σύστημα με το οποίο εκφράζομαι, με το οποίο δημιουργώ τη μουσική. Αν και ντρέπομαι να πω το ρήμα "δημιουργώ", ακριβώς γιατί, όπως σας είπα, η μουσική είναι ήδη δημιουργημένη. Δεν σημαίνει ότι υποτιμώ τους μουσικούς και τους συνθέτες που δεν εργάζονται κατ'αυτόν τον τρόπο, που χρειάζεται να σκέφτονται, να σβήνουν και να γράφουν πάνω σε ένα χαρτί. Δεν σημαίνει ότι αυτό τους εμπόδισε να γράψουν αριστουργήματα. Απλώς εγώ δεν ήθελα και δεν θέλω να το κάνω αυτό».

Γιατί δεν θέλετε; «Γιατί επιδιώκω οτιδήποτε συμβεί να βγει και να εκφραστεί ατόφιο με τον λιγότερο χρόνο μεταξύ της ας πούμε "έμπνευσης"και της εκτέλεσής του χωρίς την προσωπική μου παρέμβαση. Η μουσική που δεν περνάει από τη συνειδητοποίηση και τη σκέψη είναι πιο ατόφια. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα για εμένα. Γιατί έχουμε ένα αποτέλεσμα, χωρίς καμία παρέμβαση, χωρίς όσο το δυνατόν καμία παρέμβαση».

Θα έλεγε κανείς ότι περιγράφετε ένα μυστικό δημιουργίας... «Είναι. Γιατί αφαιρούμε τον άνθρωπο. Ακριβέστερα, αφαιρούμε τη σκέψη. Ο άνθρωπος επιστρατεύεται ως εκτελεστικό όργανο για κάτι που δεν υπήρχε πριν από πέντε λεπτά, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε από πάντα. Ολα κάπου υπάρχουν. Σκεφτείτε ότι υπάρχει ένας μεγάλος αποθηκευτικός χώρος στο Σύμπαν στον οποίο μπορείς να παίρνεις και διαρκώς να δοκιμάζεις. Υπάρχει για όλα τα όντα, όχι μόνο για εμένα. Εξαρτάται βεβαίως τι θα πάρεις από εκεί. Αυτό που κάνω είναι να μειώσω όσο γίνεται περισσότερο αυτή την πάρα πολύ επικίνδυνη στιγμή, την απόσταση ανάμεσα στη λεγόμενη "έμπνευση", στο ερέθισμα, και τη στιγμή που αυτή θα αποτυπωθεί στον κόσμο. Και γιατί όλα αυτά; Για να επιτύχω και να προσεγγίσω την πιο αντικειμενική έκβαση της μουσικής (του κώδικα και της πληροφορίας). Να σας πω κι άλλο ένα παράδειγμα; Μεταξύ της πηγής του ρεύματος και μίας λάμπας μεσολαβεί το καλώδιο. Το καλώδιο δεν σκέπτεται. Απλώς μεταφέρει».

Για να το κατανοήσω καλύτερα - και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Μπορείτε, όντας διαρκώς διαθέσιμος, να συλλάβετε ένα έργο συμφωνικής μουσικής και με τα ηλεκτρονικά όργανα, δηλαδή τον συνδυασμό από συνθεσάιζερ που έχετε εγκαταστήσει στο στούντιό σας, αμέσως να το εκτελέσετε σαν να έχετε μπροστά σας όλους τους μουσικούς μιας συμφωνικής ορχήστρας και να τους διευθύνετε, σαν να βρίσκεται μια συμφωνική ορχήστρα μέσα στο δικό σας στούντιο πάντοτε έτοιμη, πάντοτε διαθέσιμη; «Ακριβώς. Αυτό κάνω κάθε μέρα. Ετσι προέκυψε και το έργο "Rosetta"».

Θυμήθηκα μια σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Journey to Ithaka» του 2008 που παρουσιάζει στιγμιότυπα από τη μακρά διαδρομή σας στη μουσική. Σας βλέπουμε, λοιπόν, το 1992 στο στούντιο στο Παρίσι να συζητάτε με τον σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ για το κινηματογραφικό έργο «1492». Βλέπετε στις οθόνες κάποιες εικόνες από το πρώτο cut της ταινίας και ταυτόχρονα, ενώ παρακολουθείτε τις εικόνες, παίζετε για λίγη ώρα στο συνθεσάιζερ. Σταματάτε, σηκώνεστε, και λέτε στον Ρίντλεϊ Σκοτ: «Εντάξει, θα δούμε πώς θα το γράψουμε». Και σας απαντά: «Μα ήδη το έγραψες». «Και μετά γελάμε! Ναι, έχω πολλές τέτοιες ιστορίες να σας πω. Ετσι γράφω τη μουσική. Είναι κάτι απλούστατο. Βέβαια, για άλλους δεν είναι καθόλου απλό. Ωστόσο, επιμένω. Για να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη πρέπει να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και όχι μέσω Ισπανίας».

Εχετε διδάξει μουσική; «Δεν μπορώ να διδάξω. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι όσο το δυνατόν να είμαι απών. Και να αφήνω τη μουσική να έρχεται μπροστά, να εκφράζεται και να εκδηλώνεται. Είναι λίγο γελοίο να θέλουμε να πάρουμε εμείς τη λάμψη από μία δύναμη που λάμπει πιο πολύ από εμάς».  

Δεν λέτε τη φράση «η μουσική μου»; «Σπανίως. Το "μου"δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι ασέβεια. Μπορεί να πω "η μουσική μου"με την έννοια που θα έλεγε κάποιος "Εγώ πήρα αυτή τη βαλίτσα και την έφερα εδώ". Απλώς μέχρι εκεί. Βέβαια, θα πω "η μουσική μου"όταν ένας άλλος μου πει "Οχι, εγώ έφερα αυτή τη βαλίτσα"».

Εντάξει, υπάρχει ένα όριο... «Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Από μικρός δεν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική με βάση τις αξίες της κοινωνίας που, δυστυχώς, είναι τελείως διαφορετικές από τις αξίες του Σύμπαντος...».

Είναι ευχής έργον, βέβαια, ότι οι γονείς σας δεν σας εμπόδισαν. «Βεβαίως είναι, αλλά δεν είχαν και άλλη επιλογή».

Επειδή ήσασταν επίμονος; «Οχι μόνο επειδή ήμουν επίμονος, αλλά και λόγω ηλικίας. Τι να πεις σε ένα παιδάκι 3-4 ετών που ασχολείται συνεχώς με τη μουσική και τον ήχο; Να του πεις να κάνει κάτι άλλο;».

Ναι, γιατί μπορεί να ανησυχείς ότι δεν θα τα βγάλει πέρα στη ζωή του... «Ναι... Κάποτε έπρεπε να είσαι γιατρός ή δικηγόρος ή αρχιτέκτων. Υπάρχει το κοινωνικό θέμα, αλλά σε εμένα δεν υπήρχε. Οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ καλοί, αλλά δεν υπήρχε χώρος να σκεφτούν ότι πρέπει να κάνω κάτι άλλο».

Θα ήταν προφανές το ταλέντο σας. «Θα σας το πω απλά. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Και δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς».

Είναι γνωστό ότι ζείτε μέσα στη μουσική κάθε μέρα. Είστε κάθε μέρα στο στούντιο. «Είμαι κάθε μέρα στο στούντιο, αλλά ζω μέσα στη μουσική ακόμη κι όταν δεν είμαι στο στούντιο. Δεν είμαι ένας σπασίκλας που κάθεται στο στούντιο και δεν βλέπει κανέναν. Ολα έχουν ένα μέτρο. Ωστόσο, πού να βρω μεγαλύτερη ευδαιμονία από αυτόν τον παράδεισο των ήχων;».

Εχετε πει ότι δεν είστε μόνος σας μέσα στη μουσική... «Ναι. Γίνεται να είσαι μόνος σου στη μουσική;».

Κάποιος άλλος θα έλεγε ότι γίνεται... «Ισως ξεκινά από άλλες αφετηρίες. Γιατί η αφετηρία η δική μου, η αντίληψη για τη μουσική σε συνδυασμό με την παρακολούθηση μουσικών σπουδών μού έδωσε το πιο πολύτιμο πράγμα που λέγεται ελευθερία».

Η ελευθερία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα; «Βεβαίως, και όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η ελευθερία είναι να μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Τι είναι ελευθερία; Να μπορείς να κάνεις κι αλλιώς».

Αλλά να μην κάνεις αλλιώς γιατί αυτό που κάνεις το έχεις επιλέξει... «Ακριβώς. Δεν πρέπει, βεβαίως, να προκαλείς κακό. Αλλά όταν είσαι ελεύθερος δεν έχεις ανάγκη να κάνεις κακό. Το κακό προκύπτει από ανάγκες κι από τις δυσκολίες. Αλλά εκεί κερδίζονται και τα χρήματα...».

Ωστόσο, χρήματα κερδίζονται και με το καλό... «Ασφαλώς. Πάντως, η ουσία είναι μία, όταν βρίσκεσαι μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο, στον κόσμο της μουσικής, τότε είσαι υγιής. Ακόμη και η στενοχώρια είναι υγιής. Οταν είσαι στον κόσμο της μουσικής είναι σαν να κάνεις ένα εσωτερικό λουτρό, είναι απίστευτο».

Σε ποιον βαθμό πιστεύετε ότι επικρατεί αρμονία στη σημερινή Ελλάδα; Γιατί η πολιτική και κοινωνική ζωή περιέχουν και αναπαράγουν τόσο πολύ χάος και τόσο θόρυβο; «Κάποτε η Ελλάδα, αυτός ο τόπος που λέγεται Ελλάδα, ήταν το γίγνεσθαι. Τώρα αυτή η λέξη έχει σβηστεί από την ελληνική μας συνείδηση και τώρα που όλοι ζητούν, δήθεν με τεράστιο ενδιαφέρον, το φάρμακο για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, μόνο μία λύση υπάρχει αντικειμενικά. Ελληνική Παιδεία. Η οποία βάλλεται ηθελημένα αλλά και από άγνοια εδώ και 1.700 χρόνια λυσσωδώς. Η Παιδεία, που αποτελεί τον κορμό της μόρφωσης σε σχεδόν όλον τον κόσμο, δεν διδάσκεται στην Ελλάδα. Νομίζω ότι η καταστροφή της χώρας μπορεί να έχει παγκόσμιες συνέπειες».

Με ποια έννοια το λέτε; «Δεν έπρεπε η Ελλάδα να φτάσει σε αυτό το σημείο, η Ελλάδα ήταν πηγή θετικών πραγμάτων και βρίσκεται σήμερα σε μια δεινή θέση».

Πάντως, δεν φαινόταν ότι θα γίνει έτσι. Οταν έγινε η συναυλία της «Μυθωδίας» το 2001 στο Ολυμπιείον στην Αθήνα, η Ελλάδα βρισκόταν σε άνοδο και ακμή, όδευε προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες... «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα λούστρο πανάκριβο και προσωρινό, η καταστροφή είχε ήδη ξεκινήσει προ πολλού».

Το είχατε συνειδητοποιήσει από τότε; «Οχι απλώς από τότε. Το έλεγα σαράντα χρόνια και μου απαντούσαν σκωπτικά. Οχι ότι είμαι έξυπνος, αλλά λίγο να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να σκεφτεί, θα δεις πράγματα. Και μιλώ ενεργειακά, όχι οικονομικά. Η σχέση μου με την Ελλάδα είναι ουσιαστική, είναι δύσκολο να αφήσεις τη χώρα σου, παρ'όλα αυτά έζησα πολλές δεκαετίες στο εξωτερικό. Το αντιμετώπισα ως υποχρεωτική μετανάστευση...».

Ας ελπίσουμε ότι θα ανατραπεί η πορεία της παρακμής. «Το εύχομαι. Δεν ξέρω, όμως, πότε η Ελλάδα θα γίνει το γίγνεσθαι που πάντα ήταν. Που ο Ελληνας δημιουργούσε και έβγαινε και έξω από τη χώρα. Δεν ξέρω πότε θα γίνει αυτό. Τα πνευματικά αγαθά που κατέθεσε η Ελλάδα στην ανθρωπότητα δεν έχουν ξεπεραστεί. Γιατί ο Ελληνας έθετε ως μέτρο τη φύση. Δεν έκανε τον σπουδαίο. Ετσι ανακάλυψε τις αναλλοίωτες αντικειμενικές αλήθειες».   

Το αντιλήφθηκα αυτό όταν περπάτησα πρόσφατα μόνος μου στους αρχαιολογικούς χώρους, από την Ακαδημία Πλάτωνος έως τον Παρθενώνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη. «Χαίρομαι πολύ που το λέτε γιατί είναι μια διαδρομή που έκανα πολύ συχνά στην Αθήνα. Ωστόσο, υπάρχει μια αντιστοιχία σήμερα, θα έλεγε κανείς ότι τα σημερινά ερείπια του αρχαίου κάλλους αντιστοιχούν στην πνευματική ερείπωση της σύγχρονης Ελλάδας».

Ωστόσο, η χώρα προχωρά μέσα από τις εξαιρέσεις της... «Ναι, αλλά χρειάζεται και κάτι διαφορετικό. Εχουμε ξεχωριστούς ανθρώπους. Απαιτείται, όμως, το πρότυπο οργάνωσης που στηρίζεται στο ορθό και αντικειμενικό. Με άλλα λόγια, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ».

Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη αυτή, κύριε Παπαθανασίου. «Εγώ σας ευχαριστώ».

πηγή: tovima.gr - enneaetifotos

---

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ

October 9, 2016, 6:48 am

≫ Next: ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΠΛΑ ΤΟΥ ΣΥΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ

≪ Previous: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ ΜΝΗΜΗΣ" (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

H ερμηνευτική θεωρητική παράδοση ξεκινά από την παραδοχή ότι η πρόσβαση στην κοινωνική πραγματικότητα είναι δυνατή μόνο μέσω διαφορετικών κοινωνικών κατασκευών ή μέσων όπως είναι η γλώσσα, η ατομική και συλλογική συνείδηση ή τα κοινά νοήματα και αναπαραστάσεις (διυποκειμενικότητα). Η θεωρητική αυτή παράδοση περιλαμβάνει διαφορετικά ρεύματα σκέψης στο εσωτερικό της τα βασικότερα από τα οποία είναι η φιλοσοφική ερμηνευτική (hermeneutics) και η φαινομενολογία (phenomenology). H ερμηνευτική κοινωνική έρευνα προσπαθεί να κατανοήσει τα κοινωνικά φαινόμενα, τις κοινωνικές διαδικασίες και διεργασίες κυρίως από την σκοπιά των ατομικών και κοινωνικών υποκειμένων δίδοντας έμφαση στην πολυπλοκότητα και στο πολυδιάστατο της κοινωνικής εμπειρίας.

Στα πλαίσια της γενικότερης αυτής φιλοσοφικής και επιστημολογικής παράδοσης θα αναφερθούμε σε τρεις σχολές σκέψης οι οποίες επηρεάζουν και εμπνέουν ερευνητικά εγχειρήματα ποιοτικού κυρίως χαρακτήρα: στην σχολή της συμβολικής αλληλόδρασης ή διαντίδρασης (symbolic interactionism),  στην ερμηνευτική προσέγγιση (hermeneutics) και στην φαινομενολογία (phenomenology).

Η σχολή της συμβολικής αλληλόδρασης ασχολείται με τις κοινωνικές σχέσεις από την σκοπιά των υποκειμένων (ανθρώπων) και της ατομικής τους δράσης, έχει δηλαδή έντονο αντισυστημικό χαρακτήρα. Κεντρικός παράγοντας είναι η «αλληλόδραση» ή «διαντίδραση» δηλαδή η συνεχής αλληλεπίδραση των κοινωνικών υποκειμένων μεταξύ τους η οποία παράγει και αναπαράγει τα κοινωνικά φαινόμενα. Η αλληλόδραση γίνεται δυνατή μέσα από διάφορους συμβολικούς τρόπους επικοινωνίας και οι άνθρωποι δομούν τις κοινωνικές τους σχέσεις μέσα από την ερμηνεία και την κατανόηση των πράξεων, των συμπεριφορών και των δράσεων των άλλων (Τάτσης 1997).

Σχηματικά και περιληπτικά οι βασικότερες παραδοχές της σχολής της συμβολικής αλληλόδρασης είναι οι παρακάτω:

«1. Οι πράξεις των κοινωνικών υποκειμένων απέναντι στην πραγματικότητα που τα περιβάλλει εξαρτώνται από τα νοήματα με τα οποία τα υποκείμενα τα επενδύουν.

2. Αυτά τα νοήματα αποτελούν προϊόντα της κοινωνικής διαντίδρασης στην ανθρώπινη κοινωνία.

3. Η τροποποίηση και η διαχείριση των εν λόγω υποκειμενικών νοημάτων συντελούνται μέσω μιας ερμηνευτικής διαδικασίας στην οποία το κάθε άτομο προσφεύγει ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται.» (Craib 1998: 161)

Σημαντικές είναι οι ομοιότητες που παρουσιάζει η σχολή της συμβολικής αλληλόδρασης με την φιλοσοφική και επιστημολογική παράδοση της ερμηνευτικής (hermeneutics). Πολύ απλά θα μπορούσαμε να ορίσουμε την ερμηνευτική σαν την μελέτη της αναπαράστασης και του νοήματος. Στα πλαίσια της παράδοσης αυτής αναζητάται το νόημα και η σημασία που αποδίδεται ή αναδύεται μέσα από την κοινωνική αλληλεπίδραση και αντιμετωπίζονται κριτικά οι αξιώσεις για μία και μοναδική αλήθεια ή για μία δεδομένη μέθοδο αποκάλυψης ή ανακάλυψης της αλήθειας.

Ένα σύντομο περίγραμμα της δράσης και συμπεριφοράς των κοινωνικών υποκειμένων στα πλαίσια της ερμηνευτικής προσέγγισης δίδεται εύστοχα από τον Τάτση (1997: 242) ως ακολούθως:

«Πρώτον τα άτομα είναι ταυτόχρονα φορείς και δέκτες μιας συνεχούς σημασιολογικής ανάλυσης.

Δεύτερον, η ανάλυση εδράζεται πάνω σε μια δυναμική αλληλο-επιρροή των ατόμων.

Τρίτον, η επιρροή αυτή ασκείται μέσα από επινοούμενα πλαίσια νοηματικής οριοθέτησης.

Τέταρτον, διαμορφώνεται με αυτόν τον τρόπο προοπτική θεώρησης των πλαισίων και οτιδήποτε συμβαίνει εντός αυτών.

Πέμπτον, η προοπτική «σκηνοθετεί» την εκάστοτε κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα υποκείμενα των αλληλοδράσεων.

Έκτον, από τον ορισμό της συγκεκριμενοποιημένης κοινωνικής πραγματικότητας προσδιορίζονται οι διαδικασίες και καθοδηγούνται οι δραστηριότητες.

Έβδομον, ο ρυθμός, το επίπεδο, και η συνθετότητα των αλληλοδράσεων διαπλάθει την οργανωτική έκφραση των συλλογικών βιωμάτων.

Όγδοον, οι οργανωτικές μορφοποιήσεις επενδύονται σε συμβολικές κωδικοποιήσεις.

Ένατον, τα σύμβολα με όλες τις ιδιαίτερες κατηγορίες τους υπόκεινται σε διαρκή ερμηνευτική.

Δέκατον, τα άτομα ως έσχατο σημείο αναφοράς, είναι το επίκεντρο αυτής της σημασιολογικής πανδαισίας που καθιστά εφικτό τον κόσμο των ανθρώπων.» (Τάτσης 1997: 242).

H φαινομενολογία (phenomenology), επιστημολογικά συγγενής με την σχολή της συμβολικής αλληλόδρασης, χαρακτηρίζεται από την κεντρική σημασία που αποδίδει στον ρόλο της ανθρώπινης συνείδησης στον σχηματισμό και στην αναπαραγωγή των ανθρώπινων και των κοινωνικών φαινομένων. Η φαινομενολογική παράδοση υποστηρίζει ότι ο εξωτερικός και ο κοινωνικός κόσμος έχει νόημα και αποκτά σημασία μόνο μέσα από την συνείδηση που διαμορφώνεται για αυτόν. Ο εξωτερικός κόσμος λοιπόν προσλαμβάνεται ως μια σειρά από «φαινόμενα» ανάλογα με τις νοηματικές διεργασίες της συνείδησης και όχι ως αντικειμενική πραγματικότητα με την καθοδήγηση μιας «ορθής» μεθόδου. Έτσι η κοινωνική πραγματικότητα προσδιορίζεται και κατασκευάζεται από την δράση των κοινωνικών υποκειμένων στην βάση της «διυποκειμενικότητας». Η διυποκειμενικότητα είναι μπορούμε να πούμε μια έννοια κλειδί για την φαινομενολογική κατανόηση της κοινωνίας και των κοινωνικών φαινομένων, αφού μέσω αυτής απορρίπτεται η θέση για την ύπαρξη μιας κοινής για όλα τα κοινωνικά υποκείμενα αντικειμενικής κοινωνικής πραγματικότητας ή οποία είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο επιστημονικής διερεύνησης πέρα και έξω από το νόημα που της αποδίδεται από τις συνειδήσεις των κοινωνικών υποκειμένων.

Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η φαινομενολογία στοχεύει στην μελέτη των φαινομένων, δηλαδή των τρόπων που τα πράγματα εμφανίζονται στην εμπειρία μας ή στην συνείδηση μας. Στον Κάντ, ο οποίος χρησιμοποιούσε και αυτός τον όρο φαινομενολογία, γίνεται διάκριση μεταξύ της μελέτης των αντικειμένων και των γεγονότων (φαινόμενα) όπως αυτά εμφανίζονται στην εμπειρία και της μελέτης των αντικειμένων και των γεγονότων όπως είναι καθαυτά. Παρ’ όλα αυτά μόνο ο Χούσερλ έθεσε τις βάσεις για την μετατροπή της φαινομενολογίας σε ρεύμα σκέψης και μέθοδο στις επιστήμες του ανθρώπου. Ο Χούσερλ ανέπτυξε την έννοια του βιόκοσμου (lifeworld), έννοια κεντρική για μια υπαρξιακά προσανατολισμένη φαινομενολογία, η οποία στοχεύει στην περιγραφή και ανάλυση των τρόπων με τον οποίο τα φαινόμενα εμφανίζονται στην ζώσα εμπειρία (lived experience), στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η φαινομενολογία διαφέρει από άλλες προσεγγίσεις των επιστημών του ανθρώπου όπως είναι η εθνογραφία, η συμβολική αλληλόδραση και η εθνομεθοδολογία στο ότι γίνεται διάκριση μεταξύ εμφάνισης-φαινομένου (appearance) και ουσίας-νοήματος (essence). Η φαινομενολογία σαν μελέτη και έρευνα των νοημάτων ενδιαφέρεται πρωτίστως για την φύση ή το νόημα των πραγμάτων, των κοινωνικών φαινομένων ή της κοινωνικής δράσης. Η φαινομενολογική παράδοση επηρέασε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών επιστημών οδηγώντας στην εμφάνιση και στην ανάπτυξη παραδείγματος χάριν της φαινομενολογικής κοινωνιολογίας (Σούτς) της φαινομενολογικής ψυχοθεραπείας ή ψυχιατρικής  (Βαν ντεν Μπέργκ) της φαινομενολογικής ψυχολογίας (Μερλώ-Ποντί), της φαινομενολογικής παιδαγωγικής  (Λάνγεβελτ, Μπίτς, Μπίκμαν) κτλ.

Όλες οι προηγούμενες προσεγγίσεις και θεωρητικές παραδόσεις παρουσιάζουν ως κοινά σημεία την σημασία που αποδίδουν στο υποκείμενο και στην δράση του και στην δυσπιστία για υπερατομικές θεωρήσεις όπως πχ η κοινωνική δομή, οι θεσμοί κτλ. Φυσικά δεν εξαντλήσαμε σε καμία περίπτωση τα θεωρητικά ρεύματα που εντάσσονται στο γενικότερο αυτό πνεύμα. Απλά δώσαμε ορισμένες βασικές διαστάσεις των προσεγγίσεων αυτών και του τρόπου που ερμηνεύουν και κατανοούν την κοινωνική πραγματικότητα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η διάκριση θεωριών δράσης και θεωριών δομής στην κοινωνιολογία και στις κοινωνικές επιστήμες γενικότερα είναι ιδιαίτερα έντονη και επίμονη αν και υπάρχουν σοβαρότατες και φιλόδοξες θεωρητικές απόπειρες συγκερασμού των δυο αυτών τύπων θεωριών και σύγκλισης τους, όπως πχ η θεωρία της δομοποίησης (structuration theory) του Άντονι Γκίντενς (Anthony Giddens).

H έρευνα ποιοτικού χαρακτήρα στις κοινωνικές επιστήμες επηρεάστηκε σημαντικά από την ερμηνευτική παράδοση καθώς κατευθύνθηκε στην κατανόηση των κοινωνικών φαινομένων και στον τρόπο εμφάνισης και αναπαραγωγής τους αποδίδοντας πρωτεύουσα σημασία στο νόημα που προσδίδουν οι κοινωνικά δρώντες στην δράση, και στη συμπεριφορά την δική τους και των άλλων.

 Θεόδωρος Ιωσηφίδης  Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου

…ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ  ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

πηγή: teteleste.wordpress.com

ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΠΛΑ ΤΟΥ ΣΥΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ

October 9, 2016, 7:11 am

≫ Next: ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - Η ΑΝΩΤΕΡΗ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ

≪ Previous: ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ

$

0

0

..] Η «οίησις», το να είναι κανείς βέβαιος ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει, είναι το κυριότερο εμπόδιο στην κατάκτηση της αρετής.

[..] Ο πρώτος συσκοτισμός επήλθε με την κατάργηση της έννοιας της αρετής, διότι η ψυχή μας απώλεσε το πλέγμα της αλήθειας, επί του οποίου είχε εξυφάνει την ισορροπία της.

[..] με την άρση των εσωτερικών εμποδίων θα ανοίξει η οδός προς την αρετή.

[..] ο Σωκράτης αναγκάζει με προσήνεια τον συνομιλητή του στον «λόγον διδόναι», στην λογοδοσία. Αυτή είναι η αναγνώριση της «διπλής αγνοίας», η οποία επιτρέπει στην ψυχή του συνομιλητή, αφού ομολογήσει την άγνοιά του να εκφράσει την πρώτη «απορία». Από τη διπλή αγνοία έφθασε στην απλή δια της απορίας. Από την απορία ο δρόμος θα τον οδηγήσει στην επιστήμη, εις το επίστασθαι.

Όποιος ψάχνει την αλήθεια, είναι σε θέση να την αναγνωρίσει όταν πέσει πάνω της;

Το πρώτο πέπλο του συσκοτισμού

Το πρώτο πέπλο είναι οι προσωπικές μας αντιλήψεις – οικογενειακές, θρησκευτικές, παιδείας, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, κ. α., οι οποίες μας καθιστούν δεσμώτες και δεν μας επιτρέπουν την απαραίτητη ελευθερία σκέψεως για να συλλάβουμε μία εκ βάθρων διαφορετική κατανόηση των αξιών, των προτύπων και των οραμάτων.

Ας λησμονήσουμε τις προσωπικές μας γνώμες και ας παρατηρήσουμε με τα μάτια του μικρού παιδιού, τα γεμάτα περιέργεια και αδημονία να γνωρίσουν τον κόσμο με δέος, προσμονή, ευλάβεια και ενθουσιασμό, χωρίς δόγματα, αιρέσεις, προκαταλήψεις.

Η εποχή μας κατάργησε τις βασικές αρχές της κοσμοθέασης και τις αντικατέστησε με την χρησιμοθηρία υλικών επιδιώξεων.

Βασική αρχή, η επιδίωξη του ανθρώπου, -ως άτομο και ως κοινωνία- να προσεγγίσει την καθολική έννοια τηςαρετής. Η λέξη αρετή έχει καταργηθεί από το λεξιλόγιό μας σήμερα. Ελάχιστοι την γνωρίζουν και ουδείς την μεταχειρίζεται. Εάν δεν την επαναφέρουμε, για να επανενεργοποιήσουμε την δύναμή της, δεν θα απαλλαγούμε από τις ασθένειες της ψυχής, που καταλήγουν στις ασθένειες του σώματος.

Ο πρώτος συσκοτισμός επήλθε με την κατάργηση της έννοιας της αρετής, διότι η ψυχή μας απώλεσε το πλέγμα της αλήθειας, επί του οποίου είχε εξυφάνει την ισορροπία της.

Το δεύτερο πέπλο του συσκοτισμού

Το δεύτερο πέπλο αναφέρεται στην αντιστροφή ή στην αλλοίωση των εννοιών των επίμαχων λέξεων, όπως είναι οι λέξεις αγαθόν, δαίμων, έρως, κ.ο.κ., στις οποίες πρέπει να αποδώσουμε εκ νέου την αρχική τους σημασία, και όχι ως προς τις προσωπικές μας δοξασίες.

Οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι δεν αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο παρά μόνον δια της απ’ ευθείας αναγνώσεως των κειμένων, έστω και σε νεοελληνική απόδοση.

Με την τριβή, ο νους εθίζεται, όταν μετά προσοχής «βλέπει» μέχρις ότου κάποια στιγμή γίνεται οικείο και, ξαναθυμάται και αναγνωρίζει την ουσία με στόχο την επίλυση βιοτικών και ηθικών προβλημάτων, απάντηση στα καθημερινά του διλήμματα και αντιξοότητες της καθημερινής αισθητής πραγματικότητας, μέσω της αλληγορίας της αντίθεσης αρετής/κακίας, παραδίδει την πρώτη επαφή με τον αόρατο κόσμο της νόησης.

Ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός κινείται πάντοτε μεταξύ του αισθητού και του νοητού κόσμου. Γι’ αυτό ευθύς εξ αρχής μας επιτρέπουν την θέαση των δύο φύσεων του ενός και μοναδικού κόσμου και μας προετοιμάζουν για τα θαυμαστά μας ταξίδια επί του οποίου θα στηριχθεί η μελλοντική μας εξέλιξη.

Χωρίς δυσκολία αντιλαμβανόμαστε και αποτυπώνουμε αρχές και αξίες, τις οποίες έχουμε προ πολλού λησμονήσει και κατά συνέπειαν αχρηστεύσει.

Το ατελές δεν δύναται να προοδεύσει προς την τελειότητα του είδους του, εάν προηγουμένως δεν απαλλαγεί από τα εμπόδια της πλάνης και της «οιήσεως». Η «οίησις», το να είναι κανείς βέβαιος ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει, είναι το κυριότερο εμπόδιο στην κατάκτηση της αρετής, διότι συνοδεύεται από την αλαζονεία και την έπαρση. Χρέος είναι η αναζήτηση της ακρίβειας των όρων των αφηρημένων εννοιών, ώστε με την άρση των εσωτερικών εμποδίων να ανοίξει η οδός προς την αρετή.

Με τη μαιευτική ο Σωκράτης αναγκάζει με προσήνεια τον συνομιλητή του στον «λόγον διδόναι», στην λογοδοσία. Αυτή είναι η αναγνώριση της «διπλής αγνοίας», η οποία επιτρέπει στην ψυχή του συνομιλητή, αφού ομολογήσει την άγνοιά του να εκφράσει την πρώτη «απορία«. Από τη διπλή αγνοία έφθασε στην απλή δια της απορίας. Από την απορία ο δρόμος θα τον οδηγήσει στην επιστήμη, εις το επίστασθαι.

Ποία η φύση «της διπλής άγνοιας»;

Η διπλή άγνοια συνίσταται στην πεποίθηση του ανθρώπου ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει. Η άγνοια είναι διπλή, διότι, κατεχόμενος από αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να διερωτηθεί, να θέσει απορία για να αναζητήσει να μάθει εκείνο το οποίον αγνοεί. Θα παραμείνει δια παντός εις το σκότος της αμάθειάς του. Υπαίτιος της πλάνης του είναι η αλαζονεία, η οποία δεν θα του επιτρέψει να φθάσει στην απλή άγνοια και δι’ αυτής στην επιστήμη.

Ο Σωκράτης, -γνώστης του ότι, αν δεν δημιουργηθεί η απορία στο νου δεν θα γεννηθεί όρεξη προς αναζήτηση της γνώσης- προσπαθούσε να δημιουργήσει περιβάλλον κατάλληλο όπου θα μπορούσε να γεννηθεί στο νου η όρεξη για απορία, γνωστή ως «κάθαρση» ..της οπτικής αντίληψης! Στην Αίγυπτο, τα δύο πέπλα της Ίσιδος, που θολώνουν την όραση και άρα την αντίληψη.

Η «κάθαρση», ως προς το κείμενο του Πρόκλου «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην». Κατά τον Πρόκλο, η μέθοδος για την άρση των εμποδίων και την κάθαρση της ψυχής είναι η εξής

1. Ο Σωκράτης δεν αναφέρει τίποτα από τα αληθή εις τον συνομιλητή του, εάν πρώτον δεν αφαιρέσει τις γνώμες εκείνες, που αποτελούν εμπόδιο στην ψυχή για την κατάκτηση της αληθείας.

2. Η εν λόγω διαδικασία οδηγεί στο «μέτρο», δηλ. με την αφαίρεση της αλαζονείας, γινόμαστε περισσότερο κόσμιοι και λιγότερο φορτικοί και δυσάρεστοι σε αυτούς, οι οποίοι μας συναναστρέφονται, διότι τούς επιτρέπουμε να εκφράσουν και εκείνοι τις δικές τους απόψεις, τις οποίες ακούμε μετά προσοχής και διαλλακτικότητας. Εγκαταλείπουμε την υποκειμενικότητα της «δόξας» (γνώμης) και γινόμαστε σταδιακά αντικειμενικοί, πλησιάζοντας μαζί με τους άλλους την αλήθεια. Επέρχεται έτσι σύμπνοια και ομόνοια μεταξύ των πολιτών, η οποία έχει την μεν αφετηρία στην διαλλακτικότητα και την κρίση, το δε τέλος στη λογική.

3. Περαιτέρω προετοιμαζόμαστε για την κατάκτηση της επιστήμης, ευρισκόμενοι στην απλή άγνοια, εφ’ όσον η απλή άγνοια βρίσκεται μεταξύ της διπλής αγνοίας και της επιστήμης. Η κατάσταση «η μεταξύ» διπλής άγνοιας και άγνοιας είναι το κενό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο η ψυχή βρίσκεται στο σκοτάδι και σε μεγάλη αγωνία.

4. Η εν συνεχεία ενασχόληση μας με την αναζήτηση της αρετής, μας απομακρύνει από τα εξωτερικά υλικά πράγματα τα του σώματος και μας στρέφει προς τα της ψυχής.

5. Στρεφόμενη η ψυχή στον εαυτό της αρχίζει εσωτερικό διάλογο, καθώς η ιδία αμφισβητεί και επανεξετάζει τις απόψεις της, για τις οποίες προηγουμένως είχε την ακλόνητη πεποίθηση ότι ήταν ορθές.

Ο Ελληνικός Δια-λογισμός, ο οποίος διεξάγεται άνευ φωνής (Πλάτωνος «Θεαίτητος» 190),

έχει την έδρα του στον εσωτερικό διάλογο της ψυχής, διότι η «οίησις» είναι η νόσος της ψυχής, λέει ο Σωκράτης στον «Σοφιστή».

6. Η ψυχή, με την επανεξέταση διαπιστώνει και αφαιρεί τα εμπόδια, καθώς συγχρόνως διαπιστώνει ποία από τα αναγκαία λείπουν, προκειμένου να αναπληρώσει τις ελλείψεις της.

7. Η αντικειμενική εξέταση, η άνευ εμπάθειας, της επιτρέπει την βεβαιότητα και την μονιμότητα στη μέθοδο των συλλογισμών οι οποίοι πρόκειται να διατυπωθούν.

Η καθαρή επιστήμη, την οποία προσλαμβάνει η ψυχή μετατρέπεται σε μέγιστη πεπλανημένη απάτη και πλάνη, διότι οι προηγούμενες λανθασμένες δοξασίες (γνώμες) της καταστρέφουν την αλήθεια της επιστήμης.Η «διπλή άγνοια» επανεμφανίζεται με νέον μανδύα.

(Διευκρίνηση: Όταν με την αφαίρεση της έπαρσης απαλλαγείς από προκαταλήψεις και τις λάθος αντιλήψεις σου και η αρετή σε οδηγήσει στο «επίστασθαι», τότε αντιλαμβάνεσαι τις πρότερες λαθεμένες αντιλήψεις σου. Άρα τώρα ξέρεις (μόνο, που ξέρεις σε σχέση με το πριν)! Το «ξέρω» είναι κατάκτηση και ενδέχεται να οδηγήσει στην ψευδαίσθηση της «ολοκλήρωσης» όπου η απορία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Γιαυτό το κατακτηθέν «ξέρω» μπορεί να μετατραπεί στη μέγιστη πλάνη.)

Η έπαρση ή η εγωιστική αλαζονεία είναι εμπόδια στην «κάθαρση» και μόνο με την καθολική κλίμακα της κάθαρσης είναι δυνατή η προσέγγιση «του αγαθού», το οποίο προϋπάρχει δυνάμει στην ψυχήν. Εκδηλώνεται δε με την αρετή, η οποία είναι η έμπρακτη απόδειξη αυτής της γνώσης.

Η αναγνώριση της αγνοίας του ατόμου από τον ίδιο τον εαυτό, η αναζήτηση και η ανεύρεση των ηθικών αξιών θα του επιτρέψουν να φθάσει στην επιστήμη, «το επίστασθαι» και από εκεί «στην μετοχή του θείου».

πηγή: Από το Πέμπτο βιβλίο «Άρρητοι λόγοι» «Ελληνικός Δια-λογισμός».

ΑΛΤΑΝΗ, τόμος 2ος, εκδόσεις Γεωργιάδη, 2008 - teteleste

ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - Η ΑΝΩΤΕΡΗ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ

October 12, 2016, 1:54 pm

≫ Next: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

≪ Previous: ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΠΛΑ ΤΟΥ ΣΥΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΥ

$

0

0

Οφείλουμε σαν Έθνος να προβούμε σε μία ορθή αποτίμηση των Αξιών μας. Οφείλουμε ακόμα να γνωρίζουμε αν έχουμε Γεννήτριες παραγωγής Φωτός και ποιες είναι αυτές, αν υπάρχουν.

Δηλαδή πρέπει να προβούμε, με άκρατη δικαιοσύνη και ηρεμία, σε μία μείζονα Εθνική Αυτογνωσία.

Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι επάρσεις περί «Ελληνικής Μοναδικότητος» (ελέω Θεού) δεν μας ωφελούν σε τίποτα. Αντίθετα είναι το χειρότερο Ναρκωτικό μας. Μας αποκοιμίζουν. Γιατί, ακόμα και αν οι Πρόγονοί μας υπήρξαν Μοναδικοί, θα ντρέπονται για μας για όσο καιρό δεν θα τους γνωρίζουμε, δεν θα τους φτάνουμε και δεν θα τους υπερβαίνουμε. Αυτές οι «κορώνες» και οι «αυτο-έπαινοι» είναι για βιο-νήπια.

Συνεπώς, αν πρόκειται να σοβαρευτούμε, πρέπει να καταλάβουμε σε ποιο εξελικτικό στάδιο βρισκόμαστε, πού φτουράμε και πού μπορούμε πράγματι να αποδώσουμε στον Παγκόσμιο Πολιτιστικό στίβο.

Σημείο 1ο: Πού βρισκόμαστε:

Το 1821 με την ηρωϊκή Ελληνική Επανάσταση και με την βοήθεια λαμπρών ψυχών, που ήσαν οι ηρωϊκοί φιλέλληνες, κατορθώθηκε η εκδήλωση της θαμμένης για αιώνες: Ελληνικής Προσωπικότητος. Μέγα κατόρθωμα, αλλά έως εκεί που έφτανε. Δεν εκδηλώθηκε η Ελληνική Ψυχή, ούτε έχει ακόμα εκδηλωθεί.

Η διαφορά μεταξύ «Προσωπικότητος» και «Ψυχής» ελπίζω να είναι ολοφάνερη σε όλους, αλλά ας την τονίσουμε. Η «Προσωπικότητα» εκφράζει τα εντελώς γήϊνα χαρακτηριστικά μας, ενώ η «Ψυχή» τα Ουράνια. Η διαφορά ασφαλώς είναι μεγάλη. Η πρώτη είναι χωρο-χρονική, ενώ η δεύτερη είναι διαχρονική και εξωχρονική. Ο μαθητής του Πλάτωνα  Ξενοκράτης τόνιζε πως «η ψυχή είναι αριθμός σε κίνηση». Άλλωστε «ψυχή», από το ρήμα «ψύχω», σημαίνει κίνηση (άνεμος – animus -ψυχοκίνηση).

Τι σημαίνουν αυτά; Απλά και καθαρά: Η ψυχή ενός ανθρώπου ή ενός Έθνους, διαθέτει Φως Πνευματικό που κινείται σε μεγάλους χρονο-κύκλους, χιλιάδων ετών. Αντέχει στο χρόνο και στο χώρο και επιβάλλει το σεβασμό και την εκτίμηση η Πολύχρονη Πολιτιστική Παρουσία της, γιατί διαθέτει: Πνευματικό Φως, Σοφή Αγάπη και Αγαθή Δύναμη.

Σημείο 2ο: Πώς φτάνουμε στην Ψυχή μας και πώς έχουμε επαφή μ’ Αυτή

Η Ψυχή μας είναι ένα Μέγεθος Ορατο-Αόρατο. Το Αόρατο τμήμα της μπορεί να είναι «95» και το ορατό μόνο «5». Κι αυτό γιατί η ψυχή είναι Σοφή και γι’ αυτό δεν «επενδύει» πολλά στον κατώτερο φορέα της, την εκδηλωμένη προσωπικότητα.

Κάθε φορά που ένα «άτομο» ή ένα Έθνος κατορθώνει μία επέκταση της συνειδήσεώς του (αληθινή και όχι «δήθεν»), η Ψυχή του επενδύει σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο εκπρόσωπό της, που διευρύνθηκε πράγματι, ένα δέκα τοις εκατό. Ποτέ η Ψυχή δεν επενδύει σε εκδηλωμένο φορέα της πάνω από 50 (το πολύ) τοις εκατό. Το ανώτερο συνεπώς τμήμα της Ψυχής ενός ατόμου ή ενός Έθνους είναι:  Αόρατο Μέγεθος.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά και ξεκάθαρα: Ένα Έθνος (γιατί εδώ δεν μας ενδιαφέρει η ατομική ψυχή) δεν το εκπροσωπούν, κυρίως και πρωτίστως, οι εκδηλωμένες, ορατές του μονάδες (ψυχές) αλλά οι αόρατες, αυτές που δεν έχουν -ακόμα- εκδηλωθεί ή ενσαρκωθεί.

Άρα, ένα Έθνος, μπορεί να έχει γενναίες εφεδρείες αοράτων μεγεθών που ακόμα δεν εκδηλώθηκαν αλλά, σε πιο κατάλληλους χρόνους, θα εκδηλωθούν και θα το εκπροσωπήσουν γνησίως και πληρέστερα.

Και τώρα πώς αποκτάμε επαφή και επικοινωνία με την Εθνική Ψυχή μας: Δηλαδή με τα Αόρατα Μεγέθη, που κυρίως Αυτά την εκπροσωπούν ή θα την εκπροσωπήσουν στο μέλλον. Πολύ καθαρά: Με την ανάπτυξη της Ανώτερης Νοημοσύνης μας. Γιατί η κλίμακα επαφής είναι ψυχή-νους-εγκέφαλος. Συνεπώς ο νους διασυνδέει την ψυχή με τον εγκέφαλο ή με το όργανο εξωτερίκευσής μας.

Και τώρα τι σημαίνει Ανώτερη Νόηση και πώς αναπτύσσεται. Δεν πρέπει να ξαφνιάσει κανέναν (τουλάχιστον γνήσιο Έλληνα) αν πούμε πως είναι η «Ωραία Ελένη». Αυτή που, ένα τουλάχιστον τμήμα της πήγε στην «Τροία» των πάλαι ποτέ Καβείρων που πήρε ο Δάρδανος ο Αρκάδιος από την Σαμοθράκη και τους μετέφερε στο «Ίλιον».

Αυτή την Ώριμη Νόηση αναζητούσαν οι Αχαιοί. Γιατί μόνο μέσω της Ωραίας Νόησης μπορείς να επικοινωνήσεις και με τους Τρεις Κόσμους: Πύρινο (του Δία) - Λεπτοφυή (του Άδη) - και Αισθητό (του Ποσειδώνα).

Κι επειδή η «Ψυχή», όπως το επισημάναμε ήδη, είναι στους Αόρατους κόσμους (Λεπτοφυή και Πύρινο) μόνο μέσω της ώριμης Νόησης ή ωραίας Ελένης μπορούμε να έλθουμε σ’ επικοινωνία μ'αυτούς τους δύο Ανώτερους Κόσμους των «Ψυχών».

Βγαίνει συνεπώς, λογικο-μαθηματικά πλέον, το συμπέρασμα: Χάθηκε η επαφή με τους δύο Ανώτερους Κόσμους (του Δία και του Άδη-Διόνυσου) γιατί δεν υπάρχει σήμερα ανεπτυγμένη δεόντως η Ανώτερη Νόηση ή Ωραία Ελένη.

Σήμερα υπερ-αναπτύχθηκε ο συγκεκριμένος νους που παράγει την τεχνολογία. Αλλά καμμία «μηχανή» δεν μας πληροφορεί για την ύπαρξη των Ανώτερων -δύο- Κόσμων. Όλες ερημογραφούν την Κοσμική Χώρα, δηλώνοντας «Μάλτα γιόκ»! Τίποτα δεν υπάρχει σ’ όλο το Σύμπαν! Οποία ανοησία και έπαρση! Λες και όλο το Στερέωμα να φτιάχτηκε για να «στεγάσει» τον φτωχό, ανήμπορο και φουκαρά, σε ψιχία νοήσεως... άνθρωπο!

Το Σύμπαν είναι Πάνζωο, Αείζωο και Αεικίνητο.

Αλλά γι’ Αυτό θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά - μαζί με τα απαραίτητα εξελικτικά βήματα στα οποία πρέπει να προβούμε σαν Έθνος.

Εδώ επισημαίνουμε μόνο πως: Αν δεν αναπτυχθούμε, αληθινά, ως Ανώτερες Νοήσεις (όπως είχαν κάνει οι Πρόγονοί μας) και δεν αποκτήσουμε σημαντικές κεραίες εσωτερικής Συμπαντικής λήψεως, το εξελικτικό παιχνίδι θα είναι χαμένο.

Δεν ήσαν «τρελοί» ούτε «αντιεπιστημονικοί» και «νοσηρά ευφάνταστοι» οι λαμπροί, σε Ανώτερη Νόηση, Πρόγονοί μας.

Ο σύγχρονος νους υπολείπεται και πρέπει να τους φτάσει σε Εσωτερικό –Ενορατικό– Φως.

Διαφορετικά, (κι αυτό αφορά όλους τους «γαιανθρώπους») υπάρχουν και τα Τάρταρα.

Γιατί είναι Ύβρις να δηλώνεις πως «δεν υπάρχει τίποτα στους Ουρανούς» - και μέσα μας.

πηγή: aetherodromio

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

October 14, 2016, 2:36 am

≫ Next: ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ - Η ΨΥΧΗ ΠΕΡΝΑ ΣΕ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

≪ Previous: ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - Η ΑΝΩΤΕΡΗ ΝΟΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ

$

0

0

Τα ονόματα που δίνονται στους Θεούς ανήκουν σε τρείς κατηγορίες :

- Αυτά τα οποία είναι γνωστά μεταξύ των Θεών, είναι κυριολεκτικά και όντως θεία ονόματα.

- Αυτά τα οποία προέρχονται από τα πρώτα κατά νοερό τρόπο ως ομοιώματα τους και ανήκουν στην μερίδα των δαιμόνων.

- Αυτά τα οποία πλάθονται με υπόδειγμα την αλήθεια και παρουσιάζονται από αυτούς που κατέχουν την επιστημονική γνώση, αποκαλύπτονται στους χρησμούς και στις θεολογίες

(βλέπε σχετικά Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία A. 124.4)

Σχετικά με αυτό κάνει νύξη ο Σωκράτης στον Κρατύλο, όταν αναφέρεται στον ποταμό Ξάνθο και λέει ότι αυτός είναι γνωστός στους Θεούς με το όνομα αυτό , ενώ στους θνητούς με το όνομα Σκάμανδρος.

Τα ονόματα, σαν ονόματα, αναφέρονται - λόγω της τριαδικής σύστασης των Θεών (Υπαρξις-Δύναμις- Νους ή αλλιώς Πέρας-Απειρον-Μικτόν) - αντίστοιχα σε κάθε ένα στοιχείο της σύστασης τους. Έτσι, τα ονόματα που αναφέρονται στην Υπαρξη (Πέρας) του Θεού, ο Πρόκλος τα χαρακτηρίζει "Χαρακτήρες Φωτός"και είναι άρρητα και άγνωστα στους θνητούς.

Τα ονόματα που αναφέρονται στην Δύναμη (Απειρον) του Θεού είναι άρρητα, και ρητά μόνο στους θεουργούς τα οποία και μιμείται η τέχνη των θεουργών.

Τα ονόματα που αναφέρονται στον Νου (Μικτόν) των Θεών είναι τα λατρευτικά ονόματα των Θεών.

(βλέπε σχετικά Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 71)

Όπως έχει ήδη λεχθεί, οι Φιλόσοφοι αναφέρονται σε τάξεις Θεών, ενώ τα ονόματα των Θεών που ανήκουν σε κάθε τάξη μας τα δίνουν οι Θεολόγοι. Για αυτό ο Πρόκλος λέγει ότι εμείς ( = οι Φιλόσοφοι) μιλάμε για αυτούς και όχι για κάθε έναν από αυτούς, πράγμα που είναι έργο των θεολόγων.

Περί αυτών μεν λέγομεν, αυτό δε έκαστον ου λέγομεν μεν, επιστημονικώς μεν δυνάμεθα λέγειν, νοερώς δε ού.

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Β 303.18-20

Λόγω του ότι σε κάθε θεϊκή σειρά "κρέμονται"κάτω από κάθε θεό, διάφορες θεϊκές οντότητες, όλη η σειρά παίρνει την ονομασία της Μονάδας, άρα όταν λέμε για παράδειγμα Απόλλων, πρέπει να ξέρουμε που απευθυνόμαστε

(βλέπε σχετικά Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.147, 1.91, Σχόλια στον Αλκιβιάδη 69.1)

Για αυτό πρέπει να απευθύνουμε τις προσευχές μας όχι μόνον στον πρωταρχικό Θεό, αλλά και στους ακολούθους του και μάλιστα προς αυτούς που είναι κοντύτερα σε εμάς, μιας και αυτοί αποτελούν τον συνδετικό κρίκο με τον θείο κόσμο και μεταφέρουν τις παρακλήσεις μας και τις προσευχές μας προς τους Θεούς.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι σε πολλούς Ορφικούς Ύμνους γίνεται αναφορά στον Δαίμονα του Θεού, ενώ σε αυτούς που απουσιάζει η αναφορά σε Δαίμονα, υποδηλώνει ότι γίνεται αναφορά σε άλλη θεία υπόσταση του Θεού.

Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ότι παρόλο που όλες οι υποστάσεις είναι θείες, Θεός με την ορθή έννοια του όρου είναι ο πρωταρχικός Θεός της κάθε σειράς, και αυτό το ξεκαθαρίζει πλήρως ο Πρόκλος στο σχετικό απόσπασμα που παρατίθεται στο τέλος. Όλες οι άλλες υποστάσεις είναι κατώτερες από τον πρωταρχικό Θεό.

------

Γύρω από κάθε Θεό υπάρχει απερίγραπτο πλήθος δαιμόνων που τιμώνται με τις ονομασίες των επικεφαλής τους Θεών, ονομάζονται δηλαδή Απόλλωνες, Δίες και Ερμείς και αρέσκονται να αποτυπώνουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των οικείων τους Θεών.

Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 69.1

Και τούτο διότι κάθε σειρά αποδίδεται με την ονομασία της μονάδας, όπως και στα επιμέρους πνεύματα είναι αρεστό να δέχονται την ίδια ονομασία με τα ολικά. Εξ ου και ποικίλοι Απόλλωνες, Ποσειδώνες και Ηφαιστοι, από τους οποίους άλλοι είναι χωρισμένοι από το Σύμπαν, άλλοι έλαβαν κλήρο στον ουρανό, άλλοι έχουν τεθεί επικεφαλής όλων των στοιχείων και άλλοι κατανεμήθηκαν στην επιστασία των επιμέρους πραγμάτων.

Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.91

Αναφερόμενος στο Χ της Ιλιάδας που ο Αχιλλέας λέει στον Απόλλωνα ότι είναι ολέθριος που προστατεύει τον Έκτορα και ότι τον εξαπάτησε λέει:

Κι'αν απηύθυνε προς τον Απόλλωνα λόγια παραπάνω από ότι πρέπει τολμηρά, χρειάζεται να εννοήσουμε τις Απολλώνιες βαθμίδες που εκτείνονται στον χώρο εκ των άνω μέχρι τα τελευταία όντα, όπου άλλες είναι θεϊκές, άλλες αγγελικές και άλλες δαιμόνιες, χωρισμένες μάλιστα σε πλήθος μορφών. Πρέπει να έχουμε κατά νού, ότι με τις εκφράσεις του είδους αυτού δεν απευθύνεται προς τον Θεό αλλά προς τον δαίμονα και μάλιστα όχι στον πρωταρχικό και συνδεδεμένο με όσα έχουν καθολική κυριαρχία, αλλά προς εκείνον που έχει την άμεση επιστασία των επιμέρους που είναι ο προστάτης του Έκτορα.

και συνεχίζει:

Ούτε πρέπει όλοι οι λόγοι και οι ενέργειες να αποτείνονται προς τον πρωταρχικό Θεό, αλλά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τις δεύτερες και τις τρίτες προόδους του, επί παραδείγματι ( = αναφερόμενος στον Απόλλωνα ) το ποιός είναι ο σύνθρονος με τον Δία και με τους Ολυμπίους Θεούς, ποιός είναι αυτός που προκαλεί την περιστροφή της Ηλιακής σφαίρας, ποιός είναι ο Απόλλων που ζεί στον αέρα και ποιός ο Απόλλων που ζει στην γή, ποιός είναι ο προστάτης της Τροίας και ποιός αυτός που προνοεί ξεχωριστά για τον Εκτορα.

Πρόκλος - Σχόλια στην Πολιτεία 1.147 (σχετικά με την Απολλωνιακή σειρά )

Σε πολλά όμως σημεία ο Πλάτωνας και αυτά που συμμετέχουν στους θεούς με τα ίδια ονόματα τα τιμά και τα ονομάζει θεούς. Γιατί και τη θεία ψυχή όχι μόνο στους Νόμους ο Αθηναίος ξένος, αλλά και στον Φαίδρο ο Σωκράτης την αποκαλεί θεό. Και δεν είναι ακόμα αυτό περίεργο. Γιατί αυτά που πάντοτε είναι συνενωμένα με τους θεούς και συμπληρώνουν μαζί με αυτούς μια σειρά, πως δεν επιτρέπεται να τα αποκαλούμε θεούς; 

Αλλά και τους δαίμονες, οι οποίοι είναι ως προς την ουσία κατώτεροι από τους θεούς και έχουν λάβει υπόσταση σε σχέση με αυτούς , σε πολλά σημεία τους αποκαλεί θεούς.... Γιατί κάθε υπερούσιος θεός είναι πρωταρχικά θεός, κάθε νοερός θεός είναι λόγω ένωσης, κάθε θεία ψυχή είναι λόγω της συμμετοχής, οι δαίμονες είναι θεοί λόγω της επαφής τους με εκείνους και οι ψυχές των ανθρώπων λόγω της ομοιότητας λαμβάνουν αυτή την ονομασία. 

Κάθε ένα από αυτά, όπως έχει ειπωθεί, είναι περισσότερο θείο παρά θεός, επειδή και τον ίδιο τον νου ο Αθηναίος ξένος τον έχει αποκαλέσει θείο. Το θείο λοιπόν είναι κατώτερο από την πρωταρχική θεότητα, όπως ακριβώς αυτό που είναι ενωμένο είναι κατώτερο από το Ενα, και το νοερό από τον νού και το έμψυχο από την ψυχή και πάντοτε προηγούνται τα πιο ενιαία και πιο απλά, ενώ η σειρά των όντων καταλήγει στο ίδιο το Ενα. 

πηγή:empedotimos.blogspot

ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ - Η ΨΥΧΗ ΠΕΡΝΑ ΣΕ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

October 14, 2016, 1:08 pm

≫ Next: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ-ΕΝΟΘΕΙΣΜΟΣ

≪ Previous: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

$

0

0

Η κβαντική θεωρία, επιστήμη και φυσική φαίνεται να επιβεβαιώνουν ακριβώς την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και συγκεκριμένα, την ορφικοπυθαγόρεια-πλατωνική παράδοση. Η ψυχή είναι φορέας κάθε νέας πληροφορίας-γνώσης μέσα από τις πράξεις, τις εμπειρίες και τις σκέψεις της που λαμβάνουν χώρα κατά τους πολλαπλούς ένσαρκους βίους της συνειδητοποιώντας προοδευτικά μέσα στην αιωνιότητα  τον τρόπο που είναι φτιαγμένος ο κόσμος και τις λειτουργίες του. Ουσιαστικά μέσα από το τρίπτυχο του φιλόσοφου Πρόκλου (Μονή-Πρόοδος-Επιστροφή) με το πέρας καθεμιάς ενσάρκωσης (Πρόοδος)της ψυχής γίνεται "ενημέρωση"(Επιστροφή)του πρωταρχικού νου (Μονή)με τις πληροφορίες που λαμβάνει σε κάθε ενσάρκωση.

_____________

Ένα βιβλίο με τίτλο «Βιοκεντρισμός: Πώς η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της φύσης του Σύμπαντος»έχει γίνει δημοφιλές στο Διαδίκτυο, επειδή περιέχει την αντίληψη ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο του σώματος, αλλά μπορεί να διαρκέσει για πάντα με την μετανάστευση της ψυχής.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο επιστήμονας Δρ Robert Lanza, που ψηφίστηκε από τους τους NY Times ως ο 3ος πιο σημαντικός εν ζωή επιστήμονας, δεν έχει καμία αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι πιθανό.

Εδώ και καιρό ο Lanza είναι γνωστός στην επιστημονική κοινότητα για τις προηγμένες μεθόδους που χρησιμοποιεί και είναι ειδικός στην αναγεννητική ιατρική και επιστημονικός διευθυντής της Advanced Cell Technology Company. Είχε κάνει εκτεταμένες έρευνες στο παρελθόν πάνω στα βλαστικά κύτταρα και πολλά επιτυχημένα πειράματα σχετικά με την κλωνοποίηση απειλούμενων ζωικών ειδών. Πριν λίγα χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη Φυσική, την Κβαντομηχανική και την Αστροφυσική. Από αυτό το εκρηκτικό μείγμα επιστημών προέκυψε η νέα θεωρία του Βιοκεντρισμού, που ο καθηγητής επικαλείται από τότε. Ο Βιοκεντρισμός διδάσκει ότι η ζωή και η συνείδηση είναι θεμελιώδεις στο σύμπαν. Πιστεύει πως η συνείδηση δημιουργεί το υλικό σύμπαν και όχι κάτι άλλο πέρα από αυτή.

Ο Lanza επικεντρώνει την αιτιολόγηση της θεωρίας του στην ίδια τη δομή του σύμπαντος, τους νόμους της φυσικής και τις δυνάμεις και τις σταθερές που διέπουν το σύμπαν, που φαίνεται να προάγουν και να έχουν τελειοποιηθεί για τη ζωή, πράγμα που σημαίνει ότι η νοημοσύνη υπήρχε πριν την ύλη. Ισχυρίζεται επίσης ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αντικείμενα ή πράγματα, αλλά μάλλον εργαλεία της νόησης των όντων. Ο Lanza υποστηρίζει ότι κουβαλάμε και μεταφέρουμε τον χώρο και το χρόνο γύρω με μας, όπως η χελώνα μεταφέρει το καβούκι της. Αυτό σημαίνει ότι όταν το κέλυφος αποκολληθεί από πάνω μας (ο χώρος και ο χρόνος), εμείς εξακολουθούμε να υπάρχουμε.

Η θεωρία υπονοεί ότι δεν υπάρχει θάνατος της συνείδησης. Υπάρχει μόνο η σκέψη του συνειδησιακού θανάτου, επειδή οι άνθρωποι ταυτίζονται με το υλικό τους σώμα. Πιστεύουν ότι αφού το σώμα πρόκειται να χαθεί, αργά ή γρήγορα, το ίδιο θα γίνει και με τη συνείδησή. Εάν το σώμα δημιουργεί τη συνείδηση, τότε η συνείδηση θα εξαφανιστεί μαζί με το θάνατο του σώματος. Αλλά, αν το σώμα λαμβάνει τη συνείδηση με τον ίδιο τρόπο που η καλωδιακή τηλεόραση λαμβάνει τα δορυφορικά σήματα, τότε, φυσικά, η συνείδηση δεν τελειώνει με το θάνατο του υλικού περιβλήματος. Στην πραγματικότητα, η συνείδηση υπάρχει έξω από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου. Είναι σε θέση να είναι οπουδήποτε: στο ανθρώπινο σώμα και έξω από αυτό. Με άλλα λόγια, είναι μη εντοπισμένη κατά τον ίδιο τρόπο που τα κβαντικά αντικείμενα είναι μη εντοπισμένα.

Ο Lanza πιστεύει, επίσης, ότι υπάρχουν ταυτόχρονα πολλαπλά σύμπαντα. Σε ένα από αυτά, το σώμα μπορεί να είναι νεκρό, ενώ σε κάποιο άλλο να συνεχίζει να υφίσταται απορροφώντας τη συνείδηση, που μεταπήδησε σε αυτό το σύμπαν. Αυτό σημαίνει ότι η συνείδηση κάποιου που πεθαίνει ταξιδεύει μέσω ενός τούνελ και καταλήγει όχι στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά σε έναν παρόμοιο κόσμο με αυτόν που κάποτε κατοικούσε, αλλά αυτή τη φορά ζωντανή. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς και απείρως.

Πολλαπλοί κόσμοι

Αυτή η ελπιδοφόρα, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενη θεωρία μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας, έχει πολλούς αυθόρμητους υποστηρικτές, όχι μόνο ανθρώπους που αναζητούν μια ελπίδα, αλλά και ορισμένους γνωστούς επιστήμονες. Είναι οι φυσικοί και οι αστροφυσικοί που συμφωνούν με την ύπαρξη παράλληλων κόσμων και που προτείνουν τις θεωρίες για τα πολλαπλά σύμπαντα. Υπερασπίζονται αυτές τις θεωρίες και πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι που απαγορεύουν την ύπαρξη παράλληλων κόσμων.

Ο πρώτος που αναφέρθηκε σε παράλληλους κόσμους ήταν ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας H.G. Wells, ο οποίος αναφέρθηκε σε αυτούς το 1895 στην ιστορία του «Η πόρτα στον τοίχο». Μετά από 62 χρόνια, η ιδέα αυτή εξελίχθηκε από τον Δρ Hugh Everett στη μεταπτυχιακή του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Η βασική του διατύπωση είναι ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή, ο κόσμος χωρίζεται σε αναρίθμητα παρόμοια αντίγραφα, τα οποία την αμέσως επόμενη στιγμή εξελίσσονται διαφορετικά και χωρίζονται με τη σειρά τους σε άλλα. Σε ορισμένους από αυτούς τους κόσμους που μπορεί να είστε παρόντες, μπορεί να διαβάζετε αυτό το άρθρο σε ένα σύμπαν και σε άλλο να βλέπετε τηλεόραση.

Ο κινητήριος μοχλός για αυτές τις εκδοχές είναι οι πράξεις μας, εξήγησε ο Everett. Αναλόγως με τις επιλογές που έχουμε για να κάνουμε κάτι, το σύμπαν χωρίζεται σε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις.

Στη δεκαετία του 1980, ο Andrei Linde, επιστήμονας από το Ινστιτούτο Φυσικής του Lebedev, ανέπτυξε τη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων. Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Ο Linde εξήγησε: Το Διάστημα αποτελείται από πολλές διαστελλόμενες σφαίρες, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν παρόμοιες σφαίρες και ούτω καθεξής έως το άπειρο. Απέχουν μεταξύ τους εντός του σύμπαντος και η κάθε μια δεν γνωρίζει την ύπαρξη της άλλης, αλλά αποτελούν μέρη του ίδιου φυσικού σύμπαντος.

Το γεγονός ότι το σύμπαν μας δεν είναι μοναδικό υποστηρίζεται από τα δεδομένα που έλαβε το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα, οι επιστήμονες κατάφεραν να συνθέσουν τον πιο ακριβή χάρτη του κοσμικού μικροκυματικού φόντου, που λέγεται επίσης κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου, που οφείλεται στο Big Bang και υπάρχει μέχρι σήμερα. Από αυτόν τον χάρτη διαπιστώθηκε επίσης ότι το σύμπαν έχει πολλές σκοτεινές εσοχές που αντιπροσωπεύονται από μερικές τρύπες και εκτεταμένα κενά.

Η θεωρητικός φυσικός Laura Mersini-Houghton του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας με τους συνεργάτες της υποστηρίζει πως οι ανωμαλίες του μικροκυματικού κοσμικού υποβάθρου υφίστανται λόγω του γεγονότος ότι το σύμπαν μας επηρεάζεται από άλλα γειτονικά σύμπαντα. Οι τρύπες και τα κενά στον χάρτη είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιδράσεων των γειτονικών συμπάντων στο δικό μας.

Ψυχή

Πριν αναπτύξαμε τις θεωρίες που δείχνουν πως υπάρχουν πολλές επιλογές που θα μπορούσε να έχει η ψυχή ώστε να μεταναστεύσει μετά το θάνατο, αλλά μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της ψυχής; Υπάρχει κάποια επιστημονική θεωρία που να επικυρώνει μια τέτοια αξίωση; Σύμφωνα με τον Δρ Stuart Hameroff, οι επιθανάτιες εμπειρίες συμβαίνουν όταν οι κβαντικές πληροφορίες, που βρίσκονται στο νευρικό σύστημα, εγκαταλείπουν το σώμα και διαλύονται μέσα στο σύμπαν. Σε αντίθεση με την υλιστική προσέγγιση της συνείδησης, ο Δρ Hameroff προσφέρει μια εναλλακτική εξήγηση, που μπορεί ίσως να βασίζεται τόσο στην ορθολογική επιστημονική προσέγγιση, όσο και στην προσωπική διαίσθηση και εμπειρία.

Η Συνείδηση κατοικεί, σύμφωνα με τον Stuart και τον Βρετανό φυσικό Sir Roger Penrose, στους μικροσωληνίσκους των κυττάρων του εγκεφάλου, οι οποίοι είναι η αρχική τοποθεσία της κβαντικής επεξεργασίας. Μετά το θάνατο, η κβαντική πληροφορία απελευθερώνεται από το σώμα, πράγμα που σημαίνει ότι η συνείδησή την ακολουθεί. Υποστηρίζουν ότι η αίσθηση της συνείδησής είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων της κβαντικής βαρύτητας σε αυτούς τους μικροσωληνίσκους, μια θεωρία που ονομάστηκε ενορχηστρωμένη αντικειμενική μετατροπή (Orch-OR).

Η Συνείδηση ή τουλάχιστον η ανεπεξέργαστη πρώιμη μορφή της θεωρείται πως είναι μια θεμελιώδης ιδιότητα του σύμπαντος, σύμφωνα με τους παραπάνω επιστήμονες, που υπάρχει από την πρώτη στιγμή του σύμπαντος κατά τη διάρκεια του Big Bang. «Σε ένα τέτοιο σύστημα, η πρωτο-συνειδησιακή εμπειρία είναι μια από τις βασικές ιδιότητες της φυσικής πραγματικότητας προσπελάσιμη από τις κβαντικές διαδικασίες που σχετίζονται με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου.

Οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα, αποτελούνται από το ίδιο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένο το σύμπαν και μπορεί να υπάρχουν από την αρχή του χρόνου. Οι εγκέφαλοί μας είναι απλώς δέκτες της πρωτο-συνείδησης την οποία ενισχύουν, πράγμα που είναι ενύπαρκτο στη δομή του χωροχρόνου. Έτσι, πράγματι, ένα μέρος της συνείδησής, το άυλο, θα ζήσει μετά το θάνατο του φυσικού σώματος.

Ο Δρ Hameroff δήλωσε στο ντοκιμαντερ Through the Wormhole του Science Channel: «Αν η καρδιά σταματήσει να χτυπά, το αίμα σταματά να ρέει στις φλέβες, έτσι οι μικροσωληνίσκοι χάνουν την κβαντική κατάσταση τους. Η κβαντική πληροφορία εντός των μικροσωληνίσκων δεν καταστρέφεται, δεν μπορεί να καταστραφεί, απλώς διανέμεται και διασκορπίζεται στο σύμπαν«. Ο Robert Lanza προσθέτει εδώ ότι όχι μόνο θα υπάρχει στο υφιστάμενο σύμπαν, αλλά ίσως υπάρχει και σε ένα άλλο σύμπαν.

Εάν ο ασθενής αναβιώσει, συνέλθει και η καρδιά του αρχίσει να χτυπά ξανά, αυτή η κβαντική πληροφορία επανέρχεται πίσω στους μικροσωληνίσκους και ο ασθενής περιγράφει την εμπειρία του.

Και προσθέτει: «Αν ο ασθενής δεν αναβιώσει, και πεθάνει, είναι πιθανό αυτή η κβαντική πληροφορία να μπορεί να υπάρξει έξω από το σώμα, ίσως επ ‘αόριστον, ως ψυχή.«

Η σύνδεση της συνείδησης με την κβαντική θεωρία εξηγεί πράγματα όπως τις επιθανάτιες εμπειρίες, την αστρική προβολή, τις εξωσωματικές εμπειρίες, ακόμα και τη μετενσάρκωση χωρίς να χρειάζεται να προσφύγουμε σε θρησκευτικές ιδεολογίες. Η ενέργεια της συνειδητότητας μπορεί να ανακυκλώνεται εκ νέου σε διαφορετικά σώματα με κάποιον τρόπο ή να υπάρχει έξω από το φυσικό σώμα σε κάποιο άλλο επίπεδο της πραγματικότητας ή να μεταβαίνει σε ένα άλλο σύμπαν.

πηγή: awakengr.com

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ-ΕΝΟΘΕΙΣΜΟΣ

October 15, 2016, 3:08 am

≫ Next: ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΦΥΛΕΣ

≪ Previous: ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ - Η ΨΥΧΗ ΠΕΡΝΑ ΣΕ ΑΛΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

$

0

0

Βασική θέση της Ελληνικής Θεολογίας είναι ότι οι Θεοί είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους.  Αν υπήρχε μια ιεράρχηση, τότε δεν θα υπήρχε ουσιαστικά διαφορά του Πολυθεϊσμού από τις Μονοθεϊστικές Θρησκείες. Οι Θεοί κατατάσσονται σε μια ιεραρχία ανάλογα με τις ενέργειες τους και όχι λόγω της φύσεως τους.

Για να γίνει κατανοητή η περιγραφή των διαφόρων μύθων που αναφέρονται στις μυθολογικές σχέσεις μεταξύ των θεών, πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα του Πολυκεντρικού Πολυθεϊσμού.

Κατ'αυτόν κάθε θεότητα, μαζί με όλες όσες έχουν στενή μυθολογική σχέση με αυτήν μπορεί να θεωρηθεί ότι κατέχουν το κέντρο ενός κύκλου, ενώ στην περιφέρεια του εντάσσονται οι σχέσεις, τα γεγονότα, οι ιδιότητες των Θεών που είναι στο κέντρο και "αντιμάχονται"αυτούς που είναι στο κέντρο. Αυτές εκφράζουν την εκδήλωση των θεοτήτων στο σύστημα, σε διαφορετικά επίπεδα του όντος.

Είναι προφανές ότι, με δεδομένο την ισότητα των Θεών μεταξύ τους, και το γεγονός ότι υπάρχει η εκδήλωση πρέπει κατά κάποιον τρόπο, να "οργανωθεί"το όλο σύστημα ώστε να λειτουργεί σωστά και εύρυθμα.

Έτσι υπάρχει η έννοια του Ενοθεϊσμού. Ο Ενοθεϊσμός είναι το δόγμα μέσα στον Πολυθεϊσμό κατά το οποίο το πλήθος των Θεών θεωρεί έναν μόνο κυβερνήτη που καθορίζει τις σχέσεις Κέντρου-Περιφερείας. Δηλαδή γίνεται τρόπον τινά ο "Διευθυντής Ορχήστρας"ο οποίος θα κατευθύνει τις δράσεις των υπολοίπων θεών ώστε να λειτουργήσει το Σύμπαν.  Ο "Κυβερνήτης"αυτός λέγεται Δημιουργός.

Η Ελληνική Θεολογία είναι Ενοθεϊστική, θεωρεί σαν κυβερνήτη/Δημιουργό τον Ύπατο Δία.

Θεωρητικά κάθε Θεός μπορεί να παίξει τον ρόλο του Δημιουργού, και επειδή για κάθε όψη του Πανθέου, ο κάθε θεός ενεργοποιεί ένα μόνο τμήμα του, τότε μπορεί "ταυτόχρονα"να είναι υπό τις κατευθύνσεις του Δημιουργού και παράλληλα να είναι ο ίδιος Δημιουργός υπό μιαν άλλη οπτική του Πανθέου.

Η ομαδοποίηση Θεών σε ένα Πάνθεον είναι ένα προαιρετικό σύνολο που αναπαριστά την βούληση των Θεών που συμμετέχουν. Όπως οι σχέσεις του οντικού Πλήθους ελέγχονται με την διαμεσολάβηση των μονάδων τους, έτσι και οι μύθοι έχουν σταθερά κέντρα και περιφέρειες, όπου κάποιοι χαρακτήρες παίζουν μεγαλύτερους ρόλους από άλλους.

Για τους Ελληνικούς Μύθους, κεντρικό πρόσωπο είναι ο Δημιουργικός Νούς, δηλαδή ο Ζεύς. Από όλους τους Δημιουργούς, μόνο ένας είναι εκείνος με τον οποίο όλα είναι συνεπακόλουθα.

(βλέπε σχετικά Πρόκλος - Σχόλια στον Κρατύλο 99, Στοχεία Θεολογίας 63, Σχόλια στον Τίμαιο Β 310, Πλάτων - Τίμαιος 92b)

Ό,τι είναι έμφυτο σε κάθε θεό, ενεργοποείται στον Δημιουργό. Κάθε θεός είναι έν δυνάμει Δημιουργός με τον τρόπο του. Η "ενεργοποίηση"του Δημιουργού σηματοδοτεί μια αλλαγή στην κατάσταση όλων των Θεών, καθώς όλοι είναι μέσα σε όλους. Ο Ζευς κατέχει το κέντρο, είναι υπεύθυνος για την όλη δημιουργία και τοποθετεί τους άλλους Θεούς σαν ένα όλο.

(βλέπε σχετικά Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Β 316 , Ε 200κ.επ)

όλη δε η σειρά των υποστάσεων επιτυγχάνεται από τον Δημιουργό.

(βλέπε Πρόκλος - Πλατωνική Θεολογία Β 7.49.16-17)

Ο Δημιουργικός Νούς είναι ένας "Θρόνος" που μπορεί να καταληφθεί από διαφορετικές θεότητες του Ελληνικού Πανθέου, όπως γίνεται και στα Πάνθεα των άλλων Εθνικών Θρησκειών. Ετσι για παράδειγμα ο Εμπεδοκλής τοποθετεί την δημιουργική Αφροδίτη, αντί για τον Δία. Πάντως όλη η Ελληνική Θεολογία τοποθετεί τον Δία στην θέση του Δημιουργού.

------

Γιατί ακόμα και αν αυτά που γεννιούνται είναι πολλά και διάσπαρτα και γι'αυτό γεννιούνται από πολλά αίτια, κάθε ένα από τα οποία ενεργεί με διαφορετικό τρόπο, υπάρχει όμως ένα αίτιο που συγκεντρώνει και συμπαρατάσσει τα αίτια που ενεργούν, προκειμένου να μην υπάρχει στο Σύμπαν τίποτα μάταιο ή ασυνάρτητο. Γιατί δεν πρέπει τα όντα να κυβερνώνται με κακό τρόπο, αλλά "ας υπάρχει ένας βασιλιάς" και ένα αίτιο των πάντων και μια πρόνοια και μια σειρά. Ας υπάρχει όμως, μαζί με την μονάδα και το συγγενικό της πλήθος και πολλοί βασιλιάδες και ποικίλα αίτια και πολύμορφη πρόνοια και διαφορετική τάξη, αλλά και παντού το πλήθος ας συμπαρατάσσεται γύρω από την μονάδα και τα ποικίλα γύρω από το απλό και τα πολύμορφα γύρω από το ενιαίο και τα διαφορετικά γύρω από το κοινό.

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Β 262.13, επίσης ΟΜΗΡΟΣ Β-204, Αριστ. Μεταφ. Λ 1076a 1-4

Και παρακινεί ( = ο Δημιουργός ) καθέναν από τους Θεούς σε διαφορετικές Δημιουργίες.

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Ε 201.28

Οτι τοίνυν σύμπασαν την Ελληνικήν Θεολογίαν απεφήναμεν τωι Διί την όλην δημιουργίαν απονέμουσαν.

πηγή: empedotimos.blogspot

ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΦΥΛΕΣ

October 16, 2016, 12:00 am

≫ Next: ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ

≪ Previous: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ-ΕΝΟΘΕΙΣΜΟΣ

$

0

0

Όπως εξύμνησαν τον άνθρωπο και τις αξίες του ανθρωπισμού οι αρχαίοι Έλληνες, έτσι και οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής ανέδειξαν με τη φυσική ζωή τους την αγάπη για τη φύση, τη γη, τα ζώα, τα φυτά, όλα τα όντα του κόσμου τούτου. Ακόμα περισσότερο θα διαπιστώσει κανείς, όπως και σε πολλές εθνικές θρησκευτικές παραδόσεις, ότι οι ινδιάνικες πίστεις και οι μυθολογικές παραδόσεις συνάδουν στο πνεύμα και τη φιλοσοφία με την ελληνική αντίληψη. Η ανακάλυψη της γνώσης μέσα μας, οι πολυάριθμοι θεοί (πνεύματα), ο ηλιοκεντρισμός, η αιωνιότητα και αθανασία της ανθρώπινης ψυχής είναι μόνο μερικά κοινά στοιχεία με τις ελληνικές παραδόσεις. 

Αυτό όμως που καταπλήσσει τους ανθρωπολόγους και κάθε πνευματικό άνθρωπο είναι η απέραντη αγάπη των Ινδιάνων για τη φύση (ζώα-φυτά-ορυκτά), τον άνθρωπο, τη συλλογικότητα του βίου και την ειρήνη δίνοντας προτεραιότητα στο "εμείς", στην κοινότητα ως όλον. Επειδή τίποτα πάνω στη γη και στον ουρανό δεν ανήκει σε έναν, αλλά τα πάντα είναι κοινά.... Όταν Ο Καρλ Γιουνγκρώτησε τον αρχηγό της φυλής Πουέμπλο, Οκιάι Μπιάνο,για τη θρησκεία τους, αυτός του πρότεινε να μελετήσει τις μυθολογικές παραδόσεις της Ευρώπης και ιδιαίτερα την ελληνική μυθολογία! Γιατί εκεί θα έβρισκε όλες τις απαντήσεις για την ινδιάνικη θρησκεία!!!!  

____________________

«Επιδιώξτε την σοφία, όχι την γνώση. Η γνώση είναι από το παρελθόν, η σοφία ανήκει στο μέλλον». - Φυλή Λαμπί

Αυτή η Σοφία ενυπάρχει στις αξίες και τις αρχές των Ινδιάνων που επιδεικνύουν απέραντο σεβασμό προς τη Μητέρα Φύση. Πιστεύουν πως το Μεγάλο Πνεύμαβρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα. Πως είμαστε όλοι αδέλφια με έναν Πατέρα και μία Μητέρα, με έναν ουρανό πάνω από το κεφάλι μας και μία γη τριγύρω μας.

Κοσμογονία

Οι μυθολογίες των γηγενών λαών της Βόρειας Αμερικής περιλαμβάνουν πολύ περισσότερους μύθους σχετικά με την δημιουργία και τον κατακλυσμό από εκείνες οποιασδήποτε άλλης φυλής στα δύο ημισφαίρια. Αντίστοιχα πολλές είναι και οι ιστορίες που ασχολούνται με την καταγωγή του ανθρώπου.

Ανάλογα με την φυλή, τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του τόπου της και την καταγωγή, διαμορφώθηκαν διάφοροι μύθοι δημιουργίας του κόσμου και των έμψυχων όντων. Σε μερικούς βρίσκουμε τους μεγάλους θεούς να πλάθουν τον κόσμο, σε άλλους απλά να τον ανακαλύπτουν, ενώ σε άλλους οδηγούν τον λαό τους από τα υπόγεια βάθη στην επιφάνεια της γης. Υπάρχουν ινδιάνικοι μύθοι που αναφέρουν ότι ο κόσμος έγινε από τον πατέρα όλων, τον Ήλιο, που μετέτρεψε τα σύννεφα σε νερό κι έγινε η θάλασσα. Σε άλλες φυλές βρίσκουμε τον άνεμο να συλλογίζεται μελαγχολικά επάνω από τον αρχέγονο ωκεανό με την μορφή ενός πουλιού.

Οι φυλές Μάνταν των Σιού έχουν έναν τύπο μύθων δημιουργίας που είναι κοινός σε πολλούς άλλους αμερικανικούς λαούς. Πιστεύουν ότι το έθνος τους ζούσε σε ένα υπόγειο χωριό κοντά σε μια απέραντη λίμνη. Ακολουθώντας τις ρίζες ενός μεγάλου κλήματος που είχε διαπεράσει την γη και σκαρφαλώνοντας κάποιοι, ανακάλυψαν έναν νέο πιο πλούσιο και εύφορο κόσμο, και έτσι πολλοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την παλιά κατοικία τους.

Υπάρχουν διάφορες ινδιάνικες φυλές με μοναδικές απόψεις για τον κόσμο και την θέση του στο σύμπαν. Μία από αυτές δέχεται ότι το σύμπαν συντίθεται από πολλαπλά στρώματα και ο φυσικός κόσμος είναι ένα απλό ψήγμα αυτού του πολυστρωματικού σύμπαντος. Αυτά τα στρώματα θεωρούνται ότι συνδέονται με το Παγκόσμιο Δέντρο, που έχει τις ρίζες του στον κάτω κόσμο, ενώ ο κορμός του διαπερνά τον φυσικό, και η κορυφή του βρίσκεται στον ουράνιο κόσμο.

Οι Ινδιάνοι δεν γνωρίζουν τίποτε για κάποια αρχή ή κάποιο τέλος του κόσμου. Λένε πως η ανθρωπότητα πρέπει να ακολουθήσει την ατραπό του ορθού τρόπου ζωής και να ζήσει σε αρμονία με τους ηθικούς νόμους της φύσης. Αν αποτύχει σε αυτό, ο άνθρωπος θα υποφέρει και ταυτόχρονα θα γίνει η αιτία της οδύνης του. Όλοι οι Ινδιάνοι, ιδιαίτερα οι Ναβάχο, θεωρούν τον κόσμο σαν ένα αδιαίρετο Όλο, στον οποίο οι πνευματικές δυνάμεις είναι αόρατες και βρίσκονται παντού. Γι αυτό καθένας οφείλει να αναζητά την αλήθεια στο πνεύμα και να επιδιώκει να συντονιστεί με τις κοσμικές διαδικασίες ώστε να τις εκδηλώσει και να τις εκφράσει στη ζωή του.

Οι Ινδιάνοι Τσεγιέν της Οκλαχόμα αναφέρονταν στην ουσία του ανθρώπου θεωρώντας ότι, ενώ το γήινο μέρος του είναι το ορατό, η αληθινή του ύπαρξη είναι η αόρατη πνοή ή ενέργεια του Μεγάλου Πνεύματος. Επειδή ο άνθρωπος συμμετέχει στην πνευματική ουσία του σύμπαντος, ο νους ή η συνείδησή του δεν περιορίζεται στην συνειδητότητα αυτού του κόσμου, αλλά οδεύει προς μια επικρατούσα υπερβατική συνείδηση.

Οι Πάουνι μιλούν για τον «Τιράβα», τον Πατέρα που βρίσκεται ψηλά. Αναγνωρίζουν ότι εκείνος δημιούργησε όλα τα πράγματα, Εκείνος βρίσκεται παντού και μέσα στο καθετί και ότι Εκείνος είναι παντοδύναμος. Οι Ντακότα και Λακότα τον αποκαλούν Υπέρτατο Ον, Μοναδικό Ον, «Γουάκαν-Τάνκα», το Μεγάλο Πνεύμα, ενώ άλλες φυλές Μεγάλο Μανιτού, ή όποιο άλλο όνομα χρησιμοποιούν για αυτήν την θεμελιακή, απρόσωπη και υπερβατική δύναμη που βρίσκεται πίσω από όλα τα φαινόμενα, η οποία διαπερνά ολόκληρη την φύση και επιδρά στην μοίρα του ανθρώπου.

Ο Οχιγιέσα, που σημαίνει «Νικητής», ένας Σάντι Σιού του έθνους των Ντακότα, αναφέρει πως χώριζαν τον νου σε δύο μέρη, τον πνευματικό νου –της ψυχής– και τον φυσικό νου –του εγώ. Ο πρώτος είναι το καθαρό πνεύμα, που σχετίζεται μόνο με την ουσία των πραγμάτων, και αυτόν επεδίωκε να ενδυναμώσει με την πνευματική του προσευχή, κατά την διάρκεια της οποίας το σώμα υποτάσσεται με την νηστεία και την κακουχία.

Το Περιστέρι που Θρηνεί, αρχηγός των Ινδιάνων Σαλίς, διακήρυττε πως καθετί πάνω στη γη έχει ένα σκοπό. Για κάθε ασθένεια υπάρχει ένα θεραπευτικό βοτάνι και για κάθε άνθρωπο μια αποστολή. Τούτη είναι η ινδιάνικη Θεωρία της Ύπαρξης.


     Πνευματικές Αρχές - Ιδεώδη

Η κεντρική ιδέα της ζωής τους είναι πως όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά της φύσης, την οποία οφείλουν να σέβονται. Θεωρούν πως η φύση δεν είναι κτήμα κανενός, αλλά κομμάτι της παγκόσμιας οικογένειάς μας. Γνωρίζουν πως η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Πως δεν δημιούργησαν τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούν μόνο μια ίνα μέσα σε αυτόν. Αν προκαλέσουν κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και στους ίδιους. 

Πιστεύουν πως υπάρχει μια αδιάσπαστη αλυσίδα ενότητας στο σύνολο της Δημιουργίας, όπου τα πνεύματα-θεοί συνδέονται με τον άνθρωπο, ο άνθρωπος με τη φύση και η φύση με τα πνεύματα. Ο άνθρωπος σε αυτή την αδιάσπαστη ενότητα, δεν κατέχει ούτε διεκδικεί ιδιαίτερη θέση. Είναι ισότιμος σύντροφος όλων των υπάρξεων, είτε του ζωικού είτε του φυτικού βασίλειου. Αυτή είναι η φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός τους. 

Γιαυτό και δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον σεβασμό προς την Μητέρα Γη, τον Πατέρα Ουρανό, τον Παππού Ήλιο και την Γιαγιά Σελήνη, καθώς και σε όλα τα δημιουργήματα. Κατέχουν έναν πλούσιο σε ψυχή και πνεύμα πολιτισμό, γεμάτο από τις αρχαιότερες μυστηριακές παραδόσεις και τελετές, που οδηγούν σε πνευματική αναγέννηση και συνειδησιακή ανάταση.

Ένας σοφός ηλικιωμένος Ινδιάνος Λακότα έλεγε πως, η καρδιά ενός ανθρώπου, μακριά από την φύση, γίνεται σκληρή. Ήξερε ότι η έλλειψη σεβασμού για τα αναπτυσσόμενα έμβια όντα σύντομα οδηγούσε στην έλλειψη σεβασμού για τους ανθρώπους. Έτσι κρατούσε τα παιδιά του πολύ κοντά στην καταπραϋντική επίδραση της φύσης. Είναι η πίστη πως η φωνή του Μεγάλου Πνεύματος ακούγεται στο τιτίβισμα των πουλιών, στον παφλασμό των ισχυρών υδάτων, στην γλυκιά ευωδιά των λουλουδιών.

Η γνώση των ινδιάνων ενυπάρχει σε όλα τα πράγματα. Ο κόσμος είναι μια βιβλιοθήκη και τα βιβλία του είναι οι πέτρες, τα φύλλα, το γρασίδι, τα ρυάκια, τα πουλιά και τα ζώα. Με κάθε δημιούργημα μοιράζονται εξίσου τις καταιγίδες και τις ευλογίες της γης. Μαθαίνουν να αισθάνονται την ομορφιά. Ποτέ δεν έχουν στραφεί κατά των καταιγίδων, των άγριων ανέμων, των παγετών και του αδυσώπητου χιονιού. Εάν το έκαναν, θα φανέρωναν την ανθρώπινη ματαιότητα. Έτσι, προσαρμόζονται οι ίδιοι σε οτιδήποτε έρχεται, με περισσότερη προσπάθεια και ενέργεια αν είναι αναγκαίο, αλλά χωρίς παράπονο. Αφήνουν την ύπαρξή τους να πλημμυρίσει με την χαρά και το μυστήριο της ζωής. Εκδηλώνουν σεβασμό για την ζωή σε κάθε της μορφή και επιδεικνύουν ίση σπουδαιότητα σε όλα, με πνεύμα βαθιάς ισορροπίας.

Κάθε Ινδιάνος μαθαίνει να αναγνωρίζει την συγγένειά του με όλα τα όντα και αποφεύγει την εξολόθρευσή τους. Ακόμη και όταν αναγκάζεται, οφείλει να ζητά την συγκατάθεσή του. Αν σχεδιάζει να σκοτώσει κάποιο ζώο, πρέπει πρώτα να ζητήσει με τελετουργικό τρόπο την άδειά του. Επιπλέον, πριν τεμαχίσει το κρέας του, προσεύχεται στο Μεγάλο Πνεύμα, το ανώτατο ον που ελέγχει το Σύμπαν. Ο Μεγάλος Κεραυνός της φυλής Αλγκονκίν έλεγε: όταν κυνηγάμε, δεν είναι το βέλος μας που σκοτώνει το θήραμα, όσο ισχυρό και αν είναι το τόξο. Είναι η φύση που το σκοτώνει.

Θεμελιώδης αρχή τους είναι να δημιουργούν οι ίδιοι το μονοπάτι της ζωής τους, για να είναι ο εαυτός τους. Είναι δικός τους και μόνον δικός τους ο δρόμος. Κανείς δεν μπορεί να τον βαδίσει στη θέση τους. Ο Ψυχικός Εαυτός, ο Πνευματικός, ο Συναισθηματικός και ο Σωματικός Εαυτός τους πρέπει να είναι δυνατοί, αγνοί και υγιείς. Καλούνται να ασκούν το σώμα ώστε να δυναμώνουν το μυαλό. Να είναι πλούσιοι στο πνεύμα για να θεραπεύουν τους συναισθηματικούς πόνους.

Ένας σοφός ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων: 

«Γιε μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δύο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας. 

Ο ένας λύκος είναι το Κακό. 

Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία. Με μια λέξη είναι το “ΕΓΩ”. 

Ο άλλος λύκος είναι το Καλό. 

Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία. Είναι το “ΕΙΝΑΙ”. 

Ξέρεις ποιός από τους δύο λύκους νικάει;» 

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό αλλά μην βρίσκοντας απάντηση ρώτησε τον σοφό Ινδιάνο: 

«Ποιός λύκος νικάει;» Ο σοφός Ινδιάνος απάντησε: 

«Αυτός που ταΐζεις.» 

Κάθε αυγή, ο Ινδιάνος ρίχνει δροσερό νερό στο πρόσωπό του, στέκει όρθιος αντικρίζοντας τον Ήλιο που χορεύει πέρα στον ορίζοντα, και προσφέρει την σιωπηλή του δέηση, συναντώντας ως μοναχική ψυχή τον πρωινό Ήλιο, την νέα γλυκιά Γη και την Μεγάλη Σιωπή.

Στη ζωή του Ινδιάνου υπάρχει ένα αναπόφευκτο καθήκον, το καθήκον της προσευχής. Η προσευχή του δρα με πολλούς τρόπους, μέσα στο τελετουργικό κάπνισμα που συμβολίζει την πνοή της ζωής, στο σκόρπισμα της ιερής γύρης καλαμποκιού που συμβολίζει την ευκαρπία και την παραγωγικότητα, στο φύτεμα ράβδων προσευχής στολισμένων με φτερά που μεταφέρουν με τον άνεμο την προσευχή στο Μεγάλο Πνεύμα. Προσεύχονται ακόμη και μέσα από τα συμβολικά σχέδια των υφαντών τους, τα χειροτεχνήματά τους, τα κεραμικά τους, τις διακοσμήσεις τους, αλλά και μέσα από τους ιερούς χορούς, τις τελετουργίες και τα τραγούδια τους.

Οι Ινδιάνοι στην πλειοψηφία τους, παρότι αναγκάζονται να αμυνθούν στην βιαιότητα του «εξελιγμένου» δήθεν δυτικού πολιτισμού, δεν συνάπτουν μακροχρόνιους πολέμους, ούτε έχουν κάποιου είδους οργανωμένο στρατό. Ο σκοπός ενός πολέμου για αυτούς δεν έχει να κάνει με την κατοχή εδάφους, αλλά με την απόκτηση της δόξας μέσω της γενναιότητας και του θάρρους, γι’ αυτό και τελείωνε με την πρώτη αναμέτρηση.

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο αρχηγός των Σιού έλεγε, φτωχός και γυμνός είμαι, αλλά είμαι αρχηγός αυτού του έθνους. Δεν θέλουμε πλούτη. Θέλουμε τα παιδιά μας να διδάξουμε σωστά. Τα πλούτη δεν μας ωφελούν. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο. Δεν επιθυμούμε πλούτη. Θέλουμε ειρήνη και αγάπη. 

Παράλληλα, αμυνόμενοι σε μάχες, επιδείκνυαν θαυμαστή γενναιότητα, έχοντας πίστη σε υπεράνθρωπες δυνάμεις. Υπάρχουν μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν πως όταν, γύρω στα 1865, οι λευκοί άποικοι επιτέθηκαν στους Ινδιάνους, ο αρχηγός της φυλής των Τσεγιέν επιχείρησε έναν επιδεικτικά αργό περίπατο καβάλα στο άλογό του μπροστά από τους λευκούς στρατιώτες. Τον πυροβόλησαν προσπαθώντας να τον σκοτώσουν, αλλά κατά περίεργο τρόπο όλες οι σφαίρες αστόχησαν. Για τους λευκούς ήταν απίστευτο, αλλά για τους Ινδιάνους Τσεγιέν ήταν βεβαιότητα, καθώς ο άτρωτος αρχηγός τους φόραγε ένα κάλυμμα κεφαλής με μαγικές ιδιότητες. Σε κάποια άλλη επιδρομή, ένας γέρος σοφός Ινδιάνος άρχισε να περπατάει επιδεικτικά προς τον στρατό των λευκών, κάθησε με την ησυχία του και αρχίζει να καπνίζει την πίπα του. Τα πυρά των λευκών, όσο πυκνά κι αν ήταν δεν του προκάλεσαν ούτε γρατσουνιά. Μετά από λίγο το «θαύμα» πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς κι άλλος ένας Ινδιάνος καπνίζοντας την πίπα του συντρόφευσε τον γέρο, όντας το ίδιο άτρωτος στις σφαίρες.

Σε μια αντίστοιχη επιδρομή προς τους Ινδιάνους Σιού ο μάγος της φυλής, το Μαύρο Ελάφι, οδήγησε μια ομάδα πολεμιστών κρατώντας μπροστά του το μαγικό του τόξο. Ξανά τα πυκνά πυρά ούτε που τους τραυμάτισαν. Ίσως γιατί το Μαύρο Ελάφι ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων προικισμένων με μαγικές δυνάμεις, τους οποίους οι Σιού αποκαλούν «Vacan» -οι «μυστηριώδεις».


Ινδιάνικη Κοινωνία - Φυλές

Η εμφάνιση της φυλής είναι μια έννοια που απαντάται κυρίως στις νοτιοδυτικές περιοχές της Βορείου Αμερικής. Σε ορισμένες από αυτές πιστεύουν πως οι άνθρωποι αναρριχήθηκαν από το σύμπαν το οποίο συντίθεται από πολλά σκοτεινά υπόγεια στρώματα. Άλλες πως πρόβαλλαν στον σημερινό κόσμο μέσα από μια μικρή τρύπα στο έδαφος, τον Ομφαλό του Κόσμου. Άλλες φυλές έχουν την πίστη πως απλά παρουσιάστηκαν στην Βόρειο Αμερική σε παλιούς σχεδόν αρχέγονους χρόνους.

Ο ινδιάνικος λαός χωρίζεται σε έθνη αλλά και σε πολλές μεγάλες οικογένειες-φυλές, η καθεμία από τις οποίες έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και μια διαφορετική ιστορία για την δημιουργία της. Κάθε φυλή Ινδιάνων, ανάλογα με τον τόπο διαμονής της, απέκτησε ξεχωριστά χαρακτηριστικά, ήθη και έθιμα, ενώ ακόμη και στην γλώσσα υπήρχαν διαφορές. Στη Βόρεια Αμερική υπάρχουν περισσότερες από πενήντα γλώσσες σε χρήση από μεγαλύτερες και μικρότερες ομάδες των διαφόρων φυλών. Και στην κάθε γλώσσα υπάρχουν επί μέρους διάλεκτοι. Αν προσπαθούσαμε να τις ομαδοποιήσουμε, θα λέγαμε πως διαμορφώνουν 4 κύριες φυλές:

1η ομάδα είναι: οι Ιροκέζοι, οι Μοχώκ, οι Χιούρον, οι Τσερόκι και άλλες.

2η είναι: οι Μοϊκανοί, οι Σεμινόλοι, οι Μαυροπόδαροι, οι Κρικ, οι Σοσόνοι, οι Τσεγιέν ή Σεγιέν, οι Αράπαχο και οι Πάουνι.

3η ομάδα είναι: η Σιού που είναι η μεγαλύτερη φυλή των ΗΠΑ, έχουν τα ίδια έθιμα και μιλούν την ίδια γλώσσα.

4η ομάδα είναι: οι Απάτσι, οι Ναβάχο και οι Χόπι.

Η κοινωνική δομή παίζει σημαντικό ρόλο στις παραδοσιακές ινδιάνικες κοινωνίες. Αν και δεν υπάρχουν γραπτοί κανόνες ή κάποιο σύνθετο σύστημα διακυβέρνησης, υπάρχει συγκεκριμένη δομή και κοινωνικές νόρμες που οφείλουν τα μέλη να ακολουθούν ώστε να αποτελούν μέρος της κοινωνίας τους. Βαθιά ριζωμένη είναι η δημοκρατική αρχή στην κοινωνική τους οργάνωση. Οι ηγέτες των φυλών αποκαλούνται αρχηγοί και επιλέγονται από τον λαό με γνώμονα τον σεβασμό, την ανδρεία και την σύνεση που εμπνέουν. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στο συμβούλιο των πρεσβυτέρων υπό την εποπτεία του πιο σεβάσμιου αρχηγού, δίχως αυτές να επιβάλλονται σε όλους, καθώς επιδεικνύεται μεγάλη ανοχή στην διαφορετικότητα, την ατομική ελευθερία και αυτονομία.

Υπάρχουν μελετητές που υποστηρίζουν πως η διαμορφωμένη κοινωνική δομή αντλεί την ύπαρξή της από μητριαρχικές ρίζες, κάτι που μάλλον ενισχύεται από την σημαντική θέση που κατείχε η γυναίκα στην ινδιάνικη κοινωνία. Η δύναμή της ήταν ουσιαστική για την επιβίωση της φυλής. Δεν ήταν απλά συντηρήτρια της οικίας. Στην πραγματικότητα υπηρετούσε σημαντικούς σκοπούς, ένας από αυτούς είναι η κατασκευή όπλων από κόκκαλα ζώων, ενώ το δεύτερο πιο σημαντικό στοιχείο είναι ο θεραπευτικός τους ρόλος, καθώς εκπαιδεύεται στην συλλογή θεραπευτικών βοτάνων για την ίαση όσων αρρώσταιναν στην φυλή. Σε πολλές φυλές πίστευαν ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμη από τους άντρες και πως είναι ικανές να καθησυχάζουν μια πληγωμένη ψυχή με τα τραγούδια τους, αλλά και με την σχέση που έχουν με τον πνευματικό κόσμο.

Η γυναίκα δεν είναι απλά μητέρα της φυλής. Είναι πολεμίστρια, αγρότισσα και τεχνίτρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εκείνη που πρωτοστατεί στο στήσιμο των σκηνών. Βοηθά συχνά στο κυνήγι του βουβάλου και από την στιγμή που το κυνήγι είναι επιτυχημένο είναι υπεύθυνη για το γδάρσιμο, το κόψιμο, την μοιρασιά και το μαγείρεμα του ζώου, ενώ με το δέρμα του φτιάχνει ρούχα και παπούτσια.

Στις κεντροδυτικές φυλές οι γυναίκες είναι ιερά πρόσωπα και με την δύναμη της σοφίας τους μπορούν να δίνουν συμβουλές. Όταν μάλιστα αποβιώσει κάποιος άνδρας αρχηγός μιας τέτοιας ομάδας Ινδιάνων, αναγορεύεται συχνά φύλαρχος μια γυναίκα. Παράλληλα, οι γυναίκες εκπαιδεύονται στην τέχνη του πολέμου και μαθαίνουν τον χειρισμό τόξων, ενώ έχουν στην κατοχή τους μαχαίρια, επειδή σύμφωνα με τα αρχέγονα έθιμα των Ινδιάνων Σιού, μια γυναίκα πρέπει να γνωρίζει πώς να προστατεύει τον εαυτό της από μια επίθεση.

Ένα βαθύ συναίσθημα αλληλοσεβασμού επικρατεί ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες των φυλών. Οι άνδρες γνωρίζουν πως οι γυναίκες είναι πηγή ζωής και αναγνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά τους στη δική τους δύναμη και αντοχή.

Είναι σημαντικός, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα παιδιά, θεωρώντας πως είναι οι σπόροι του μέλλοντός. Λένε, «Φυτέψτε την αγάπη στις καρδιές τους και ποτίστε τις με σοφία και μαθήματα ζωής. Όταν μεγαλώσουν, δώστε τους χώρο να αναπτυχθούν».

Κάποιες από τις φυλές έχουν περίπλοκες μορφές γραφής που μοιάζουν με ιερογλυφικά, ή ένα πρωτόγονο σύστημα γραφής που περιλαμβάνει εικόνες και σύμβολα. Άλλες έχουν διατηρήσει τις πνευματικές τους πεποιθήσεις, την κοινή τους πίστη, μέσα από την προφορική παράδοση. Πιστεύουν πως η αληθινή γνώση βρίσκεται κρυμμένη στον άνθρωπο και πως η πραγματική εκπαίδευση των νέων Ινδιάνων συνίσταται στην αφύπνιση αυτής της κρυμμένης γνώσης.Ένα από τα καλύτερα είδη ινδιάνικης γραφής είναι το «Η Χειμερινή μέτρηση του Μοναχικού Σκύλου» των Ντακότα, που πιστεύεται πως είχε ζωγραφιστεί αρχικά σε πανωφόρι από δέρμα βούβαλου. Είναι ένα χρονικό που κάλυπτε μια περίοδο εβδομήντα ενός χρόνων στις αρχές του 19ου αιώνα.

Στη φυλή των Μοχάβε διακηρύττουν πως η γνώση δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, αλλά κάτι που πρέπει να αποκτήσει κάθε άνθρωπος σύμφωνα με τα όνειρά του. Έτσι περνούν μέσα από την πειθαρχία της μύησης προκειμένου να καθιερώσουν, μέσω της μυητικής αφύπνισης της ψυχής, συνειδητή επαφή με τα περιεχόμενα του ασυνείδητου. Η ψυχική τους εκπαίδευση δεν καθορίζεται από την ατομική ιδιοσυγκρασία, αλλά είναι αρκετά συστηματοποιημένη και σύμφωνη με τον πολιτισμό της φυλής που κληροδότησε η μία γενιά στην επόμενη. 

Ιδιαίτερο ρόλο στους Ινδιάνους παίζουν και τα παραμύθια, που σκοπό έχουν να διδάξουν και να προτείνουν ιδανικά. Τα γεγονότα της καθημερινής ζωής μπερδεύονται με θαυμαστά γεγονότα, σύμφωνα με την αντίληψη της ζωής τους. Στον κόσμο τους δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Το θαυμαστό, είναι για τον Ινδιάνο κάτι ζωντανό και μερικά πράγματα πρέπει να αφήνονται μόνο στη διαίσθηση.

Όταν σουρουπώνει αρχίζουν οι διηγήσεις ιστοριών και όλοι προσκαλούνται να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να ακούνε και να καταλαβαίνουν τους μύθους. Για αυτούς η αφήγηση των μύθων είναι ο παραδοσιακός τρόπος διδασκαλίας. Οι μύθοι ξυπνούν την διάθεση και τα κίνητρα για να μιμηθούν τους ήρωες, ενώ περιέχουν μηνύματα με πνευματικό περιεχόμενο. 

Ειδικά τον χειμώνα, οι ιστορίες λέγονται γύρω από μια μεγάλη φωτιά, δίνοντας στην συγκέντρωση μια μυστικιστική και θρησκευτική σημασία. Εκεί ο αφηγητής κινείται διαρκώς, αλλάζει εκφράσεις και τόνο φωνής για να μοιάσει στα ζώα ή στα πνεύματα που πρωταγωνιστούν στους μύθους. Διάφοροι ήχοι, σφυρίγματα, χτυπήματα με τα χέρια είναι το οπλοστάσιο ενός ταλαντούχου παραμυθά έτσι ώστε να μιμηθεί πειστικά τις φωνές της φύσης και των ζώων. Η «τελετή» της διήγησης των μύθων φέρνει τους ανθρώπους και τις οικογένειες πιο κοντά, ισχυροποιώντας τους δεσμούς τους.

Μία από τις φυλές που αξίζει ιδιαίτερη αναφορά είναι η φυλή Χόπι, που η ονομασία της είναι μια συντομευμένη μορφή του τίτλου «οι ειρηνικοί άνθρωποι», εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το αιώνιο Σχέδιο. Οι Χόπι έχουν παραδοσιακές τελετές τις οποίες πραγματοποιούν ακολουθώντας το σεληνιακό ημερολόγιο. Στο κέντρο της θρησκευτικής τους ζωής κυριαρχούν εκατοντάδες σεβαστά προγονικά πνεύματα, οι Kachina. Είναι τα πνεύματα των αόρατων δυνάμεων της ζωής. Σύμφωνα με το αιώνιο Σχέδιο, οι Χόπι παίζουν ένα ρόλο κλειδί για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Κατά τις τελετουργίες και τις τελετές τους βρίσκονται σε άμεση επαφή με τις πνευματικές δυνάμεις της Ζωής και λαμβάνουν προφητείες, οι οποίες απευθύνονται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.Πιστεύουν πως, εάν πάψουν να δίνουν τον χαιρετισμό τους στον Πατέρα Ήλιο κάθε πρωί, εκείνος θα σταματήσει τον κύκλο του και έτσι θα πάψει και ο κύκλος της ζωής. 

Οι Χόπι ζουν για πάνω από 2000 χρόνια ως «Φύλακες της Ζωής» στο υψίπεδο του Κολοράντο. Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι κατά την διάρκεια των μεγάλων κύκλων των κοσμικών ετών η ευλογία ή η καταστροφή εξαρτάται μόνο από την θέληση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και δίνουν έμφαση στο γεγονός πως ο άνθρωπος έχει απομονωθεί από τους φυσικούς ρυθμούς και ελλοχεύει ο κίνδυνος παγκόσμιων καταστροφών.

Ο Καρλ Γκ. Γιουνγκ (Carl G. Jung) επισκέφθηκε το 1925 μια από τις πιο αρχαίες φυλές, τους ινδιάνους Πουέμπλο, τους «Χτίστες των Πόλεων». Ο αρχηγός τους Οκιάι Μπιάνο, «Ορεινή Λίμνη», όταν ο Γιουνγκ αποζητούσε να αποκτήσει ενόραση, του είπε: «Δες πόσο σκληροί φαίνονται οι λευκοί. Τα χείλη τους είναι λεπτά, οι μύτες τους μυτερές, τα πρόσωπά τους αυλακωμένα και στραβωμένα από δίπλες. Στα μάτια τους έχουν μια έντονη έκφραση, πάντα ψάχνουν για κάτι. Τι ψάχνουν; Οι λευκοί πάντα θέλουν κάτι. Πάντα είναι ανήσυχοι και αεικίνητοι. Δεν γνωρίζουν τι θέλουν. Δεν τους καταλαβαίνουμε. Νομίζουμε πως είναι τρελοί. Υπερηφανεύονται πως σκέφτονται με το κεφάλι, ενώ οι Ινδιάνοι σκεφτόμαστε με την καρδιά». Ο διάσημος ψυχολόγος συγκλονίστηκε από αυτά τα λόγια. Στο μυαλό του άστραψαν οι ατέλειωτες σειρές αιματοβαμμένων εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο όνομα του πολιτισμού. Κατόπιν ο Οκιάι Μπιάνο μίλησε για την θρησκεία του, τον «Μεγάλο Πατέρα» Ήλιο: «Πώς μπορεί να υπάρχει άλλος θεός; Τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ήλιο. Είμαστε ένας λαός που ζει στη στέγη του κόσμου, είμαστε οι γιοι του Πατέρα Ήλιου και με την θρησκεία μας βοηθάμε κάθε ημέρα τον Πατέρα να διασχίσει τον ουρανό. Αυτό δεν το κάνουμε μόνο για εμάς, αλλά και για όλον τον κόσμο. Αν σταματήσουμε την θρησκεία μας μετά από χρόνια, ο ήλιος δεν θα ανατείλει. Τότε θα γίνει για πάντα νύχτα».

Αυτά τα λόγια βοήθησαν τον Γιουνγκ στην ερμηνεία της αξιοπρέπειας και της ήρεμης αταραξίας του Ινδιάνου, όπου σαν γιος του ήλιου βοηθά τον πατέρα του, ζει κοσμολογικά μια σημαντική ζωή. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος αισθάνεται ικανός να διαμορφώνει έγκυρες απαντήσεις στην συντριπτική επιρροή του Θεού και ότι μπορεί να αποκαθιστά κάτι που είναι ουσιαστικό ακόμη και για τον Θεό, γεννά υπερηφάνεια, γιατί εξυψώνει το άτομο στην θέση του μεταφυσικού παράγοντα. Ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται, με την βαθύτερη έννοια του όρου, στον κατάλληλο για αυτόν τόπο. Η εμπειρία της συνάντησης με τους Πουέμπλο δόνησε τις βαθύτερες ενορατικές χορδές του Γιουνγκ και σφράγισε καθοριστικά τον κατοπινό τρόπο σκέψης του.

Η Όρθια Αρκούδα, αρχηγός των Ογκλάλα Σιου είπε πως, από τον τρόπο που προσεγγίζουν οι Ινδιάνοι την ζωή, γεννήθηκε μεγάλη ελευθερία. Γεννήθηκε μία έντονη και κατακλυστική αγάπη για τη φύση, σεβασμός για την ζωή, δυνατή πίστη σε μία Υπέρτατη Δύναμη. Γεννήθηκαν οι αρχές της αλήθειας, της τιμιότητας, της γενναιοδωρίας, της ισότητας και της αδελφότητας, ως οδηγοί για τα έθνη του κόσμου.

Προσευχή των Απάτσι

Μακάρι ο ήλιος να σου φέρει καινούργια

ενέργεια μέσα στη μέρα

Μακάρι το φεγγάρι να σε επαναφέρει ήρεμα την νύχτα

Μακάρι η βροχή να ξεπλύνει όλες σου τις έγνοιες

Μακάρι η δροσερή αύρα να δώσει

καινούργια δύναμη μέσα σου

Μακάρι να περπατάς απαλά στον κόσμο και να

μαθαίνεις την ομορφιά του μέρα με την μέρα.

πηγή:  e-zine.gr

---

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ

October 17, 2016, 2:05 pm

≫ Next: ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 1-6) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Α΄ ΜΕΡΟΣ

≪ Previous: ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΦΥΛΕΣ

$

0

0

Οι Μούσες στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεότητες. Ο Απόλλωνας ήταν ο ηγέτης τους (Απόλλων Μουσαγέτης). Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν νύμφες του βουνού και των νερών. Ο Ησίοδος στη Θεογονία αφηγείται: «Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία με το γιο του Κρόνου και γέννησε αυτές τις παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας. Εννιά νύχτες συνέχεια ο συνετός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι του, κοιμότανε δίπλα στη Μνημοσύνη, μακριά απ’ όλους τους αθανάτους. Ύστερα από ένα χρόνο, όταν οι εποχές και οι μήνες είχαν συμπληρώσει τον κύκλο τους κι όταν πέρασαν πολλές μέρες η Μνημοσύνη γέννησε εννιά κόρες…, που όλες τις μάγευε η μουσική…». Τα ονόματα τους είναι: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη.

Αναπαράσταση 1ος αιώνας π.Χ., νομίσματα Κουίντου Πομπόνιου Μούσα	Μούσα
	Ευτέρπη εκ του: ευ + τέρπω, καλώς τέρπω, ευχαριστώ, Η Μούσα της Μουσικής και της Λυρικής ποιήσεως.
	Ερατώ εκ του: έρως, Η Μούσα της Λυρικής και ειδικότερα της Ερωτικής ποιήσεως.
	Θάλεια εκ του: θάλλω= ανθίζω, βλασταίνω, ακμάζω, Η Μούσα της βουκολικής ποιήσεως και της κωμωδίας.
	Καλλιόπη εκ του: καλλι- + -όπη < ὄψ = αυτή με την καλή φωνή, Η Μούσα της Επικής ποιήσεως από την οποία εμπνέονταν και ο Όμηρος.
	Κλειώ εκ του: κλέος=δόξα, Η Μούσα της Ιστορίας.
	Μελπομένη εκ του: μέλπω=μελωδώ + μένος, Η Μούσα της Τραγωδίας.
	Ουρανία εκ του: ουρανός, Η Μούσα της Αστρονομίας.
	Πολύμνια εκ του: πολύς + ύμνος, Η Μούσα της Ιερής ποιήσεως και των Ύμνων.
	Τερψιχόρη εκ του: τέρπω + χορός,τέρπουσα δια του χορού, Η Μούσα του Χορού και της Ορχήσεως.

Ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι υπήρχαν δύο γενιές Μουσών, όπου στην πρώτη γενιά ήταν τρεις και ήταν κόρες του Ουρανού και της Γαίας, και στη δεύτερη, ήταν εννέα και ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.

Οι αρχαιότερες Ελικωνιάδες Μούσες ήταν οι εξής:

• Μνήμη (μνήμη).
• Μελέτη (μελέτη).
• Αοιδή (τραγούδι).

Η ποιητική τέχνη χρειάζεται και τις τρεις αυτές Μούσες, χρειάζεται τον συνδυασμό του τραγουδιού, της μνήμης και της μελέτης. Γιατί για να τραγουδήσεις χρειάζεται πρώτα μνήμη, και μετά μελέτη (άσκηση).

Στους Δελφούς λάτρευαν τρεις μούσες, την Υπάτη, την Μέση και την Νεάτη ή Νήτη, οι οποίες έχουν την ίδια ονομασία με τις τρεις βασικές χορδές της λύρας. Κατά τον Πλούταρχο όμως σχετίζονται με τις τρεις περιοχές του κόσμου, την περιοχή των απλανών αστέρων, την περιοχή των πλανητών και την υποσελήνια περιοχή.

Οι Μούσες αποτελούν την πηγή έμπνευσης για κάθε διανοητική δραστηριότητα και σε πολλά μέρη λατρεύονταν με ιδιαίτερες τιμές, ενώ υπάρχει Ορφικός Ύμνος των Μουσών. Ο Πλάτωνας μέσα στην Ακαδημία του είχε βωμό αφιερωμένο στις Μούσες, ενώ ο Όμηρος επικαλείται την Μούσα Καλλιόπη σαν την πηγή της έμπνευσής του, κατά την συγγραφή των επών του. Το ίδιο συναντάμε και στα έργα του Ησίοδου, αλλά και σε όλους τους μεγάλους δημιουργούς της αρχαιότητας. Έχει δε μείνει μέχρι τις μέρες μας ο όρος μούσα να χρησιμοποιείται συχνά για να δείξει ότι κάποιος (συνήθως κάποια) εμπνέει ένα καλλιτέχνη, ένα δημιουργό.

πηγή: el.wikipedia

ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 1-6) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Α΄ ΜΕΡΟΣ

October 22, 2016, 12:41 am

≫ Next: Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ ΝΟΥ - ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΦΑΙΔΡΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

≪ Previous: ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ

$

0

0

1. ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ!

    Είναι απαραίτητη η ενότητα μέσων και σκοπού γιατί η διάσταση των δύο αυτών μεγεθών οδηγεί στην διάλυση. Τα μέσα και ο σκοπός δεν πρέπει να διαφέρουν. Η ανθρώπινη θέληση πρέπει να υπηρετεί τον σκοπό. Συνεπώς οι θελήσεις και τα μέσα πρέπει να ταυτίζονται. Όλο το κακό προέρχεται από την διάσταση ή διάσπαση της ανθρώπινης θέλησης. Οι άνθρωποι θέλουν κάτι, αλλά θέλουν και το αντίθετό του κι αυτή η μάχη μεταφέρεται μέσα τους. Οπότε, είναι ανίκανοι να υπηρετήσουν γνήσιους επαναστατικούς σκοπούς.

    Η Σημαντική επανάσταση δεν είναι άλλη παρά η ανάσταση της Ελληνικής ψυχής, κι αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με κροτίδες ούτε με δολοφονίες. Η Πνευματική επανάσταση, η Ανάσταση της Ελληνικής ψυχής, προϋποθέτει Ελληνική αυτογνωσία. Και τα όρια της Πνευματικής Ελλάδος σε καμία περίπτωση δεν είναι τα φυσικά της σύνορα. Δηλαδή η Πνευματική Ελλάδα δεν είναι οριζόντια αλλά ανυψώνεται κάθετα έως τις Πλειάδες, τον Σείριο, την Μεγάλη Αρκτο, την Ανδρομέδα. Δηλαδή είναι η Συμπαντική ενδοχώρα, τα κύρια Διοσημεία της οποίας ανέρχονται σε πενήντα πέντε «Κλεισώνυμες» ονοματοποιήσεις. Συνεπώς είναι αδήριτη ανάγκη η Σημαντική μαθητεία όλων των Ελλήνων στην Αείζωη Ελληνική Γραμματεία.

     Σχεδόν όλοι οι Έλληνες Κλασικοί ήσαν -και φυσικά παραμένουν- πνευματικοί Αβατάρ (απεσταλμένοι), δηλαδή Διόσταλτοι. Ο Δίας και το Δωδεκάθεο δεν ενοικεί στον Όλυμπο αλλά στο αιθερικό διάστημα. Ο αιθέρας διαθέτει πανταχού παρουσία (ο Δίας είναι «αιθέρι ναίων» και «αιθεροβάμων», δηλαδή κατοικεί και βαδίζει στον αιθέρα). Άλλωστε ο Όλυμπος δεν είναι ένα φυσικό βουνό, αλλά «τόπος όπου δεν πίπτει όμβρος ή χιών» όπως τονίζεται από τους αρχαίους. Συνεπώς ο αιθερικός Όλυμπος όπου και κατοικούν οι  Θεοί, δεν είναι παρά οι οραματοσειρές του Απείρου ή όπως έχει τονισθεί ποιητικά: «οι Αείφλογες, Αείζωες, Ελικομύητες Ιδεοσειρές». Το σημαινόμενο του ΔΙΑ ανευρίσκεται αν αναγραμματίσουμε τις δύο λέξεις ΔΙΑ - ΙΔΑ.

    Συνεπώς, Διάστημα σημαίνει Ιδεάστημα. Ο τόπος, ή πληρέστερα η ουτοπία όπου κατοικούν τα ιδεατά όντα, τα όντως όντα, τα αείζωα όντα. Το κεντρικό σημείο της Ελληνικής Γραμματείας ήταν, είναι και παραμένει το Αεί Παρόν. Συνεπώς αληθινοί Έλληνες είναι αυτοί που στη Νουτοπία τους (δηλαδή στην νοόσφαιρά τους) συνενώνουν «προ τ'εόντα» (παρελθόντα), «τα τ'εόντα» (παρόντα), «τα τ'εσόμενα» (μέλλοντα). Και τότε τα παιδιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, δηλαδή οι Έλληνες, θα είναι πάλι σε θέση να ενώσουν το μακρινό με το κοντινό. Η καλύτερη ασπίδα μας -η ασπίδα της Αθηνάς- είναι η επίγνωση οτι η Ελληνική Γραμματεία είναι Αθάνατη. Οφείλει λοιπόν κάθε γνήσιος Έλληνας να διανύσει την Ιερά οδό από την θνητότητα στην Αθανασία ή από την προσωπικότητα της Ελλάδος στην εκδήλωση της ψυχής της.

    Κάλεσμα των απανταχού Ελλήνων να αγωνιστούν όχι μόνον για τα κείμενα αλλά και γιά τα ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ του Αείζωου Πνευματικού Ελληνισμού. Γιατί τα ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ δεν είναι μόνον η πηγή του Κανάθου αλλά η επουράνια Φωτοπηγή στην οποία κατευθυνόταν ο Πήγασος. Ας γίνουμε όλοι οι Έλληνες αναβάτες του Πήγασου κι ας στοχεύσουμε προς το Κοσμομαγνητικό κέντρο του Αεί Παρόντος.

    Κι επειδή το μήνυμα κι ο κομιστής του είναι ένα, πρέπει η σύγχρονη Πνευματική Ελλάδα να στείλει το μήνυμά της όχι μόνον προς τους ορατούς αλλά και προς τους αόρατους Έλληνες.

     Εξακολουθούμε να αποδεχόμαστε τον πατέρα Δία, τον πατέρα Πνεύμα και θέλουμε να γίνουμε ένα με Αυτόν. Εξακολουθούμε να θέλουμε να λάβουμε μέρος στην μεγάλη αφύπνιση. Εξακολουθούμε να θέλουμε πάνω απ’ όλα την Πνευματική Αναγέννηση της Ελλάδος που δεν μπορεί να επέλθει μέσω του τυπικού ακαδημαϊσμού και της τυπικής πλαστής παιδείας. Γιατί οι εκπρόσωποι αυτής της παιδείας δεν είναι πνευματικοί πυρφόροι. Αυτοί είναι ο θρίαμβος της αδυναμίας. Οι αλύτρωτοι δεν μπορούν να λυτρώσουν κανέναν. Το Αξίερο Ελληνικό Πνεύμα αναζητά τον αληθινό του Ηρακλή που θα τον λυτρώσει, επειδή η παγκόσμια κακοδαιμονία ή ψευδής παγκοσμιοποίηση το έχει προσδέσει στον Καύκασο της ευτέλειας όπως άλλοτε τον Προμηθέα.

     Η ανόσια παγκοσμιότητα βάλλει ενάντια στο Αείζωο Ελληνικό Πνεύμα. Παράφρονες προστατεύουν τα ιδιοτελή συστήματα της σκέψης τους. Αυτοί κομίζουν το δώρο του θανάτου κι εμείς το δώρο της Αιωνιότητος. Η υπέρτατη στιγμή του Ελληνισμού θα είναι η Πνευματική του Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του. Γι αυτό ο κάθε Ελληνας πρέπει να αφήσει μέσα του χώρο για την Αιωνιότητα. Προς τον σκοπό αυτό, πρέπει να δώσουμε όλοι οι αναπαλλοτρίωτοι Έλληνες τον εγκάρδιο χώρο και χρόνο μας για την Σημαντική Αναγέννηση της Ελληνικής Ψυχής.

    Η πίστη και το όραμά μας πρέπει να ενωθούν ώστε το υπέρλαμπρο πνεύμα της Σημαντικής Ελλάδος να διαλάμψει Πυρφόρο και να καταυγάσει το ορατό - αόρατο Στερέωμα. Γι αυτόν τον Ιερό σκοπό και η μεγαλύτερη θυσία δεν είναι τίποτα, ενώ η απιστία στην Αείζωη Ελληνική Πνευματικότητα είναι πίστη στο τίποτα. Πρέπει να εγκαταλείψουμε όλα τα παγκοσμιοποιημένα παίγνια που λαμπιρίζουν και παραπλανούν και να στραφούμε και πάλι στην ενδοχώρα του Πανουράνιου Ελληνικού Στερεώματος.

    Το σύνθημά μας ας είναι: «Έσω και Άνω»: Προς το μικροθείο και το Μακροθείο. Από τα βάθη των αιώνων ακούγεται μέσα μας η Ελληνική φωνή: Εγκαταλείψτε την αναξιότητα. Εγκαταλείψτε την τεχνοκρατική παιδεία, παιδεία που έχει σαν σύμβολο τον «Τάλω».

     Ολοκληρωθείτε κοιτώντας κατάματα το Αιώνιο.

     Η επωδή μας ας είναι:

     «Θα Αναγεννηθούμε Πνευματικά –

     Κάτω από τα Αιωνοβλέφαρα τ’Απείρου.

     Ο Δίας-Νους  Διαρκεί και μας Αρκεί.

     Αυτός μας κατευθύνει και μας Αναγεννά».

2. ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ Η ΔΥΣΗ

Αείποτε η Πνευματική και Μυστηριακή Ελλάδα ανήκε στην ΑΝΑΤΟΛΗ. Πυθαγόρας, Δημόκριτος, Απολλώνιος ο Τυανεύς κ.α. όδευαν στην Ανατολή και μάλιστα στην πέραν των Ιμαλαΐων Σχολή. Ο δε Μέγας Αλέξανδρος (με πολλούς φυσιοδίφες και ερευνητές καθ’ υπόδειξη του Αριστοτέλη) ακολούθησε τον ίδιο δρόμο.

Αλλά και η Πνευματική Ανατολή ερχόταν συχνά στην Ελλάδα: «Διόνυσος από Ινδών Απόλλωνι Δελφών», έγραφε ο μνημονευόμενος Δίσκος - Αφιέρωμα στους Δελφούς.

Η Ελληνική και η Σανσκριτική είναι κομμένες από το ίδιο γλωσσικό ύφασμα. Δεν έχει δε κανένα νόημα το ψευδο-πρόβλημα ποια από τις δύο έχει το prior tempore (το χρονικώς πρότερον). Είναι -και οι δύο- οι γλώσσες των Αγγέλων (ή Δαιμόνων ή Δαημόνων) και οι γλώσσες των Θεών. Γιατί η Υπέρτατη Σοφία που εκφράσθηκε, προφορικώς ή γραπτώς στη Γη, χρησιμοποίησε κυρίως τις δύο αυτές γλώσσες.

Δεν υπάρχει όμως πιο άχαρη και άγονη πράξη: Aπό την έπαρση των γόνων όταν και οι Πρόγονοί τους δεν τους εγκρίνουν και δεν υπερηφανεύονται γι αυτούς.

Η σχέση γόνων-προγόνων πρέπει να είναι εναρμόνια «εναντιοδρομία» (ο αυτός δρόμος άνω και κάτω). Διαφορετικά κινδυνεύουμε να πέσουμε σε Τραγωδία ή Ιλαρο-κωμωδία. Και πρέπει ο Σύγχρονος Πνευματικός Ελληνισμός να περάσει ανάμεσα σ'αυτές τις Συμπληγάδες αν θέλει να Δια-σωθεί.

Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα Εθνικά σφάλματά μας:

1ο.Ήταν σφάλμα που μετά την Απελευθέρωσή μας (το ’21) δεν στραφήκαμε, κυρίως, προς την Πνευματική Ελληνική Αρχαιότητα. Ενώ οι ήρωες του ’21 και όλοι οι Φιλέλληνες αγωνιστές έχυναν αφειδώς το  αίμα τους στο «Πνεύμα και το όνομα» αυτής ακριβώς της Πνευματικής Αρχαιότητος. Εμείς (δηλαδή μερικοί μέτριοι διανοητές που «πέρασαν» για «μεγάλοι») αντικαταστήσαμε τους Κλασικούς «Χρυσούς» Προγόνους μας… με τον Θεόφιλο και τον Μακρυγιάννη - και μόνο. Οποία απρέπεια - Φεύ! Να μην ανατρέχει η Μνημοσύνη σου παρά σε 1-2 αιώνες!

2ο.Αντί να αποκαταστήσουμε, μαζί με την Σημαντική εκμάθηση της Πνευματικής Κλασικής Ελλάδας, και όλο το θαυμάσιο σε νοήματα και ύψιστες σημασίες Ελληνικό ΠΑΝ-ΘΕΟ, ανοίξαμε διάπλατα την Εθνική μας Πύλη σε ξένες Επιρροές και άσχετα σ’ εμάς Ιδεο-πρότυπα! Κι αυτό υπήρξε ψυχολογική και πνευματική Συμφορά. Γιατί ο γνήσιος και Πανάρχαιος Ελληνισμός είναι εντελώς διαφορετικός από αυτά τα «παλαιο-ζωδιακά» μορφότυπα.

Η Νεότερη Πνευματική Ελλάδα -μετά το 1821- όφειλε να επανέλθει στην δική της Εθνική Παράδοση. Ώστε να συνεχίσει τις λαμπρές προσπάθειες των Νεο-Πλατωνικών και Νεο-Πυθαγορείων χωρίς διενέξεις και απώλεια Πολιτιστικού χρόνου με ξένους στην Ελληνική Υπόσταση «Θεούς».

Γιατί με τα δικά μας Θεϊκά Πρότυπα δοξάστηκε και μεγαλούργησε παγκοσμίως το Έθνος μας. Συνεπώς αυτό που έπρεπε να κάνουμε (και θα επανέλθουμε σε αυτό το σημαντικό ζήτημα) ήταν και είναι: Να ανανεώσουμε,  στο εξελικτικό σπειροειδές, τις ερμηνείες μας, ώστε να γίνουν πολύ πιο σημαντικές, επάνω στα εντελώς δικά μας Ιδεοπρότυπα ή Αρχέτυπα. Και έχουμε τόσο πολλά και τόσο Υψιπετή. Αρκεί, για παράδειγμα, να θυμηθούμε όλοι πως τα τρία τέταρτα του Ουράνιου Στερεώματος φέρουν διαχρονικές Ελληνικές Ονοματοποιήσεις: Ανδρομέδα - Πλειάδες - Λύρα κ.α.

Όταν κυριο-λεκτικά είμαστε ανάδοχοι των κυριότερων αστερισμών, ποιον άλλον έχουμε ανάγκη για πολιτιστικά –τουλάχιστον– «δάνεια»; Τι τους χρειαζόμαστε τους Θεούς των άλλων; Να τους Σεβαστούμε – ναι. Να τους Πατροθετήσουμε – Όχι. Έτσι έχασαν γενιές Ελλήνων την σημαντική επαφή τους με τα «Ριζώματα Αενάου Φύσεως» της Πανάρχαιας Φυλετικής μας Υπόστασης.

Κατ’ αυτό τον -υβριστικό- τρόπο φτάσαμε να «διδάσκεται» το Δωδεκάθεο στα σύγχρονα «Ελληνικά Σχολεία» από «Δασκάλους» και «Καθηγητάς» άσχετους. Ενώ θα έπρεπε να Ιερουργούν σημαντικά σε Θεούς μιάς Θρησκείας στους οποίους οι «Διδάσκοντες» να πιστεύουν πως πράγματι υπήρξαν και βέβαια πως εξακολουθούν να υπάρχουν! Και δεν είναι εμπαιγμός να διδάσκεις μια «Θρησκεία» στους «Θεούς» της οποίας δεν πιστεύεις ούτε εσύ, ούτε οι διδασκόμενοι; Ποιόν εμπαίζεις έτσι;

Γιατί: ή Όλοι οι Θεοί  υπήρξαν (και υπάρχουν) ή δεν υπήρξε και δεν υπάρχει κανένας απολύτως.

Θεός σημαίνει αυτός που θέει (τρέχει αενάως) και έχει Πανταχού Παρουσία. Διαλέξτε: ή υπάρχει ο Αιθέρας οπότε σ’ αυτόν κινούνται οι Θεοί ή δεν υπάρχει όπως ισχυρίσθηκε ο Αϊνστάιν (στηριζόμενος στα «πειράματα» Μάϊκελσον - Μόρλυ).

Οι Έλληνες πίστευαν και γνώριζαν τον Αιθέρα.

-       Ο Δίας είναι «Αιθεροβάμων» και «Αιθέρι ναίων» (βαδίζων και κατοικών στον Αιθέρα).

-        Ο Διόνυσος στο «κάνιστρό» του έχει και το «Αιθερικό Δωδεκάεδρο».

-        Η «Αίθρα» ήταν Μητέρα του Θησέα και ακολούθησε την ωραία Ελένη  στην Τροία κ.ο.κ.

Σήμερα η πλέον Προορατική επιστήμη αρχίζει να παραδέχεται και πάλι την ύπαρξη του Αιθέρα. Κι αυτό σημαίνει: Αιθερική Επανάσταση κυριολεκτικά. Γιατί έτσι, μέσω της παραδοχής της ύπαρξης του Αιθέρα (και μάλιστα στην Τετραπλή του υπόσταση που την επεσήμανε η Πυθαγόρεια «Τετρακτυΐα») θα έρθουν σύντομα (σε 300-500 χρόνια που είναι λίγος χρόνος σε Μεγακύκλους) πολλά Σημαντικά Ελληνικά Μεγέθη:

-     Έρχεται ξανά η «Διο-Ευρώπη» που σημαίνει πως έρχεται η Ευρύτατη όραση (του 3ου Ματιού) ώστε να βλέπουμε σε Μακρινά Διαστήματα.

-     Έρχεται η Ευρυδίκη, που σημαίνει πως έρχονται Όλοι Εκείνοι που στον αόρατο κόσμο απονέμουν μία Ευρύτατη Δικαιοσύνη που τοπολογεί το  κάθε τι στη σωστή του θέση.

-        Και πάνω απ’ όλα: Ξανάρχονται ο Διόνυσος (αυτή τη φορά στην  Πανανθρώπινη «Θήβα») και το Ελληνικό Δωδεκάθεο.

-        Αυτό το Δωδεκάθεο δεν είναι βέβαια στον φυσικό Όλυμπο, (όπως άλλωστε το επεσήμαιναν οι Αρχαίοι) αλλά σε «Όρος που δεν πέφτει όμβρος ή χιών». Είναι δηλαδή στον Αιθερικό «Όλυμπο».

-    Μαζί έρχονται πολλοί από τους Κορυφαίους Αρχαίους Έλληνες Ποιητές- Σοφούς - Φιλοσόφους - Μάντεις: Για να αποκαταστήσουν τα Καβείρια και  Ελευσίνια Αρχαία Μυστήρια. (Δεν έρχονται δήθεν ως ανθρωπόμορφοι ή εξωγήινοι, όπως τους παρουσιάζουν πολλοί αφιλοσόφητοι και γραφικοί. Οι θεοί δεν είναι άνθρωποι, είναι άυλοι, ασώματοι, υπερούσιοι, πανάγαθοι, αιώνιοι, είναι πηγή κάθε ουσίας.) 

Γιατί τα γράφουμε και τα διαδίδουμε όλα αυτά;

Παρά τον εύλογο «κίνδυνο» να θεωρηθούμε απλώς «ευφάνταστοι» και «παλαβοί», θέλουμε να επισημάνουμε σε όσους Έλληνες έχουν ακόμα μυαλό που δεν τους το κατέστρεψε ο «Προκρούστης» της «κοινής» (εκπορνευμένης)  «Παγκοσμιοποίησης», ούτε είναι θύματα των γηγενών ή αλλοδαπών «Ελλαδέμπορων» (αυτών που «πουλάνε Ελλάδα» γιά οικονομικοθηρικούς και πολιτικούς «λόγους»), σ’ αυτούς τους Διαλεχτούς, Αιώνιους Έλληνες επισημαίνουμε:

Όσο φρονούμε ενδόμυχα πως υπάρχει ο Παν -ο Διόνυσος - και το Σημαντικό (όχι «γραφικό» με χλαμύδες) Δωδεκάθεο: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ. Εμείς (εσείς κι εμείς) θα το Ξαναγεννήσουμε ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ πάλι και πάλι

3. ΤΙ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ

Οφείλουμε σαν Έθνος να προβούμε σε μία ορθή αποτίμηση των Αξιών μας. Οφείλουμε ακόμα να γνωρίζουμε αν έχουμε Γεννήτριες παραγωγής Φωτός και ποιες είναι αυτές, αν υπάρχουν.

Δηλαδή πρέπει να προβούμε, με άκρατη δικαιοσύνη και ηρεμία, σε μία μείζονα Εθνική Αυτογνωσία.

Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι επάρσεις περί «Ελληνικής Μοναδικότητος» (ελέω Θεού) δεν μας ωφελούν σε τίποτα. Αντίθετα είναι το χειρότερο Ναρκωτικό μας. Μας αποκοιμίζουν. Γιατί, ακόμα και αν οι Πρόγονοί μας υπήρξαν Μοναδικοί, θα ντρέπονται για μας για όσο καιρό δεν θα τους γνωρίζουμε, δεν θα τους φτάνουμε και δεν θα τους υπερβαίνουμε. Αυτές οι «κορώνες» και οι «αυτο-έπαινοι» είναι για βιο-νήπια.

Συνεπώς, αν πρόκειται να σοβαρευτούμε, πρέπει να καταλάβουμε σε ποιο εξελικτικό στάδιο βρισκόμαστε, πού φτουράμε και πού μπορούμε πράγματι να αποδώσουμε στον Παγκόσμιο Πολιτιστικό στίβο.

Σημείο 1ο: Πού βρισκόμαστε

Το 1821 με την ηρωική Ελληνική Επανάσταση και με την βοήθεια λαμπρών ψυχών, που ήσαν οι ηρωικοί φιλέλληνες, κατορθώθηκε η εκδήλωση της θαμμένης για αιώνες: Ελληνικής Προσωπικότητος. Μέγα κατόρθωμα, αλλά έως εκεί που έφτανε. Δεν εκδηλώθηκε η Ελληνική Ψυχή, ούτε έχει ακόμα εκδηλωθεί.

Η διαφορά μεταξύ «Προσωπικότητος» και «Ψυχής» ελπίζω να είναι ολοφάνερη σε όλους, αλλά ας την τονίσουμε. Η «Προσωπικότητα» εκφράζει τα εντελώς γήϊνα χαρακτηριστικά μας, ενώ η «Ψυχή» τα Ουράνια. Η διαφορά ασφαλώς είναι μεγάλη. Η πρώτη είναι χωρο-χρονική, ενώ η δεύτερη είναι διαχρονική και εξωχρονική. Ο μαθητής του Πλάτωνα Ξενοκράτης τόνιζε πως «η ψυχή είναι αριθμός σε κίνηση». Άλλωστε «ψυχή», από το ρήμα «ψύχω», σημαίνει κίνηση (άνεμος – animus -ψυχοκίνηση).

Τι σημαίνουν αυτά; Απλά και καθαρά: Η ψυχή ενός ανθρώπου ή ενός Έθνους, διαθέτει Φως Πνευματικό που κινείται σε μεγάλους χρονο-κύκλους, χιλιάδων ετών. Αντέχει στο χρόνο και στο χώρο και επιβάλλει το σεβασμό και την εκτίμηση η Πολύχρονη Πολιτιστική Παρουσία της, γιατί διαθέτει  Πνευματικό Φως, Σοφή Αγάπη και Αγαθή Δύναμη.

Σημείο 2ο: Πώς φτάνουμε στην Ψυχή μας και πώς έχουμε επαφή μ’ Αυτή

Η Ψυχή μας είναι ένα Μέγεθος Ορατό-Αόρατο. Το Αόρατο τμήμα της μπορεί να είναι, επί παραδείγματι, «95%» και το ορατό μόνο «5%». Κι αυτό γιατί η ψυχή είναι Σοφή και γι’ αυτό δεν «επενδύει» πολλά στον κατώτερο φορέα της, την εκδηλωμένη προσωπικότητα.

Κάθε φορά που ένα «άτομο» ή ένα Έθνος κατορθώνει μία επέκταση της συνειδήσεώς του (αληθινή και όχι «δήθεν»), η Ψυχή του επενδύει σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο εκπρόσωπό της, που διευρύνθηκε πράγματι, ένα δέκα τοις εκατό. Ποτέ η Ψυχή δεν επενδύει σε εκδηλωμένο φορέα της πάνω από 50 (το πολύ) τοις εκατό. Το ανώτερο συνεπώς τμήμα της Ψυχής ενός ατόμου ή ενός Έθνους είναι  Αόρατο Μέγεθος.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά και ξεκάθαρα: Ένα Έθνος (γιατί εδώ δεν μας ενδιαφέρει η ατομική ψυχή) δεν το εκπροσωπούν, κυρίως και πρωτίστως, οι εκδηλωμένες, ορατές του μονάδες (ψυχές) αλλά οι αόρατες, αυτές που δεν έχουν -ακόμα- εκδηλωθεί ή ενσαρκωθεί.

Άρα, ένα Έθνος, μπορεί να έχει γενναίες εφεδρείες αοράτων μεγεθών που ακόμα δεν εκδηλώθηκαν αλλά, σε πιο κατάλληλους χρόνους, θα εκδηλωθούν και θα το εκπροσωπήσουν γνησίως και πληρέστερα.

Και τώρα πώς αποκτάμε επαφή και επικοινωνία με την Εθνική Ψυχή μας: Δηλαδή με τα Αόρατα Μεγέθη, που κυρίως Αυτά την εκπροσωπούν ή θα την εκπροσωπήσουν στο μέλλον. Πολύ καθαρά: Με την ανάπτυξη της Ανώτερης Νοημοσύνης μας. Γιατί η κλίμακα επαφής είναι ψυχή-νους-εγκέφαλος. Συνεπώς ο νους διασυνδέει την ψυχή με τον εγκέφαλο ή με το όργανο εξωτερίκευσής μας.

Και τώρα τι σημαίνει Ανώτερη Νόηση και πώς αναπτύσσεται.Δεν πρέπει να ξαφνιάσει κανέναν (τουλάχιστον γνήσιο -κατά νου- Έλληνα) αν πούμε πως είναι η «Ωραία Ελένη». Αυτή που, ένα τουλάχιστον τμήμα της πήγε στην «Τροία» των πάλαι ποτέ Καβείρων που πήρε ο Δάρδανος ο Αρκάδιος από την Σαμοθράκη και τους μετέφερε στο «Ίλιον».

Αυτή την Ώριμη Νόηση αναζητούσαν οι Αχαιοί. Γιατί μόνο μέσω της Ωραίας Νόησης μπορείς να επικοινωνήσεις και με τους Τρεις Κόσμους: Πύρινο (του Δία) - Λεπτοφυή (του Άδη) - και Αισθητό (του Ποσειδώνα).

Κι επειδή η «Ψυχή», όπως το επισημάναμε ήδη, είναι στους Αόρατους κόσμους (Λεπτοφυή και Πύρινο) μόνο μέσω της ώριμης Νόησης ή ωραίας Ελένης μπορούμε να έλθουμε σ’ επικοινωνία μ'αυτούς τους δύο Ανώτερους Κόσμους των «Ψυχών».

Βγαίνει συνεπώς, λογικο-μαθηματικά πλέον, το συμπέρασμα: Χάθηκε η επαφή με τους δύο Ανώτερους Κόσμους (του Δία και του Άδη-Διόνυσου) γιατί δεν υπάρχει σήμερα ανεπτυγμένη δεόντως η Ανώτερη Νόηση ή Ωραία Ελένη.

Σήμερα υπερ-αναπτύχθηκε ο συγκεκριμένος νους που παράγει την τεχνολογία. Αλλά καμία «μηχανή» δεν μας πληροφορεί για την ύπαρξη των Ανώτερων -δύο- Κόσμων. Όλες ερημογραφούν την Κοσμική Χώρα, δηλώνοντας «Μάλτα γιόκ»! Τίποτα δεν υπάρχει σ’ όλο το Σύμπαν! Οποία ανοησία και έπαρση! Λες και όλο το Στερέωμα να φτιάχτηκε για να «στεγάσει» τον φτωχό, ανήμπορο και φουκαρά, σε ψιχία νοήσεως... άνθρωπο!

Το Σύμπαν είναι Πάνζωο, Αείζωο και Αεικίνητο. Αλλά γι’ Αυτό θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά - μαζί με τα απαραίτητα εξελικτικά βήματα στα οποία πρέπει να προβούμε σαν Έθνος.

Εδώ επισημαίνουμε μόνο πως: Αν δεν αναπτυχθούμε, αληθινά, ως Ανώτερες Νοήσεις (όπως είχαν κάνει οι Πρόγονοί μας) και δεν αποκτήσουμε σημαντικές κεραίες εσωτερικής Συμπαντικής λήψεως, το εξελικτικό παιχνίδι θα είναι χαμένο. Δεν ήσαν «τρελοί» ούτε «αντιεπιστημονικοί» και «νοσηρά ευφάνταστοι» οι λαμπροί, σε Ανώτερη Νόηση, Πρόγονοί μας.

Ο σύγχρονος νους υπολείπεται και πρέπει να τους φτάσει σε Εσωτερικό –Ενορατικό– Φως. Διαφορετικά, (κι αυτό αφορά όλους τους «γαιανθρώπους») υπάρχουν και τα Τάρταρα. Γιατί είναι Ύβρις να δηλώνεις πως «δεν υπάρχει τίποτα στους Ουρανούς» - και μέσα μας.

4. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ "ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ"

Οι δύο κορυφαίες επιστήμες του 20ου Αιώνα - τόσο καρποφόρου στην έρευνα - είναι:

1^ο. Η Κυβερνητική 

2^ο. Η Σημαντική

Η 1η είναι η Γενική Θεωρία όλων των αυτό-ρυθμιστικών συστημάτων (αν και δεν υπάρχουν ακόμα αληθινά αυτό-ρυθμιζόμενα συστήματα - αλλά θα υπάρξουν) και της έδωσε ο Βίνερ το όνομά της από τον Πλάτωνα.

Δυστυχώς, όμως, παρά την σαφή προειδοποίηση του ιδρυτή της στο βιβλίο του «Θεός και Μηχανή», η «Κυβερνητική» (και η κόρη της «Πληροφορική») έπεσαν θύματα της "Μαύρης Μαγείας"που είναι η Υπεράγαν Τεχνολογία. Κι αυτό γιατί τα καλύτερα Ευρήματα του Πανανθρώπινου γένους τα εξαγοράζει το Πλανητικό Τρίγωνο του Κακού: Πλουτισμός - Ηδονισμός - Δεσποτισμός (Περιουσία - Συνουσία - Εξουσία). Ενώ το Τρίγωνο του Καλού, που το εκπροσωπεί ο Απόλλων, είναι: Αληθές-Ωραίον-Αγαθόν.

Η 2η «επιστήμη» (η Σημαντική) είναι πανάρχαια και έχει την καταγωγή ή αναγωγή της στον ίδιο τον Απόλλωνα που «...ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά Σημαίνει» κατά την ωραία ρήση του Ηράκλειτου.

Σημείο 1ο: Τι Θεωρεί ο Απόλλων ως Σημαντικό

Το πρώτο που ο Απόλλων - Πνευματικός Ήλιος - θεωρεί ως Σημαντικό είναι η Αληθινή Γενεθλιολογία ή Αστρολογική επιστήμη.

Γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει να πέφτει θύμα του κατώτερου «Αστρισμού» - όπως τόσο συχνά εξακολουθεί να συμβαίνει και στις μέρες μας.

Πολύ καθαρά: Σημαντική ημερομηνία είναι η γέννησή μας στον Πνευματικό Κόσμο και καμία άλλη.

Η αληθινή μας ηλικία λογαριάζεται από τότε που γεννιόμαστε σ’ αυτόν τον Πνευματικό Κόσμο. Τότε πραγματικός Πατέρας μας είναι ο «Παν» (το Παν) και πραγματική Μητέρα μας η Πλειάδεια «Μαία» (όπως άλλωστε και του Κυλλήνειου Ερμή).

Τι Σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν πως η σκέψη μας πρέπει να ανυψωθεί πολύ πάνω από τη Γη, όχι με «πυραύλους», αλλά με Σημαντικές εκτοξεύσεις, συλλήψεις και εκλάμψεις, εννοιών και σημασιών. Αλλιώς θα έρπει στη γη και θα είναι εντροπική (διαρκώς υποσταθμιζόμενη).

Με αυτή την Σημαντική μέθοδο θα σαρωθούν τα 50 τοις εκατό της «Κόπρου του Αυγείου».

Γιατί η Σημαντική είναι ο «Ποταμός Αλφειός» που χρησιμοποίησε ο Ηρακλής για να πραγματοποιήσει τον αντίστοιχο Άθλο του. Από το «Άλφα» (Αλφάβητο) προέρχεται ο Αλφειός. Κι αυτό σημαίνει όλη την Ελληνική Γραμματεία: Σημαντικά Ερμηνευμένη.

Σημείο 2ο: Ο δεύτερος ποταμός που χρησιμοποίησε ο Ηρακλής γι’ αυτόν τον Άθλο του είναι ο «Πηνειός». Κι αυτός, σημαντικά ερμηνευμένος, είναι ο «Μίτος της Αριάδνης» που χρειάστηκε και ο Θησέας για να βγει από τον Λαβύρινθο: Των πολλών «Γύρων», «Φυλών» και «Υποφυλών».

Κι αυτό το «νήμα» (ή ο καθαρτήριος ποταμός) προέρχεται από τον Διόνυσο ή Άδη -τον Αδελφό του Απόλλωνα.

Κι επειδή πρέπει να καταλαβαίνουμε τι λέμε και τι σημαίνουμε, πολύ απλά και καθαρά επισημαίνουμε τα εξής:

Το 50 τοις εκατό, επί παραδείγματι, της καθάρσεως των ανοητολογιών μας (αυτών που εκλαμβάνουμε ως ουσιώδη αλλά δεν είναι) μπορεί να φύγουν ως «κόπρος» μέσω του ποταμού «Αλφειού» ή του εκδηλωμένου Αλφαβήτου ή της Σημαντικής Ερμηνείας της Ελληνικής Γραμματείας. Ενώ τα άλλα 50 τοις εκατό των παγκόσμιων ανοησιών που δεν είναι μόνο «κόπρος» αλλά και απειλητικός «Μινώταυρος» του διαχρονικού Βιο-Λαβυρίνθου μας, μπορεί να φύγουν και να εξαφανισθούν με το Διονυσιακό (γιατί η Αριάδνη ανήκει στον «Διόνυσο» ή Άδη) «μίτο». Δηλαδή με την βεβαιότητά μας (όχι την απλή και αμφιταλαντευόμενη «πίστη») πως το «Πηνίο» του Στοχασμού μας έχει την Πηγή του στον Αόρατο (Λεπτοφυέστερο) Κόσμο του Άδη ή Διόνυσου.

Πιο απλά: Το άλλο μισό των φόβων και ανόητων σκεπτομορφών μας που μας πνίγουν (εμάς και όλη τη γη αν όχι τον Ήλιο -γι αυτό και στον νομό Ηλείας η «κόπρος του Αυγείου») φεύγουν.

Όταν κατανοήσουμε πως υπάρχουν Αόρατοι Βοηθοί (η «Αριάγνη» του Διόνυσου ή Άδη) που μας συμπαραστέκουν τη Νύχτα (όταν κοιμόμαστε) και μας Διδάσκουν ή μας Επισημαίνουν πώς να Διασωθούμε των πνιγηρών ανοησιών μας. Κι αν η Πανανθρώπινη Ελαφρομυαλιά το κατανοήσει, τότε η Κάθαρση και η Έξοδος από τον Γεω-Εγώ-Λαβύρινθο είναι βέβαιη.

Σημείο 3ο: Τι άλλο είναι Σημαντικό για μας τους Έλληνες και όλο το Πανανθρώπινο Γένος

Η πλήρης κατανόηση και αποδοχή πως κάθε αληθινά διευρυμένος (ικανός να διασωθεί και να διασώσει) οφείλει να περάσει από τις 7 δοκιμασίες του «Ταντάλου» (ή Μαθητού) και από τις 12 δοκιμασίες (ή Άθλους) του Ηρακλή: Αυτού που βαίνει για αληθινή Μύηση ή Δωδεκα-Ζωδιακή Διεύρυνση της Συνειδήσεώς του.

Εδώ επισημαίνουμε μόνο πως: 

Αν δεν έρθουν Αληθινοί Μύστες να μας ξαναδιδάξουν τη σημασία των αριθμών, των λέξεων και των συμβόλων (όπως έκαναν άλλοτε) τότε η κενολογία θα πνίξει με τη δυσοσμία της όλη τη Γη.

Γιατί η Παντοτεινή Άνασσα είναι η Πνευματική μας Ανάσα της Ουρανογήινης Ευωδίας.

5. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ

Η στενή, ως κόψη ξυραφιού, Ατραπός είναι η Θεία Οδός (ο δρόμος των Θεών) κι αυτή ακολούθησε από την απαρχή της η Ελληνική Γραμματεία.

Για να την ακολουθήσεις απαιτείται ακλόνητη πεποίθηση που την διαθέτουν μόνο οι φωτισμένοι νόες. Γιατί η αταλάντευτη βεβαιότητα στηρίζεται σε αυθεντική γνώση και όχι στο επιπόλαιο όλων των σκεπτικιστών.

Αυθεντική γνώση σημαίνει, πολύ απλά, πως είναι εκείνη που την παίρνεις απ’ ευθείας από τους Ουρανούς, και όχι από «βιβλία» ή περιορισμένους, σε αντιληπτική και στοχαστική ικανότητα, επαγγελματίες «εκπαιδευτές».

Αυθεντική γνώση είναι εκείνη που γνωρίζει από την αρχή το τέλος. Αυτή που ξέρει πού πάει τελικά το ανθρώπινο γένος.

Σημείο 1ο. Από πού προέρχεται η Αυθεντική γνώση και πώς είμαστε βέβαιοι πως είναι αξιόπιστη

Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μία μικρή παρένθεση ή παρέκβαση. Υπάρχουν στη Γνωσιολογία και τα Μαθηματικά: Τα αξιώματα, τα θεωρήματα και οι κανόνες. Τα αξιώματα δεν αποδεικνύονται (παρά το ότι ο Λάιμπνιτς πρότεινε και την δική τους απόδειξη). Όλο, συνεπώς, το οικοδόμημα της ανθρώπινης σκέψης -και μάλιστα της μαθηματικής που είναι η πιο αξιόπιστη και στέρεα- στηρίζεται σε «αξίες» αναπόδεικτες ουσιαστικά. Κανένα όμως «αξίωμα» (άξιο του ονόματός του) δεν είναι αυθαίρετο. Ούτε τα «αξιώματα» της Αρχαιότητος, ούτε των νεωτέρων (Πεανό - Χίλμπερτ...) δεν είναι ξεκάρφωτα. Δένουν λειτουργικά (σαν «παζλ») με τα «θεωρήματα» και τους «κανόνες» και προτείνουν ένα σύστημα σκέψης αξιόλογο.

Το ίδιο έκανε και κάνει η Φιλοσοφία, όταν την συντάσσουν, δομούν και βιώνουν αυθεντικοί της εκπρόσωποι.

Ενώ η θρησκεία, περισσότερο από όλα, στηρίζεται σε αναπόδεικτες «Αξιωματικές» προτάσεις. Γι’ αυτό, ευλόγως, όλες οι «Θρησκείες» προκάλεσαν και προκαλούν πολλά ερωτηματικά, απορίες και μεγάλη δυσπιστία στους γενναίους στοχαστές όλων των εποχών. Η κάθε μία, δε, «κρίνεται» από το πόσα αναπόδεικτα «αξιώματα» διαθέτει. Γιατί βέβαια η πιο αξιόπιστη είναι αυτή που έχει τα λιγότερα, δηλαδή τις ελάχιστες αναπόδεικτες προτάσεις. Αυτή άλλωστε είναι και η πιο ωφέλιμη. Γιατί μπορεί να στεγάσει τους λιγότερους φανατικούς, προκατειλημμένους και δεσποτικούς οπαδούς. Είναι άλλωστε η πιο ανοιχτόμυαλη και ευρύτερη. Ισχυριζόμαστε πως η Ελληνική Γραμματεία και Θρησκεία είναι οι ευρύτερες. Και, για να μιλήσουμε λογικο-μαθηματικά, αυτή μας η βασική πρόταση αποδεικνύεται. Σε αυτή την αυστηρή απόδειξη θα προβούμε τώρα.

Σημείο 2ο. Η Ελληνική Γραμματεία που στηρίζεται στην Ελληνική Θρησκεία είναι η Ευρύτερη και πιο Αξιόπιστη

Η Ελληνική Θρησκεία είναι Στέρεη γιατί στηρίζεται στο Στερέωμα. Αυτό είναι και το Μοναδικό της Αξίωμα:

Στέρεοι στο Στερέωμα

Γιατί ο Κορυφαίος Θεός της, ο ΔΙΑΣ ταυτίζεται (λογοδυναμικά και σημαντικά) με το ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Και πράγματι, αυτό ακριβώς κάνει η σημαντική Ελληνική Θρησκεία.

Και πρώτα απ’ όλα: Τι σημαίνει «Θρησκεία». Ελληνικά σημαίνει: Θρακεία. Δηλαδή τη Θράκα των Άστρων ή του ΔΙΑΣτήματος. Γι αυτό ο ιδρυτής της Ελληνικής Θρησκείας (ο ΟΡΦΕΑΣ που ονόμασε πρώτος απ’ όλους τον εαυτό του «Θεολόγο») έχει καταγωγή του τη Θράκη.

Κι Αυτός ίδρυσε τα Μυστήρια της Σαμο-θράκης. Θρησκεία ή Θρακεία συνεπώς σημαίνει: Αυτή που οδοδεικτεί προς τ’ άστρα. Προς την αναμμένη «Θράκα» του Διαστήματος, από την οποία προέρχεται η ανθρώπινη ζωή και προφανώς σ’ αυτή θα επιστρέψει κάποτε.

Γι αυτό «προσαστέρωναν» τους ήρωες, τους ημίθεους και τους Θεούς τους οι Έλληνες. Έτσι πληρώθηκε σχεδόν όλο το Ουράνιο Στερέωμα με Σημαντικά Μεγέθη της Ελληνικής Κοσμογονίας: Πλειάδες - Ανδρομέδα - Ωρίων...

Συνεπώς οι Έλληνες διέθεταν την ευρύτερη θρησκεία της γης, γιατί την ταύτιζαν με το Πανουράνιο Στερέωμα ή Διάστημα.

Κι επειδή στενοχώρια θα πει «στενός χώρος», με τέτοια ευρύτητα σκέψης κανείς δεν μπορεί να νοιώθει στενάχωρα.

Ας προσέξουμε λίγο τι μας έλεγαν:

-      Δίας είναι «αιθέρι ναίων» (κατοικών στον αιθέρα) και «αιθεροβάμων»  (βαδίζων στον αιθέρα).

-        Ο «Ζευς» μεταβαλλόταν σε «Δίας». Κι αυτές οι δύο λέξεις είναι ομόηχες με τα «Ζώ-δια». Γιατί το «Ζώδιον» είναι το Ζωήν δίδον.

-     Την «Ευρώπη» την παίρνει ο «Δίας» ως «Ταύρος». Η Ενόραση μεταβαίνει στο Διάστημα και κυρίως στην Πανσέληνο του «Ταύρου» (Μαΐου).

-        Η «Ευρυδίκη» μεταβαίνει στον Άδη. Η Ευρύτατη Δικαιοσύνη απονέμεται  από τους Κριτάς του Άδη, κ.ο.κ.

Συνεπώς όλη η Ελληνική «Μυθολογία» είναι εξωτερίκευση της εσωτερικής Ελληνικής και Παγκόσμιας Μυολογίας.

Σημείο 3ο. Οι Έλληνες Μύστες φρονούσαν πως αληθινή μας Πατρίδα και Μητρίδα είναι η Δίγλωσση Πανουράνια Φλόγα

Οι Δημιουργοί της Ελληνικής Γραμματείας και Θρησκείας είχαν πολύ νωρίς καταλάβει πως όλες οι Μεγάλες Ιδέες ρέουν και περιρρέουν στο Διάστημα. Κι αυτός που διασυνδέει την καθαρή καρδιά του και την φωτεινή κάρα του, τις συλλαμβάνει και τις εμπραγματώνει, ως εφευρέσεις σε όλους του κλάδους του επιστητού, όπως και στη δομή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό ακριβώς έκαναν οι τόσο οξυδερκείς αρχαίοι μας πρόγονοι: Συνελάμβαναν τις Ιδέες τους από το Διάστημα. Γι’ αυτό και ονόμαζαν τον Δία   Πατέρα τους.

Εμείς τι κάναμε σήμερα (δηλαδή όλοι οι σημερινοί γαιάνθρωποι); Σκύβουμε το κεφάλι μας μόνο προς τη γη. Κι όταν το σηκώνουμε προς τον Ουρανό βγάζουμε γρήγορα την ετυμηγορία μας «Τίποτα δεν υπάρχει σ’ αυτόν». Ξεχάσαμε παντελώς τι επεσήμαιναν τα Ελληνικά μας Μυστήρια: Της Σαμοθράκης - της Ελευσίνας...

Αλλά οι Σοφοί αρχαίοι μας Πρόγονοι (σχεδόν όλοι) ήσαν Μυημένοι σ’ αυτά τα Μυστήρια. Και όχι μόνο στα Ελληνικά αλλά και στα Αιγυπτιακά.

Και μερικοί πολύ τολμηροί «σπαταλούσαν» αφειδώς τεράστιες περιουσίες, όπως ο Δημόκριτος που διέθεσε εκατό τάλαντα (κολοσσιαίο ποσό) για να αποκτήσει μέρος της Σοφίας των «Γυμνοσοφιστών της Ινδίας».

Όλα αυτά σημαίνουν, ξεκάθαρα, τα εξής:

Είναι αδύνατον να ομοιάσουμε στους λαμπρούς προγόνους μας αν δεν ακολουθήσουμε την ίδια με αυτούς κατεύθυνση. Αν δηλαδή δεν στραφούμε στην Απειροσύνη, τόσο του Διαστημικού όσο και του εσωτερικού μας χώρου. Κι αυτή ακριβώς την πολύτιμη γνώση του εσωτερικού μας Σύμπαντος όπως και του Κοσμικού είναι αδύνατον να μας την δώσει κανένας άλλος, παρά μόνο: Οι Αληθινοί Μύστες. Αυτοί που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν (γιατί είναι Αείζωοι) στον αιώνα τον άπαντα.

6. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΥΣΤΕΣ

Πρέπει να βρούμε τον ενδεδειγμένο τρόπο ώστε το Ανώτερο κομμάτι του Ελληνικού Είναι να προστατεύσει το ασθενέστερο. Πρέπει να απαλλαγούμε από τα βρεφικά και παιδικά ελαττώματα της φυλής μας για να μην μοιάζουμε με την εσφαλμένη πλευρά των Προγόνων μας. Κι αν πράγματι θέλουμε να είναι Εκείνοι οι καθοδηγητές μας, πρέπει αληθινά –και όχι επιφανειακά– να τους γνωρίσουμε και κυρίως να αποδεχθούμε το δικό τους σημαντικό κώδικα αξιών και αξιολογήσεων, αλλά εξελικτικά ανανεωμένο. Γι αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε καλά τα εξής:

 Σημείο 1ο. Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ούτε ειδωλολάτρες ούτε ιδεολάτρες -  Η λατρεία αρμόζει μόνο στο υπερούσιο

Και πρώτα απ'όλα πρέπει να καταλάβουμε, μία για πάντα, τι σημαίνει «ειδωλολατρία» –ώστε καιροσκόποι και συσκοτιστές να «μην ψαρεύουν σε θολά νερά» της σκέψης μας.

Η καθ΄ολοκληρίαν Ανθρωπότητα υπήρξε εποχή που ήταν ειδωλολατρική. Όταν δεν γνώριζε την διαφορά ανάμεσα στον αληθινό εαυτό της και σ’ αυτό που παρίστανε ως εαυτό της ή στην εικόνα της. Τέτοια παμφυλετική περίοδος υπήρξε, αλλά είναι χαμένη στη νύχτα του χρόνου, στις Λεμούριες και Ατλάντειες «κελαινές» (μαύρες) ημέρες. Και είναι ευνόητο, ειδωλολάτρες ή εξελικτικά πρωτόγονοι να εκλαμβάνουν για πραγματικότητα την ένσαρκη σκιά τους. Αλλά αυτοί είναι αδύνατον να αναπτύξουν λαμπρό πολιτισμό με διαχρονικές και αιώνιες αξίες. Γιατί, απλούστατα, στηρίζονται σε «άχερα» που τα παίρνει ο πρώτος άνεμος. Η δημιουργία υψηλής τάξεως πολιτισμού προϋποθέτει ακριβή γνώση:

-          Ομοψυχίας και εσωτερικής Ομοιογένειας.

-          Λογοδυναμικής ήχων, κραδασμών και χρωμάτων.

-          Εννοιών, σημασιών και συμβόλων.

-          Μυθικών Αοράτων Μεγεθών.

-          Αρμονικής συλλειτουργίας των Μουσών

-          Ορατών και αοράτων αποτελεσμάτων γεωμετρημένων Μυστηριακών  

 εκστάσεων.

-          Τριών εξελικτικών αλμάτων για την συμπλησίαση του «Ενός»,

 δηλαδή της Ενιαίας Ζωής.

Αυτά όμως, μαζί με την σαφή επίγνωση και πραγμάτωση του εξελικτικού Σχεδίου και Σκοπού, δεν είναι ούτε πρόβλημα, ούτε δουλειά, ούτε καθήκον, ούτε απλή «ακαδημαϊκή» ενασχόληση των «ειδωλολατρών».

Ας σοβαρευτούμε. Ειδωλολάτρες υπάρχουν ασφαλώς πολλοί όπως και σύγχρονοι πρωτόγονοι. Κι αυτοί είναι οι δυο κατηγορίες υλιστών, «θρήσκοι» ή «θρησκευόμενοι». Γιατί οι δυο δήθεν «αντίθετοι», συναποτελούν την πλειονότητα των γαιο-αιχμαλώτων, είτε το γνωρίζουν, είτε το αγνοούν. Είναι και οι δύο υλιστές στραμμένοι αποκλειστικά στη γη, την οποία βέβαια κακοποιούν και δεν σέβονται. Αγνοούν, παντελώς, τι σημαίνει λαμπρή Εστία (ή Εστίαση) και τι σημαίνει στο κέντρο της η φλόγα της Θείας Σοφίας. Αγνοούν τι σημαίνει αναζήτηση της γνώσης των αιτίων. Μοναδικός λόγος για τον οποίον οι σημαντικοί Πρόγονοί μας μετέβαιναν, ζώντες, στον «Άδη». Ακριβώς για να λάβουν γνώση των πραγματικών αιτίων όλων των επίγειων προβλημάτων τους.

Και βέβαια, αγνοούν ολοσχερώς τι σημαίνει: μυημένη μουσική ή αρμονική ένωση του μέρους (ή μέλους) με το Όλο ή Παν (Παν-αρμονία).

Και ασφαλώς οι σύγχρονοι «μορφωμένοι» (ή παραμορφωμένοι) αγράμματοι αγνοούν και συχνά λοιδωρούν: τις Μυστικές Ιδέες που κρύβουν οι Σημαντικές Διδασκαλίες των Λαμπρών μας Προγόνων. Γιατί, όπως το επεσήμανε ο Αισχύλος για το έργο του (και αυτό ισχύει για όλους τους μεταγενεστέρους του) ότι είναι μετάληψη («ψίχουλα» ή ψιχία) από το λαμπρό δείπνο του Ομήρου (και του Ορφέα).

Σημείο 2ο. Μόνο με Σημαντικές (ή «Σαμαντικές») Ερμηνείες είναι δυνατόν να κατανοηθούν οι  απόκρυφες Ιδέες στα έργα των αρχαίων Ελλήνων

Γιατί:

Ενώ, κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται σύντομα (εξ αιτίας των αποτελεσμάτων των λαθών του) πως είναι ανόητο να νομίζει ότι όλα είναι όπως φαίνονται, ενώ αντιλαμβάνεται πως δεν πρέπει να «επιδεικνύει» και να βιάζεται να «δείξει» την γνώση του στην αρχή (γιατί απλούστατα δεν την έχει), ενώ κατανοεί, ενδεχομένως, πως η επίδειξη παρεμποδίζει την απόδειξη, ενώ κατανοεί (ή πρέπει) πως: το όποιο μέρος είναι δυνατόν να κατανοήσει μόνο το 1/7  του Όλου, παρά ταύτα, οι σύγχρονoι «Πανεπιστημιακοί» (αλήθεια: τι σχέση έχουν με το «Παν»;) και «Ακαδημαϊκοί» (αλήθεια: τι σχέση έχουν με τον Ακάδημο τον ομώνυμο ήρωα των αγρών όπως και με την Γεωμετρία;) –όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι, σε ηχηρές ονομασίες– δεν κατανοούν παντελώς πως δεν φτάνει η «γραμματική και το συντακτικό» για την σημαντική ανά-γνωση της Ιερής Διδασκαλίας των Πνευματικών Ιερουργών που ήσαν (και είναι) οι Λαμπροί Έλληνες.

Τους θέτουμε (σ’ όλους αυτούς τους σύγχρονους δοκησίσοφους και βαρύγδουπους) ένα ερώτημα μόνο: Ποιοι είναι μικροί πνευματικά, οι Πρόγονοί μας ή αυτοί; Εκείνοι φρονούσαν (αταλάντευτα) πως υπάρχει πραγματική δυνατότητα περάσματος από το έγχρονο στο άχρονο, από την θνητότητα στην Αειζωία. Ενώ αυτοί φρονούν (ασφαλώς με «επιστημονικό πείσμα») πως τέτοια Γέφυρα Ελευθερίας ή Απελευθέρωσης από την αιχμαλωσία του Χρόνου ή Κρόνου, είναι καθαρό Μύθευμα για μωρά παιδιά!

Πρέπει όμως (δεδομένης της «Επιστημοσύνης» τους) να παραδεχτούν οπωσδήποτε το εξής, αποδεδειγμένο από τον ίδιο τον Χρόνο ή Κρόνο, αδιάψευστο γεγονός:

-      Ενώ τα Έργα και τα Δημιουργήματα των Αρχαίων «Παραμυθάδων», περιέργως, είναι Αθάνατα και δεν τα αγγίζει ο Χρόνος, αντιθέτως τα ευφλογεί.

-   Τα δικά του «έργα», περιέργως πάλι, μαραίνονται συνεχώς γιατί έχουν  σύντομη ημερομηνία  λήξεως!

Τι, λοιπόν, συμβαίνει;

Κι επειδή στο σημαντικό αυτό ερώτημα δεν μπορούν (ούτε στο παρελθόν, ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον θα μπορέσουν) να απαντήσουν χωρίς να πέσουν σε ιλαρο-τραγωδίες και να γελοιοποιηθούν, γι αυτό είναι καλό (και για αυτούς) να κατανοήσουν τα εξής λακωνικά:

-       Είναι αδύνατον να καταλάβουν, μόνο με γραμματική και συντακτικό, το Ελληνικό Δωδεκάθεο. Γιατί κανένας «Θεός», εξ ορισμού (Θέειν: Τρέχειν) δεν κατοικεί στη γη και στον αέρα, παρά μόνο στον Αιθέρα.

Ας το καταλάβουν επιτέλους οι «Επιστημονικοί» νόες: Εστία των Θεών είναι ο Αιθέρας –και μάλιστα ο Πρώτος (γιατί υπάρχουν τέσσερις!!). Όσο δεν θα αποδέχονται τον Αιθέρα τόσο θα επαναλαμβάνουν, όπως ο «Τραγικός Χορός» στο έργο του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος»:

                           «τήσδε γης αθέως και ακάρπως εφθαρμένης»

Και είναι όντως «Τραγικά» όντα: Δηλαδή, γεω-εγω-κεντρικά. Θεωρούν τον εαυτό τους το  «κέντρο» της γης και του (έρημου) Σύμπαντος. Γι αυτό αδυνατούν να γίνουν όντως όντα.

-          Είναι αδύνατον επίσης να καταλάβουν ποιο είναι το σημαντικό νόημα του «Θηβαϊκού» κύκλου.

         

 Με την επιφανειακή τους θέαση δεν θα κατανοήσουν ποτέ τι σημαίνει:

-          Κάδμος και Αρμονία.

-          Δρακόσπαρτοι.

-          Σφίγγα.....

   Και βέβαια γιατί ο Τειρεσίας (τον οποίο εκθειάζει σαν Μάντη ο Όμηρος) παραβλέπεται τελείως από τους: Λάιο - Οιδίποδα - Κρέοντα. Αφού όλοι προστρέχουν στο Μαντείο των Δελφών και όχι σ’ αυτόν. Κι ας ήταν ανάμεσά τους! Όλα αυτά θα τους μείνουν –φευ– αινίγματα αναπάντητα. Όπως και το σημαντικό ερώτημα:

Γιατί ο Απόλλων «διώκει» τον «Αθώο» Οιδίποδα;

Αλλά –και πάλι «φευ»– πέπρωται να παραμείνουν «Τραγικοί»... απόγονοι και «θαυμαστές» του  Οιδίποδα!

Ούτε θα καταλάβουν, αν συνεχίσουν να φοράνε φιλολογικές παρωπίδες, τί σημαίνει ο  «Τρωϊκός» κύκλος.

Γιατί, βέβαια, ο Όμηρος είναι αδύνατον να είναι Μεγάλος και ταυτόχρονα να κατέρχεται τόσο χαμηλά, σαν να είναι ποιητικός «ρεπόρτερ» ή πολεμικός ανταποκριτής! Οφείλουν συνεπώς να  διαλέξουν:

-          Ή είναι πράγματι Μεγάλος και Σημαντικός, οπότε άλλα εννοεί και σημαίνει.

-          Ή είναι «στα μέτρα τους» (ή λίγο παραπάνω, λόγω απλώς ποιητικής… ευγλωττίας).

Αποκλείεται, επίσης, να καταλάβουν τους Άθλους του Ηρακλή και του Θησέα. Γιατί, βλέπετε, τους «κυνηγάει» ο «Αιθέρας». Αφού Μητέρα του Θησέα είναι η «Αίθρα» που έφυγε με την «Ελένη» μαζί στην «Τροία».

Όσο για την «παρανοϊκή» Μιμοφωνία της Ελένης, γύρω από το «Δούρειο Ίππο», …ας μη μιλάμε καθόλου. Τους έχει πιάσει, διαχρονική, σιγή.

Γι’ αυτό, ακολουθώντας την γραμμή του Παράκελσου (όπως και του Μαξ Πλάνκ) τους προτρέπουμε με γαλήνια αυστηρότητα:

Να αλλάξουν την μέθοδό τους προσεγγίσεως και ερμηνείας όλων των Μυητικών και Μυθολογικών «αινικτών» μέσω του κατώτερου αναλυτικού και συγκεκριμένου νου. Γιατί «αυτός» είναι «ου τις» και δεν μπορεί να ερμηνεύσει τόσο σημαντικά ορατά και αόρατα αινίγματα και μεγέθη. Μπροστά τους είναι άχρηστος και τα «αποκεφαλίζει» (ή έτσι νομίζει).

Γι’ αυτό τους προτείνουμε (ή καλύτερα στα εγγόνια τους που θα είναι πιο οξυδερκή) να υιοθετήσουν την Ση-μαντική μέθοδο και γλώσσα επικοινωνίας με τόσο Σημαντικά Μεγέθη.

Οι Μύστες (και τέτοιοι είναι οι Αρχαίοι Έλληνες Σοφοί) περιμένουν, μαζί με τους Ολοζώντανους Θεούς, να μάθουμε τη δική Τους γλώσσα για να επικοινωνήσουμε μαζί Τους. Κι αυτή, σας το ξαναλέμε, είναι η Ση-μαντική.

πηγή: aetherodromio.blogspot.gr

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ ΝΟΥ - ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΦΑΙΔΡΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

October 22, 2016, 1:54 pm

≫ Next: ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 7-12) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Β΄ ΜΕΡΟΣ

≪ Previous: ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 1-6) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Α΄ ΜΕΡΟΣ

$

0

0

ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 7-12) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Β΄ ΜΕΡΟΣ

October 23, 2016, 1:02 am

≫ Next: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

≪ Previous: Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ ΝΟΥ - ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΦΑΙΔΡΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

$

0

0

7. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΥ»

                                        Α΄

Για να εκδηλώσει το Έθνος μας την Ελληνική Ψυχή του πρέπει ένας ικανός αριθμός Ελλήνων να βαδίσουν, αταλάντευτα, την Πύρινη Κλίμακα της Ανελίξεως.

Κι αυτό το σημαντικό γεγονός είναι αδύνατον να συμβεί αν δεν συμβούν τρία ευδιάκριτα μεταξύ τους, αλλά αλληλοσυνδεόμενα στάδια:

1^ο. Της Καθάρσεως ή Εξαγνισμού.

2^ο. Της Μαθητείας ή Θητείας στον ορατό και αόρατο κόσμο.

3^ο. Της Μυήσεως ή Διευρύνσεως της Συνειδήσεώς μας και στους τρεις κόσμους:              

     αισθητό (Ποσειδώνα), λεπτοφυή (Άδη), πύρινο (Διός).

ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ

Κανένας Κρατικός (ή άλλος) Δεσποτισμός και καμία βία δεν είναι, ούτε ποτέ ήταν, σε θέση να συνεπιφέρει Εθνικό εξαγνισμό. Δοκιμάστηκαν όλα τα σύνεργα της «Ιεράς εξέτασης», κατά καιρούς, και όλα απέτυχαν. Πυρές, εξορίες, κώνεια, μαστίγια, κλίβανοι αερίων…δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Σήμερα άλλαξαν μεθόδους. Ολοι οι κακοδαίμονες, δυσδαίμονες και εχθροδαίμονες έγιναν πιο «επιστημονικοί». Εφαρμόζουν μια τριπλή μέθοδο παραπλανήσεως, αφαίμαξης και εκφοβισμού.

Έτσι παραβιάζουν και τους τρεις νόμους:

Της Οικονομίας.

Της Ελξεως  και

Της Συνθέσεως.

Σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα, εφαρμόζουν:

-  Τον οικονομικό εξαναγκασμό. Παραβιάζουν τελείως το νόμο του δίκαιου οικονομικού μερισμού. Γιατί αυτό σημαίνει η λέξη «Οικο-νομία»: νέμω τα του Οίκου (εν προκειμένω τα της Γης).

-  Τον Εκπαιδευτικό εξαναγκασμό. Παραβιάζουν απολύτως τον μεγάλο νόμο της Έλξεως. Γιατί θα έπρεπε ο καθένας να μελετά και να σπουδάζει αυτό προς το οποίο, εσωγενώς, ελκύεται. Γιατί και ευδαίμων θα ήταν και θα απέδιδε σ’ αυτό στο οποίο θα ελκυόταν (γιατί έχει «φτερά» όπου «φτουρά»).

-  Τον Πολιτικό εξαναγκασμό. Παραβιάζουν αδιάντροπα τον μεγάλο νόμο της Συνθέσεως: Πόλων, πολιτών και πολιτισμών. Έτσι αντί της Συνθέσεως εξακολουθούν να εφαρμόζουν στην «Πολιτική» το γνωστό «Διαίρειν και Βασίλευε». Αντί να συνενώνουν κοκκοποιούν και κακοποιούν.

Αλλά αυτά όλα είναι, πλέον, γνωστά «τοις πάσι». Καλούμαστε όμως, (γι αυτό τα θυμίσαμε), μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να συνεπιφέρουμε την Εθνική μας κάθαρση και τον εξαγνισμό. Και ερωτάται, πώς;

Για να αποφύγουμε τελείως την κενολογία (που είναι η μέθοδος των καιρών μας), θα προτείνουμε πρώτα τι και ποιους πρέπει να αποφύγουμε και μετά θα δούμε τι πρέπει να κάνουμε.

Ποιους πρέπει να αποφύγουμε:

- Όλους τους σύγχρονους «Σοφιστές»: Τους σκεπτικιστές και τους σχετικιστές. Αυτοί είναι οι πρώτοι που Σταυρώνουν κάθε γνήσιο αναζητητή της Αλήθειας.

- Όλους τους επηρμένους αστρόπληκτους που νομίζουν πως είναι…Μύστες άνευ χαρτοφυλακίου. Επίσης αυτούς που «φουσκώνουν» για τους Προγόνους τους, τους οποίους όμως παντελώς αγνοούν ή παραποιούν για να τους φέρουν στα «μέτρα» τους. Γιατί γίνεσαι εντελώς φαιδρός, αν φοράς τις ενδυμασίες των προγόνων σου – αλλά σου λείπει το ζωοποιό πνεύμα τους, χωρίς δυνάμεις και υπερβατική γνώση. Και βέβαια όσους παριστάνουν τους «Θεραπευτές» ελέω Θεού.

- Όλους τους, γνωστούς και άγνωστους, Ελλαδέμπορους. Αυτοί είναι οι Εθνικοί Μαυραγορίτες. Πουλάνε, σε αφελείς «Μυήσεις» - «Αρχαιο-Ελληνικές ονομασίες» - «Αρχαιο-Ελληνικούς γάμους». Ακόμα και…«Αρχαιο-Ελληνικά φαγητά». Και σύντομα…«Αρχαιο-Ελληνικές Πόλεις».

   Αυτό όμως που τους λείπει είναι: Ο Αρχαιο-Ελληνικός Στοχασμός. Αυτός που ήταν εντελώς Υπεργήϊνος και έφτανε ως τον Σείριο, τις Πλειάδες και την Μεγάλη Άρκτο.

- Κι όλη, βεβαίως, την στείρα «Ακαδημαϊκή» εκπαίδευση. Το «δίπλωμα για το δίπλωμα». Άλλοτε, ήθελαν «γίδια και πρόβατα», τώρα θέλουν «χαρτιά – πολλά χαρτιά». Κυρίως του…Εξωτερικού  (κι ας έλεγε ο Λε Κομπιζιέ: «τα διπλώματα είναι νομιμοποίηση της ανεπάρκειας»). Και ενώ κάποτε λέγανε «Σπουδάσας εν Αθήναις» (την «Ρωμαϊκή» εποχή), Σήμερα (την Ελληνική εποχή) λένε: «Σπουδάσας εις Παρισίους ή εν Λονδίνω»…και γίνονται «Καθηγηταί»! Οποία γελοιότης! Λες και η ελαφρομυαλιά δεν είναι, πλέον, διεθνής! Γιατί - φευ – είναι.

- Και τώρα, πριν δούμε τι πρέπει να κάνουμε, ας επισημάνουμε πώς πρέπει να αποφύγουμε μια άλλη μάστιγα των ημερών μας: Εκείνη των Συσκοτιστών. Περιφέρονται παντού και διαδίδουν σε όλους τους τόνους (ψιθυριστά ή στεντόρια):

«Κινδυνεύει η Ελλάς…».

Όχι βέβαια πως δεν κινδυνεύει, αλλά πρωτίστως κινδυνεύει απ’ αυτούς, τους δήθεν …«σωτήρες» της! Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει απ’ όσους δεν διεισδύουν στα βάθη του Αεί Παρόντος. Δηλαδή απ’ όλους τους:

                                                 - Υλόφρονες

                                                 - Αστρόπληκτους και

                                                 - Μορφωμένους και μη Μεταμορφωμένους

Γι΄ αυτούς τους Εθνικούς συσκοτιστές και κινδυνολόγους ταιριάζει το λεχθέν σοφό:

«Συσκοτίστε τους συσκοτιστές».

Κι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε, όπως άλλωστε (και άλλοτε) το έκανε ο Σωκράτης. Μακριά, συνεπώς, απ’ όλες αυτές τις κατηγορίες των «Εμπόρων – Σωτήρων». Δεν έχετε τίποτα να πάρετε και σίγουρα χάνετε ότι πιο πολύτιμο: το χρόνο σας.

Για να τους καταλάβετε εγκαίρως: Ζητήστε τους «χρυσούς» ή «ασημένιους» καρπούς τους. Τους δικούς τους και όχι τους κλεμμένους. Γιατί κυρίως και πρωτίστως διαπρέπουν στην αρπαγή του δημιουργικού μόχθου των άλλων. Είναι, κυριολεκτικά (οι πιο πολλοί) κλεπτομανείς.

Εμείς μετρήσαμε 15 που έχουν κατακλέψει το έργο μας (και μπορούμε να τους απαριθμήσουμε). Ζητήστε, αφετηριακά, πριν «ενδώσετε» σ’ αυτούς, το έργο τους. Και θα δείτε πως δεν υπάρχει. Γιατί το αληθινό έργο θέλει: Αφοσίωση, αυτοθυσία, διαρκή αυτογνωσία και αυτοεκπαίδευση. Σημαίνει πως είσαι πρώτα μαθητής των πάντων και μετά δάσκαλος μερικών που, μόνοι τους, θα έρθουν σ’ εσένα για να μάθετε μαζί μερικές Αλήθειες. Και κυρίως να προσπαθήσετε να τις βιώσετε από κοινού.

Φυλαχτείτε λοιπόν από τους κενολόγους που εμφανίζονται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και....αίθουσες φλυαρίας.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ: ΤΙ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ

Θα είμαστε Λακωνικοί και Ολοκάθαροι:

1^ον. Να εφαρμόσουμε - ορθά – τους 3 Νόμους:

                                                      Α. Της Οικονομίας.

                                                      Β. Της Ελξεως.

                                                      Γ.  Της Συνθέσεως.

Α’. ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Αντί να μην παράγουμε σχεδόν τίποτα και να ξοδεύουμε ότι βρούμε – πρέπει να κρατάμε, στο νου μας, μία ζυγαριά: «Πόσα παράγω – πόσα ξοδεύω». Όλοι καταξοδεύουμε (τον Ενεργειακό Προμηθευτή) κάθε 24ωρο.

Ενώ, συχνά, δεν παράγουμε απολύτως τίποτα: Ούτε ένυλα, ούτε έμψυχα, ούτε έμπνεα. Αυτό πρέπει να το σταματήσουμε. Γιατί μας οδηγεί σε καθαρή ανισορροπία.

Τι προτείνουμε: Καλλιέργεια, αγάπη και αξιοποίηση της (ρημαγμένης) Ελληνικής γης. Αλλοτε η Αστυφιλία ήταν (ψυχολογικά τουλάχιστον) χρήσιμη. Σήμερα είναι καταστροφική και ψυχοφθόρα.

Σκορπίστε στην (πανέμορφη) Ελληνική ύπαιθρο. Ξανα-ζωντανέψτε την και Σεβαστείτε την. Γιατί αυτό που συμβαίνει είναι ερήμωση και Εθνική αιμορραγία.

Επιστρέψτε στη Γη σας, στην ιδιαίτερη «πατρίδα» σας και στο χώρο σας. Εκεί που (κυρίως εξ αιτίας του «εμφύλιου») ξεριζωθήκατε άλλοτε.

Η Γη είναι Μητέρα μας. Είναι η Δή-μητρα. Πρέπει να την ξανασεβαστούμε, όχι με λόγια αλλά με έργα. Κι αυτή θα μας ξανα-μυήσει όπως άλλοτε.

Ασφαλώς γνωρίζουμε πως η επάνοδος στις «ρίζες» μας: Δεν είναι εύκολη. Τα στοιχειακά και τα πνεύματα του βουνού και της χαράδρας, που τα εγκαταλείψαμε χρόνια, δεν είναι καθόλου φιλόξενα. Δυσπιστούν σφόδρα απέναντί μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι του θερμοκηπίου των πόλεων, αδυνατούν να ζήσουν πάνω από λίγες ημέρες σε «έρημους» ανοιχτούς χώρους.

Τους προειδοποιούμε: Αποκλείεται να ζήσουν «στην επαρχία» χωρίς ικανή και αληθινή Πνευματική κοινοβιακή κάλυψη. Χωρίς αυτή και χωρίς εσωτερικό εξαγνισμό (εγκατάλειψη κάθε εγωϊστικής προβολής) θα…«ρημάξουν» κυριολεκτικά. Γιατί, εκεί, κανείς δεν θα «θαυμάσει» το «ταλέντο», το «πνεύμα» και την «προσωπικότητά» τους! Μπροστά στα βουνά, τον ουρανό και τ’ άστρα θα μοιάζουν μ’ ένα Τίποτα – κι αυτό, ελάχιστοι το αντέχουν. Νοιώθουν ακυρωμένοι. Εκεί πρέπει να «ξεχάσουν τα καλά τους έργα και να δείχνουν τις αμαρτίες τους» (Βούδας). Συνεπώς μόνο όσοι θα αποδεχθούν το Πλατωνικό (και Πυθαγόρειο) φιλοσοφικό αξίωμα «Πέθανε πριν πεθάνεις» μπορούν να ζήσουν εντελώς ανώνυμα – όπως τα πουλιά και τα λουλούδια.

Β’. ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΞΕΩΣ

Αυτός ο Νόμος είναι κυρίαρχος στο παρόν ηλιακό σύστημα. Αλλά παραβιάζεται περισσότερο και κακοποιείται.

Απλά σημαίνει: Να μαγνητοκαλείς τις κοσμικές ενέργειες που σου ταιριάζουν, ώστε να μπορέσεις να εκδηλώσεις, όσο γίνεται περισσότερο, το μικρο-θείο που έχεις μέσα σου. Όλα τα ταλέντα που κομίζεις στην μακρά γήϊνη διαδρομή σου και όλες τις έμφυτες και εγγενείς ικανότητές σου – τόσο για σένα όσο και για τους άλλους που θα ωφεληθούν.

Αντ’ αυτού παρεμβαίνουν οι «σκοπιμότητες» και παρεμποδίζουν την εμπραγμάτωση ή το φτάσιμο του εξελικτικού Σκοπού. Έτσι οι πάμπολλες αλυσίδες των σκοπιμοτήτων φράσσουν τη θέα της Μοναδικής πραγματικότητος. Το φτάσιμο στην Ενιαία Ζωή! Γιατί ο Νόμος της Έλξεως σημαίνει έλξη που οδηγεί σε Ενότητα και των τριών κόσμων: αισθητού – λεπτοφυούς και πύρινου.

Χωρίς σεβασμό, συμμόρφωση και ορθό χειρισμό αυτού του μεγάλου νόμου δεν γίνεται απολύτως τίποτα.

Γιατί:

- Αυτός ο Νόμος ρυθμίζει τις ορθές επιλογές στους γάμους και στην έλευση, από τον λεπτοφυή κόσμο, των τέκνων. Γιατί συνεπιφέρει αρμονία των φυλετικών πόλων.

- Αυτός ο Νόμος διασφαλίζει την ορθή επιλογή των κατάλληλων Κυβερνητών. Γιατί συνεπιφέρει αρμονία των κοινωνικών πόλων (ή τάξεων) που είναι η μεγάλη τέχνη της πολιτικής.

- Αυτός ο Νόμος ελκύει και συνενώνει αρμονικά το 4^ο Ανθρώπινο πεδίο με το 5^ο πεδίο των Ψυχών (Αγγέλων ή Δαιμόνων ή Δαημόνων). Κι έτσι δημιουργεί τους Νέους Ουρανο-γήϊνους λαμπρούς Πολιτισμούς.

- Αυτός ο Νόμος της Ελξεως (ή της «Κλήττας και Φάενας» - επικλήσεις και εφελκύσεις) δημιούργησε άλλοτε τα φαεινά Μυστήρια σ’ όλη τη Γη: Από το μακρινό Ναό «ΙΜΠΕΖ» έως εκείνον των Μεγάλων Καβείρων της Σαμοθράκης και της Ελευσίνας.

Αλλά θα επανέλθουμε επάνω στον «Κλεισώνυμο». Γιατί είναι αδύνατον να τον…Αναστήσουμε Σημαντικά σε τόσο σύντομο χρόνο και χώρο.

8. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΥ»

                                      Β΄

Ποιός είναι και τι σημαίνει ο «Κλεισώνυμος».

Τα μυθολογικά δεδομένα είναι τα εξής:

Ο Πάτροκλος παίζοντας («εκ παιδιάς») σκότωσε τον Κλεισώνυμο.
Και μετά απ’ αυτό προσέφυγε κοντά στον φίλο του Αχιλλέα.
Τον ακολούθησε στην Τροία όπου και σκοτώθηκε έξω απ’ αυτή, με τις γνωστές συνέπειες.

Κι όμως κανείς σήμερα δεν ασχολείται με τον «Κλεισώνυμο» και το θάνατό του. Λες και είναι μικρής σημασίας, ενώ είναι μεγίστης.

Εμείς οφείλουμε να τον γνωρίσουμε, να τον τιμήσουμε (διαλογιζόμενοι επ’ αυτού) και να τον Αναστήσουμε σημαντικά, στο βαθμό που το μπορούμε. Κι αυτό θα κάνουμε τώρα.

«ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ» ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Οι Σοφοί Αρχαίοι (απανταχού της γης) συνέδεαν πρόσωπα με ιδέες, αριθμούς και σύμβολα.

Και πρέπει να κατανοηθεί καλά γιατί προέβαιναν σ’ αυτή την λειτουργική ενότητα και διασύνδεση.

Αυτό το έκαναν γιατί είχαν κατανοήσει πως υπάρχουν τρία επάλληλα πεδία ύπαρξης ή συνύπαρξης:

1^ο. Το πεδίο των Αρχετύπων ή των «όντως όντων».

2^ο. Το ενδιάμεσο υποπεδίο των λεπτοφυέστερων «Κυανοτυπιών».

3^ο. Το δικό μας πεδίο των ενσώματων και ένυλων «όντων».

Στο 1^ο πεδίο τα όντως όντα διαθέτουν πληρότητα και είναι εξωχρονικά. Δεν υπόκεινται σε θάνατο.

Στο 2^ο πεδίο τα λεπτοφυή όντα, έχουν διαχρονική υπόσταση (διαρκούν) αλλά υπόκεινται σε απροσδιοριστία.

Και στο 3^ο πεδίο (το δικό μας) υπόκεινται όλα σε εντροπία (ή θάνατο).

Στο 1^ο πεδίο υπάρχουν τα «Ιδεατά Όντα».

Στο 2^ο πεδίο τα «Μαθηματικά» Όντα. Εκεί παραμένουν, ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ψυχές οι ικανές για κανονική «Μα-θητεία». Κι αυτό σημαίνει η λέξη «Μαν-θάνω»: Είμαι σε νοητική θέση να συναναστρέφομαι του «Μάνες», τους Σκεπτόμενους ή «Νεκρούς». Γι αυτό και το Μαντείο εσήμανε στον Ζήνωνα «να συναναστρέφεσαι τους νεκρούς»: Τους σοφούς, αυτούς που έχουν φύγει από τον αισθητό και ζουν στον Λεπτοφυή κόσμο του Άδη. Γι αυτό και «μετέβαιναν» ζώντες στον Άδη οι ήρωες, για να συναντήσουν τις πιο σοφές ψυχές, του Τειρεσία κ.α.

Στο 3^ο πεδίο, το δικό μας, προσωρινά, υπάρχουν εκείνοι που μετέχουν του «προστυχόντος» ή της «αορίστου δυάδος» (κατά την Πλατωνική ορολογία). Όλη η Σοφή Ανατολή όπως και η Αίγυπτος και η Ελλάδα συμφωνούσαν απολύτως πάνω στην εξής κοσμο-θεώρηση:

Το Σύμπαν έχει «γεννηθεί» και υπάρξει όχι μια φορά, τη δική μας, αλλά πολλές προγενέστερες φορές και θα ξαναϋπάρξει ασφαλώς πάμπολλες άλλες. Και για μεν τα Οντως Οντα (ή Ιδεατά ή Αρχετυπικά) δεν υπάρχει καθόλου χρόνος, αλλά πάντα Αεί Παρόν. Αυτά, βιώνουν το Αιώνιο Τώρα. Είναι Μακάρια-Ευδαίμονα-Αείζωα και Αείπυρα. Είναι Πύρινα Οντα.

Εκεί θα φτάσουμε, κάποτε, κι εμείς μετά από πολλές δοκιμασίες και συνειδησιακές διευρύνσεις ή «Μυήσεις». Γι αυτό, εμείς που βρισκόμαστε βυθισμένοι στη θάλασσα του Χρόνου (εξ αιτίας της αρχαίας μας «αποστασίας» από το Άχρονο) πρέπει:

Να μάθουμε να συναναστρεφόμαστε τους ενοίκους των Λεπτοφυέστερων, ενδιάμεσων, πεδίων, για να διευρυνθούμε συνειδησιακά όσο μπορούμε περισσότερο.

Αυτήν την αναγκαιότητα διεύρυνσης εξυπηρετούσε, μεταξύ άλλων, και ο «Κλεισώνυμος» ή οι Κλείδες των Ονομάτων.

Γιατί την σημαντική περίοδο που ζούσε ο Κλεισώνυμος (δηλαδή κατανοούσαν την σημασία των Λέξεων δυνάμεως) άνοιγαν οι Πύλες (επτά στην Ελλάδα) και επιτρεπόταν στους Σημαντικούς Γνώστες η συναναστροφή με τους Πλούσιους σε Σοφία ενοίκους του Άδη. Αυτοί ήσαν οι αληθινοί Μαν-θάνοντες.

ΠΩΣ «ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ» ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΤΡΟΚΛΟ» Ο ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ

Η έπαρση για το («ημέτερο») Πατρικόν Κλέος, «σκότωσε» τον Κλεισώνυμο: Την γνώση των κλειδιών (των ήχων, των κραδασμών και της προσωδίας των λέξεων δυνάμεως) που άνοιγαν τις πύλες επικοινωνίας με τον ενδιάμεσο Λεπτοφυή κόσμο των ψυχών στον Άδη.

Γιατί αυτός που επαίρεται για το Πατρικό του Κλέος και παιδιαρίζει κυριολεκτικά πάσχει από διανοητικό παιδισμό παραγνωρίζοντας την σημαντική αξία των Λογοδυναμικών κραδασμικών ηχοχρωμάτων. Έτσι αποχτά «Αχίλλειο Πτέρνα» ή γίνεται στενός φίλος του «Αχιλλέα».

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ»

Θα προβούμε εδώ στην διατύπωση ενός σημαντικού «παράδοξου». Η «Αχίλλειος πτέρνα» είναι στα Χείλη του Αχιλλέα και όχι στα πόδια του. Κι αυτό, ξεκάθαρα, σημαίνει πως όποιος δεν κατανοεί τις:

Κλείδες των Ονομάτων ή τον «Κλεισώνυμο». 
Ακόμα κι αν είναι «λιγύρων αγορητής» (εξαιρετικός αγορητής ή ρήτορας) αυτός διαθέτει:

«Αχίλλειο πτέρνα»

Γι αυτόν ισχύει αυτό που είπε ο Βούδας:

       «Μοιάζει όπως η σούπα και το κουτάλι. Το κουτάλι προσφέρει τη σούπα, αλλά   

        το ίδιο δεν την γεύεται». Το ίδιο, ακριβώς, κάνει και όποιος έχει «Αχίλλειο πτέρνα»:

Προ-σ-φέρει (εκφέρει) εξαιρετικά νοήματα, αλλά ο ίδιος δεν τα «γεύεται»,   
δηλαδή δεν κατανοεί πλέον τη σημασία τους.

Κι αυτό έγινε την «εποχή» που προτάθηκε (προτιμήθηκε) η έπαρση για το Πατρικόν  Κλέος.

Και έτσι χάθηκε ή λησμονήθηκε ή «Σκοτώθηκε», από…διανοητικά παιδιαρίσματα ο «Κλεισώνυμος». Δηλαδή από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούν τις λέξεις όχι σαν έλξεις (Λέξη-Έλξη) Ιδεών, αλλά απλώς για να παίζουν μαζί τους.

Ξεκάθαρα ειπωμένο:

Από τότε που άρχισε να κυριαρχεί η μορφή του περιεχομένου.
Η «ρητορεία» και η «λογοτεχνία» της Σημαντικής.

          

Εδώ ξαναθυμίζουμε γνωστή ρήση του Ηράκλειτου:

                   «Ο Άναξ ου το μαντείο το εν Δελφοίς, ούτε λέγει,

                    ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει».

Αυτοί όλοι (όσοι «σκότωσαν» τον «Κλεισώνυμο») προτίμησαν πλέον να:

                    Μην σημαίνουν (τα σημαντικά μόνο)

                    Ούτε να κρύπτουν (σιγούν)

                    Αλλά να λέγουν.

Και βέβαια να επαίρονται για το «Πατρικόν (τους) κλέος» ή τον «Πάτροκλο».

Αυτή είναι (από-κρυπτογραφημένη) η σημασία (αν έχει) της «Αχιλλείου πτέρνας». Έτσι βέβαια «σκοτώθηκαν» από την Μνημοσύνη μας:

- Οι Σημαντικές Λέξεις Δυνάμεως. Γιατί ασφαλώς υπήρχαν και υπάρχουν.

Κι αυτό, μεταξύ άλλων, το υπαινίσσεται:

     Η πρόκριση ως «Καλλίστης» της Αφροδίτης από τον Πάρι ή «Αλέξανδρο»

      [: Τον Πάρ-ιδα που γνωρίζει, στην «Ιδη», το (Σημαντικό) φως των

      λέξεων].

     Υπαινιγμός πως οι Λέξεις Δυνάμεως ήρθαν από την «Καλλίστη» (για μας

      τους ανθρώπους) Πλανητική Αφροδίτη.

 -    Γι αυτό αργότερα:  «απέσβετο γαρ και λάλον ύδωρ».

 -    Γι αυτό χάθηκε και η Προσωδία.

 -  Γι αυτό ξεχάστηκαν όλες οι «Επωδές» (που άλλοτε θεράπευαν την Ομηρική Εποχή). Κι εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως είμαστε εμείς (το 1974 στην «Παγκόσμια Καλή Θέληση») που επισημάναμε σε ομιλία μας πως ΟΜΗΡΟΣ σημαίνει: ΟΜ-Ηρωος. Ο ήρωας του ΟΜ.

      Γιατί, έως τότε, κυρίαρχος ήταν ο ήχος του «ΤΑΥ».

      Και πρώτος ο Μεγάλος Μύστης «Ομηρος» συνέδεσε   

      λειτουργικά και σημαντικά τους δύο κυρίαρχους ήχους

      ΤΑΥ – ΟΜ.

      Και επεσήμανε την αναγκαιότητα μεταβάσεως της   

      «Ωραίας Ελένης» (της Ωριμης Νοήσεώς μας) από τον:

ΤΑΫΓΕΤΟ (ΤΑΥ-ΗΓΕΤΗ) στον:

                          ΟΜ-ΙΛΟ (ή το ΙΛΙΟΝ).

9. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΥ»

                                            Γ΄

Επισημάναμε την αξία του ορθού χειρισμού του Νόμου της Οικονομίας και του μεγάλου Νόμου της Έλξεως. Μένει η επισήμανση του επίσης μεγάλου Νόμου της Συνθέσεως. Και μετά, τα αναγκαία εξελικτικά βήματα που πρέπει να διανύσουμε για την Σημαντική Ελληνική Ανάσταση του «Κλεισώνυμου». 

Για να καταλάβουμε τον Νόμο της Συνθέσεως πρέπει προηγουμένως να κατανοήσουμε την θεωρία της Εκπορεύσεως. Αυτό σημαίνει, απλά, ότι προηγείται η Διασπορά και κάθοδος των ορατών ιδιοτήτων του Θείου Ενός ή της Ενιαίας Ζωής.

Μέσα από τη Μεγάλη Σιωπή ή Θεία Νύχτα (ή την «Πραλάγια») κάποια Κοσμική αυγή αρχίζει η έκχυση η ενεργειακή και από το Κοσμομαγνητικό κέντρο βαίνει έξω και κάτω.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μόνο σιωπή μπορούμε να τηρήσουμε πάνω στα κίνητρα της απανταχού θείας εξάπλωσης. 

Ποιητικά μπορούμε να πούμε: Γιατί ο Θεός θέλησε να γίνει Αρκάδιος ΠΑΝ. Κι αυτό σημαίνει: Γιατί ο Θεός θέλει να διαπνέεται από Εγκαρδιότητα για τα πάντα. Θέλησε να διαμοιράσει τον Μεγάλο Πανεαυτό του σε μια απέραντη διάπυρη Παντοκρατορία. Ετσι άρχισε να κατοικεί ο Θεός (όπως το κατανόησαν όλοι οι Προσωκρατικοί Ελληνες Φιλόσοφοι μαζί με τους Ινδούς Γυμνοσοφιστάς) και στις ελαχιστότατες ζωϊκές «αρχές» ή έσχατα «στοιχεία» ή «άτομα».

Διάπυρος και Παμμέγιστος Εκείνος διαμοιράστηκε, ελαχιστοποιήθηκε για να ενδοβληθεί και να «κρυφτεί» μέσα στον «πυρήνα» όλου του μικρόκοσμου! Γιατί το θέλησε αυτό; Ίσως, για να ενεργούμε και εμείς καθ’ ομοίωσή του: Να αγαπάμε, να εισερχόμαστε και να περιθάλπουμε και το παραμικρό «ψίχουλο» της όλης Κοσμο-δημιουργίας. Ίσως, για να μας δώσει ένα καίριο, πιστό και οφθαλμοφανές υπόδειγμα: Πώς ενεργεί η Θεία Μεγαλοσύνη-εισερχόμενη στον πυρήνα των πάντων, για να τα μεταμορφώσει έσωθεν.

Τον Σκοπό της Θείας Διασποράς τελικά θα τον μάθουμε όταν τελειωθούμε. Δηλαδή όταν γίνουμε ικανοί να Ενοποιηθούμε τελεσίδικα με το Παν ή το Κοσμικό Όλο. Αυτή είναι η Θεωρία της Εκπορεύσεως. Σαφώς, προελεύσεως Ανατολικής. Γιατί ανήκει στην Πέραν των Ιμαλαΐων Σχολή, στην οποία θήτευσαν αρκετοί Μεγάλοι Έλληνες, όπως οι Πυθαγόρας – Δημόκριτος – Απολλώνιος Τυανέας κ.α.

Αυτήν, ακριβώς, την «Θεωρία της Εκ-πορεύσεως» αναπτύσσει μυθολογικά και ποιητικά ο Πλάτων στο «Συμπόσιό» του.

                           

                     «Πόρος» είναι το Εύ-πορον Κοσμομαγνητικό Κέντρο.

                     «Πενία» είναι η περιφέρεια αυτού του Κέντρου.

 «Κήπος του Δία» είναι: Ο Αιθέρας ή το Ενδιάμεσο υποπεδίο μεταξύ των επτά:

1.   Λογοϊκό.

2.   Μοναδικό.

3.   Πνευματικό.

4.   Αιθερικό.

5.   Νοητικό.

6.   Συγκινησιακό.

7.   Φυσικό.

Τα 3 κατώτερα υποπεδία (5-6-7) είναι υλικά και «πένονται». Τα 3 ανώτερα (1-2-3) είναι Εύπορα Πνευματικά. Και στο μεσαίο (το 4^ο) ή Αιθερικό υπάρχει ο «κήπος του Δία». Γιατί, ως γνωστόν, ο Δίας είναι «αιθέρι ναίων» και «αιθεροβάμων». Εκεί, στον Αιθερικό «κήπο του Δία» γεννιέται (μέσα στον Ανθρωπο) ο «Έρωτας» της Αθανασίας. Γεννιέται δηλαδή ο Έρωτας αποκτήσεως των «Πτερών» της Ενάδας μας προς επάνοδο στο Κοσμομαγνητικό-Αρχαϊκό-Κέντρο από το οποίο κάποτε ξεκινήσαμε το Συμπαντικό μας προσκύνημα.

Αυτά επισημαίνονται λοξιακά, γιατί ο Πλάτωνας είχε δώσει τον αυστηρό «Σοδάλιο Όρκο» όλων των Μυημένων –τότε. Κι αυτός συνεπαγόταν το τίμημα του θανάτου σε κάθε ανοικτή (όπως προβαίνουμε τώρα εμείς) ανακοίνωση.

Σήμερα όμως πολλά άλλοτε «τρομερά Μυστικά» μπορεί να διαλαληθούν «από τις στέγες των οικιών». Μόνο που τώρα –φευ– αδρανοποιήθηκε τόσο η (Ανώτερη) Νοητική πρωθύλη προς όφελος της κατώτερης, που μοιάζει σαν να μιλάς σε «ώτα μη ακουόντων» ή σαν να μιλάς στην «Έρημο».

Ελάχιστοι, –φευ– δίνουν προσοχή στις σημαντικές μεγάλες Αλήθειες. Κι ακόμα πιο λίγοι τις κατανοούν και ρυθμίζουν σύμφωνα μ’ Αυτές την εδώ βραχύβια πορεία τους.

Ήταν εντελώς απαραίτητη η κατανόηση της «Θεωρίας της Εκ-πορεύσεως», για να συνειδητοποιηθεί ο επακόλουθος μεγάλος Νόμος της Συνθέσεως. Γιατί αυτός σημαίνει πως έρχεται ο κατάλληλος χρόνος όπου κάθε ώριμη «Μονάδα» διακατέχεται πλέον από τον Έρωτα της Επιστροφής στο Μαγνητικό Κέντρο από το οποίο άλλοτε ξεκίνησε την έξοδό της προς την Κοσμική Περιφέρεια και τις Βιο-περιφορές της.

Ακόμα πιο σημαντικά: Αυτό συμβαίνει, δηλαδή εμπραγματώνεται, μέσω της μεγάλης Μυητικής Έκτης Διαδικασίας, ή της Έκτης Μούσας.

                                             Κι αυτή  είναι η 6^η Μούσα

                                                          ΕΡΑΤΩ

                                                Η Μούσα του ΕΡΩΤΑ

Αναγραμματίστε τις δύο λέξεις και θα δείτε πως είναι, ad hoc, ίδιες. Κι αυτό, γιατί στην Εκτη Μύηση (6^η) «ρίπτεται ο κύβος» ή Αποφασίζεται η Κοσμική Επιστροφή του Εκτο-μύητου.

 Έτσι αρχίζει, «τω όντι», να εμπραγματώνεται η «Σύνθεση», «των ελαχιστοποιημένων ενοτήτων σ’ ένα θαυμαστό Όλο» όπως ποιητικά και όμορφα το απέδωσε ο Ρόμπερτ Μπράουνιγκ. Αυτούς τους 3 Μεγάλους Νόμους πρέπει να γνωρίζουμε και να σεβαστούμε, εφαρμόζοντάς τους, και εμείς οι Έλληνες.

Και τώρα: Πώς θα Αναστήσουμε τον «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟ»

Το πρώτο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως οι Μυημένοι Έλληνες (και οι περισσότεροι και μεγαλύτεροι ήσαν Μυημένοι) μιλούσαν και έγραφαν: Λοξιακά ή Απολλώνια ή Σημαντικά. Με μόνη την «γραμματική» ερμηνεία είναι αδύνατον να κατανοηθούν. Χάνουμε τον χρόνο μας και, το κυριότερο, προκαλούμε την πλήξη, την βαριεστημάρα, την ανία και το χασμουρητό και την αποστροφή των νέων γενεών.

Κάθε νέος βαριέται κάθε ασήμαντο «διδάσκοντα». Πρέπει να πάψουν να «διδάσκουν» όλοι όσοι δεν κατανοούν οι ίδιοι αυτά που «διδάσκουν». Κι αυτό το Αξίωμα πρέπει να εφαρμοστεί και από τους «Ακαδημαϊκούς» ή «Πανεπιστημιακούς», όπως και από τις «Λεγεώνες» των αυτο-κηρυγμένων «δασκάλων» που επέπεσαν επάνω στην «Λεία» της Αρχαιο-Ελληνικής Γραμματείας και την…λυμαίνονται!

Τόσοι αστοιχείωτοι «σοφοί» δεν είχαν ξανα-εμφανιστεί… όσοι στις ημέρες μας. Αλλά αυτό σημαίνει δύο τινά:

                       1^ον. Ότι «φλέγονται» αρκετοί να μάθουν για την αξία των

                              Αρχαίων Ελλήνων και

                       2^ον. Πως αυτό το ρεύμα το «έπιασαν» στον αέρα οι απανταχού

                              «Αεριτζήδες» και…οργίασαν πάνω στον ανοργάνωτο νου των

                              αφελών.

Ουσιαστικά συμβαίνουν τρία τινά:

                       1^ο. Απληροφόρητοι «Υπουργοί» εκδίδουν άσχετες «εγκυκλίους».

                       2^ο. Απληροφόρητοι πολίτες περιφέρονται προς απόκτηση όποιου

                             «διπλώματος» για το «ζην».

                       3^ο. Απληροφόρητοι «ζηλωτές», σαν πτητικά έντομα,

                            προσφεύγουν σε όποιο «άνθος» για.. «νέκταρ» και «ευ ζην».

Και μέσα σ’ αυτό το διανοητικό Χάος ερχόμαστε εμείς να προτείνουμε την: Σημαντική Ανάσταση του «Κλεισώνυμου». Μεγάλο τόλμημα σίγουρα, αλλά το μπορούμε.

    10. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΥ»

                                                Δ΄

Για να υπάρξουν παιδιά και πεδία πρέπει να υπάρξει Ουράνιος Γάμος.

Και η Μουσική των Σφαιρών είναι η Γαμήλια Μουσική.

Κάθε ανθρώπινο, υπερανθρώπινο ή πλανητικό κατόρθωμα συμβάλλει στην «Μουσική κατά μοίραν» και εναρμονίζεται με την Μουσική των Σφαιρών. Η Κοσμική ισορροπία διασφαλίζεται μέσω της αριθμητικής, γεωμετρικής και αστρονομικής αρμονίας. Στο βάρος της άγνοιας, που είναι μεγάλο, αντιδοτεί και το ελαττώνει η γνώση, η εγκαρδιότητα και η έκσταση.

Η γνώση αφορά την κατανόηση των αιτίων.

Η εγκαρδιότητα αυξάνει την Ομαδική συνειδητότητα.

Και η έκσταση οδηγεί στη σημαντική εποπτεία.

Οι δύο Μουσικές «κατά μοίραν» - και «κατά κόσμον» ανάγονται και ενώνονται σε Μοιρο-κοσμική Μουσική. Ο ρυθμός και ο αριθμός είναι η κοινή αιτία παραγωγής του ήχου. Γιατί ο  αριθμός διευθύνει και κατευθύνει τον ήχο. Ο αριθμός είναι η αιτία του εκδηλωμένου Σύμπαντος. Είναι η βάση της μορφής. Γι αυτό πρέπει να κατανοήσουμε καλά πως υπάρχει, ενδοβεβλημένη, παρουσία αριθμών:

                 Στους ήχους, τις λέξεις και τα γράμματα.

Ο Κύριος όλων των Αρχών (και των επτά) εκπέμπει ορθά τους ήχους και των επτά «φωνηέντων», παράγοντας εκπληκτικά αποτελέσματα.

Οι επτά Αρχές είναι:

Απόλυτη – Αρχετυπική – Πνευματική – Ενορατική – Νοητική – Αστρική – Στοιχειακή.

Στόχος των Σκοτεινών δυνάμεων επί γης είναι η αποχώρηση και ο χωρισμός του ανθρώπου απ’ όλες τις Γαμήλιες Μουσικές Επουράνιες Ενώσεις.

Γι αυτό κύρια επιδίωξη των Σκοτεινών είναι η παραφωνία. Η αδυναμία κατανοήσεως της μεγάλης αξίας των σημαντικών ήχων και των αναλογικών κραδασμών.

Έργο κύριο όλων των Θεών, ιδίως του Απόλλωνος και των 9 Μουσών, είναι η παραγωγή Ειρηνικής Μουσικής. Κατάλληλης όχι μόνο για τις Θεϊκές συνελεύσεις, αλλά και για τους χαιρετισμούς των ανατολών και δύσεων του ηλίου (γιατί κατ’ αυτάς εξισορροπούνται τα πολικά αντίθετα και κυριαρχεί η αρμονία).

Παν-Ερμής-Απόλλων-Ορφέας-Ανουβις-Οσιρις-Θωθ-Βισνού-Κρίσνα… πάντες ήσαν «άνδρες αοιδοί», «εκ Διός βασιλήες» (τουλάχιστον οι Ελληνες).

Όλοι δε συνιστούσαν να μην χρησιμοποιούμε τις ιερές λέξεις ματαίως. Ούτε βεβαίως ανίδεοι ή «θυμωμένοι», γιατί μπορεί να στραφούν εναντίον μας και να κάνουν κακό σ’ εμάς ή σε όσους δείχνουμε ενδιαφέρον.

Πρέπει να κατανοήσουμε καλά πως υπάρχουν αντιστοιχίες μεταξύ χρωμάτων, ήχων και αριθμών.

Κάθε χρώμα εκπέμπει ένα ήχο και κάθε ήχος ένα χρώμα. Γι αυτό, για να φτάσουμε στην ένδοξη Λευκότητα ή στον Άηχο Ήχο πρέπει: Να βλέπουμε τον ήχο και να ακούμε το χρώμα.

Πρέπει να κατανοήσουμε την σημαντική αξία της «Τετρακτυΐας» στην οποία ορκιζόντουσαν οι Πυθαγόρειοι.

Οι 4 πρώτοι αριθμοί αν αθροιστούν μας δίνουν το 10. Κι απ’ αυτό προέρχεται το Αριθμητικό Άπειρο. Η Θεία Φιλότης όμως (Θεία συμπόνια και ευσπλαχνία) είναι η Συνένωση ή Σύνθεση των άπειρων κομματιών (ή αριθμών) σε Δέκα (10) Αριθμούς ή «Κεφαλές» του «Αμιτάμπα». Αυτού που απέτυχε στον όρκο του να κάνει την Ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει (εντός ορισμένου χρόνου) πως έχει μέσα της τον Πνευματικό Εαυτό της. Έτσι ο «Αμιτάμπα» έσπασε την κεφαλή του σε άπειρα κομμάτια. Αλλά από συμπόνια του Θείου Μεγάκοσμου ενώθηκαν σε «10». 3 Λευκά και 7 με τα χρώματα του πρίσματος.

Και όλοι εμείς (όλη η Ανθρωπότητα) καλούμαστε: Για να φτάσουμε στα «3 Λευκά» (ή στη δική μας Λευκοθέα που έριξε τον πέπλο της και έσωσε τον Οδυσσέα) να συνενώσουμε πρώτα τα 7 ηχο-χρώματα του πρίσματος ή της πρισματικής, επταδιάστατης, ύπαρξής μας.

Δύσκολο;

Δεν είναι, αν συνειδητοποιήσουμε τα εξής:

Έχουμε, καλώς-κακώς (δεν έχει εδώ σημασία) πέσει μέσα στον «Χρόνο».    

Για να τον υπερβούμε (και εξελικτικά αυτό οφείλουμε όλοι να κάνουμε) πρέπει: Να συνειδητοποιήσουμε τις 7 ακτίνες του Ήλιου.

Γιατί αυτές ρυθμίζουν όλο τον υφήλιο χωρο-χρόνο μας.

ΩΡΑ σημαίνει Ω-Ρά (Ήλιος).

Κάθε «Ώρα» κομίζει 7 Δ-ώρα. Πρέπει να δρέπουμε (συνειδητοποιούμε) τα 3 ανώτερα Δώρατα οποία φέρνει κάθε «ώρα». Τα 3 ανώτερα Δ-ώρα έχουν άμεση σχέση με τον Τρίποδα του Απόλλωνα στους Δελφούς, με το:

Ωραίον – Αληθές – Αγαθόν

Δρέποντας αυτά τα 3 Δώρα (αν μπορούμε κάθε ώρα) υπερβαίνουμε τον Χρόνο. Γιατί μας παραχωρήθηκε πολύς Χρόνος, ακριβώς για να μάθουμε όλοι πώς να τον υπερβούμε και να γίνουμε, όπως τα «όντως όντα» κι εμείς Ά-χρονοι και Ά-χρωμοι ή Λευκοί.

ΠΟΙΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΔΟΘΗΚΕ  ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Σε όσους έχουν βαθειά συνείδηση του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, δόθηκε ένα Μεγάλο προνόμιο, από το ίδιο το Κοσμικό Διάστημα. Κι αυτό το Προνόμιο είναι η Ελληνική ΛΟΓΟΔΥΝΑΜΙΚΗ.

Εδώ, με την ευλογία και την άδεια του ΙΛΑΡΙΩΝΑ, του Μεγάλου Έλληνα Διδασκάλου, θα αποκαλύψουμε σε όσους το αγνοούν (όπως όλοι οι «Ακαδημαϊκοί»...) το εξής Σημαντικό γεγονός:

«Κάποτε ήρθαν Μεγάλα Όντα από το Μακρινό Διάστημα στον Όλυμπο. Και αυτά (που θεωρήθηκαν «Θεοί» εμπλούτισαν την κλητική Ελληνική Γλώσσα με Λέξεις Δυνάμεως».

Κι εμείς προσθέτουμε: Αυτός ακριβώς ήταν ο μεταγενέστερος «Κλεισώνυμος» (οι Κλείδες των Ονομάτων Δυνάμεως) που «σκότωσε εκ παιδιάς» ο Πάτροκλος.

Γι αυτό ο Μεγάλος Μύστης Όμηρος βάζει τον ίδιο τον Απόλλωνα να είναι κατά του «Πάτροκλου». Θυμίζουμε δε σε όλους όσους διαβάζουν το παρόν πως:

                Ο «Πάτροκλος» έπεσε με 3 χτυπήματα:

                                          1^ο. Του Απόλλωνος

                                          2^ο. Του Εύφορβου

                                          3^ο. Του Εκτορος

Ο ίδιος ο Απόλλων «δεινός» στη φωνή και οπλισμένος με την «Αιγίδα του Δία» προειδοποίησε («δεινά Ομοκλήσας») τον Πάτροκλο πως δεν είναι γραφτό να πέσει η Τροία από το χέρι του. Ενώ ο Πάτροκλος πολεμά «σμερδαλέα ιάχων» (με τρομερές ιαχές – κραυγές). Ενώ η φωνή των Ηρώων είναι «ηδυεπής». Γιατί ο Ήρωας είναι «βοήν αγαθός».

Αυτά οφείλουμε να τα στοχαστούμε, όσοι ενδιαφερόμαστε, όχι για να κάνουμε το «κομμάτι» μας, αλλά για την Ανάσταση της Σημαντικής Ελληνικής Γλώσσας. Πρέπει να τα κατανοήσουμε βαθιά, τόσο με την κάρα όσο και με την καρδιά μας.

Η Ελληνική γλώσσα – όπως και η Σανσκριτική – έχει Θεϊκή καταγωγή.

Αυτός που αγνοεί ή κακοποιεί την σημαντική της εμβέλεια, αποκόπτεται από το Πνευματικό Διάστημα. 

Ο Λόγος είναι Σύνθεση και των 7 δυνάμεων, ακτίνων και πεδίων. Μόνο ο αληθινά Πνευματικός Άνθρωπος έχει σχέση μαζί Του. Ο Λόγος ευ-λογεί μόνο τα μαργαριτάρια των ανθρωπίνων υπάρξεων και το άρωμά τους. Ο Λόγος ευ-λογεί τον Ιερό έρωτα, επισημαίνοντάς του: «είμαι μέσα σου και είσαι μέσα μου». Ο Λόγος μαγνητοκαλεί την Κοσμική Αγάπη και την μεταβάλλει σε ευεργετικά ηχοχρώματα. Ο Λόγος συνενώνει τα εσωτερικά αιθερικά μας κέντρα με τα Μεγακοσμικά τους Πρωτότυπα. Ο Λόγος μας φέρνει σ’ επαφή με Αρχές και «Αρχεία» διαφυλαγμένα μέσα στο Ιδεο-Διάστημα. Ο Λόγος αφαιρεί όλους τους πέπλους για να βλέπουν οι Επόπτες-Μύστες κατάματα τα αληθινά πράγματα. Ο Λόγος συγχωνεύει όλους τους Θεούς σε Έναν - Ανεκδήλωτο – στο τέλος κάθε μεγάλης περιόδου εκδηλωμένης δράσης. Ο Λόγος ευλογεί όλους τους αγώνες τους «Στεφανίτας» και όχι τους «Χρηματίτας», όπως τους διέκριναν στην Σπάρτη του Λυκούργου (Και γνωρίζουμε πως ο Βασιλιάς της Σπάρτης προχωρούσε κατά του εχθρού με γύρω του νικητάς εις «Στεφανίτην» αγώνα. Δηλαδή με όσους αμείβοντο διά Στεφάνου). Ο Λόγος ευλογεί την σημαντική διαδικασία της Έκστασης και της Θεοληψίας. Ο Λόγος συνενώνει την Μουσική με την Τοξοβολία, τις ευγενείς ασχολίες των Αρχαίων. Γιατί ο «Αργυρότοξος» Απόλλων αποσκοπούσε στην ανεύρεση του Στόχου. Και ως Λυραοιδός στην σύλληψη του Σκοπού. Γι αυτό ο Ηράκλειτος επισημαίνει: «παλίντονος αρμονίη όκωςπερ τόξου και λύρης». Κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να κατανοούμε το Σκοπό για να αποσκοπούμε στο Στόχο. Κι ο Στόχος είναι η Τελείωσή μας, που θα σημάνει το τέλος του «θανάτου». Ο Λόγος τέλος (αλλά δεν υπάρχει τέλος στα αγαθά έργα του Λόγου) μας προφυλάσσει από τις Σειρήνες. Αυτές που υπόσχονται γνώση, από το Δένδρο της Γνώσης, αλλά δεν δίνουν την γνώση των αιτίων.

Γιατί μόνο ο Λόγος μετατονίζει, με άλματα φωτός:

-    Το σύνηθες σε ασυνήθιστο, και

-    Το άνομον σε νόμιμον.

Γι αυτό και οι Λογοδυναμικοί Ύμνοι των Ελλήνων αποκαλούντο «Νόμοι», αδόμενοι συχνά από Χορό με Λύρα ή Αυλό. Θυμίζουμε δε πως ο μεγάλος Ησίοδος αποκλείστηκε από διαγωνισμό, επειδή δεν γνώριζε να συνοδεύει με Λύρα τις ωδές του.

Καλούμε, συνεπώς, τους απανταχού ΕΛΛΗΝΕΣ να ξανα-ανακαλύψουμε το ζωογόνο Διονυσιακό «Κρασί».

                          Γιατί αυτό είναι η Κράσις Λόγου και Μουσικής.

                   Αλλωστε, Γεωμετρείται ο Διόνυσος και Εκστασιάζεται ο Απόλλων.

                    Γιατί ο Ελληνικός Λόγος ήταν – και κάποτε θα ξαναγίνει -

                                            Α δ ό μ ε ν ο ς  Λ ό γ ο ς.

Το Υπόδειγμα μας το δίνει ο Απόλλων, που συνόδευσε με τη Λύρα του μια Ωδή αδόμενη από τον Ίδιο ή τις 9 Μούσες.

Γιατί ο Λόγος ευλογεί όχι την Χρηματοδοσία αλλά την Χρησμοδοσία.

Και ο ΧΡΗΣΜΟΣ έχει ήδη δοθεί:

                    

                 « Το Πνευματικό Μέλλον θα είναι μία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΒΒΑΛΑ»

Και ο Νοών Νοείτω.

11. ΣΕ ΤΙ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ Ο ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ

Τα αληθινά αξιώματα είναι οι αξίες του πεπρωμένου. Είναι επιταγές που διαβάζονται στο Αστρικό φως και διαβιβάζονται μέσω των σημαντικών Ερμηνευτών, των κατόχων της Ερμητικής Σοφίας. Δεν θα υπήρχε Σωτηρία αν δεν μας ευφλογούσε το Φως του Λόγου. Χωρίς την ευλογία του Κοσμικού Λόγου και της Ιεραρχίας των Λόγων ο άνθρωπος θα ήταν καταδικασμένος. Η Αναίτια Αιτία ή η Αιτία του Αναίτιου ανέθεσε σε όσους προσφέροντο προς τούτο και ήσαν κατάλληλοι, να δομήσουν τον φυσικό άνθρωπο. Αυτή η δόμηση ανατέθηκε σε αγνά Ουράνια όντα. Ενώ σε άλλα, ακόμα μεγαλύτερα, να τον εμψυχώσουν, προικίζοντάς τον με ανώτερη διάνοια προς κατανόηση των Μυστηρίων της Δημιουργίας.

Έτσι υπήρξαν δύο κατηγορίες Δομητών του ανθρώπου:

-        Η πρώτη δημιούργησε το ομοίωμα της δικής τους εικόνας.

-     Και η δεύτερη κατηγορία εμψύχωσε τον άνθρωπο με ανώτερη ώριμη  Νοημοσύνη (την περιβόητη «Ωραία Ελένη») προς το σκοπό κατανοήσεως των Μυστηρίων της Δημιουργίας. 

Μετά την «αποκοπή των γεννητικών οργάνων του Ουρανού από τον Κρόνο»: το πεπερασμένο ή ο Χρόνος διαχωρίστηκε από το Απέραντο ή το Αιώνιο. Κατ’ αυτό τον τρόπο μία κατηγορία όντων κατέβηκε στα κατώτερα (χωροχρονικά) υποπεδία της Δημιουργίας.

Με την πάροδο του Χρόνου διαμορφώθηκαν δύο διαφορετικές ανθρώπινες οντότητες:

-         Η πρώτη αρέσκετο και παρέμενε στην εξωτερική, μορφική,        

ομοιότητα με τους κατασκευαστές κατ’ εικόνα των ιδίων.

Κι αυτό το επισημαίνει η «Ηχώ» και ο «Νάρκισσος», που προκρίνουν την αντανάκλαση και την ηχώ παρά το πρωταρχικό κινούν αίτιον του Παντός.

-         Ενώ η δεύτερη κατηγορία, συνειδητοποίησε πως πρέπει να       προκρίνει, αποδεχτεί και αξιοποιήσει τα αιθερικά, ψυχικά και πνευματικά, άνωθεν αποστελλόμενα δώρα: Για να δυνηθεί σταδιακά να επιστρέψει στα εξωχρονικά Κοσμικά πεδία από τα οποία (με την ανταρσία του Κρόνου) εξέπεσε.

Ευτυχώς η Ελλάδα από της συστάσεώς της και καθ’όλη, σχεδόν, την διαχρονική της πορεία: Προτίμησε (ως άλλη «Πενία») να συνευρεθεί, στους αιθερικούς «κήπους του Δία» μετά του Κοσμικού «Πόρου» για να γεννήσει τον Έρωτα της Αθανασίας.

Κι αυτή μας η σοβαρή επισήμανση, θα αποδειχθεί, γιατί ζυγίζει το ειδικό βάρος του Ελληνικού Πνευματικού εκτοπίσματος.

Και αυτή η σημαντική απόδειξη είναι η διαχρονική εστίαση του καθόλου αισθητικού, ψυχικού, πνευματικού και Κοσμογονικού Ελληνισμού σε μια Ερωτική πλειάδα:

-         Στον Ερωφάνη εντός του Κοσμικού Αυγού.

-         Στην Ερατώ (που αναγραμματίζεται σε Έρωτα), την έκτη Μούσα.

-         Στην Αξίερω των Καβειρίων Μυστηρίων.

-         Στην Διοσκουρική σύλληψη: «Έρως – Αντέρως».

-         Και βέβαια στην Θεά του Έρωτα Αφροδίτη.

Εδώ θα μείνουμε μόνο σ’αυτά τα μεγέθη που προφανώς σημαίνουν:

-         Ο «Ερωφάνης» τον Αστραπιαίο Έρωτα που διασχίζει, ακαριαία, όλο το «Αυγοειδές» Σύμπαν ή την καθόλου Κοσμογονία.

-         Η έκτη Μούσα «Ερατώ» που είναι ισοδύναμη της έκτης Μυήσεως της «Αποφάσεως» όπου «ρίπτεται ο κύβος» και επιλέγεται (από Έρωτα) μία από τις επτά Κοσμικές Ατραπούς.

-         Η «Αξίερως» που προσφέρει την Άξια θέση σε κάθε Μυημένο στα Καβείρια Μυστήρια.

-        Ο «Έρως-Αντέρως», η εναντιόδρομη, ανοδική και καθοδική, Ερωτική εξελικτική και ελικτική ή υπόστροφη οδός.

-         Και η Ερωτική Αφροδίτη, που συνευρίσκεται με τον Ήφαιστο, τον Ερμή και τον Άρη.

         α΄. Με τον τεχνουργό «Ήφαιστο» όπως η Τέχνη με την

              Τεχνολογία.

         β΄. Με τον Άρη, για την Αρμονία των πόλων μέσω πολέμου.

         γ΄. Με τον Ερμή, για την δημιουργία του Θείου Ερμαφρόδιτου,

              που ήταν η απαρχή και θα είναι η τελείωση του ανθρώπου,

              την «7^η Ημέρα» ή 7^ο γύρο, την 7^η φυλή.

Όλα αυτά τεκμηριώνουν επαρκώς πως η Μυθοπλαστική (ψυχοπνευματική) Ελλάδα είναι Ερωτική ή Αξίερη. Όπως, άλλωστε το δήλωναν κατηγορηματικά για τους εαυτούς τους οι φιλόσοφοι Σωκράτης-Πλάτων.

Και τώρα τίθεται το αρχικό ερώτημα: Σε τι μας χρησιμεύει ο Κλεισώνυμος σε όλα αυτά; Η Σημαντική Απάντηση είναι η εξής:

Ολη η Κοσμογονία και όλη η Απανταχού Ορατο-Αόρατη Ζωή είναι: Μυστηριακή Διαδικασία. Ένα Ερωτικό παιχνίδι μεταξύ του Άχρονου και του Έγχρονου. Κι όπως κάθε παιχνίδι, έχει τους κανόνες του και τα αινίγματά του. Και κανένας δεν μπορεί να επιλύσει τα μεγάλα Κοσμικά αινικτά όση γνώση κι αν συσσώρευσε. Γιατί ακόμα και στο σύνολό της η Γνώση ισοδυναμεί με την «Πενία». Και πρέπει η Γνώση – Πενία να συναντήσει τον Ένσοφο Κοσμικό Πόρο, στους αιθερόχυτους κήπους του Δία ή Διαστήματος για να γεννηθεί ο Έρωτας της Αθανασίας ή Αειζωΐας. Κι αυτό ακριβώς επιδιώκει και σ’αυτό στοχεύει η Ελληνική Γραμματεία, μέσω του Ηνίοχου Αρματηλάτη ή Λογοφτέρουγου Κλεισώνυμου.

ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΙ Ο ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ

Το πρώτο που θα μας μάθει ο Κλεισώνυμος είναι πώς να Αστραποβολήσουμε, με σύνθεση των πυρών της ύλης, των πυρών της ψυχής και των πυρών του πνεύματος.

Θα μας προσφέρει την σοφή γνώση των κινήτρων, των μέσων και των σκοπών του Πλανητικού και Ηλιακού μας Λόγου.

Θα μας διδάξει πως οι Κάβειροι – Ηλιακοί Άγγελοι ηχούν τους φθόγγους «καταστροφής» των μορφών ώστε να απελευθερωθεί η ενέργειά τους και να συντελεσθεί ουσιαστική Μεταμόρφωση.

Θα μας διδάξει πως οι Ηλιακοί Άγγελοι ή Κάβειροι είναι εξαιρετικά Όντως Όντα, υψηλής πνευματικής τάξεως και εξευγενισμένης συνείδησης. Πως είναι τα πιο αποτελεσματικά σε εσωτερικές ανελικτικές μεταλλάξεις Πλανητικά Πνεύματα. Γι αυτό και καλούνται, λοξιακά, «Μεταλλουργοί», δηλαδή Μεταλλάκτες της υλικής σε ψυχική και της ψυχικής σε Πνευματική ενέργεια.

Είναι Όντα του Ανώτερου Νοητικού πεδίου και γι αυτό έχουν την πιο απόκρυφη σημασία για τους ανθρώπους. Γιατί Αυτά οδοδεικτούν το Πύρινο Πεπρωμένο μας. Επισημαίνοντάς μας πως πρέπει, κάποια ημέρα, να Αστραποβολήσουμε.

Γιατί δεν μπορούμε, χωρίς τον Κλεισώνυμο (δηλαδή τις Κλείδες των Ονομάτων) να αποκρυπτογραφήσουμε ιερά και σεπτά Ονόματα, όπως της Καβείριας Σεπτάδας που συναποτελείται από:

-         Την Καβειρώ.

-         Την Αξίερω.

-         Την Αξιόκερσα.

-         Τον Αξιόκερσο

-         Τον Καδμίλο.

-         Τον Δάρδανο. 

-         Την Ηλέκτρα.

Γιατί η Σοφή επίγνωση των Ονομάτων Δυνάμεως, όπως τα πιο πάνω, συνεπάγεται και συνεπιφέρει αποτελέσματα: Συνεργατικά, μετουσιωτικά και απελευθερωτικά.

Αναφερθήκαμε στους Καβείρους, όχι μόνο γιατί τα Μυστήρια της Σαμοθράκης βυθίζονται στη Νύχτα του Χρόνου, αλλά κυρίως γιατί τα Μεγάλα Αυτά Όντα είναι οι κύριοι χειρισταί των τριών πετάλων της Συνθέσεως.

Κι αυτός (το επισημαίνουμε για πρώτη φορά εδώ) είναι ο λόγος της Απολλώνιας ή Λοξιακής Σημασίας της «Τρωάδος». Γιατί οι Μυημένοι Κάβειροι που πήρε από την Σαμοθράκη ο Δάρδανος ο Αρκάδιος και τους μετέφερε στην «Τροία», είχαν ακριβώς αυτόν τον προορισμό:

                  Να προβαίνουν σε Σύνθεση των Τριών πετάλων Γνώσης – Αγάπης- Θυσίας.

                  Συνδέοντάς τα με τα τρία αιθερικά κέντρα του Πλανητικού μας Λόγου.

Κι αυτή η Σύνθεση και Διασύνδεση μπορεί να συμβεί μόνο: Με ορθό χειρισμό ορισμένων Λέξεων Δυνάμεως. Δηλαδή με ορθή προφορά και εκφορά της Προσωδίας- χαμένης κι αυτής μαζί με τον Κλεισώνυμο.

Συνεπώς μόνο ο Κλεισώνυμος θα μας βοηθήσει να λύσουμε το τριπλό βαθύ μυστήριο:

-         Της Αυτεπίγνωσης.

-         Των Νόμων της Αυτοέκφρασης.

-         Και της Αλληλενέργειας των τριών πυρών.

Γιατί πολλά νεφελώματα καλύπτουν το Κεντρικό μυστήριο. Και μόνο με την βοήθεια των Καβείρων, που έρχονται από τον Κεντρικό Πνευματικό Ήλιο και από την Καρδιά του Ήλιου, (και που μόνο Αυτοί μπορούν να μας ξαναδιδάξουν τις χαμένες Ιερές Λέξεις και την ορθή προφορά τους) είναι δυνατόν να κατανοήσουμε και επιτελέσουμε το κύριο έργο που προβάλλει σήμερα ενώπιόν μας:

-        Την γνώση προσαρμογής της μορφής στο Πνεύμα

       (και όχι το αντίθετο).

-       Την Αξίερη δόμηση της Ομαδικής Συνειδητότητος σε Παγκόσμια

 κλίμακα. Προς τον σκοπό αύξησης της ψυχικής θερμοκρασίας   

 ώστε να μην μας ξαναπνίξουν τα τεταραγμένα συγκινησιακά  

 ύδατα. Ή να ξαναφήσουμε να «καεί η Τροία».

-        Την συνδόμηση του εξελικτικού τριγώνου γνώσης-σοφής αγάπης-

      αγαθής βούλησης. Και την τελική διάλυσή του ώστε να  

      απελευθερωθούν οι ίδιοι οι Κάβειροι. Αφού πρέπει να

      αντικατασταθούν από εμάς, μέσω της Αρσι-νόης μας. Αυτής που

      μπορεί και πάλι να μας οδηγήσει στο ΣΑΟΣ της εσω-ανελικτικής

      μας Σωτηρίας.

Γιατί πρέπει να γίνουμε (αυτός είναι ο εξελικτικός προορισμός μας) Ηλιακοί Άγγελοι ή Κάβειροι, ενός επόμενου Κύκλου ή Γύρου.

Ο Κλεισώνυμος επίσης θα μας μάθει πως επίκειται, εξελικτικά, η ρήξη ανάμεσα σε Ηλιακούς και Σεληνιακούς Αγγέλους. Γιατί τελικά πρέπει να επέλθει διά-λυση των σχέσεων μεταξύ του Ηλιακού Τριγώνου και του Σεληνιακού τετραγώνου. Κι αυτή ακριβώς είναι η (Σημαντική) επί-λυση του αινίγματος της Σφίγγας, που είναι κράμα Ηλιο-Σεληνιακό, όπως και Ζωδιακό.

Ο  Κλεισώνυμος θα μας μάθει πως οι Ηλιακοί Άγγελοι, που μας εκχώρησαν την ψυχοπνευματική μας υπόσταση, πρέπει να επιστρέψουν Θριαμβευτικά στον ανυψωμένο τόπο (ή στην Νουτοπία τους). Κι αυτό σημαίνει πως οι Σεληνιακοί Άγγελοι (αυτοί που τώρα δεσμεύουν  τον άνθρωπο στην υλοφροσύνη) πρέπει να πέσουν  στο εσωτερικό μας πεδίο μάχης. Γιατί ο πόλεμος μαίνεται, πρωτίστως, εντός μας, μεταξύ των δύο πόλων έλξης: Σεληνιακών και Ηλιακών.

Ο  Κλεισώνυμος θα μας βοηθήσει αποτελεσματικά να απελευθερώσουμε ο καθένας τον δικό του Ηλιακό Άγγελο, στον βαθμό που θα αποδεσμευτούμε από την γοητεία και αγυρτεία του Σεληνιακού μας Αγγέλου. Ή ακριβέστερα των 18 Σεληνιακών μας πυρών (7 του φυσικού – 7 του Συγκινησιακού και 4 του κατώτερου νοητικού μας φορέα).

Ο  Κλεισώνυμος,  θα μας βοηθήσει σημαντικά να εισέλθουμε στα ενδότερα, άρρητα βάθη:

                    - Του Θηβαϊκού Κύκλου.

                    - Του Τρωϊκού Κύκλου.

                    - Του Ζωδιακού Κύκλου των Άθλων του Ηρακλή.

                    - Του Μυητικού Κύκλου της εσωτερικής Αιθεροπορείας του

                       Θησέα.

-         Της Καβείριας μεταλλαγής της εξελικτικής μας Αργοπορείας

σε  Α ρ γ ω – π ο ρ ε ί α.

Κι αυτά είναι δυνατόν να συμβούν, στους εν Πνεύματι Έλληνες, με την Αναγέννηση του Κλεισώνυμου, για τους εξής “4” λόγους, αφού υπάρχουν “4” Κλάδοι Γνώσης:

             1^ον. Η Τελετουργική Ηχοπλασία που μαγνητοκαλεί τις Αόρατες

                    Θεότητες που διαπερνούν τον Αιθερικό χώρο.

             2^ον. Η Καβείρια Αρμονία Μορφής-Πνεύματος. Γιατί αυτή είναι η

                    Σημαντική Κάδμεια Ιερογαμία.

             3^ον. Η Απόκρυφη Γνώση των Επωδών (μέσω επίγνωσης του

                   Κλεισώνυμου).

             4^ον. Η Αταλάντευτη Πνευματική Σοφία. Η «Αταλάντη» που συνθέτει

                   την ετεροχρονισμένη Σοφία των 50 Αργοναυτών.

Τέλος ο Κλεισώνυμος θα μας διδάξει την σοφή δίγλωσση φλόγα: Πώς να έχουμε το κέντρο μας παντού και την περιφέρειά μας πουθενά, - αλλά και το αντίστροφο.

12. ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ:Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ

Υπάρχει, τόσο στο Μακρόκοσμο όσο και στο μικρόκοσμο, ένα Κέντρο ηρεμίας στο οποίο πρέπει να επιστρέφει κάθε κίνηση, αφού προηγουμένως έχει φροντίσει να εκδηλώσει από αυτό το Κέντρο το μέρος που της αναλογεί.

Στο έναστρο διάστημα υπάρχει ένα Κεντροσημείο αόρατο και μυστηριώδες, το αιώνια κρυμμένο Κέντρο έλξης του "ήλιου"μας. Εκεί η Αγαθή Βούληση είναι ιδιαίτερα παρούσα. Ενώ, ταυτόχρονα, η υπέρθεη ουσία αυτού του Άγνωστου Απόλυτου παρευρίσκεται, εξ ίσου, σε κάθε απομακρυσμένη περιοχή και τόπο.

Αυτός ο «Κεντρικός Ήλιος» είναι η Εστία του Παγκόσμιου ζωτικού ηλεκτρισμού. Είναι το αιώνια εκπέμπον ζωτικό κέντρο. Απ’ αυτό αποστέλλεται στο δικό μας ηλιακό σύστημα μία κοσμική ακτίνα η οποία διαθλάται σε 7. Αυτές οι 7 αποτελούν μια Σεπτάδα Αρχών. Και η 7^η Αρχή (όχι ακτίνα) εκδηλώνεται ως «Μονάδα». Αυτή η «Μοναδικότητα» στοχεύει στην Πνευματική Αθανασία και εκδηλώνεται, στα έθνη και στους ανθρώπους, ως «Ψυχή».

Έτσι οι Πνευματικές Φλόγες που γεννήθηκαν από τον Παγκόσμιο Νου λόγω της ωθήσεως του εξελικτικού νόμου προσγειώθηκαν και πρέπει να εκδηλωθούν ως:

Το Φως της Ψυχής όλων των εθνών.

Για να εκδηλωθεί όμως το Φως της Ψυχής ενός Έθνους ή ενός ατόμου απαιτείται: Γνήσια και υψηλή έφεση για το Αληθινό, το Ωραίο και το Αγαθό. Γιατί αυτά τα τρία μεγέθη αποτελούν την Πνευματική Τριάδα, μέσω της οποίας εκδηλώνεται κάθε Κοσμικά προσγειούμενη «Μονάδα» ανθρώπινη ή Εθνική.

Τα Έθνη που χάθηκαν (Χαλδαίοι-Χετταίοι-Φοίνικες κ.α.) ηττήθηκαν στο εσωτερικό πεδίο μάχης που μαίνεται μεταξύ των ζευγών των αντιθέτων.

Γιατί αυτή ακριβώς είναι η Τραγωδία:

                   Σύγκρουση, διαμάχη και πόλεμος μεταξύ των

                   εκπροσώπων των παλαιο-ζωδιακών νοοτροπιών

                   και των εκπροσώπων του νέου ζωδίου στο οποίο

                   κάθε φορά (2200 χρόνια) εισέρχεται ο ήλιος μας.

Άλλοτε ο ήλιος μας ήταν στο ζώδιο των «Διδύμων» (γι αυτό είχαμε τον «Κάστορα και τον Πολυδεύκη»). Μετά πέρασε στο ζώδιο του «Ταύρου» (γι αυτό είχαμε το «Μινώταυρο»). Ύστερα πέρασε στο ζώδιο του «Τράγου-Κριού» (γι αυτό είχαμε την «Τραγωδία»). Μετά πέρασε στο ζώδιο των «Ιχθύων» (γι αυτό είχαμε το Χριστιανικό Σύμβολο – τους «Ιχθείς» στις κατακόμβες).

Σήμερα ο ήλιος μας πέρασε (κι αυτό είναι αστρονομικό γεγονός και όχι «αστρολογία») στο ζώδιο του «Υδροχόου».

Κι αυτό το μελλοντικό, για τότε, γεγονός είχε αναγγελθεί από τους «Υδροφόρους» της Ακρόπολης.  

Συνεπώς καλούμαστε σήμερα, όλοι οι λαοί και τα έθνη, να εκδηλώσουμε τις ιδέες της «Υδροχοϊκής» Εποχής την οποία βιώνουμε. Και το σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι: Έχουμε αφομοιώσει ορθά τις ιδέες και ενέργειες των προηγούμενων ηλιο-ζωδίων; Αν όχι, πρέπει να το πράξουμε επισταμένως, ώστε να δυνηθούμε να κατανοήσουμε, αποδεχτούμε και αφομοιώσουμε όλες τις αποστελλόμενες, διαθέσιμες, φωτονιακές ενέργειες του παρόντος ηλιο-ζωδίου μας.

Κάθε λαός και κάθε Έθνος (Έθνος είναι η κεντρική συνισταμένη ιδέα που προέρχεται από ένα λαό και τον ενοποιεί) διαθέτει επτά κέντρα δυνάμεως, σε ενεργό ή λανθάνουσα κατάσταση.

Γι αυτό οι νέες, Υδροχοϊκές, ενέργειες  πρέπει να εισέλθουν μέσα στο κέντρο της «Καρδιάς» κάθε λαού και Έθνους, ώστε να συγκεντρώσει εκεί όλο το διαθέσιμο νέο φως. Γιατί μόνο έτσι θα ανυψώσει τις «ηλιο-πλεγματικές» του ενέργειες. Αυτές που μαίνονται μέσα του και τον καθιστούν έρμαιο των αστρικών φοβιών και θυμαπατών του.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ελληνική επικράτεια αλλά και Διεθνώς. Όλη η Ανθρωπότητα είναι Αστρόπληκτη και Θυμαπατούμενη. Η φοβία, η ελαφρομυαλιά και η πλάνη είναι οι σύγχρονες «Άρπυιες» που προκαλούν με τα περιττώματά τους την παγκόσμια αποπνικτική δυσοσμία.

Και επειδή εδώ αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα της Ελληνικής Αυτογνωσίας και στην συνακόλουθη εκδήλωση της Ελληνικής Ψυχής, πρέπει να επισημάνουμε τα εξής:

Οφείλουμε να προβούμε στη διάκριση μεταξύ τριών ρευμάτων ενεργείας: Αδράνειας – κίνησης – και ρυθμού. Πρέπει για τον υπολογισμό του ορθού χρόνου (για να εντοπίσουμε σε ποιο εξελικτικό επίπεδο βρισκόμαστε) να γνωρίζουμε τις σχέσεις του μέρους με το Όλο. Και επειδή το «μέρος» (όπως το Έθνος μας) πρέπει να είναι εκδηλωμένο και το «Όλο» παραμένει, εν πολλοίς, ανεκδήλωτο, γι αυτό οφείλουμε να σταθμίσουμε καλά πόσο μέρος του «Όλου» το δικό μας Έθνος εκδηλώνει στο βαθμό που του αναλογεί. Έπειτα πρέπει να κατανοήσουμε τις καρμικές σχέσεις μεταξύ Χώρου και Χρόνου. Αυτό σημαίνει πως σ’ ένα συγκεκριμένο Χώρο πρέπει να εκδηλώνονται οι ιδεοσειρές των Δώρων του Παρόντος Χρόνου και των ωρών του. Και όχι τα παρελθόβια «Δώρα» που άλλοτε οι περιτελλόμενες ώρες έστειλαν σ’ αυτό το Χώρο.

Με άλλα λόγια: Δεν μπορεί να διατρεφόμαστε πνευματικά από αποκλειστικές «τροφές» της «Μινωϊκής» ή της «Τραγικής» εποχής. Πρέπει, σ αυτό το Χώρο, να λάβουμε πρωτίστως τις νέες ιδεοτροφές που μας αποστέλλονται Άνωθεν. Άλλοτε η Κοσμική Γνώση συμβολιζόταν σαν ένα «Χρυσό» ή «Απαγορευμένο» Μήλο. Ακόμα και ο Βούδας απαγορευόταν να κοινοποιήσει μερικά από τα Βραχμανικά Μυστήρια. Όπως απαγορευόταν στον μυημένο Αισχύλο να φέρει μέρος των Ελευσινίων Μυστηρίων στο θεατρικό Αττικό φως, για να περιοριστούμε στα δύο αυτά παραδείγματα. Σήμερα όμως έχουν προστεθεί πολλά εξωτερικά παραπετάσματα άχρηστα και σκοτεινά. Γι αυτό οι αληθινές, ιδανικές και ζωντανές θεότητες δεν υποφέρουν πια όλα όσα ύφανε η αχαλίνωτη ανθρώπινα φαντασία και τα έριξε επάνω τους. Πανούργα και άπληστα για εξουσία ανθρώπινα όντα επιχείρησαν να αμαυρώσουν τους Ιδεοδότες (ή αιμοδότες) του Αείζωου Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο υπολογισμός του Χρόνου και η αναγνώριση των ιερών ημερομηνιών είναι απαραίτητες προϋποθέσεις τόσο για την ανεύρεση της ορθής θέσης μας, όσο και για την ανύψωσή μας σ’ ένα επίπεδο ανώτερης κραδασμικής ισχύος. Γιατί υπάρχει μεταφορά ενέργειας από μία πλανητική διάταξη σε άλλη, όπως και από πεδίο σε πεδίο της ίδιας πλανητικής σειράς.

Ο Μεγαλύτερος Νόμος είναι κυκλικός (ή περιοδικός) και αφορά τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Αυτός είναι ένας από τους πιο δύσκολους στην κατανόηση και αφορά επίσης τη σχέση κάθε Μονάδος, όποιου βαθμού, με το Μεγαλύτερο Όλο.

Δεν μπορούμε ακόμη να μεταφερθούμε σε ανώτερο επίπεδο χωρίς να ρυθμίσουμε αρμονικά τις σχέσεις των πολικών αντιθέτων, όπως του άρρενος και του θήλεος, της νύχτας και της ημέρας, του Πόρου και της Πενίας, της γέννησης και του θανάτου κ.α.

Ο άνθρωπος διαθέτει μια ενδοχώρα συναντήσεως τριών ενεργειακών ρευμάτων:

      1) Την ανώτατη ενέργεια που προέρχεται από την Ενάδα του (ή τον                                    «Απόλλωνα», όπως το επεσήμαιναν οι Πυθαγόρειοι: «Εν δε Απόλλων»).

       2) Την ενέργεια που προέρχεται από την ακτίνα της ψυχής του.

       3) Την ενέργεια από την ακτίνα της ατομικότητάς του.

Αυτό είναι το περιβόητο «Τρίστρατο» όπου και τα «σκουπίδια της Εκάτης». Σ’  αυτό αναφέρεται και η επισήμανση του Σοφοκλή πως ο Οιδίποδας φόνευσε τον πατέρα του και τους άλλους «εν τριπλαίς αμαξιτοίς».

Ακολουθώντας την 1^η και 2^η οδό (την Ψυχο-Πνευματική) χρησιμοποιούμε επωφελώς τον χρόνο μετάβασης της συνείδησής μας από την μη ιερότητα στην ιερότητα.

Γιατί ο χρόνος πρέπει να μας οδηγεί στην Αιθεροποίηση και όχι στην Λιθοποίηση. Γι αυτό και η «πέτρα» της Ρέας – γι αυτό και το «πέτρωμα» των παιδιών της Νιόβης…

Κάτω από αδιάκοπη Πνευματική επιρροή ο άνθρωπος αναπτύσσει και διανοίγει τα εσωτερικά αιθερικά του κέντρα. Και τότε βρίσκεται κάτω από την μεγαλύτερη επιρροή των επτά ιερών πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος.

Γιατί επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως οφείλουμε να αλλάξουμε την «Μητριά»μας (Ύλη) με την Αγνή Μητέρα μας (Αίθρα).

Ενώ πρέπει να αναγνωρίσουμε ως αληθινό μας Πατέρα το Πνεύμα.

Και τότε μόνο θα συνταχθεί στα Αιθερικά (ή Ακασικά) Πλανητικά Αρχεία: Η Άνωθεν (Δεύτερη) Γέννησή μας.

Γιατί τα λέμε και τα ανακοινώνουμε όλα αυτά; Γιατί μόνο όταν εκδηλωθούν και πάλι τα Αληθινά Μυστήρια, τότε θα μάθουμε:

-         Τι ακριβώς έγινε και ποιος μας παρήγαγε.

-         Για ποιο σκοπό μας δημιούργησαν.

-         Ποιος είναι ο επόμενος εξελικτικός προορισμός μας.

Θα μας διδάξουν (έργω) πως το Αρχέτυπο του κάθε ανθρώπου είναι Αιθερικό και πως ο Μοναδολογικός εαυτός μας είναι ο βασικός Πνευματικός σπινθήρας. Θα μας διδάξουν τη σχέση Μονάδος με τους φορείς της, που την έχουν αναλάβει τα ανώτερα «αόρατα μεγέθη» (κατά την έκφραση του Ξενοκράτη, του μαθητή του Πλάτωνα).

Θα μας διδάξουν πως προηγήθηκε του δικού μας ηλιακού συστήματος ένα άλλο που ανέπτυξε τη νοημοσύνη μας. Πως στο παρόν ηλιακό μας σύστημα, το μονοπάτι της Σωτηρίας αναπτύσσει εντός μας την Σοφή Φιλότητα και την Ομαδική Συνειδητότητα. Ενώ σ’ ένα επόμενο ηλιακό θα αναπτυχθεί η Αγαθή βούλησή μας.

Και πάλι: Γιατί τα επισημαίνουμε όλα αυτά; Και το εύλογο ερώτημα: Πού τα γνωρίζουμε και Ποιος μας τα είπε; Διαθέτουμε εμείς την Εξελικτική προοπτική της Απειροσύνης και την επίγνωσή της; Και πώς το αποδεικνύουμε;

Δεν ισχυριζόμαστε τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν κατέχουμε την, εξ Αποκαλύψεως, αλήθεια. Αυτά που καλά γνωρίζουμε είναι τα εξής:

-  Όλη η «Ακαδημαϊκή και Πανεπιστημιακή» φιλοσοφία είναι Φιλασοφία. Δεν απαντά σοβαρά σε κανένα από τα βασικά ανθρώπινα, εναγώνια, ερωτήματα.

-         Οι Θεολογικές απαντήσεις δεν γεμίζουν τα μάτια μας Φως, αλλά ζοφερό σκοτάδι. Γι’ αυτό κάθε αληθινά νοήμων άνθρωπος αρνείται να αποδεχθεί «Ουράνιους Τυράννους».

-      Είναι πασίδηλη η ψυχική και πνευματική ξηρασία σε κάθε σύγχρονη μορφή τέχνης και ζωής. Δειλά έργα δειλών όντων.

Γέμισε η γη «κατεργάρηδες», που ή πάνε ή έρχονται από τα (διανοητικά τουλάχιστον) κάτεργα.

Εμείς δεν μπορούμε να δούμε άλλο σκοπό της ύπαρξης από την Πνευματικοποίηση των πάντων. Κι αυτή είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί (επιγειωθεί) χωρίς προγενέστερη βίωση της Ομαδικής Συνειδητότητας ή, όπως λέγεται, της Αληθινής Αγάπης σε Παγκόσμια κλίμακα. Γιατί οι Ανώτερες Πύρινες Ενέργειες θα μας καταστρέψουν (όπως την «Σεμέλη» και τον «Φλεγύα») αν τις επικαλεστούμε να έρθουν «μόνο σ’ εμάς».

Η επιβεβαίωση της ύπαρξης σημαίνει: Χαρά-Ευδαιμονία-Ευφλογία (για Πύρινους-Πνευματικούς-Καρπούς).

Οι τρεις τάφοι της ύπαρξης είναι: Πλουτισμός-Ηδονισμός-Δεσποτισμός. Πολύ χειρότερη από κάθε Σεισμό είναι η αποσύνθεση της Συνείδησης. Η απουσία Αυτο-σεβασμού είναι η χειρότερη ασθένεια, η πιο θανατηφόρα. Είναι ολοφάνερο πλέον: Η Γη είναι τυλιγμένη με ζοφερά νέφη, από την ανεύθυνη (για τις σκέψεις της και για τις πράξεις της) ελαφρόμυαλη ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα προτίμησε την τεχνολογική ταχύτητα από το Πνευματικό Θέειν (τρέχειν).

Χωρίς όμως την Κίνηση της Σκέψης (την εναρμονισμένη με την Κίνηση των Συμπαντικών ρευμάτων) είναι αδύνατον να διαγνώσει κανείς την Συνέχεια και Αλληλουχία των Κόσμων.

Η μεγαλύτερη ανοησία είναι η συνειδησιακή ακινησία – και σ’ αυτή έπεσε ένα μεγάλο μέρος της σημερινής ανθρωπότητος.

Ακριβώς γι’ αυτό (γιατί η ανθρωπότητα κατέβηκε πολύ χαμηλά) έρχονται Μεγάλα Υφήλια Γεγονότα. Και οφείλουμε να είμαστε σε ετοιμότητα υποδοχής τους. Έρχεται ο Αιθέρας και οι Θεοί (μέσα μας).

Η τάση για Αποθάρρυνση πρέπει, το ταχύτερον, να σταματήσει. Όχι γιατί «πέτυχε» η ανθρωπότητα! Αυτά είναι σκόπιμα «συγχαρητήρια» για πολύ μικρά παιδιά. Αλλά γιατί δεν πρέπει να πτοούμαστε, επειδή διακηρύσσεται όλη (σχεδόν) η διαφθορά. Αφού είναι μέσα στο Σχέδιο να έρθουν στην επιφάνεια όσα υπάρχουν στο πανανθρώπινο «υπόγειο» ή υποσυνείδητο. Για ένα ψυχολογικό ξεκαθάρισμα, που είναι καθαρό προμήνυμα της Νέας Ημέρας.

Δεν δηλώνουμε «Μυημένοι». Είμαστε όμως γνώστες της τέχνης του Διαλογισμού και Ευγνώμονες στους «Αόρατους» θεούς και Δαίμονες. Και επειδή το Θυσιαστικό Έργο κάθε Στοχαστού είναι αποκλειστικά: Οι καρποί του Πνευματικού μόχθου του, όποιος θέλει να γνωρίσει τις «Πηγές μας» πρέπει να μελετήσει το όλο έργο μας.

Εκεί επισημαίνουμε πληρέστερα πως δεν πρέπει να θυσιάζουμε τον επίγειο χρόνο μας: Ούτε για τον «κομματάρχη», ούτε για το «εγώ», ούτε για τη «φήμη» μας. Αλλά, αποκλειστικά, για την Πηγή της Ζωής.

Και για να εκδηλώσουμε την Ελληνική Ψυχή (συνεχίζοντας το έργο των ηρωικών αγωνιστών του ’21 που εκδήλωσαν την Ελληνική Προσωπικότητα), πρέπει να έρθουμε σ’ επαφή με όλες τις Απόκρυφες Ζείδωρες Πηγές - μέσω Παλιννοστήσεως των Ελληνικών Μυστηρίων.

Τα Ελληνικά Μυστήρια θα ενδιαφερθούν για το Πεπρωμένο του Πλανήτη μας και όχι μόνο  το δικό μας. Θα αποδείξουν πως η Ανώτατη Δικαιοσύνη είναι η Ευρυδίκη – κι Αυτή απονέμεται στο Λεπτοφυή και όχι στον αισθητό κόσμο. Γιατί η Θεία Δικαιοσύνη, είναι το «Κάρμα» ή η δική μας «Κάρμη». Θα επισημάνουν πως ο Υπέρτατος Έρωτας είναι ο Έρωτας της Κοσμικής Απειροσύνης, ο Έρωτας του Αιώνιου. Θα επισημάνουν πως στην Συστημική – Εσωτερική – Γλώσσα οι 7 Αρχές του Ανθρώπου παριστάνονται από 7 Γράμματα: Τα Ελληνικά φωνήεντα, με πολύ δυναμικά αποτελέσματα. Θα προειδοποιήσουν ότι ο Κοσμικός ΠΑΝ έχει πολλά Ονόματα Απόκρυφα και Τρομερά, που μεταβάλλουν όμως «τον τρόμο σε άλμα φωτός». Θα επισημάνουν πως, έως ότου ανυψωθούμε και γίνουμε Υπερήνορες, μόνο οι Ηλιακοί Άγγελοι και Δαίμονες θα εξακολουθούν να προφέρουν τις δυναμικές Επωδές. Θα μας διδάξουν πώς να ενισχύουμε τον φορέα της ψυχής μας και πως η άξια Εστίαση του Στοχαστή εισάγει εντός του την επίδραση του Ηλιακού Λόγου. Θα μας προ-ειδοποιήσουν πως το γεγονός της γέννησης είναι παροδικό και πως σταδιακά στις επόμενες ρίζες-φυλές θα εξαφανιστεί. Θα μας διδάξουν πως ο κόσμος των Ψυχών και της Πνευματικής Ιεραρχίας υπάρχουν και χαίρουν Περισσής Ζωής. Θα μας διδάξουν, τέλος, την αξία της Εστιασμένης Σιωπής. Για να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε, να κατανοούμε και να συνεργαζόμαστε: Με τα 7 είδη Αοράτων Μεγεθών που ενοικούν γύρω μας.

Κι εμείς που αφιερώσαμε τον γήϊνο χρόνο μας στην ταχύτερη Έλευση των Ελληνικών Μυστηρίων: Αναμένουμε να κατέβουν από τις Τηλαύγειες Σφαίρες τους στη νοόσφαιρά μας, μαζί με τους «Διπλούς Δράκους» των Μονάδων μας. 

                                                              ΓΕΝΟΙΤΟ

Υστερόγραφο:

Αυτή τη φορά, με τη Νέα ΕΛΕΥΣΗ, ο Δημοφών θα πυρακτωθεί (Μυηθεί) και από τις δύο, ορατο-αόρατες, όψεις του.

πηγή: aetherodromio.blogspot.gr

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΜΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

October 23, 2016, 1:15 am

≫ Next: ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΡΟΚΛΟ

≪ Previous: ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ΛΟΓΟΙ 7-12) - Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, Β΄ ΜΕΡΟΣ

$

0

0

    Η εν πομπή τελετουργική είσοδος των θρησκευτών στον ιερό  χώρο τελέσεως αποτελεί το εναρκτήριο αλλά και κυρίαρχο δομικό συστατικό των θρησκευτικών δρωμένων της ελληνικής θρησκευτικής παραδόσεως. Η πομπή, κατ΄ ουσίαν, διαμορφώνει και εδραιώνει,  ως ισχυρό μέσον σχηματισμού τελεστικής ομάδος, την ψυχική εκείνη και άκρως απαραίτητη τελετουργική κατάσταση κατά την οποία  η όλη  συνείδηση του τελεστή επικεντρώνεται σε απόλυτο βαθμό στην επικείμενη απόδοση θεραπείας (λατρείας) των Θεών.

Σπανίως, άλλωστε, υπήρχε ελληνική εορτή χωρίς πομπική τελεσματική. Γενικότερα ήταν απαραίτητο συστατικό βασικό συστατικό της θρησκείας αυτής και επιτελούνταν  από την πιο μικρή θυσιαστική πράξη οικιακής λατρείας  μέχρι και τις πάνδημες μεγαλοπρεπείς τελετές(π.χ Παναθήναια). Ήταν δε τόσο συνυφασμένες οι εορτές  με την επιτέλεση της πομπής, ώστε, όταν ήθελαν οι Έλληνες Θρησκευτές να εννοιοδοτήσουν την ίδια την συμμετοχή τους σ’ αυτές, χρησιμοποιούσαν τον όρο «πομπάς πέμπειν», δηλαδή, οι λέξεις αυτές, αν και αναφέρονταν μόνο στο αρχικό στάδιο της τελετής,  λειτουργούσαν  στο υποσυνείδητό των τελεστών ως ταυτόσημες  με την ίδια την συνολική επιτέλεση της εκάστοτε εορτής.

Οι συμμετέχοντες εξέφραζαν την ιδιαιτερότητα της θρησκευτικής στιγμής με το να φορούν τα εορταστικά καθαρά τους ενδύματα, βάζοντάς  στεφάνια με άνθη στις  κεφαλές  τους  ή κρατώντας μάλλινες ταινίες και κλαδιά. Μετέφεραν δια μέσου της πομπής και τα ανάλογα καθορισμένα ιερά αντικείμενα (ιερεία) που ήταν απαραίτητα για το αντίστοιχο τέλεσμα.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε εμφατικά το ότι  η πομπική πορεία σηματοδοτούσε την  μετάβαση  των θυσιαστών από το πρότερο κοσμικό πεδίο προς στο καθαγιασμένο και ιερό.  Η διαδρομή που ακολουθούσαν έως το σημείο τελέσεως θεωρούνταν και αυτή εξόχως ιερή. Το πέρας της πομπής ήταν πάντοτε ένας ιερός χώρος με τον βωμό  στον οποίον τελούνταν οι θυσίες. Κέντρο άλλωστε της λατρείας των Ελλήνων δεν υπήρξε ο Ναός, που στην ουσία αποτελούσε την κατοικία των θεών και πιο συγκεκριμένα ένα ιερό οικοδόμημα όπου στεγάζονταν το εκάστοτε  ιερό άγαλμα του θεού[1], αλλά ο ιερός Βωμός.

Θα πρέπει να επισημάνουμε το ότι το  πραγματικό κέντρο λατρείας ήταν ο υπαίθριος  βωμός και το βασικό συστατικό της η θυσιαστική πράξη. Ο συνήθης ελληνικός βωμός ήταν κατασκευασμένος με πλίνθους ή με λαξευμένους λίθους διακοσμημένους συνήθως με σπείρες και άλλα ιερά σύμβολά  επάνω στον οποίο τοποθετούνταν ο μεταλλικός δίσκος, όπου εκεί άναβε η πυρά. Άλλωστε θυσιαστικές πράξεις χωρίς την ύπαρξη ιεράς πυράς ήταν σπάνιες. Όταν οι θρησκευτές κατέληγαν την πομπή τους  γύρω από το βωμό, σχημάτιζαν ένα αμφιθεατρικό ημικύκλιο και τελούσαν με ιεροπρέπεια τα καθιερωμένα   θυσιαστικά τελετουργικά τους[2].

[1]  Βλ.Burkett, W., Αρχαία θρησκεία,σ.222-224.

[2] Όπ. αν. σ.199-200.

πηγή: hellenictheology.gr